Vorige week maandag ging ik op controle bij de vk. Toen ze het hartje ging luisteren, bleek het niet te vinden. Nog een poos met de echo gekeken, maar ook niet gevonden. Dat zei weinig zei ze want ze was niet opgeleid als echoscopiste vertelde ze. Nog een keer luisteren en nog een keer met de echo kijken. Geen hartje te zien of te vinden... Ik maakte me nog niet te druk. Placenta aan de voorkant, bij de andere jongens kon de vk het ook niet elke keer goed vinden. Toch maar voor de zekerheid doorgestuurd naar het zh. Daar aangekomen bleek al heel snel dat er echt iets mis was. Ons kindje had geen hartslag meer... Een week na een perfecte nekplooimeting... Die middag huilden we veel, een zee van verdriet. Dit kindje was blijkbaar al helemaal onderdeel van ons gezin geweest. Op donderdag werd ik ingeleid mbv tabletjes die ik vanginaal ingebracht kreeg. Na de tweede dosis begon ik te bloeden, maar verder geen weeën. Ik voelde een knapje en de vliesjes braken. Ineens was hij daar, ons derde kleine mannetje. Onze kleine Luuk. Ik nam hem in mijn handen en we riepen de verpleegkundige. Zo mooi, zo klein en zo compleet, maar zo duidelijk nog helemaal niet klaar voor onze wereld. Toen de placenta niet kwam, moest ik voor een curretage naar de ok. Onderweg verloor ik enorm veel bloed en werd ik goed dizzy. Ik kreeg een ruggeprik en de placenta werd verwijderd. Dat was voor mij enorm heftig, aangezien ik geen enkele ervaring had met verdovingen of überhaupt de ok. Mijn vorige bevallingen gingen min of meer vlekkeloos. Omdat het al laat was, bleef ik nog een nachtje in het ziekenhuis en toen de metingen de volgende ochtend goed waren, mocht ik gaan. Luuk bleef achter in het ziekenhuis, hij wordt binnenkort gecremeerd samen met andere vlinderkindjes en uitgestrooid op een speciaal vlinderveldje op de begraafplaats. Eenmaal thuis kreeg ik koorts, waardoor ik een paar dagen en nachten in een soort waas leefde. Nu ben ik weer aardig op de been lichamelijk en probeer ik mijn weggetje te vinden. Het emotionele deel gaat met ups en downs, maar het verdriet overheerst vooral nog. Ons kleine mannetje is er niet meer... Lieve Luuk, je was zo ontzettend welkom. Samen met jouw grote broers had je het heerlijk gehad. We missen jou enorm en zullen je nooit vergeten. Jij bent en blijft voor altijd onze derde zoon! Hou van jou schatje... Liefs, Mama!
Wat een verdriet gefeliciteerd met jullie derde zoon, maar wat onwijs oneerlijk dat hij niet kon blijven. Ik wens jullie licht en liefde, hou je vast aan elkaar.
Wat vreselijk verdrietig Gecondoleerd. Het emotionele gedeelte zal nog wel heel lang moeilijk blijven, hier doet het elke dag nog evenveel pijn. Je went alleen steeds een beetje meer aan die pijn. Heel veel sterkte met dit verlies! Ook voor de broertjes, want die zullen het ook wel heel verwarrend vinden nu.
Wat ontzettend verdrietig en heftig Heel veel sterkte voor nu en voor later...neem je tijd om te rouwen! Nu 1,5jr later heb ik het er soms nog erg moeilijk mee.
Dank jullie wel voor de lieve berichten. Onze oudste zoon vraagt nog wel steeds naar de baby. Hij vindt het ook heerlijk dat ik nu even niet werk... Ik heb geen idee of ik volgende week alweer aan de slag kan zoals bedacht. Denk dat ik er over 10 weken nog steeds geen zin in heb.
Heel veel sterkte met dit verlies. Dat Luuk maar een mooi plekje in jullie hart mag krijgen. Herken alles in je verhaal. Wij zijn vorige jaar onze zoon verloren bij 16 weken zwangerschap. Heftig. Neem je tijd meid, is niet gek als je even niet toe bent aan werken.
@Evaaatje; Ik heb ook een flinke tijd thuis gezeten..voelde mij daar erg schuldig om maar nu achteraf denk ik dat ik toch misschien nog wel te snel weer aan het werk ben gegaan. Het heeft een enorme impact gemaakt op alles! Ik kon niet normaal functioneren op de werkvloer, mijn hoofd zat te vol met emoties en opgekropte woede.
Zie nu pas dat je 26/3 bent bevallen. En dan volgende week alweer aan de slag?! Ben toen zeker een maand thuis geweest en achteraf gezien ben ik nog heel snel aan de slag gegaan. Als je de 24 weken was gepasseerd had je gewoon recht op 16 weken verlof he! Neem je tijd hoor, ook al voel je misschien de druk...
Ontzettend veel sterkte. Ik weet hoe zwaar het is. Het gemis blijft, al gaan de scherpe randjes er vanaf. Dikke knuffel!