Ik hoopte zo.. Dat ik nooit in de vlinder lounge terecht zou komen.. Maar nu schrijf ik hier ook.. Vandaag had ik wat bruin verlies.. Niet heel erg.. Maar herken je dat? Dat gevoel, diep van binnen, wanneer je hart overslaat, je het warm krijgt, en dan de kalmte? Dat je het weet, ondanks de hoop die je houdt? Ik wist het eigenlijk meteen, net zoals ik wist dat ik zwanger was.. Dit. Is. Niet. Goed. We mochten twee uur later voor n echo komen, wat duurt dat wachten eindeloos lang.. En nee.. Je ziet het zelf ook, geen hartje.. Nu is het afwachten.. En dat vind ik zo naar.. Het is nu nog bij me.. En dadelijk niet meer.. Wanneer gaat dat gebeuren? En hoe? Gaat het pijn doen? Ben ik kalm, verdrietig, hysterisch? Ik weet het nog niet. Ik weet wel.. Er vloog net n vlinder om mij heen.. Dag lief kleintje.. We zullen je missen
Pfoeh zo heftig..! Maar zo mooi omschreven, precies zoals ik het ook voelde.. Ik wil je veel kracht en sterkte wensen voor de komende tijd Het zal allemaal niet meevallen Dikke knuffel!!
Dank je wel... Nee dit afwachten en het gevoel van leegte is zwaar... Ik hoop dat de komende tijd rustig zal verlopen zonder enge dingen als te veel bloed verlies en opname.. Wat kan de tijd stil staan he..
Heel veel sterkte! Het is niet niks wat je meemaakt. Zo blij en allemaal toekomstplannen en dan plots alles weg. Praat veel met mensen. Dat helpt echt.
Hommel, ik wil je hier ook nog even heel veel sterkte wensen! En hoop dat jullie wens snel in vervulling mag gaan.. Liefs!