Ik wil even wat met jullie delen en vragen of het herkenbaar is. 't Wordt nogal een verhaal, denk ik, maar ik zal proberen duidelijk te zijn. Ik zit al een behoorlijk poosje op deze site en heb in die tijd veel gelezen en geleerd over zwanger worden en zwanger zijn. Dingen die ik hier lees, deel ik soms met mijn man. En dat maakt 'em op zich ook niet uit, meestal praten we er dan samen wel even over door. Nu ik pas gestopt ben met de pil, ben ik in gedachten heel veel bezig met 'zwanger worden'. Soms maakte ik wel eens een losse opmerking van: ,,Als ik zwanger ben, dan....'' Mijn man reageerde daar op een manier op waar ik aan merkte dat er iets fout zat. Na een poosje heb ik hem gevraagd of er wat was. Het kwam er op neer dat hij vond dat ik teveel bezig ben met 'zwanger worden'. Op zich begreep ik dat wel, maar ik voelde me door hem niet begrepen. Ik denk dat ik bezig was met bevestiging zoeken ofzo, maar ik weet niet precies waarnaar. In ieder geval waren er wat meningsverschillen. Zo heb ik zoiets van: als ik over tijd ben wil ik testen, ik wil weten wat er in mijn lichaam gebeurt. Mijn man had zoiets van: je merkt 't vanzelf wel. Daar heb ik op gezegd dat als je daarop moet wachten, tot je lichaam zekerheid geeft (door dikker worden bijv.) je al wel een paar maanden onderweg bent en ik zolang niet wilde wachten. Dat begreep hij wel, maar hij zei dat hij 't graag wilde zien of voelen dat ik zwanger ben en niet alleen maar weten door een test. Maar ja, in mijn lichaam gebeurt dan van alles en dat wil je dan gewoon weten, toch? Nu mag ik van hem dus wel testen als ik overtijd ben. Maar daarmee waren we er nog niet. Hij zei dat ik het er heel vaak over had, er teveel mee bezig ben en dat hij daar onrustig van werd en het niet meer leuk vond. Toen heb ik het even laten rusten. Gisteren heb ik er met een vriendin over gepraat en daarna nog met mijn man. Gelukkig konden we er goed over praten. Ik dacht dat een vrouw eerder een soort 'moedergevoel' ontwikkeld dan een man een 'vadergevoel' en dat je er daarom als aankomende moeder heel anders mee bezig bent misschien. Ook heb ik gezegd dat ik er best wat 'minder mee bezig' wil zijn, maar dat ik er wel over moet kunnen denken en praten. Dat kan dus op dit forum, maar dat wil ik niet doen zonder dat hij dat weet of dat hij 't eigenlijk niet wil. Dus vind ik dat we er wel over moeten blijven praten hoe we er mee bezig zijn. Daar was hij 't wel mee eens. Verder dacht mijn vriendin dat mijn man misschien ergens bang voor is. Daar hebben we het over gehad. Mijn man zei dat hij bang is dat hij misschien geen goede papa kan zijn en dat hij er daarom misschien wel een beetje bang voor is als ik zwanger wordt. Maar ook dat hij voor zichzelf wat dingen op een rijtje moet zetten. Hij vind het heel moeilijk de omschakeling te maken van gemeenschap hebben zonder dat er een kindje kan komen omdat ik de pil slikte naar gemeenschap hebben en de kans dat ik daar zwanger van word die nu wel aanwezig is. Hij heeft de keuze om aan de pil te gaan achteraf gezien een beetje aan mij overgelaten en er zelf niet echt over nagedacht en dat merken we nu: hij weet niet of hij dat wel wilde en vind het erg moeilijk hier een mening over te vormen. Ik heb mijn man een beetje gerust kunnen stellen dat ik er absoluut vertrouwen in had dat hij een goede papa kan zijn en dat we samen papa en mama zijn en het dus samen gaan doen. Het is alleen een zware verantwoording en daar is hij een beetje bang voor, maar hij wil 'em niet uit de weg gaan hoor. Alleen hij heeft zoiets van: ik weet niet hoe ik papa moet zijn, hoe moet ik dat doen? Ik weet niet precies hoe ik mijn vraag moet formuleren. Dit is natuurlijk iets waar we samen uit moeten komen en dat komt ook wel goed. Maar misschien weten sommigen van jullie hier iets over te zeggen waar we wat aan hebben. Groetjes, FreeWilly
