Mama's zonder contact met hun eigen ouders/vrienden

Discussie in 'Algemene clubs' gestart door Kim13891, 23 feb 2017.

Topicstatus:
Niet open voor verdere reacties.
  1. Kim13891

    Kim13891 Lid

    14 nov 2016
    89
    8
    8
    Hoi iedereen!

    Vandaag toch maar besloten mijn verhaal hier te delen, wellicht zijn er meer die zich in mijn verhaal herkennen. Het is best een lang verhaal.

    Ik heb nu sinds een jaar of 3 geen contact meer met mijn ouders, dit is een beslissing die ik zelf bewust heb genomen. En waar ik nu nog steeds wel achter sta. Dit maakt het natuurlijk niet makkelijker.
    In het verleden koos ik mijn "familie" zelf uit door middel van vrienden en mijn schoonfamilie waar ik wel goed mee kan.
    Dit was ook altijd prima, tot op het moment dat wij besloten om te kijken of een kindje ons gegund was. :)

    Na bijna 9 maanden gestopt te zijn met de pil, en geen regelmatige cyclus te hebben, begon ik me zorgen te maken. Ik heb namelijk ernstig overgewicht en was al wel flink aan het afvallen, maar ik had toch het gevoel dat er iets niet klopte. Dus toch naar de ha geweest, die heeft mij ondanks dat we nog geen jaar bezig waren toch doorgestuurd naar de gyn (echt fijn dat ze mijn zorgen serieus nam!) en daar bleek inderdaad dat ik symptomen had van PCOS, maar dat het nog niet zo gevorderd was dat het daadwerkelijk PCOS was. Ze wilde omdat ik al 10 kg was afgevallen ons wel aan de medicatie zetten, ik heb dit toen geweigerd en afgesproken nog een half jaar te wachten. Dit omdat ik nog meer zou afvallen de kans groot was dat het lichaam zelf de cyclus weer op zou pakken. 2 maanden later bleek ik zwanger, althans dat dacht ik te voelen, maar na 2 weken ook een positieve test in de handen. Superblij natuurlijk en tegelijkertijd ook wel doodeng (het werd nu toch wel serieus).

    Vlak voor mijn afspraak bij de gyn, kreeg ik van mijn vriendin al even het advies dat het beter was niet zwanger te worden. Mijn vriend en ik hebben 2 maanden daarvoor namelijk even een relatiedip gehad, waar we sterker uit zijn gekomen.

    Maargoed we waren nu toch echt zwanger! Alleen mijn schoonouders en schoonzus op de hoogte gesteld, zodat we als het mis zou gaan we wel iemand hadden die ervan af wist, waar we dan op terug zouden kunnen vallen. Na 12 weken smoesjes verzonnen te hebben waarom ik weer niet kon komen (ik was nogal moe en misselijk de eerste periode) konden we dan eindelijk de "wereld" laten weten dat we ons eerste kindje zouden krijgen!
    Onze vrienden hebben we het tijdens een etentje laten weten, daarna van een aantal niks meer vernomen. Hoewel ze wel leuk reageerden.
    Ik voelde me al snel in de steek gelaten, juist omdat ik natuurlijk geen ouders heb waar ik alles mee kan delen.

    Nouja de zwangerschap ging niet helemaal vanzelf, moest al snel een stapje terug doen in mijn werk vanwege mijn rug en bekkenklachten.
    We hadden met de vriendengroep een groepsapp, en daar werd af en toe door de vriendinnen die ik nog wel sprak wel gevraagd hoe het ging. Dan vertelde ik, zoals altijd, open en eerlijk hoe ik me voelde. Best wel misselijk en veel pijn in mijn rug. Dan reageerde mijn "beste"vriendin met daar heb je zelf voor gekozen.
    Dat voelde best vervelend, ik begon me af te vragen wat ik verkeerd had gedaan. Maar toen ik haar op een verjaardag sprak was er niks aan de hand, dus ik dacht ach misschien een slechte bui gehad.

