Ongeveer 3,5 jaar geleden kwam ik thuis te zitten met een flinke burn-out. Combinatie werk + nasleep MMM. Inclusief reïntegratie ben ik een jaar zoet geweest. Ik merk dat er nog steeds dingen zijn waar ik last van heb. Bv. harde geluiden, een slechte focus (een boek lezen of een nieuwe hobby opstarten lukt bijvoorbeeld nog steeds niet), een slecht geheugen. Mijn werk is een grote energieslurper en ik weet op dit moment niet of ik dit werk wel wil blijven doen (maar ik weet ook niet wat ik dan wél wil doen ). Mensen begrijpen het niet altijd: 'Maar je bent toch allang weer aan het werk?' Er is ook iets positiefs te noemen: ik weet nu waar mijn grenzen liggen en hoe ik kan ontspannen, ik zeg veel vaker 'nee' en daar voel ik me niet schuldig over Nu kan ik hier op zich wel mee leven, maar ik ben wel benieuwd of anderen ook nog last hebben van bepaalde dingen, een aantal jaar na een burn-out, en of je hier iets mee doet?
Ik heb nog steeds een hekel aan drukte, teveel stemmen door elkaar en blokkeer als ik teveel tegelijk moet doen. Voorheen ging dat allemaal wat gemakkelijker.
Geen burn-out maar wel heftige psychisch zware tijd gehad en ik herken wat je schrijft. Vooral als er iets niet lekker loopt, dan heeft dat impact op alles. Alleen dat gedeelte van leren ontspannen en nee zeggen moet ik nog aan werken...
Ik ben na mijn burn-out van 5 jaar geleden niet meer hetzelfde geworden nee. Erg gevoelig voor geluiden, grote groep mensen maken me erg angstig, concentratievermogen is er amper meer, doorzettingsvermogen kwijt en het korte lontje is helaas gebleven. Ik ga zo nu en dan, als ik echt het idee heb te watertrappelen met een steen aan m'n benen, terug naar de praktijkondersteuner. Die helpt me dan de boel wat te ordenen in mijn hoofd aangezien ik het overzicht dan kwijt ben. Verder geen intensieve trajecten.
Ik heb 5 jaar geleden een burn out gehad, ook gedeeltelijk te maken met de mm. Dochter was geboren en ik kon niks loslaten, moest haar continu bij me hebben en ik moest alles meemaken, hing een halve nacht boven haar bed omdat ik bang was dat er iets gebeurde enz. Na een zwaar mm traject kon dat er niet meer bij. Nu, 5 jaar later kan ik nog steeds veel minder hebben en merk dat alles snel teveel is. Ik heb het gevoel dat ik er nooit meer helemaal vanaf kom en accepteer het maar zo. Af en toe eens een extra rustpauze nemen kan helemaal geen kwaad en ik zeg sneller als het genoeg is geweest voor die dag.
Ik heb ook drie jaar geleden een hele zware burn-out gehad in combinatie met een depressie/angststoornis en PTSS. Alle heftige gebeurtenissen die ik had meegemaakt kwamen er in één keer allemaal uit en sindsdien nooit meer hetzelfde gebleven. Heb meer dan twee jaar gespecialiseerde GGZ gehad en ben nu 'gezond' verklaard. Het is nog steeds erg moeilijk om niet weer terug te vallen in oude patronen. Zoals meerdere dames aangeven ben ik ook super gevoelig voor geluiden/lawaai/drukte/plekken met veel mensen en kan slecht sociale contacten onderhouden, omdat dit gewoon teveel energie van mij eist. Het is niet makkelijk en het genezingsproces duurt heel lang. Je bent niet de enige en ik ben nu op een punt terecht gekomen dat het mij niet meer boeit wat een ander hiervan vindt of denkt. Ik ben er heel open over en als iemand er geen begrip voor heeft dan zeg ik altijd; toedeloe..
Wat 'fijn' om te lezen. Ik belande vorig jaar in een burn-out maar ben gewoon echt niet meer de oude. Het voelt alsof er iets 'kapot' is gegaan in mijn hoofd. Dat is niet persé negatief, maar waar ik voorheen 'door' kon als het veel was (verstand op nul en gaan), kan ik dat nu gewoon niet meer. Ik raak overweldigd en blokkeer. Ik ben gevoelig voor geluiden, veel sneller moe en kan niet goed tegen drukte. Concentreren is ook moeizamer. Ik ben wel blij dat de burn-out mij nu wel een (voor de buitenwereld) geldig excuus geeft om me soms even terug te trekken. Waar ik voorheen een heel weekend naar familiedingen of verjaardagen zou gaan omdat ik vond dat het moest, zeg ik nu gerust af met als reden dat het te veel is. Niet terugvallen is oude patronen blijft wel echt heel lastig.