Hey, Sommige dingen komen me heel herkenbaar voor! Toen ik net gestopt was met de pil was ik er eigenlijk helemaal niet zo mee bezig nog. Ik dacht toen..ach het duurt toch minimaal een half jaar! Toen ik op een gegeven moment over tijd was, wou ik heel graag testen, maar toen vond manlief ook dat dat nog niet nodig was. Hij vond dat ik het nog maar af moest wachten enz. Toen ik hem vroeg of hij echt wel papa wou worden gaf hij ook aan dat hij het allemaal wel heel eng vond. Het had er niet mee te maken dat hij het niet heel graag wilde, maar ik denk dat mannen gewoon veel practischer nadenken dan wij vrouwen. Zij voelen niet wat wij voelen, en kunnen dat dus ook niet goed begrijpen. Ondertussen ben ik een stuk minder bewust bezig met zwanger worden. Ook omdat ik waarschijnlijk PCO syndroom heb. Ik heb nu wel zoiets van "we zien het wel" Probeer het toch allemaal een beetje los te laten. Ook al is dat heel erg moeilijk! Wanneer je er tevele mee bezig bent dan lukt het ook niet. En geef je hubbie rustig de tijd om even aan het idee te wennen! Ik hoop dat je er wat aan hebt! Liefs, Wup
He Freewilly! Ik herken bepaalde stukjes uit je verhaal wel. Mijn vriend heeft niet echt zoiets van: ik ben bang dat ik geen goede vader zou zijn (tenminste daar heeft hij het nooit over). Maar ik ben iedere maand wel steeds meer teleurgesteld dan mijn vriend. Hij vind het natuulijk ook wel jammer als ik weer ongi word maar hij zegt dan van: ach joh, volgende keer beter. En aan de ene kant is dat denk ik ook wel beter voor mij als hij dat zegt want als we allebei vreselijk zouden balen elke maand dan zou ik elke maand echt moeten huilen denk ik. Ik denk soms wel eens van: als ik zwanger kan worden, en we hebben een baby zou het dan echt zo worden als dat ik denk dat het word. Ik bedoel, mijn vriend is 23 en veel bezig met voetbal en af en toe met zijn vrienden en drinken. Ik ben dan wel eens bang dat hij er dan pas achter komt wat het ECHT inhoud om een kindje hebben, en dat het hem vreselijk tegen valt. Maar hij zegt zelf dat dat echt niet zo is, anders had hij er nooit voor gekozen, zegt die. Dus ik geloof hem natuurlijk wel, maar deze gedachten spoken wel eens door mijn hoofd. Ik weet dat het heel iets anders is dan wat jij bedoelt, maar ik wil er mee zeggen dat je echt niet de enige bent die zoveel met het zwanger worden bezig is, en dat mannen daarin veel nuchterder kunnen zijn. Ik wens je in ieder geval heel veel succes en dat je snel zwanger mag worden! Liefs Farfan
Hoi, Ik herken het wel, hoor! Sterker nog, ik vertel mijn man niet eens dat ik op dit forum zit. Hij zou er denk ik heel onrustig van worden. Als ik wel eens zeg dat ik bijv. geen pijnstillers meer wil nemen want ' het zou kunnen dat ik zwanger ben' reageert hij toch een beetje...tja...hoe zal ik het noemen. Het is niet dat hij afwijzend is of er negatief tegenover staat, maar meer...ik weet niet hoe ik het moet zeggen. Laten we het zo zeggen: als het nog een tijd zou duren voordat ik zwanger zou worden, zou hij het niet erg vinden! Hij is er niet zo mee bezig. Heeft in eerdere gesprekken ook wel aangegeven dat hij het eng vindt; de veranderingen in onze relatie, nooit meer met zn tweetjes, de verantwoordelijkheid, financien, minder seks etc. En hij zegt dat mannen er misschien pas echt aan toe zijn als het kindje zich eenmaal aandient. Een vrouw kan echt het gevoel hebben 'er klaar voor te zijn', mannen hebben dat volgens hem minder (uitzonderingen daar gelaten natuurlijk). En ik herken dat wel, ikvind het ook eng! Maar bij mij overheerst toch de wens om een kindje te krijgen. Dus laat ik het maar even zo en zeg ik er niet te veel over. Soms ben ik wel eens een beetje bang om zijn reactie als het straks misschien snel raak is...hoe zal hij reageren? Zal hij wel blij kunnen zijn? Kan ik wel bij hem terecht met mijn verlangen om erover te praten, mijn gevoelens en gedachten met hem te kunnen delen? Maar aan de andere kant denk ik dat ik wel bij hem terecht kan, alleen misschien minder intensief dan ik zou willen. Maarja, mannen komen van Mars, vrouwen van....Misschien scheer ik hiermee te veel over een kam maar we zitten toch verschillend in elkaar. Sterkte ermee enne...het komt vast allemaal goed!