    Een aantal maanden later toch elkaar weer tegengekomen, en nu nam ze mij apart om even te praten. Na bijna een uur verwijten en beschuldigingen naar mijn hoofd geslingerd te krijgen, wist ik niet meer wat mij overkwam. Alles wat gezegd werd kwam voor mij over als totaal uit het niets. Bleek dat ze het vervelend vond dat zij niet als eerste wist dat ik zwanger was, dat ze het te snel vond na onze relatiedip (die had ik dan weer wel verwacht) en dat ze wist dat ik weinig vrienden had dus het zou jammer zijn als onze vriendschap stuk liep. En als klap op de vuurpijl zou ik niet eerlijk tegen haar geweest zijn, waarop ik haar vroeg waarover niet. Daar heb ik tot nu toe nog steeds geen antwoord op, dus ik heb nog steeds geen idee. En er was nog een lijst met dingen die haar dwars zaten van de afgelopen 7 jaar dat ik haar ken en ze mij nooit over verteld heeft.
    Nou vanaf dat moment was voor mij de vriendschap wel een beetje over, ik kende haar ineens ook niet meer als de persoon die ik al 7 jaar kende.
    Ik heb dat inmiddels wel los gelaten.

    Tijdens mijn zwangerschap zocht mijn moeder 2 keer contact, waar ik kort en bondig op heb gereageerd. Ze wilde natuurlijk weten hoe de zwangerschap ging en of ik wist wat het werd. en of ik haar op de hoogte wilde houden over de bevalling.

    Na een snelle bevalling van 2,5 uur (41+6 weken), was daar eindelijk onze zoon! Ik heb me trouwens op dat moment voor het eerst in mijn leven echt trots op mezelf gevoeld. Ik had die bevalling bijna helemaal alleen gedaan, zonder pijnstilling, en ik had een zoon(!!) en hij was ook nog eens kerngezond!

    Tijdens de kraamweek kaartje van mijn ouders met een afgescheurd stukje papier waarop een verhaal stond. Dat ze ons misten en graag hun kleinzoon wilde ontmoeten. Ik had besloten ze niet op de hoogte te brengen van de bevalling, ze waren er ten slotte in slechte tijden ook niet voor mij.

    De vriendengroep kwam die week nog wel langs, wat mij eerlijk gezegd verbaasde.
    Daarna heb ik mijn vriendin niet meer gezien (Joost is nu 5 maanden).
    Dus laat ik het maar gaan, als ik haar zie zal ik geen wrok koesteren richting haar, het loopt zoals het loopt.

    Mijn ouders hebben mij met rust gelaten tot afgelopen weekend met carnaval (dat is hier altijd eerder dan de officiële carnaval). Mijn ouders lopen altijd mee en de route loopt langs ons huis. Mijn moeder is op me af komen rennen en wilde onze zoon zien. Ze huilde dat ze mij miste en dat we een mooie knul hadden en dat het misschien ooit nog wel goed kwam. Ik voelde me gelijk van een sterke volwassen vrouw, zo klein als een baby'tje worden. Dit was voor mij de bevestiging dat ik niet klaar ben voor een gesprek met mijn ouders, maar ergens wil ik dit ook weer wel.

    Ik voel me op dit moment best wel heel erg eenzaam, ik zit te stoeien met mezelf, ik voel me totaal anders nu ik moeder ben. Ik zit te stoeien met doe ik het allemaal wel goed met ons kindje. Ik zit te stoeien met wat moet ik met mijn ouders (toch nog een kans geven of beter nu niet), het kind in mij is nog steeds heel trouw en loyaal, maar de volwassen ik heeft echt haar grenzen al 10x keer bereikt. Mijn schoonmoeder bots ik nu meer mee, omdat we toch heel verschillend denken over opvoeding. Dit was in het verleden totaal niet het geval, ik was altijd 2 handen op 1 buik met haar. De vriendin waar ik altijd alles mee deelde en kon delen die is helaas een andere weg in geslagen, dus ook daar voel ik me niet meer op mijn gemak en vertrouwd. Kortom voor mijn gevoel is mijn hele wereld op de kop gezet en weet ik even niet meer waar te beginnen om alles weer op het juiste en nieuwe spoor te krijgen.
    Gelukkig gaat het met mij en mijn vriend supergoed en we zijn heel erg gelukkig met ons kindje.

