Lage APGAR score na geboorte

Ik kan me voorstellen dat dit door je hoofd blijft spoken. Hoe gaat het nu met haar? Ik heb zelf geen ervaring met lage apgar scores, maar ik kon niet zomaar wegklikken ❤

 

Ik heb er zelf geen ervaring mee, maar je zou even op een Engelstalig forum kunnen lezen: https://www.mumsnet.com/talk/childbirth/4440199-Anyone-else-had-apgar-score-of-4-Short-and-long-term-experience
Ik kwam al onmiddellijk verhalen tegen over gezonde tieners dus misschien kan het je wat gerust stellen.

 

Mijn zoontje had ook een lastigere start maar niet zulke lage apgars. Hij is nu 3,5 maand en ik merk nu hem niets. De artsen die voor jullie kindje zorgen kunnen het beste die inschatting maken maar het is gewoon lastig te voorstellen soms. Hebben ze nog bloed uit de navelstreng nagekeken? Dat kan ook iets zeggen over de kans op zuurstofschade. Sterkte!

 

Ik heb de Apgar scores opgezocht van onze 2e: 8/8/8

Maar dit is niet terecht (verloskundige zei dat ook) was direct na de geboorte slap,levenloos en werd lijkbleek en stopte met ademen. Hij had 1 moeten hebben. Heel team heeft hem moeten redden. Na 5 minuten was hij nog aan de beademing en zijn ze met hem in couveuse naar neonatologie geraced. Dus een 8 scoren is raar, hij was niet gezond en in gevaar. Huilde niet, was niet in staat om zonder beademing te ademen alleen de kleur kwam weer terug.
Heeft de verloskundige ook bevestigd dat dat fout is genoteerd.

Dus onze 2e had zware opstartproblemen (tijdens de bevalling ook in nood geweest continu). Heeft wel lang die problemen gehad: drinken aan de borst lukte hem 9 weken niet, te zwakke mondmotoriek. Eten met 6,7 en 8 maanden ook niet vanwege de motoriek (eetprobleem blijft helaas). Dus we hebben wel meer complicaties dan bij de oudste die geen rot start had. Maar het is een ontzettend energieke, slimme en vrolijke jongen zonder al te gekke medische zaken. We hoeven maar 2x per jaar naar de kinderarts. Ontwikkeling is verder heel normaal. Nief al te gekke dingen.

 

Onze zoon 14 jaar geleden haar apgar score van 1/3/5. Kwam blauw en levenloos ter wereld. Is doordat er geen gynaecoloog kwam met geweld uit mijn buik geduwd.

maar is nu een gezonde jongen van 14. Zit in tweede van havo en heeft er gelukkig niks aan overgehouden.
Ik was in begin ook heel bang probeer los te laten klink makkelijker dan is weet ik. Maar je kunt er niks aan doen. Dikke knuffel

 

Kindje van een vriendin is thuis geboren, maar was stil en slap, thuis gereanimeerd, helikopter gekomen, meteen naar het ziekenhuis - apgar was heel laag. Ze weten niet precies waarom het zo slecht ging, maar na die moeizame start en heftige periode, ging alles gewoon helemaal prima. Nu is ze 11 en kerngezond, vrolijk, energiek… niks te merken van enige gevolgen van die slechte start

 

Ja dat vonden we allemaal bijzonder, geen idee wie dat had ingevuld maar het was onrealistisch. Zelfs de laatste 8 is discutabel, hij lag nog steeds aan de cpap toen in een couveuse met allerlei extra slangetjes.
Merk je niets van nu, hij is 3. Energie voor 10 haha


De jongste van mijn zus had ook lage apgar scores, is gereanimeerd toen door de vk en naar t ziekenhuis geraced met de ambu(thuisbevalling, hij zat muurvast). Hij doet nu het vwo, gaat na de zomer studeren als alles goed gaat en is kerngezond.

