Let's do this! of toch..

Discussie in 'Zwanger worden' gestart door nijntje87, 10 aug 2020.

Topicstatus:
Niet open voor verdere reacties.
  1. nijntje87

    nijntje87 Fanatiek lid

    8 okt 2010
    1.256
    1.178
    113
    Vrouw
    Noord Holland
    Hi Ladies,

    Yes, na de zomervakantie ga ik mijn Mirena spiraal laten verwijderen (lees: slik dat is dus over een week al!) En ja, dat vind ik best spannend. Niet alleen het zwanger worden en het zwanger zijn vind ik spannend. Maar vooral de "nieuwe" situatie vind ik spannend. Ik ben niet meer samen met de vader van mijn dochter (6jr). Wij zijn 5 jaar geleden uit elkaar gegaan en dat was op zijn zachtst gezegd; niet zo fijn. De situatie was onhoudbaar dus het was de beste beslissing van die tijd was om uit elkaar te gaan. Dat was een tijd van vallen en opstaan, jezelf verliezen en weer hervinden. Op eens ben je een alleenstaande moeder en dat was nou niet bepaald de bedoeling van het we- nemen- kinderen verhaal. Dus dat was een zware tijd. Hoe gaat mijn 6 jarige deze kinderwens-actie echt vinden? Nu zegt ze; 'ah mama een baby ja we nemen er één!' Maar ze heeft ook wel flink een klap gehad van de breuk. Eindelijk is alles nu "stabiel" en toch vraag ik mij af, maken we de juiste beslissing? Misschien wil ze juist een broertje of zusje in een liefdevol nest met een gezellige sfeer en waar je mag zijn. Maar toch knaagt er een gevoel aan mij; wat nou dat ze het gevoel krijgt dat ze er niet echt bij hoort, of dat ze er onzeker raakt door een samengesteld gezin.. Hoe is jullie ervaring met dit onderwerp?
    Twee jaar geleden belande ik in een depressie. Ik werd behandeld bij het GGZ en ik vond mijzelf weer opnieuw uit. Tijdens deze periode ontmoette ik ook mijn huidige partner en we wonen nu een jaar samen, met mijn dochter (vier handen op één buik) in een leuke eengezinswoning met heel veel kamerplanten en een tuin. Ik probeer goed voor mijzelf te zorgen door meditatie en mindfulness, yoga en hardlopen en gezond eten (vegetariër). Ik hou wel in mijn achterhoofd dat ik nog wel herstellende ben en een terugval op de loer kan liggen. Ik ben mij er van bewust dat een terugval niet hoeft te gebeuren en ik ben mij er ook zeker bewust van dat angst een slechte raadgever is.. maar toch ook dit laat mij niet helemaal los. Heeft er iemand ervaring met een depressie voor een zwangerschap zonder terugval? ;) Of juist het tegenovergestelde; een terugval in de zwangerschap of erna?
    En dan komen we bij mijn laatste puntje. Ik ben behoorlijk mijn balans kwijt geraakt tijdens de "lockdown" en nu ook tijdens de vakantie. Genieten met de hoofdletter G. Maar inmiddels toch wel wat aangekomen. Het gaat om een paar kilootjes te veel. en overal waar té voorstaat; juist! Nou begrijp ik ook wel dat ik binnen een week die paar kilootjes niet kwijt raak en om nou meteen mijn kinderwens uit te stellen en mijn spiraal te laten zitten tot die kilo's er wel af zijn is misschien ook een wat rigoureuze beslissing.. Maar misschien herkennen jullie dit; 'je wilt zo gezond mogelijk die zwangerschap in!'. Gezond eten, bewegen, psyche in orde en het liefst dik haar en stralen zodra die + op het schermpje verschijnt. Nou zit ik geestelijk wel goed in mijn vel maar lichamelijk ben ik toch een beetje teleurgesteld in mijzelf. I know; eigen schuld. Ik ben uiteraard meteen begonnen met bewust eten en nog even extra bewegen, iets wat ik zeker ga voortzetten in een eventuele zwangerschap.
    Dus mijn vraag vooral aan jullie is; hoe gaan jullie met dit soort twijfelacties om? En hoe blijven jullie met beide beentjes op de grond? Zijn jullie daar überhaupt mee bezig? Of beslissen jullie bam! we stoppen met de anticonceptie and let's do this! ;)
     
  2. Beausecret

    Beausecret VIP lid

    26 apr 2016
    5.302
    5.920
    113
    Vrouw
    Wat leuk dat je een wens hebt voor nog een kindje! Wat betreft je dochter.. zich achtergesteld voelen, daar heb je zelf ook een groot aandeel in. Met haar blijven praten, erbij betrekken, denk dat ze dan een hartstikke trotse zus mag zijn! Dus daar zou ik zelf mijn twijfels over proberen los te laten en dit niet in te vullen voor je dochter..