Ik herken er ook wel stukjes in. Een man heeft volgens mij gewoon wat meer tijd nodig om aan het idee te wennen. Ik las ergens in een ander topic dat je vind dat God gemeenschap heeft uitgevonden voor in het huwelijk. Ik denk dat God gemeenschap voornamelijk heeft uitgevonden voor de voortplanting. En in dat licht is het dan toch juist goed, dat je de pil niet meer gebruikt?! Zodat jullie je kunnen voortplanten? Misschien als je hem dat duidelijk maakt?
Hey meid.. Ik begrijp je verhaal heel goed.. Alleen bij mij zit het eigenlijk helemaal niet zo. Toen mijn vriend en ik samen voor hadden gekozen om te stoppen met de pil, was hij er juist heel erg druk mee. Terwijl ik d8, ach ik moet eerst ontpillen, voordat ik zwanger wordt zijn we weer een half jaar verder.. Maar mijn vriend wees elke kinderwagen aan en wou er ff inkijken.. de reclames op tv met baby's vondtie helemaal geweldig.. En hij was heel bewust bezig met aftellen naar de dag dat ik ongesteld zou moeten worden.. en toen ik die dag niet ongesteld was geworden heeft hij meteen uit zijn werk een test opgehaald en moest ik van hem meteen testen, hij had er een goed gevoel over.. Meteen getest natuurlijk en ja hoor.. meteen raak.. ! Nu is hij nog steeds heel druk met mijn zwangerschap bezig.. Zegt ie ineens uit het niets als we tv kijken; 'weet je wel hoe groot Junior (zo noemen wij hem) nu al is.. zoveel cm al! ' .. Dan denk ik, ach de schat.. heeft ie weer opgezocht op internet.. eigenlijk ben ik best blij dat ie zo aan het mee zwangeren is. Hij is ook wel onzeker hoor! Maar hij ziet alles heel erg positief, en zo ook de vaderschap! Ik hoop voor je dat je man toch nog een beetje bij draait, want ik zou het persoonlijk echt niet leuk vinden als hij zo nuchter zou doen, terwijl je zelf er graag wil over praten.. veel succes met zwanger worden! Liefs kiss
Ik herken het ook wel een beetje hoor. Mijn man reageerde niet echt afwijzend, maar hij kon eigenlijk niet zoveel met het 'als ik straks zwanger ben', en toen ik net zwanger was vond hij het allemaal erg onwerkelijk omdat hij nou eenmaal niet voelde wat ik voel. Dat kwam pas toen ik halverwege was, omdat de baby toen eindelijk hard genoeg schopte om het aan de buitenkant van mijn buik te voelen. Wat mij wel geholpen heeft, is er met andere vrouwen over praten. Niet alleen online, maar ook met bijvoorbeeld mijn moeder. Als vrouw ga je er toch anders mee om, dus ik heb gewoon een uitlaatklep gezocht. Neemt niet weg dat je er natuurlijk samen over moet kunnen blijven praten. Het is een beetje geven en nemen: soms moet je als vrouw maar even je mond houden erover, en soms moet je vriend zich maar even aanpassen en je toch even aanhoren
Owh dit herken ik ook! Ik ben lang geleden al gestopt met de prikpil. Ik wist dat het heel lang ging duren voordat ik mijn cyclus weer terug had. Ik heb in al die tijd mijn geduld behoorlijk op de proef moeten stellen, maar het is mij uiteindelijk gelukt. Tot dat ik weer ongesteld werd! Ik was zo blij! Eindelijk konden we dan beginnen na ruim een jaar te hebben gewacht. Volgens mijn vriend ben ik er ook veels te veel mee bezig. Ik zit iedere dag op het forum, heb het al over: als we zwanger zijn enz... Onbewust toch best wel druk mee. Vanaf het begin wist ik dat hij er niet al te veel mee bezig wou zijn. Geen MMM en geen poespas. Ik respecteer hem in zijn keuze. Ik wilde graag de persona aanschaffen om te kijken of ik ovuleerde, pfffff, dat werd een heel drama tot ruzie aan toe. Uiteindelijk heb ik het erop weten te gooien dat ik graag wou weten wat zich in mijn lichaam afspeelde, hij ging accoord. Met de rest hoef ik niet aan te komen (ovulatietesten, temperaturen) Voor mijn doen zijn we al heel lang bezig, hij vind dat we pas in ronde 2 zitten. Ik hoor hem