Even van me afschrijven hoor, want mijn bloeddruk is weer tot boven mijn oren gestegen... Puberzoon van 15 zit momenteel in Mavo 3 en staat er niet al te best voor. Het gaat er nu echt in de laatste paar weken om hangen of hij over gaat naar het examenjaar of niet. En dat ligt vooral aan zijn lakse houding en inzet. Maar ondanks dat hij zelf absoluut niet wil blijven zitten lijkt hij er ook niet veel meer aan willen doen. Preken helpt niet, boos worden helpt niet. Hem met zijn neus op de feiten drukken lijkt ook niet veel indruk te maken. Ik weet echt even niet meer wat we kunnen doen, maar ik merk dat ik er zelf enorm veel spanning door ervaar. Tips of ervaringen?
Zo herkenbaar allemaal. Zoon van 13 jaar (word 14), 2de jaar aso (vwo bij jullie). Hij wil vooral geen hulp, geen tips, geen info. Na onze laatste discussie heb ik besloten het te laten voor wat het is. Ik kan nog zo mijn best doen, hij wil gewoon niet luisteren. Hij is voor volgend jaar al ingeschreven in een andere school en gaat naar TSO (havo bij jullie) maar zal moeten opletten dat hij kan overgaan.
Tja, hij ontwikkelt zich prima denk ik want dit is een puber Heel herkenbaar,mijn oudste zit elk jaar zo, net teveel tekorten, dan doet hij even iets meer dan helemaal niks en haalt het wat op, en dan is die laatste toetsperiode weer spannend (voor mij, hem boeit het niks) of hij het gaat redden. Elk jaar zeg ik weer heel nuchter: ach, dan doe je gewoon het jaar over. En van binnen vreet ik mezelf op omdat ik het zo zonde vind. Tot nu toe heeft hij sterds net gered. Maar mijn ervaring is dat niks doen het beste werkt. Hij zal zelf de knop om moeten gaan zetten, dat kan ik niet voor hem doen. Dus ik zou het loslaten, bij hem laten liggen en bedenken dat het ooit heus wel goed komt
Bedenkend dat ie pas over minstens 52 jaar met pensioen kan, heeft ie denk ik wel genoeg tijd. Hoe frustrerend het ook is, loslaten werkt voor jezelf het best. Of je je puber ermee helpt betwijfel ik, maar dan word je zelf in ieder geval niet gek. Geef het hem ook aan. Ik bemoei me er niet mee, als je hulp wilt weet je me te vinden.
Bij onze pubers werkt altijd om er iets leuks naast te zetten. Als je nu dit doet...dan mag je een uur langer dit...( vul in wat ze echt heel erg leuk vinden) Vooral onze zoon reageert hier super op. Dochter(16) hoef ik ( gelukkig) helemaal niet te sturen. Die is echt een voorbeeld student. Onze zoon is trouwens wel jonger ( 13) dus dat is wel anders misschien dan een 15 jarige. Lastig..want pubers kunnen ook zo moeilijk in de toekomst denken. Alles speelt nu af en de toekomst is niet iets wat ze bezighoudt.
Fijn om te lezen dat het herkenbaar is (wat ik natuurlijk ook wel weet), maar soms ben ik even ten einde raad. Loslaten is misschien wel het beste om te doen inderdaad. Maar dat vind ik echt moeilijk hoor. Heb graag de touwtjes in handen .
Herkenbaar, dat lakse en de stress die het jou geeft. Ik heb besloten vorig jaar om me er niet meer druk om te maken. Ga je niet over, jouw probleem, ik hoef het niet over te doen jij wel.
Hier werkt het om te zeggen onder de X krijg ik een zak chips van jou, boven de Z krijg jij 2 euro, Y is neutraal gebied en hebben we beide niks XYZ afgestemd op hoe moeilijk hij het vak vindt. Bij wiskunde ligt het lager dan bij engels. Maar bij dochter zal ik vooral moeten betalen dan ipv krijgen als ze zo blijft
Herkenbaar, bij onze zoon helpt een serieus gesprek met de mentor vaak wel (voor een tijdje). Misschien kan je de mentor bellen/mailen en vragen of hij/zij een gesprek kan hebben met je zoon.