 

ja snap dat je oorzaak wil maar als die er niet is. Kun je idd niet meer doen. Je kunt nog gesprek aanvragen bij de dienstdoende gynaecoloog? Of heb je dat al gehad?
Ja probeer te geniet want heel cliché maar tijd gaat hard.

 

Hier zijn ze wel nog het eerste jaar opgevolgd door de kinderarts, maar qua ontwikkeling en gezondheid was dat eigenlijk niet nodig - want dat ging gewoon prima. Het gaf wel een gevoel van zekerheid, als de kinderarts dan weer even had gekeken en had gezegd dat het er echt goed uit zag qua groei, ontwikkeling etc. Misschien voor jullie ook een optie?
Mijn oudste is ook een tijdje onder controle geweest bij de kinderarts en die was er veel minder erg aan toe - ook puur opvolging en monitoring, maar een groot deel daarvan was ook voor mijn eigen gemoedsrust.

 

Er zijn soms geen antwoorden. Is het gewoon een samenloop van omstandigheden. Wij hebben autopsie laten doen bij mijn vader en zelfs daar kwam niet dé oorzaak uit waardoor zijn hart stopte. En dat is ook een antwoord: dat het gewoon gebeurt.

Je kan voor jezelf als je hier last van blijft houden ook eens aankloppen bij de huisarts voor een gesprek met de praktijkondersteuner of psycholoog: een traumatische geboorte ervaring kan heel naar zijn. Ik heb ervoor emdr moeten hebben omdat ik bleef herbeleven.

 

Onze oudste dochter had een apgar van 3-5-6.
Direct meegenomen voor reanimatie, maar dat hoefde maar heel kort.
Daarna door naar de neonatologie.

Onze dochter is om 21.32u geboren, om 21.05u bleek haar hartslag nog maar 30 sl/min te zijn en zijn we met spoed naar het ziekenhuis gegaan. De vlk heeft gebeld dat de vacuüm en kinderarts klaar moesten staan omdat er een slecht kind aan kwam... de vacuümpomp stond klaar, maar de gyn was er niet, dus die vacuüm kon niet gebruikt worden. Ik ben dus alsnog met de vlk bevallen. Toen baby geboren was, moest de kinderarts nog gebeld worden.
(Ik durfde daarna niet meer in het zhs te bevallen, leuk dat ze daar alles bij de hand hebben, maar als het personeel er niet is, heb je er niets aan, de andere 3 kinderen zijn thuis geboren).

Bij onze dochter is een aantal keer na de geboorte bloedgeprikt om de zuurtegraad in de gaten te houden. Om 0.30u moest ie boven een bepaalde waarde zijn, anders moest ze alsnog naar een kinderziekenhuis, maar toen was die waarde precies goed.
In de loop van de nacht werd onze dochter steeds onrustiger. Na 1,5 dag was ze zo onrustig, niets hielp, uiteindelijk heeft ze die dag een echo van de hersenen gehad, een EEG en luminal (een sterk anti-epilepticum). Het stomme is dat ze die luminal een halfuur voor het EEG hebben gegeven (heel handig als je wilt weten of het kind epileptische activiteit heeft).
Uit die echo en EEG kwam niets bijzonders. Daarom heeft ze met 8 dagen ook een MRI van de hersenen gehad. Ook daar hebben de radiologen niets op gezien. En de volgende ochtend mochten we naar huis. In de ontslagpapieren stond dat gezien de uitslagen van de onderzoeken verwacht wordt dat onze dochter zich normaal zal ontwikkelen.

