Vraagje namens een vriendin. Hoe weet je het verschil? wanneer trek je aan de bel? Ze heeft bij de vk aangekaart niet goed in haar vel te zitten, dat wordt genoteerd in haar dossier maar daar stopt het wel een beetje. Schijnbaar zien zij dus nog geen ernstige tekenen maar ik merk aan haar dat ze zich er zorgen over maakt. Iemand die haar ervaringen wil delen, mag ook via pb?
Ik heb een postnatale depressie gehad! Maar terug kijkend op alles had ik het voor de bevalling ook al. Ik had heel erg last van complete paniek/woede aanvallen. Extreem veel huilen. Ik had een zware zwangerschap en mocht al vrij snel helemaal niks meer dit heeft het getriggerd. Pas een half jaar na de bevalling kreeg ik de diagnose zware postnatale depressie. Dit omdat ik het eigenlijk een soort van niet wilde zien en te laat aan de bel trok. Vooral blijven praten met de vk! Het is normaal dat je hormonen schomelen en dat ook effect geeft op je mood.
Ik heb er bij de jongste de eerste 12 weken last van gehad. Daarna op miraculeuze wijze was het over. Ik weet niet hoe ver je vriendin is? Ik kreeg de mogelijkheid destijds van de gyn om naar de pop-poli te gaan, heb het toen nog even aangekeken en het kwam uiteindelijk goed. Denk dat ik na de drie maanden gewend was aan de hormonen oid.
Wat fijn dat het bij jou overgegaan is toen je lijf wat meer gewend was. Ze is nu rond de 20 weken dus de eerste fase al wel voorbij. De vk gaat er nu amper op in wanneer ze aangeeft dat ze zich niet goed voelt al heb ik het idee dat ze ook niet direct zal benoemen hoe moeilijk ze het soms heeft.. maar goed dat is het ook, welke zwangere heeft nou geen huilbuien en moodswings, wanneer is het niet normaal meer?
Graag gedaan! Het gaat goed, het was bij de eerste en echt een hele zware weg bewandeld. Daarna een 2de gekregen waar ik goed in de gaten werd gehouden maar gelukkig ging het daarbij goed. Hopelijk valt het mee bij je vriendin maar probeer goed met haar te praten en laat haar alles eerlijk vertellen tegen de vk.
Bij mij ging het ongeveer hetzelfde als bij Mississippi. De eerste 3 maanden had ik erge last van paniekaanvallen en somber denken. Ik trok aan de bel toen ik merkte dat ik de dag niet meer goed doorkwam door de paniekaanvallen en huilbuien, het ging ook gepaard met hyperventileren. Na een aantal gesprekken met een psycholoog en ook met vrienden en familie (dat luchtte op!) ging het snel beter. Rond 16 weken was het over en kon ik gaan genieten.
Wat fijn dat het de tweede zwangerschap veel beter ging! Ze heeft nogal moeite met laten zien hoe het echt gaat dus de drempel om überhaupt aan te geven dat ze zich niet zo goed voelt is erg hoog. Dat ze dat doet zegt eigenlijk al heel veel, maar ja dat kan de vk ook niet ruiken natuurlijk..
Wat fijn om te lezen dat het met de juiste hulp en gesprekken zoveel beter kan gaan. Hopelijk helpt haar dat ook
Wanneer de zwangere zelf vind dat het niet klopt. Als ze er zoveel last van heeft kan ze ook bij de huisarts vragen om een gesprek met de ggz persoon.
Dat is ook heel moeilijk! Bij mij had alleen mijn man het door. Tussendoor kon ik heel goed een masker op zetten maar eenmaal thuis storte ik compleet in. Er heerst ook nog steeds een taboe op want ja.. mensen vinden dat je blij moet zijn tijdens de zwangerschap/na de geboorte. Sterkte
Als ik haar was zou ik contact opnemen met de huisarts en iemand meenemen (man of jou bijv) desnoods om bij te staan en aan te geven of t echt niet goed gaat. In 1e instantie zal ze opgevangen kunnen worden door de praktijkondersteuner ggz, en die weet vervolgens juiste zorg te vinden en in te schakelen.
Heeft ze aanhoudend last? Of is het met periodes? Bij men eerste zwangerschap had ik er de eerste weken heel erg last van. Bij deze zwangerschap beschrijft onderstaand plaatje mijn mood het beste
Slechte dagen (huilbuien etc) afgewisseld met wat betere dagen, maar algemeen wel vlak/somber. Echt dagen van heel blij zijn zijn er maar weinig
Heeft ze in het verleden al een depressie gehad? (Ik heb namelijk een hele zware gehad 2-3 jaar geleden)
Ja, een jaar of 5 terug. Burn-out net achter de rug dus dat zal ook meespelen, dat maakt het voor haar ook zo lastig, is het toch nog een restje burn-out wat sluimert of depressie of hormonen
Dan kan ze misschien toch best eens contact opnemen met de psychiater die haar toen behandeld heeft Niet zo laten Ik ben ook nog steeds onder begeleiding met een maandelijks gesprek
Ik vraag me af of ze daarvoor bij een psychiater is geweest. Voor de burn-out wel een traject bij een psycholoog gehad maar dat is nu bijna afgelopen dacht ik
Ik heb mijn tweede zwangerschap - helaas - te maken gehad met een prenatale depressie. Zwaar, zeker gezien er vaak van je als zwangere verwacht wordt dat je heppiedepeppie op je roze wolkje zit. Met veel rust en praten, praten en praten ben ik er vanaf gekomen. Genoten heb ik niet van mijn zwangerschap maar de laatste +/- 6 weken ervan heb ik me tenminste niet ontzettend ellendig, verloren en alleen gevoeld. Heb afgelopen december/januari een topic geopend over mijn situatie, daarin ook wat ervaringsverhalen mogen krijgen. Misschien helpt het lezen daarvan wat.
https://www.zwangerschapspagina.nl/threads/prenatale-depressie-ervaringen-gezocht.669884/ Dit was mijn topic