nog zo zeggen: "We zijn er NIET mee bezig, het komt als het komt" Ik vind het heel jammer dat ik het gevoel moet krijgen dat ik alleen zwanger aan het worden ben. Ik snap dat het voor hem een soort zelfbescherming is, maar het doet mij toch wel veel pijn. Als hij mij ziet op het forum moet hij weer een opmerking plaatsen: "zit je nu al weer op het forum?" In the womb kijken kwam er niet van, vind ie onzin. Zover zijn we nog niet. Ik weet zeker dat als ik zwanger ben hij een stuk enthousiaster is hoor. Als hij een kleine motor ziet staan zegt hij ook wel: "als we een jongen krijgen krijgt hij die". Het is dus heel dubbel. Hij zou het super leuk vinden als ik zwanger zou zijn, alleen het traject er naar toe moet ik voor mijn gevoel alleen doen...
Ik herken het deels. Wij zijn bezig voor de tweede, dus bang zijn of ie een goede paps is, is hier niet meer aan de orde Hij weet dat ie een goede paps is Ook is ie wel gewillig als ik tussen neus en lippen meedeel dat ik bijv. volgende week mijn eisprong heb, dan houdt ie dat wel in gedachten en is ie ook heel gewillig mee te werken, of doet een gekke actie om me te verleiden enzo weet je wel Maar die wachtbank vind ie moeilijk, Hij houdt zich niet bezig met wanneer ik ongi moet worden voor zover ik dat merk, maar merk wel aan hem, als ik wat vraag ivm een gekke ovulatietest ofzo die ik nu al ruim een week op rij heb dat ie af en toe ff zucht zo van: nou nu ben je er wel weer genoeg mee bezig geweest he! En dan heeft ie ook gelijk helaas En dan weet ik weer dat ik 't ff moet laten allemaal. De meeste mannen zijn er toch minder mee bezig dan vrouwen als het nog niet zo ver is, en dat is eigenlijk ook logisch want wij voelen elk trillinkje en wiebeltje in ons lijf, maar zij voelen helemaal niks he
Het verhaal komt me redelijk bekend voor. Ik was er al langer klaar voor om aan kinderen te beginnen, maar mijn vriend voelde zich daar nog niet echt klaar voor. Dus heb de keuze aan hem gegeven en had me er eigenlijk een beetje bij neer gelegd. Ik hield het wel regelmatig warm, door erover te praten. En zonder aandringen is hij van de ene op de andere dag van gedachte verandert, ik heb altijd gezegd als jij er klaar voor bent je weet waar mijn strip ligt en gooit hem maar weg he. Dus hij kwam een paar maanden geleden beneden en zei dat hij mijn strip had weggegooid. Maar we hebben wel in ons achterhoofd gehouden dat het gerust een jaar kan duren voordat we zwanger zijn. Ik denk dat een man zich er echt mee bezig gaat houden als het zover is, nu voelen ze helemaal niks aan hun lichaam en wij denken bij elk gevoel meteen aan het zwanger worden.Wel wil mijn vriend erbij zijn als ik een zwangerschapstest doe, want hij wil daar gewoon niks van missen, hij zegt dat hij het niet leuk vindt om tussen neus en lippen door te horen dat ik zwanger ben Hij weet ook dat ik als ik denk dat ik moet testen dat ik test, maar dat is meer om de reden die ik al aan hem heb uitgelegd, want wij willen zoals we er nu over denken maar 1 kindje en beleef ik dus maar 1 zwangerschap (als het goed is) en daar wil ik natuurlijk niet onnodig een maand ofzo van missen. Daarom kunnen mannen dat beter los laten dan de vrouwen denk ik. Mijn vriend vindt het niet erg dat ik op het forum zit, maar hij wil wel dat ik dat anoniem doe omdat we er voor gekozen hebben om iedereen in onze omgeving te verrassen met de zwangerschap. En alles wat ik hier op het forum vertel daar is hij ook gewoon van op de hoogte. Maar hij ziet het ook als vrouwenpraat, want hij wil het wel even aanhoren, maar hij vindt ook wel dat hij in bepaalde dingen alleen maar aan kan horen en geen advies kan geven. Ik denk ook dat dat nou net het verschil is in man en vrouw (net als wat de anderen al zeggen). Groetjes Taby.