Ik ben herstellende van een burn out. Zit nu al bijna 1,5 jaar thuis. Ik merk dat het echt nog op en af gaat. Vooral voordat ik ongesteld moet worden gaat het (tijdelijk) een stuk minder. Ik heb nog erge last van lichamelijke klachten, heb nog enorm veel spanning in mijn rug en middenrif. Tevens kan ik mij nog steeds niet goed concentreren, kan ik niet goed en lang tegen drukte en met vlagen kan ik ook niet tegen harde geluiden. Toch heb ik ook geleerd om mijn eigen grenzen aan te geven, en vaker nee te kunnen zeggen. Heb geaccepteerd dat ik het niet trek om bij ieder feest, verjaardag en borrel te kunnen zijn. Toch merk ik dat er veel mensen in mijn directe omgeving zich geen raad weten en zich niet kunnen voorstellen wat er in mijn hoofd omgaat en hoe ik mij voel. Ik voel mij vaak eenzaam en onbegrepen. Ik hoop dat het ooit beter wordt, dat ik weer kan genieten van vanalles. Bij mij is overigens ook uitgekomen dat ik licht hsp ben.
2 jaar geleden een burn out gehad.. ook nasleep mmm, pest verleden, werkdruk.. na 7 weer volledig aan het Werk gegaan.. veel te snel.. maar allemaal gepusht.. achteraf gezien ben ik pas later dingen gaan verwerken.. soms komt mijn onzekerheid nog opzetten.. bij hoge werkdruk blijf ik nu wel rustiger (maar nog niet geheel wat ik wil; van binnen onrustig maar van buiten rustige uitstraling).. Af en toe nog vergeetachtig en dingen niet meekrijgen/opslaan.. vlak voor de corona had ik weer een flinke dip, weer terug naar psycholoog gegaan.. en dat deed weer even goed.. tijdens de corona flinke dips gehad maar daar zelf uit gekomen.. Mijn poh zei dat ik door mijn karakter weer een burn out kan krijgen.. voor nu werk ik er “continue” aan.. ik vind de uitlaatklep in sporten (3 keer per week) en hoop het niet nog eens te krijgen.. denk dat ik hier mijn hele leven nog aan blijf werken..
Hier na ruim 4 jaar nog steeds gevoelig voor geluiden. Eigenlijk voornamelijk op momenten dat ik moe ben of het erg druk heb. Voor de rest nergens meer last van.
Bedankt voor het delen van jullie ervaringen! Veel herkenning dus... Het klinkt raar, maar het is 'fijn' om te lezen dat ik niet de enige ben die jaren later nog met klachten rondloopt. Ik kan ook niet goed tegen drukte en in grote groepen kan ik gesprekken niet goed volgen. Tijdens mijn gesprekken met de psycholoog is ook wel gebleken dat ik HSP ben, @Kleintjuh85. Ik herken me er helemaal in, mijn zoon ook trouwens. Ik ben heel bewust bezig met mijn weekplanning. Op werkdagen plan ik niks.
Wat een fijn topic maar tegelijkertijd ook verdrietig om te lezen! Ik ben nu 10 maanden verder maar zit er nog midden in.. Ik heb een burn-out met een depressie en een angststoornis. Soms ben ik bang voor toekomst, kom ik er nog uit.. Blijft mijn leven zo.. Ik wil er absoluut geen einde aan maken maar ik verlang zo naar rust, rust in mijn hoofd en rust in mijn lijf.
Wat fijn om te zien hoe jullie ook jullie verhaal delen. Ik zie ook zoveel herkenning en dat geeft ook weer (vreemd genoeg) wat vertrouwen dat het niet vreemd is hoe wij ons voelen. Dat een burn-out werkelijk een persoon totaal kan veranderen. Heel veel geluk dames en sterkte voor diegene die er nog middenin zitten!
Ik zit er intussen 1,5 jaar in en het gaat nog wel even duren. Ik ben absoluut niet in staat om weer te gaan werken, al die nieuwe indrukken en informatie zijn echt nog veel teveel. Daarnaast vaak enorme moeheid en overprikkeling. Hopelijk duurt het niet te lang meer. Ik wil zo graag weer normaal verder kunnen gaan. Wat rot om te lezen dat jullie er nog zoveel last van ondervinden!
@rijo Geen antwoord op je openingsvraag. Maar als je werk zo’n energie slurper is is het dan een idee om met een loopbaan coach contact op te nemen om eens te bekijken wat mogelijk beter bij je huidige leven past qua werk?! We kiezen allemaal een richting als je tiener bent, maar als je eenmaal 40 bent kun je hele andere interesses of ideeën hebben. Of misschien is je werk nog wel leuk maar bij een ander bedrijf.
Ik heb een burn out gehad en toen ik thuis zat kon ik alleen maar denken: ik wil niet terug naar het werk. Als ik de naam van het bedrijf hoorde brak het zweet me al uit. Uiteindelijk ben ik er ook weg gegaan. Plan was om me om te gaan scholen maar daar ben ik mee gestopt. Ik denk dat je het kunt vergelijken met een elastiek. Hij kan heel lang mee rekken, dan knapt hij. Je kunt er een knoopje in leggen maar hij zal nooit meer zo sterk worden. Zo voel ik het ook. Ik ben vrij snel uit mijn evenwicht te brengen en mijn geheugen is echt niet meer wat het is geweest.