Lieve dames, Het is alweer 9 maanden geleden dat onze dochter is geboren en overleden. En nog steeds niet zwanger... Ik had niet gedacht dat we nu nog niet zwanger zouden zijn, want na een bevalling zou je vruchtbaarder zijn volgens iedereen. We hebben er twee jaar over gedaan om zwanger te worden van onze dochter, we zijn begonnen in januari 2011. En nu is het juni 2014 en staan we nog steeds met lege handen. We zijn nu alweer een half jaar aan het proberen en in principe is dat niet lang, maar wel als je al 3,5 jaar wacht op een baby in je armen. Ik kan soms zo jaloers zijn op meiden die snel zwanger zijn, wat zou dat fijn zijn! Ik merk dat het steeds zwaarder wordt, we hebben niet alleen het verlies van onze dochter waar we om rouwen, maar ook het verdriet van het niet zwanger zijn/worden. Iedere maand weer die klap en het diepe dal dat bij ongesteld worden hoort... Bij wie duurde het ook langer en hoe gingen jullie daarmee om? En ik hoor ook heel graag de positieve verhalen van meiden bij wie het uiteindelijk wel lukte! Liefs San
Bij ons hebben we na de geboorte van Noah een half jaar gewacht totdat we het uberhaubt weer gingen proberen. We wilden eventjes alles laten "rusten" en ook de uitslagen van de onderzoeken affwachten. Daarna heeft het 7 rondes geduurt voordat ik weer zwanger was van baby broertje..
Hoe waren die 7 maanden voor je/ jullie? Ik merk dat ik het steeds moeilijker ga vinden om hoop te houden. Dat duurt meestal een paar dagen en daarna ga je er weer voor, maar het is wel lastig. Ik heb in de vlinder lounge gelezen dat iemand schreef dat je hart vol zit met moederliefde, alleen je kan het niet kwijt. En zo voelt het ook! Maar de zwangerschap op zich zal ook wel zwaar zijn geweest denk ik?
Ik wilde het liefst natuurlijk zsm weer zwanger worden, met name toen we 5 maanden bezig waren kon me het niet snel genoeg gaan. Uiteindelijk dus na 7 rondes zwanger en de eerste 28 weken wel stress gehad aangezien onze Noah* met bijna 28 weken is geboren. Nu wordt het gelukkig iets minder. Ik hoop dat je snel zwanger bent!!
hall0, na hoeveel weken/maanden waren jullie toen weer gewoon ongesteld geworden en je cyclus weer een beetje op gang was. wij hebben 3 maanden geleden onze 2 zoon verloren. ik was 37 weken toen het abrupt mis is gegaan. nu mogen wij met 6 maanden i.v.m keizersnede weer gaan proberen en willen dit dan ook. maar elke week heb ik wel ongi krampen, zere borsten en rare slijm (sorry daarvoor)... ik heb heel af en toe wat bloed verlies maar noem dit geen ongesteldheid. zolang dat niet op orde is kan het nog wel eens lang gaan duren.. herkend iemand dit?
hoi meiden, ik lees even mee. heb net recent (2 wkn geleden) pas mijn babietje verloren (doodgeboorte) maar ook wij willen zsm weer zwanger worden als dat kan. eerdere keren was ik (na stoppen NUVAring of na mk) steeds na 4 mnd zwanger... met ovulatietest was het zelfs meteen raak! dus ik hoop dat mijn menstruatie straks weer vanzelf op gang komt. dat kan een week of 6 duren na een bevalling? ik wil de zomer nog gebruiken om bij te komen en tijd met mijn man door te brengen, maar denk dat ik in sept wel weer met een ovu-test in de weer ga... het zal toch een troost zijn om weer zwanger te mogen worden ook al zal ons verdriet om en gemis van Noa* altijd blijven bestaan.
Hallo meiden, Wat vreselijk dat ook jullie dit mee hebben moeten maken, wat is het zwaar he.. Mijn cyclus kwam eigenlijk vrij snel weer op gang, meestal pakt je lichaam weer het oude ritme op. Ik was na 6 weken weer ongesteld en daarna weer als vanouds, alleen niet zwanger. Oja, mijn huisarts zei ook een keer dat alles in het eerste jaar normaal en oké is. Je lichaam is nog van slag en meestal gaan vrouwen net na een bevalling niet voor een nieuwe zwangerschap en letten dan niet zo op hun cyclus. Maar je lichaam heeft tijd nodig om te herstellen, zeker na een voldragen zwangerschap. Maar ik zou gewoon bellen en overleggen als je daar behoefte aan hebt. Nog een zorg erbij kun je gewoon niet gebruiken! Herkent niemand verder dat het langer duurt? Wanneer zet je de stap naar het ziekenhuis omdat het te lang duurt?