    En toch vraag ik me af of dit allemaal wel normaal is om je zo te voelen?

    Wat een verhaal is het uiteindelijk geworden....:$ ;)
     
  2. roosjuh007

    roosjuh007 Bekend lid

    20 sep 2014
    956
    181
    43
    Jeetje, nou in één adem gelezen :)
    Allereerst een dikke knuffel, je bent nooit alleen.

    Tja het is nogal wat, ik denk altijd maar dat het wel heel ver moet zijn gekomen om het contact met ouders geheel te verbreken, en ik ga er dan ook maar vanuit dat dat bij jou zo is. Je ouders zoeken duidelijk wel nog wat toenadering naar jou toe, de vraag ik wat het jou zou 'kosten' als je de deur op een kier zou zetten. Persoonlijk lijkt het mij voor jouw kleintje ook waardevol contact en hopelijk ooit een band te hebben met opa en oma, even los van je eigen relatie met hen. Daarbij vindt ik wel dat jouw manier van opvoeden door zowel je eigen als je schoonouders gerespecteerd dient te worden. Een mening geven mag, maar jij bent moeder, jij bepaalt, punt.

    en die vriendin ja, klinkt niet echt als een echte vriendschap zo als je half voor het blok wordt gezet met 'het zou jammer zijn als je mij ook niet meer hebt als vriendin'. dat zeg je dus niet als vriendin, maar goed niemand is foutloos, het valt altijd nog te bespreken lijkt me maar ik zou wel blijven staan voor je principes en geen onzin accepteren.

    Daarbij zou ik kijken of je misschien ook nog andere contacten op kan doen, in een mamacafé, muziek op schoot (lollig voor die kleintjes) of iets anders.

    Succes meis :) en de belangrijkste band met je kind, en met je man die heb je al in de pocket!
     
  3. Kim13891

    Kim13891 Lid

    14 nov 2016
    89
    8
    8
    Dankjewel voor je reactie en je knuffel hihi.
    Ik heb inderdaad niet zomaar gebroken met mijn ouders. Heeft te maken met een heel verleden van geestelijke mishandeling met depressies als gevolg ervan. Het was voor mij simpelweg beter om te breken en het heeft mij ontzettend goed gedaan. Hoe moeilijk het ook was en is. De kans is dan ook vrij groot om in oude patronen te vallen op het moment dat ik toch weer in contact kom met mijn ouders. Ikzelf vind persoonlijk dat mijn zoon nooit een excuus mag zijn om contact te zoeken. Dat is namelijk wel de reden dat mijn ouders nu wel weer contact met mij zoeken. Neemt niet weg dat ik als kind wel verlang naar een goede band met mijn ouders. Lastige situatie in elk geval.
    Dat van die vriendin is mij inderdaad ook erg rauw op mijn dak gevallen. Maar ik vond inderdaad ook dat ze dat soort dingen niet zou moeten zeggen. Dus ik laat dat maar gaan.

    Ben wel superblij met mijn mannen en onze relatie. Dat gaat gelukkig super. Dat bewonder ik iedere dag weer een dat houdt mij ook overeind en zorgt elke dag weer voor een lach op mijn gezicht. Ondanks alles heb ik nu wel het huisje boompje beestje plaatje die ik altijd wilde.
     
  4. Inimini2

    Inimini2 Lid

    27 mei 2015
    28
    0
    1
    NULL
    NULL
    Klinkt niet makkelijk.
    Ik snap goed wat je bedoeld met onze zoon moet niet de reden zijn om het weer goed te maken met je ouders. Ga in gesprek als jij er zelf aan toe bent. Mij werd ook aangeraden in gesprek te gaan met een onpartijdig persoon erbij. Maar eerst voor jezelf op een rijtje krijgen wat je echt wilt..