Herkenbaar. Al doet ze hier net genoeg om (voor nu) op overgaan te staan. Ik vind het wel spannend, omdat je soms ook een verkeerde inschatting kunt maken en dan hang je… Zij snapt dat niet, want ze staat er toch ‘goed’ voor. En misschien is dat in vergelijking met andere leerlingen ook wel zo…ik weet alleen dat ze (veel) meer kan, wat het lastig maakt.
Ik zit niet zelf in het schuitje, maar ik zou het vooral bij de feiten houden en checken of er hulp nodig is (qua structuur, plannen, agendabeheer ed). Misschien weet-ie niet waar hij moet beginnen of heeft hij stok achter deur nodig. Nonchalant en laks zijn kan soms ook een masker zijn om onzekerheid/onwetendheid te verbergen. Ik zou wel willen weten hoe de puber denkt dat het nu verder gaat, hoe hij de toekomst ziet, of hij consequenties overziet (of dat ik die moet uitkauwen). Maar verder is mijn visie, je moet het zelf doen. En dan ook op blaren zitten als het fout uitpakt. Ze hebben het recht om van hun eigen fouten te leren Sterkte. Het is makkelijker gezegd dan gedaan, dat loslaten...
Hier niet helemaal hetzelfde, want ondanks zijn gedrag, wel heel goede cijfers gelukkig, dus dat maakt het iets makkelijker om het los te laten. Al blijft het lastig dat ie nu al zegt niks meer te hoeven doen, dat ie waarschijnlijk toch wel overgaat. Tja, ben bang dat niks helpt, dan toch gewoon loslaten en eventueel op de bek laten gaan. Ze willen toch niet luisteren.
Alleen ervaring vanuit mijzelf als puber die geen moer deed terwijl ik eigenlijk makkelijkt vwo had kunnen doen ipv zoveel 6jes.. doordat mijn moeder zich zo druk maakte en zovaak wat vroeg, had ik niet het idee dat het mijn verantwoordelijkheid meer was. Ik stelde nog meer uit juist. En ik vond mijn moeder zeuren (tja puber). Ik vond het daardoor ook lastig om te vertellen welk huiswerk ik had bv: dan begon ze weer te 'zeuren' over de planning dus ik vertelde minder. Uiteindelijk ging ik op mijn bek: ik zakte voor mijn eindexamen (2 profielvakken onvoldoende) en mijn ouders zeiden; eigen schuld. Lang verhaal kort: ik heb keihard gewerkt voor de her en t gehaald. Ik heb zelfs de docent gevraagd voor bijles (en die man deed dat in zijn eigen tijd na school op school, zonder 1 cent te vragen) Laat het vooral los. Uiteindelijk zal hij ook zeggen; mam, je had gelijk maar ik zag het zelf niet in toen. Zie dit ook als een leerschool voor hem: je leert meer van je gemaakte fouten in t leven. Hij moet die verantwoordelijkheid nog voelen. Heeft tijd nodig. Je kan een paard naar het water leiden, maar hem niet dwingen te drinken. En verder: adem in, adem uit. Pak een koude cola/biertje/prosecco en herhaal het mantra; het is een faaaaase... (en mopper lekker tegen je partner/vriendinnen etc aan want t is gewoon frustrerend)
Los laten. En als hij op zijn spreekwoordelijke bek gaat, en blijft zitten, is dat een betere les dan een prekende moeder. Hij wil niet blijven zitten, maar hij wil er ook niet voor werken. Consequentie is dat hij leert dat hij er wel voor moet werken of anders de gevolgen moet ervaren. En ter relativering: wat is nou een jaar op een heel mensen leven. Zo’n ramp is blijven zitten of via een omweg/langere weg ergens komen echt niet.