Lieve Meiden, Wij hebben bewust zeker 6 maanden gewacht om weer zwanger te worden. Zeker omdat ons kindje afwijkingen had en we niet wisten in hoeverre deze erfelijk zijn en wat de afwijking nu is. Weten we nog steeds niet eigenlijk. We zijn gelijk weer zwanger geraakt na die 6 maanden maar dit eindigde in een missed abortion.. Daarna weer wachten iig dat was de bedoeling maar was gelijk weer zwanger. Voel me dan best schuldig omdat ik zo makkelijk zwanger raak en zelfs nog ongepland. Wanneer zet je de stap naar het ziekenhuis. Als jij daar klaar voor bent. Zeker na 3,5 jaar mag je best die stap nemen, zeker omdat je al een kindje bent verloren en je nu ook weer redelijk lang bezig bent. Maar ik kan je wel in alle eerlijkheid vertellen dat het fijn is dat je niet te snel zwanger raakt want je lichaam moet idd herstellen en ook het verwerken zit in een ander stadium. Veel succes met zwanger worden.
Ik ben met 24 weken bevallen van een prachtig dochtertje, eind 2012. Wij wilden ondanks alle verdriet meteen verder met 'proberen' want de wens was zó enorm groot. Het kamertje al klaar en dat dat enorme gat waar je in terecht komt. Binnen 3 maanden weer zwanger, miskraam. Paar maanden later weer zwanger, miskraam. Uiteindelijk na 1,5 jaar pas weer een goede zwangerschap (tot nu toe). En nu, achteraf gezien... misschien dat het beter is zo. Je merkt toch dat je meer verwerkt hebt, alles meer een plaatsje hebt kunnen geven en ondanks dat het gemis enorm blijft, leer je er beter mee leven. Ik denk dat ik nu, als ons meisje hopelijk gezond en wel ter wereld komt, een betere moeder voor haar kan zijn, dan dat ik had kunnen zijn als de eerste zwangerschap na ons eerste dochtertje meteen goed gegaan was. Wat ik probeer te zeggen, achteraf gezien was het naar mijn idee alleen maar beter om niet zo snel weer in verwachting te zijn. Ook al voelde dat iedere maand hélemaaal niet zo bij een negatieve test. Ik hoop dat jullie snel in verwachting zijn en dat alles goed gaat! Heel veel succes en sterkte!
Bedankt voor jullie eerlijke reacties! En hoe moeilijk hoe ik het ook vind, ik denk dat jullie ook wel gelijk hebben. Maar de teleurstelling om iedere maand die negatieve test te krijgen is zo zwaar. We hebben wel al een bbz gehad na onze dochter en dat was ook erg zwaar. Het zal ook wel de angst zijn dat dit onze enige kans was op een kindje, hoewel realistisch gezien je wel weet dat dit niet zo is. Maar die angst zit zo diep, ik denk dat dat ook de reden is dat we zo wachten op een nieuwe zwangerschap. Want inderdaad, alles staat al klaar, het kamertje, je hart en je moedergevoelens, maar je hebt geen kindje om voor te zorgen. Hopelijk krijgen we binnenkort mooi nieuws en tot die tijd houden de positieve verhalen ons op de been. Maar misschien is het wel fijn om hier voor de andere meiden die hetzelfde meemaken af en toe elkaar te steunen. Want ik voel mezelf nog niet thuis bij de meiden die al zwanger zijn, maar ook niet bij meiden die bezig zijn zonder het verdriet van zo'n verlies. Als kanttekening natuurlijk wel, dat ik dat ook begrijp van andere meiden, want toen wij fris en zonder bagage aan dit pad begonnen stond ik er ook niet bij stil dat het wel eens zo heftig en ellendig kon worden... En hopelijk kunnen we ons snel voegen bij de zwangere dames, die begrijpen hoe zwaar die zwangerschap dan is.