    Jammer dat de vriendschap met je vriendin niet meer goed loopt, maar als ze zo raar reageert is ze je vriendschap ook niet echt waard..

    Fijn dat je relatie weer goed loopt, heel belangrijk ook voor kleine!
     
  5. Sunnyflower

    Sunnyflower Actief lid

    12 jan 2017
    127
    4
    18
    Noord Holland
    Lieve Kim,

    Twijfel nooit aan jezelf!
    En zoals hierboven ookal gezegd is, je breekt niet voor niks met je ouders. Ik heb de 'fout' gemaakt sinds ik zwanger was weer een band proberen op te bouwen met mijn moeder waarmee ik eerder al gebroken had, nou dat is me duur komen te staan. Te lang verhaal om hier op te schrijven maar ik heb opnieuw het contact verbroken, en nu zeker voor altijd. Het is die ellendige loyaliteit die je als kind naar je ouders hebt en de eeuwige hoop op waardering van je ouders die je steeds opnieuw in de verleiding laat komen toch weer het contact aan te gaan. Maar in sommige situaties is dat gewoon echt niet mogelijk en vooral niet wenselijk. Ik heb moeten leren dat ik mijn moeder heel erg dankbaar ben dat ze mij op de wereld heeft gezet, want daardoor mag ik dit mooie leven leven. Punt. Dat is het, niks meer en niks minder. Verder wil ik niks meer met haar te maken hebben.
    Lieve Kim, de pijn blijft altijd, je zult altijd een moeder missen maar niet zozeer je eigen moeder, want die kan je niet bieden wat je nodig hebt, wat je verdient.

    Wat betreft het veranderende contact met mensen om je heen/vrienden. Ik heb dat deels ook ervaren met een aantal mensen. Vrienden die voorheen zichzelf bestempelden als beste vrienden die nu bijvoorbeeld nooit maar dan ook echt nooit naar ons zoontje vragen, langs komen om hem te leren kennen, etc. Heel apart. Ook heel pijnlijk. Ik begrijp nog steeds niet hoe dit werkt. Is het jaloezie, onvermogen? Ik heb echt geen idee. Ik probeer het los te laten en me te richten op de mensen die het wel doen, er wel gewoon zijn als echte vrienden.
    Er verandert een hoop als je een kindje krijgt, in je zelf, in je leven en blijkbaar ook in je omgeving. Ik laat het maar gebeuren en ga ervan uit dat het precies zo loopt zoals het moet lopen, de mensen blijven die het waard zijn, en de mensen afvallen die blijkbaar toch geen plek in je leven verdienen.

    Hou je koppie in de lucht en wees trots op je mannen, want tjee wat is het een wonder zo'n klein wezentje <3
     
  6. Kim13891

    Kim13891 Lid

    14 nov 2016
    89
    8
    8
    Dankjewel voor je reactie Sunnyflower, en de rest natuurlijk ook! De peptalks doen mij goed :)
     
  7. Moeder2017

    Moeder2017 Actief lid

    2 jan 2017
    281
    2
    18
    Stel je zelf voor dat je ouders er nu ineens niet meer zullen (beetje rigoureus) wat voor emotie zou in je opkomen

    Spijt dat je toch het contact afgehouden hebt,,??
    Of alleen verdriet dat je ouders er niet meer zijn,,??

    Weetje je bent nu zelf moeder (praat het gedrag niet goed)
    Hoe zal jij je voelen als jou kind die je 9 maanden gedragen hebt niet meer wilt komen geen contact je hebt hem opgevoed er geeeest toen die ziek was etc

    Het leven is te kort voor wrok gevoelens zeg ik altijd

    Ik heb ook geen fijne jeugd gehad om emotioneel vlak
    Maar ik heb dat losgelaten de band met mijn moeder zal ook altijd beetje afstandelijk zijn maar toch kinnen we ook weer lachen samen en genieten en de kids van hun oma
    Zei is immers wie zei is dat heb ik geaccepteerd mijn vader hetzelfde probleem

    Ik hoop echt dat je eruit gaat komen met ze
    En soms moet er een reden zijn voor contact dat is in jou geval je kindje hun kleinzoon en dat kan juist positief zijn!!