Ik herken de frustraties maar uiteindelijk heb je er alleen jezelf maar mee. Door ellenlange preken gaan ze echt niet harder werken. Deed ik vroeger ook niet. Ze moeten het zelf willen en anders is het trekken aan een dood paard. Hier zijn de oudste kinderen ook wel meerdere malen onderuit gegaan en ja dat is dan heel erg jammer maar ze krijgen er verder niks van. Een volgende keer weer beter. Ik heb het allang losgelaten en ik merk naarmate ze ouder worden ( 17, 19 jaar) dat ze echt wel in de gaten krijgen dat het niet vanzelf komt. Die van 17 jaar is vorig jaar blijven zitten en een niveau afgezakt en ze heeft nu echt een snipperjaar. Moet er nog steeds voor werken en dat doet ze nu ook omdat ze nu ook wel doorheeft dat nog een keer falen nogal beschamend zou zijn. Ze grapte vandaag nog dat het toch best sneu is dat ze straks na de zomervakantie met haar bijna 18 jaar tussen de 15/16 jarigen in de kantine moet zitten We lachen nu maar over dat verloren jaar. Ik zou het laten gaan.
Ik ben ook blijven zitten in 3 VWO omdat ik geen fluit uitvoerde. Boos dat ik was! Het jaar daarop zorgde ik dat ik absoluut wel over ging. Die les had mijn moeder mij nooit kunnen leren.
Je titel heeft wel iets weg van een pleonasme natuurlijk Maar check, hier hebben we er ook 1. Het verschilt per week of ie straks overgaat naar de 3 Havo. Wij hebben inderdaad ook een frustrerende tijd achter de rug en we hebben besloten het helemaal los te laten. Het kost heel veel energie voor niks. Sterker nog ik weet niet of we hem er mee geholpen hebben, behalve dan het stukje meegeven dat we er altijd voor hem zijn. De puber (nou ja in ieder geval mijn zoon) is net als teflon, wat je als ouder zegt/doet blijft niet plakken Dus mijn advies is ook: laat het los en laat hem op z’n eigen blaren zitten.
Precies dit. Ze moeten het echt zelf ondervinden en hoe erg is het nu helemaal om een jaartje te falen, of nog een jaartje, ik zeg altijd maar het is niet levensbedreigend dus we komen er gewoon weer overheen. Mijn neef heeft zijn hele schooltijd naar de grabbel gegooid en zelfs dat is goedgekomen met zijn 24 jaar maar niet door het geouwehoer en het dwingen van zijn ouders aan het beginsel. Is toch ook dodelijk vermoeiend als je continue een vader/moeder heb die aan het preken is. Ik kan me zelfs nog het gevoel herinneren als mijn eigen moeder in mijn puberjaren weer op haar preekstoel zat, hoe meer ze schreeuwde en hoe minder ik uiteindelijk deed. Het enige wat ik dacht is jaaaa mens kan je je kop niet houden
Waarom? Eerlijk gezegd.. het ergste dat er kan gebeuren is dat hij blijft zitten (of een niveau zakt, kan dat ook?). Hij is nog zo jong, dus dat komt vast ook weer goed.
Ik begrijp het advies loslaten wel. Ik zou er alleen wel rekening mee houden dat volgend jaar (bij doubleren) motivatie een nog groter probleem kan zijn. Mijn ervaring met deze doublerende doelgroep is: ik heb dit vorig jaar allemaal al gehad, dus nu hoef ik toch niet zo veel te doen. Dat is waar je zoon zich ook bewust van moet worden. Dat volgend jaar achterover leunen zeker geen optie is. Ik dacht zelf ook altijd: wat is een jaar (of twee) op een mensenleven, maar ik zie het in de praktijk toch vaak gebeuren dat pubers er toch wel erg makkelijk over denken. Niks mis met verwachtingen uitspreken!