    Wat knap dat je de boel zo hebt opgepakt na je depressie. Hormonen gooien alles inderdaad weer overhoop, wat stabiel was kan ineens weer enorm instabiel voelen. wat mij heeft geholpen is mezelf preventief bij de pop poli aanmelden mocht je zwanger raken, zij kunnen hierbij goed ondersteuning bieden. Ik vind je wel streng voor jezelf, tuurlijk wil je zo fit mogelijk je zwangerschap in, maar die paar kilo’s meer of minder gaan echt niet uitmaken voor de baby. Het idee om het weer allemaal op te pakken nu is toch prima, rustig aan, en mocht het tijdens de zwangerschap helemaal omslaan is dat ook prima. Althans dat is mijn ervaring. Ik was gezond, fit etc. Tijdens zwangerschap kon ik dat echt helemaal niet aan, dus heb dat losgelaten en met mezelf afgesproken niet te streng te zijn en na de zwangerschap weer het e.e.a. op te pakken.

    Hoe ik met beide beentjes op de grond blijf? Dit soort gedachten delen met anderen, ventileren. En dan denken oh ja.. wat vraag ik veel van mezelf en hoe is dat realistisch? Blijven praten dus en je twijfels delen!
     
  3. GroeneBomen

    GroeneBomen VIP lid

    7 mei 2019
    22.509
    26.043
    113
    Vrouw
    Ik heb ptss opgelopen na de eerste en de bbz heeft dat weer getriggerd. Eenmaal zwanger van de tweede heb ik een 3 consulten om mijn angsten te bespreken en beste advies was om eerlijk te zijn ook tegen gyneacologen. Ze hebben het in mijn dossier vermeldt en ze waren zo lief en behulpzaam, zelfs de anesthesist zei: ik ga je nu een betere ervaring geven. En hij had gelijk.

    Hoewel t primen 5 dagen duurde, de bevalling moeilijk vorderde met kind in nood en kind direct naar neonatologie maar ik heb geen terugval gehad. Ik ben er mentaal super doorheen gekomen, dankzij die preventieve gesprekken met de psych. Ik kreeg voldoende handvatten
     
  4. Noxe

    Noxe Fanatiek lid

    30 jun 2018
    1.682
    1.708
    113
    Vrouw
    Utrecht
    Een grote verandering zoals een zwangerschap/bevalling/nieuw kindje zou inderdaad een terugval kunnen veroorzaken, maar dit hoeft niet. Voor hetzelfde geld fiets je er gewoon doorheen, ben je de hele zwangerschap vrolijk en is er echt niets aan de hand. Het punt wat ik probeer te maken, denk ik, is dat je het van tevoren gewoon niet weet. Mensen die nooit een depressie hebben doorgemaakt kunnen na een bevalling ook een postnatale depressie krijgen.
    Maar weet je, je hebt één heel groot voordeel, en dat is dat je weet dat je een depressie hebt (gehad) en dat je een terugval kan krijgen. Je kunt dus van tevoren al dingen regelen. Zoals degenen boven mij ook al hebben gezegd kun je je aanmelden bij de pop-poli (dit gaat volgens mij via de vk, maar met jouw geschiedenis moet een doorverwijzing geen probleem zijn).
    Ik zelf heb een trauma-gerelateerde stoornis (soort ptss, maar de specifieke stoornis ga ik hier niet noemen vanwege de herkenbaarheid). Ik was al meer dan 10 jaar uitbehandeld (stoornis is chronisch, maar mijn symptomen waren stabiel en leefbaar) toen ik mijn eerste zoon kreeg. Ik heb toen mijn huisarts ingelicht en gezegd dat ik bang was voor een terugval. De huisarts heeft toen een notitie gemaakt zodat ik heel snel terecht zou kunnen voor hulp mocht dat nodig zijn. Dit is gelukkig niet nodig geweest, maar het was fijn om een vangnet te hebben. Dit zou je ook alvast kunnen doen, en misschien zijn (preventieve) gesprekken nu ook al fijn voor je, want je uit nu al angsten (balans kwijt, kilo's aangekomen) die je zou kunnen bespreken met iemand.
     