    Wat betreft vriendin dat is echt geen vriendin heb daar ook ervaring mee dus zou daar geen energie insteken meer
     
  8. Kim13891

    Kim13891 Lid

    14 nov 2016
    89
    8
    8
    Hoi!
    Bedankt voor je reactie.

    Op dit moment komt er heel weinig emotie los, op het moment dat ik er aan denk dat ze weg zullen vallen. Alleen mbt mijn vader zou het mij verdriet doen.
    Ik koester in zekere zin geen wrok, ik weet dat ze zijn wie ze zijn. Maar juist daarom denk ik dat het beter voor mij is om afstand te houden. En juist omdat ik nu moeder ben, zou ik er alles aan doen om de band met mijn kind te herstellen op het moment dattet uit de hand loopt.
    De keren dat mijn ouders met mij wilden "praten" wezen ze alleen maar naar mij, naar wat ik allemaal verkeerd deed en wie ik wel niet dacht dat ik was. Ik krijg tot nu toe keer op keer de kans niet om mijn verhaal te doen.
    Ik ben persoonlijk van mening dat mijn kind absoluut niet betrokken mag raken bij het conflict wat ik heb met mijn ouders, dus zeker niet als troef om dan maar te praten. Dan vraag ik me ook nog eens af is het contact zoeken om mij of alleen om mijn zoon? Vanuit mijn gevoel zijn ze alleen opa en oma op papier, meer (nog) niet.

    Ik kan ze niet veranderen en dat weet ik, maar moet ik dan in contact blijven omdat het mijn ouders zijn?

    Mijn moeder en ik hebben nagenoeg geen moeder-kind band. Al zolang ik me kan herinneren kunnen we niet overweg met elkaar. Ze heeft me ooit al eens letterlijk gezegd dat ik na mijn geboorte naar de couveuse moest en zij absoluut niet in het zh wilden blijven en dus zo snel mogelijk (zonder mij) naar huis is gegaan. Ik kan me niet voorstellen dat ik mijn zoon achter zou laten na de geboorte (zeker niet als er blijkbaar meer zorg nodig is dan normaal). Dit is een klein voorbeeld van onze "band" en zo zijn er meerdere dingen die toch wel laten zien dat er een abnormale band is tussen mij en mijn moeder.

    Neemt niet weg dat ik er bewondering voor heb dat jij dat wel aan de kant kunt zetten en een normaal contact kunt hebben met je ouders! Misschien dat ik het ooit ook zal kunnen.
     
  9. Moeder2017

    Moeder2017 Actief lid

    2 jan 2017
    281
    2
    18
    Ik heb ook periodes dat ik denk en soms zeg ik het als we ruzie hebben en dan is zei stil ze weet dat ze fouten gemaakt heeft die niet goed te praten zijn maar niemand is perfect en sommige mensen zien gewoon niet wat ze fout doen of hebben gedaan

    En ik denk weetje ik heb maar 1 paar ouders ik wil geen spijt achteraf hebben van had ik maar of had ik maar dat daar is het leven te kort voor

    Mijn vader had ik twee jaar geen contact mee toen mijn zoontje een ongeluk kreeg en echt kantje boort lag heb ik mijn man geraagd mijn vader in te lichten omdat ik vond dat hij het moest weten als het niet goed gegaan zou zijn en vanaf toen is ons contact goed hersteld

    Vanaf die periode ben ik heel erg anders tegen dingen gaan aankijken alles was zo vanzelf spreken maar binnen maar paar seconde kan je leven verwoest zijn

    Jij moet doen wat voor jou fijn voelt
    Begin met kleine stapje
    Schrijf een brief naar ze met jou gevoel
    En probeer gewoon sommige dingen los te laten ookal is het lastig

    Probeer gewoon over andere gesprek onderwerpen te beginnen gewoon iets luchtigs en niet over vroeger

    Vergeten zal je niet doen dat weet ik uit ervaring maar vergeven kan altijd
     

Deel Deze Pagina