Tsja, leuk onderwerp. Hier dus nu ineens iedere avond onderwerp omdat dochter van 10 nare gedachten heeft en bang is dat iemand of haarzelf iets overkomt. Ze is sip, voelt zich rot, heeft verdriet. Normaal is ze erg vrolijk en opgeruimd, maar nu dus niet. Ze is net begonnen in groep 8, we hebben een fijne vakantie gehad en ik dit moment is 'de dood' niet echt aan de orde van de dag, geen ernstig zieken of iets. We praten met haar en proberen haar te troosten, maar ik heb niet het gevoel dat dat echt goed lukt. Zodra ze alleen is komt het verdriet weer. Wat kunnen we voor haar doen, hoe gaan jullie hiermee om? Ik wil haar zo graag helpen, paar weken terug had ze ook zo'n dip (misschien is het wel een beetje hormonaal, maar ze wordt nog niet ongesteld)
Ik zou er eerlijk met haar over praten en haar vragen beantwoorden. Ik denk dat het ook een beetje hoort bij ouder worden, dat je ontdekt dat ook jou en je geliefden dingen kunnen overkomen. Misschien kun je het ook met haar hebben over de kans dat zoiets gebeurt. Die is natuurlijk heel klein.
Ik kan me herinneren dat ik dat ook had rond die leeftijd. Ineens kwam het besef dat generaties door schuiven, mensen ineens dood kunnen gaan aan van alles. Het voelde heel intens. En uiteraard wilde ik niet dat iemand dood ging want ( lekker ego) dan zou ik die heel erg missen en anderen zouden heel verdrietig zijn.... Veel er over praten hielp. Met de tijd is het vanzelf weer over gegaan. Zou er iets zijn wat ze niet durft te bespreken maar wat wel door haar hoofd blijft gaan? Zou ze baat hebben bij een dagboek waarin ze verder kan schrijven als ze niet wil praten ( of als jullie klaar zijn met praten)?
Ik denk dat er een soort keerpunt is dan dat ouders geen superhelden zijn maar sterfelijke wezens. Maar ligt er ook aan of ze al veel verloren heeft, ik had toen al veel familieleden verloren dus was dood voor mij normaal en niet eng, maar vriendinnen hadden nog nooit of max 1 begrafenis meegemaakt. Die hadden meer last van t besef van de vergankelijkheid des tijds Wat zijn haar vragen of zorgen? Ik vond t fijn om te weten dat mijn oom en tante voor mij zouden zorgen als mijn ouders wat overkwam bv. Kan ze haar zorgen ook opschrijven?
Ze is niet veel verloren, ze heeft al haar opa's en oma's nog. Mijn oma (nu 96) leeft zelfs nog. Wel heb ik wat chronische aandoeningen waar ze deels van weet en heeft haar pap 2 jaar terug en zware hartoperatie gehad maar is nu beter dan ooit. Enige qua dood wat ze heeft meegemaakt is het af moeten geven van een paar dieren (kat en pony). Normaal doet ze dat luchtig over een heeft ze het best snel en plekje, maar nu zit het dieper. Ik denk dat ze inderdaad gaat beseffen dat wij ook sterfelijk zijn en dat dat wel flink tegenvalt.... Zeg maar. Zo heeft ze wel gezegd dat ze de vakantie heel erg gaat missen en heb ik veel moeten werken en dat vindt ze ook lastiger nu. Een dagboekje heeft ze, maar gebruikt ze niet echt zoals bedoeld. Ik probeer haar werk duidelijk te maken dat dat kan helpen, gewoon opschrijven en dat het aan haar is of ze het ons wel of niet wil laten lezen. Ze weet ook dat ze altijd over alles met ons kan een mag praten, hier is niks taboe. Ik heb het wel de juf laten weten zodat zij misschien extra en beetje op kan letten. Misschien laat ze op school iets meer vallen dan thuis. Erg moeilijk dit, door mijn chronische dingen ben ik ook bang om vroeg te sterven en ik ben ook bang voor het niet begrijpbare aan de dood. Dus ik vind het een hele uitdaging om er over te praten.
Misschien helpt een zorgendoosje; een bakje maken waar ze papiertjes in kan stoppen waar ze op schrijft op tekent waarom ze zich zo naar voelt. Kan het niet komen door het hele Corona gebeuren? Onze jongste, wel echt veel jonger, heeft het ook veel vaker over dood. Dat opa en oma dood kunnen gaan en wij ook. Als iemand hoest of als ze hoort dat iemand ziek is dan is ze meteen bang dat diegene dood gaat.
Goede tips, dankjewel! Van de juf reactie gehad op mijn mailtje, op school is ze gewoon zichzelf en merken ze niks aan haar. (Deze juf had ze vorig jaar ook, dus kent haar wel). Dat vind ik wel fijn om te horen in ieder geval. Voor thuis houden we het in de gaten en eventueel kunnen we via school nog altijd een gezinscoach inschakelen, maar daar is het echt nog te vroeg voor denk ik.
Ik kan het nog goed herinneren dat ik rond die leeftijd vaak huilend in bed lag omdat ik bang was dat mijn ouders dood gingen. Zal rond 11 jaar geweest zijn. Laatst lag mijn 10 jarige huilend in bed. Gelukkig hoorde wij het want had het echt niet fijn gevonden om hem niet te kunnen troosten. Paar keer die week nog huilend naar beneden gekomen maar nu niet meer over gehoord. Volgens mij is het heel normaal voor deze leeftijd maar het is wel heel sneu..