Ik merkte heel erg dat toen ik het iets meer los ging laten en iets meer gewoon probeerde te genieten en niet de hele tijd met zwanger worden bezig was, toen werd ik opeens snel zwanger. Maar je weet nooit hoe het gaat lopen natuurlijk. Herken wel je gevoelens van dat je je niet in die groepjes thuis voelt. Had ik inderdaad ook. Bij de 'zwanger worden' groep voelde ik me ook niet echt thuis omdat het voor mij heel anders voelde, die wens, dan bij de rest. En merkte dat ik me al snel ergerde aan mensen die na 1 negatieve test meteen doen alsof de wereld vergaat of het tegenovergestelde juist en direct in 1 ronde zwanger waren en dit als heel vanzelfsprekend zagen. En toen ik zwanger was even geprobeerd in de zwangere groep, maar ook daar is het gewoon veel 'oh leuke echo', 'ik voel me zo beroerd' e.d. en merkte dat het voor mij gewoon te anders voelde om daar gewoon normaal mee te kletsen. Er was hier eerst wel een zwanger worden / zijn clubje in de vlinderhoek dacht ik ? Is die niet meer?
Hoi allemaal, Dit is mijn verhaal Ons zoontje is 7 weken geleden overleden met 29 weken. Alles ging volgens het boekje, alle echos waren goed, zelfs een hele uitgebreide 20 weken echo gehad in een academisch ziekenhuis. Bij de 27 weken echo zagen ze dat zijn beentjes iets tekort waren maar wel binnen de curve. Mijn man en ik zijn niet de langste dus daar maakten we ons niet zo druk over. Toen we terug moesten komen voor de groeiecho of zijn beentjes bij waren gegroeid kon de verloskundige geen hartslag vinden Terwijl ik hem de avond daarvoor voelde schoppen toen ik zoals elke avond zijn slaapliedje zong en zijn vader ook. De week daarvoor hadden we nog een pretecho laten maken met familieleden erbij, een paar dagen daarna voelde ik hem iets minder bewegen dacht ik, dus ruim 1,5 in het ziekenhuis aan ctg gelegen maar alles was goed en hij bewoog prima alleen had hij minder ruimte daarom voelde ik hem minder hard. Precies een week later overleed hij en we weten nog steeds niet waarom, er is geen oorzaak gevonden. We wachten nu dna nog af en ik moet nog bloed afgeven. Binnen een week tijd heb ik gehoord dat hij niet meer leefde, ben ik bevallen en heb ik mijn zoontje moeten begraven.. Ik zou nu 36 weken zwanger moeten zijn en tel nog steeds elke week, ik weet niet wat ik moet doen als ik bij de 40 ben, dan kan ik niet meer tellen.. 3 jaar lang moeten wachten (mmm pcos) op een kindje en nog met lege handen staan doet zo verschrikkelijk veel pijn.. Daarom gaan wij zo snel mogelijk weer proberen om zwanger te worden van een tweede kindje. Ik hoop ontzettend dat het veel sneller zal gaan. Veel liefs, Olive
Hi Meiden, ik wil me ook graag aansluiten bij jullie. VOrig jaar juli moeten bevallen van ons zoontje bij 23 weken. Daarna weer snel zwanger maar miskraam en zo nog 2 keer. DUs totaal 3 miskramen en een jaar later nog niet zwanger . Ik vind het ook zo moeilijk te blijven geloven in een goede afloop...
@Beetje mama, het is de club 'hieronder' zeg maar maar van Simmy. Daar zijn een aantal meiden die zwanger zijn geworden na het verlies van hun kindjes. Heb er ook meegelezen en denk dat je daar wel aansluiting vindt. @Olive en Oz, wat vreselijk meiden... Het is zo oneerlijk he, dat je of zo lang moet wachten en je kindje word je alsnog afgenomen of je krijgt steeds weer de klap van miskramen. Ik leef met jullie mee, het is zo vreselijk. Heb een keer gelezen dat de natuur niet telt, m.a.w. de natuur denkt niet "zij hebben al genoeg ellende gehad, ze krijgen nu een kindje". Nee, je hebt iedere maand net zoveel kans op een zwangerschap of miskraam als iedereen. @Oz, heb je al onderzoeken gehad nav de miskramen? En het lijkt ook steeds op andere momenten te zijn (dus niet steeds bij het moment dat het hartje moet gaan kloppen bijvoorbeeld). Ik hoop voor ons allemaal dat de zon weer gaat schijnen en dat we 2014 mooier mogen afsluiten.