  5. nijntje87

    nijntje87 Fanatiek lid

    8 okt 2010
    1.256
    1.178
    113
    Vrouw
    Noord Holland
    Hi meiden,
    Bedankt voor jullie reacties, adviezen en tips. :)

    @Beausecret Nog van harte gefeliciteerd met de geboorte van je dochter. Prachtige naam zeg! Dank je, ik vind het zelf ook heel tof dat we na de nodige levenlessen weer zo'n grote en prachtige beslissing morgen nemen, mits het krijgen van een kindje ons gegeven is natuurlijk. Gek genoeg maak ik mij daar nog helemaal niet druk om, het avontuur moet tenslotte nog beginnen ;)
    Wat betreft mijn dochter; een heldere reactie.Thanks, ik moet het inderdaad loslaten. Ze wilt heel graag "grote zus" worden en is zeker in staat zelf te voelen en een invulling te geven aan deze grote wens. Je maakt je als moeder altijd zorgen om het welzijn van je kind en omdat ze in haar korte bestaan een aantal heftige dingen heeft meegemaakt, ben ik voorzichtig met haar. De dooddoener; kinderen zijn flexibel, waar ik mee ben doodgegooid, kon ik even niet meer aanhoren. Maar toegegeven; ze is flexibel en heeft een flinke groei door gemaakt. Ik moet haar leren vertrouwen en niet mijn eigen onzekerheden op haar projecteren. Blijven praten en haar fijn betrekken bij het hele proces is een mooi uitgangspunt.
    Bedankt voor de tip van de POP -poli . Ik heb nog wel, 1x in de maand, contact met een praktijkondersteuner voor mijn eigen proces.
    Knap hoe je daar mee om bent gegaan in je zwangerschap. Loslaten is ook zeker een kunst hé? Ja, wat betreft mijn gewicht ben ik wel wat streng voor mijzelf. Ook omdat ik weet dat als ik mijn balans weer gevonden heb en vooral gezond eet en sport, ik geestelijk ook weer lekker ga. Hardlopen, dat ik 2-3 keer in de week doe, is mij dan ook aangeraden door een psychiater. Ik wou van de medicatie af en zocht een goed alternatief om zelf endorfine aan te maken. Dus wat dat betreft ben ik lichamelijk best fit. Hopelijk is het een kwestie van doorvoeren en tijdens de zwangerschap gezond eten en blijven hardlopen al eindigt dat hoogstwaarschijnlijk in wandelen. :p Gewoon weer even in balans komen met mezelf.
    Ik ben blij ik de stap heb genomen mijn gezicht hier weer te laten zien; om ervaringen te delen. Dat zet mij zeker weer met beide beentjes op de grond. :)

    @GroeneBomen bedankt voor je openheid. Wat verschrikkelijk van je bbz. Knap hoe je je er doorheen hebt geslagen! Ik ben het er mee eens dat het delen van je zorgen en angsten aan de mensen die je daarbij kunnen ondersteunen het beste is wat je kan doen. Goede tip om uiteindelijk de verloskundige of gynaecoloog in te lichten.. Zit te denken om in ieder geval een duidelijk geboorteplan op te stellen tegen die tijd. Fijn dat ondanks alles, je er zo goed door heen bent gekomen.:)

    @Noxe Je hebt helemaal gelijk. Iedereen kan in een depressie raken, ook als je niet gevoelig bent voor psychische problemen. Het is een angst die ondanks alle therapieën, mindfulness etc toch stiekem blijft zitten. Ik heb op aanraden van de hulpverlening een signaleringsplan gemaakt. Daarin kan ik precies zien op welke grens ik leef, wat ik moet doen wanneer het even wat minder gaat en wanneer ik moet ingrijpen en niet alleen ik heb daar wat aan; mijn partner ook. Dus dat idee vind ik heel fijn idee. Ik ga dit allemaal bespreekbaar maken bij de volgende afspraak met mijn POS. Dat de oplossing soms zo eenvoudig lijkt te zijn. Knap hoe je hier door heen bent gegaan en ondanks alles twee kinderen hebt gekregen. :)

    #powervrouwen
     
    Beausecret vindt dit leuk.

Deel Deze Pagina