Vanaf dag 1 is de kinderfysio bij onze dochter betrokken, ze overstrekte zo gigantisch, dus vooral voor het comfortabel liggen, een goede houding, later de kruiphouding, leren kruipen, etc.. 2x in de week kwam de kinderfysio thuis. We zijn ook door de kinderarts opgevolgd, zijn met 1 maand, 3, 6, 9 maanden geweest (en daarna weet ik het niet meer).
Met 8-9 maanden heb ik zelf op het cb gezegd dat ik het rechterarmpje van onze dochter zo spastisch vond, maar dat werd weggewuifd (ieder kind ontwikkelt zich anders). Een maand later heb ik het bij de kinderarts in het ziekenhuis genoemd en zij gaf aan dat ze de lichamelijke ontwikkeling niet overeen vond komen met de uitslagen van de MRI, ook nam ze het woord spastisch over (daarvoor had ze het alleen over hoge spierspanning gehad). En heeft een nieuwe MRI aangevraagd. Uit die nieuwe MRI kwamen ook geen bijzonderheden, waarop de kinderarts beide MRI's en de echo (van 1,5 dag na de geboorte) heeft doorgestuurd naar het kinderziekenhuis. 3 dagen voor de eerste verjaardag kregen we een telefoontje dat ze daar, op beide MRI's, duidelijke hersenbeschadigingen hebben gezien en bleek ze cerebrale parese te hebben.

Later heb ik gevraagd, stel dat de radiologen het wel direct op de eerste MRI hadden gezien, wat dan? Had ze dan eerder therapie gekregen, een andere behandeling? Maar dan zou het precies hetzelfde zijn gegaan; 2x per week kinderfysio, controles bij de kinderarts en op een gegeven moment overgedragen naar een revalidatiecentrum voor verdere therapie. Dat vond ik zelf toch wel een geruststelling; wij hebben nu een redelijk zorgeloos eerste 6-7 maanden gehad waarin we nog niets wisten.

En inmiddels hebben we tijdens de therapie op het revalidatiecentrum zoveel verhalen gehoord; een meisje dat 20 minuten is gereanimeerd en met hulp van 1 beenspalk kan lopen en verder niets heeft, een jongen die 15 minuten gereanimeerd is, en met een rollator kan lopen. Onze dochter is heel kort gereanimeerd, maar heeft de pech dat in dat laatste halfuurtje in mijn buik toch veel beschadigingen op motorisch vlak zijn; alle vier haar ledematen zijn aangedaan, haar mond. Ze kan niet lopen (deze week hebben we een gesprek voor een elektrische rolstoel), eten en drinken gaat heel moeilijk, praten is moeilijk (wij kunnen haar redelijk verstaan, maar voor een vreemde is ze moeilijk verstaanbaar).
Verstandelijk is er niets aan de hand, een slimme meid, maar met een lichaam dat niet helemaal meewerkt.

Mijn neef is trouwens ook met een slechte apgar geboren (vergelijkbaar met onze dochter), maar heeft er niets aan overgehouden, is nu een grote vent van 44, die een hoge functie bij defensie heeft.

Dus niet helemaal het positieve verhaal dat je gevraagd had, maar hopelijk kun je er ook uithalen dat we al die tijd wel heel goed zijn opgevolgd (door de kinderarts). En dit is bijna 9 jaar geleden, inmiddels zijn de protocollen veranderd. Ik vermoed dat jullie binnenkort ook nog terug komen bij de kinderarts? En anders zelf extra naar vragen bij het cb. Ik heb bij onze andere 3 kinderen ook altijd extra gevraagd hoe zij de spierspanning vinden (al bleek achteraf dat ik gewoon stijve kinderen had, bij alle 4 werd genoemd dat ze de spierspanning wat hoog was, maar bij de tweede, derde en vierde is niets aan de hand, ik heb gewoon een stel stijve harken).

Jullie dochter is nu 2 weken, geniet lekker van de babytijd, ze is nu nog net als alle andere baby's. De mogelijke verschillen worden later pas zichtbaar.

 

@Shalove ik sluit mij aan bij het laatste stukje van @Korenbloem86 probeer nu te genieten en je niet te druk te maken over wat als. Hou haar goed in de gaten, maar de babytijd komt niet meer terug. Nu is het goed, probeer dat in gedachte te houden, hoe lastig dat soms ook is.