Graag wil ik ook even reageren. Ik heb een zoontje van bijna 4 jaar, gaat na de zomervakantie naar school. Hij is mijn redding! 2014 is ook niet mijn geluksjaar tot nu toe. Begin maart een vroege miskraam gehad bij 5 a 6 weken, cyclus was niet heel regelmatig dus weet het niet precies. Erg verdrietig maar daarna gelukkig meteen weer zwanger, hoera! Combinatietest zeer slecht uitslag, na 2 zenuwslopende weken het bericht dat ons meisje Syndroom van Down had en op verschillende plaatsen vocht had waar het absoluut niet hoorde. Daarnaast erg weinig vruchtwater. Alles bij elkaar hebben wij de zeer moeilijke beslissing genomen om de zwangerschap te beeindigen. Met 16 wkn 4 dgn ben ik bevallen van ons dochtertje. Enorm veel verdriet, het is nu 2 weken geleden. Ook ik zou graag snel weer zwanger zijn, geen idee of er een normale cyclus op gang komt. Ik vind het fijn om te weten dat er meerdere zijn die hetzelfde (of iets vergelijkbaars hebben meegemaakt), hierdoor voel ik me minder alleen. Ik ken in mijn naaste omgeving niemand die zoiets heeft meegemaakt vandaar dat ik wat steun zoek hier. Liefs van mij
zo herkenbaar, helaas! Maar hopelijk hier een succes verhaal. Ons zoontje werd 2 okt 2012 geboren. We hadden het gevoel papa en mama geworden te zijn maar niets om voor te zorgen, Helaas volgde nog een paar operaties vanwege placenta resten. En duurde het langer voor wij onze wens konden doorzetten, Na maanden hadden we eindelijk een positieve test. maar dat werd binnen een week een miskraam. Toen verafschuwde we echt iedereen die ook maar iets met baby te maken had. Maanden gingen voorbij,,,, vertrouwen werd steeds minder. Uiteindelijk toch de stap genomen om naar fertiliteit te gaan en op de dag van de uitslagen teste ik positief. Nu vinden we het super spannend en heel dat zwanger zijn is niks aan maar daar zullen we doorheen moeten Lieve Alexa, heb vertrouwen! Ik dacht altijd : onze tijd die komt nog wel. En gelukkig is die eindelijk daar. hopelijk is deze voor jullie ook in het verschiet!
Ik herken jullie verhalen heel erg. ben een aantal maanden weg geweest van het forum omdat ik alles op een rijtje moest zetten voor mezelf, de afgelopen maanden zijn erg zwaar geweest. Wij zijn ook al 3,5 jaar bezig, en ook wij hebben nog steeds geen kindje bij ons kunnen houden. Komende vrijdag heb ik weer een afspraak bij de gyn voor echo's om te kijken of ik wel een goede eisprong heb. Mijn cyclussen wisselen namelijk en ook de duur van mijn menstruatie wisselt. Hierdoor denkt de gyn dat er mogelijk iets niet helemaal klopt. We hebben echter al vaker dit soort onderzoeken gehad en er komt steeds niks uit. Ze hebben wel al gezegd dat ze bereid zijn ons te helpen met IUI. Mocht hier dus weer niks uitkomen gaan we mogelijk dat traject in.
Hi alexa, ja alle onderzoeken gehad alleen in Gent is nu een verhoogde Factor VIII vastgesteld (bloedstolling), de waarde is maar iets verhoogd maar wie weet het zou het net kunnen zijn dus volgende keer heparine erbij (naast prednison en asperine). Ze waren op verschillende momenten, 2 heel vroeg (7wkn) en laatste was met 11 wkn, net toen we bijna hoop hadden, goede echo's met hartactie en ineens was het weer allemaal voorbij. Hi Madelein, we hebben elkaar al eens eerder "ontmoet" hier op de forums goed om je weer terug te "zien" hier. Hoop dat alle onderzoeken wat oplevert. Hi Yvon, ook een lange weg voor jullie al. Ik herken het wordt zo ongeduldig. Mijn kleine UK is een jaar geleden geboren (23 wkn) veel te vroeg en dit afgelopen jaar is voorbij gekropen had zo graag weer goed zwanger geweest (3 miskramen nu) maar goed we blijven hoop houden.
Klopt idd oz, was het meerdere miskramen topic dacht ik? Voor jullie ook nog steeds geen wonder gebeurd zo te lezen . Naar gevoel he de onrust en ongeduld? Om je heen lijkt iedereen maar zwanger te worden. Houd moed!
Ja alweer 3 miskramen verder, laatste in april (1 dag na ons huwelijk heel fijn weer ) en daarna duurde het een eeuwigheid voor de cyclus weer ging werken. Nu dus pas weer een poging. Ik wordt echt gek ervan, vind het lange wachten zo moeilijk en inderdaad iedereen lijkt zo maar zwanger te worden en al een aantal voor de 2e keer, zwanger toen ik zwanger was en nu weer en ik nog steeds met lege handen . Hoe is het met jou? Gaat het weer beetje?