Hallo FreeWilly, Het lijkt mij allemaal heel natuurlijk en normaal wat jij en je man meemaken. Vrouwen praten nu eenmaal overal over waar ze mee bezig zijn. Mannen doen dat minder (even over 1 kam geschoren). Ik praat ook aan 1 stuk over alles wat mij bezighoud, inc. zwanger worden. Wel probeer ik af en toe mijn mond te houden om hem niet tegen te maken. Bij ons ging het in het begin ietsje anders, mijn partner wilde al heel lang kinderen. Maar hij wilde mij niet pushen. Toen zijn we ervoor gegaan en ben ik na een tijdje wel een klein beetje gaan kijken naar wanneer we moesten klussen. Na 11 maanden was ik zwanger. Hij had zoiets van "gloep"; enerzijds heel blij, maar ook wel onzeker, van "kan ik dat wel, ben ik wel een goede vader..." Hij vond het best wel eng. Maar hoe verder we kwamen, hoe leuker hij het vond. Het is misgegaan met Sterre en hij vindt het zó erg. En hij wil nu heel graag weer een kindje. Hij laat zich braaf verleiden op de juiste tijden van de maand en soms zeg ik: "sorry, ik hoop dat je je niet misbruikt voelt." En dan zegt hij: "Maar ik wil toch ook weer een kindje!". We gaan er nu echt allebei voor. Maar natuurlijk is het voor ons nu anders dan voor jullie nu. Ik denk gewoon dat je je man wat tijd moet geven en er met je moeder, een goede vriendin etc. er af en toe over praten. En gewoon pas testen als je 2-3 dagen overtijd bent. Veel succes!
Bedankt voor jullie lieve reacties, post vooral door, want ik heb hier zeker wat aan. Op DaisySanches wil ik ff reageren. Fijn dat je kijkt naar ook mijn andere posts op andere topics en met me mee wil denken op díe manier. Ik geloof dat gemeenschap er is om van te genieten en voor de voortplanting idd. Daarom is het zeker ook hartstikke goed dat ik gestopt ben met de pil. Mijn man zegt nu achteraf dat hij misschien liever helemaal niet had gewild dat ik aan de pil was gegaan. Maar we hadden al zoveel te regelen toen we die beslissing moesten maken, dat hij dat er niet meer bij kon hebben en op mijn mening is afgegaan. Dus heeft hij er toen niet echt over nagedacht. Dat ik de pil slikte voelde voor hem al langere tijd niet goed, juist omdat we daarmee de voortplanting tegenhielden. Dus wat dat betreft vond hij het wel fijn dat ik met de pil stopte, alleen was 't ook wel erg plotseling en hij heeft er moeite mee dat te verwerken. Hij heeft moeite de omschakeling maken van 1) gemeenschap hebben en niet zwanger kunnen worden, naar 2) gemeenschap hebben en zwanger kunnen worden. Eerst kon iets niet en nu kan het ineens wel. Dat is voor hem moeilijk om te bevatten. Die twee dingen: het gevoel dat de pil slikken misschien toch niet goed was en de omschakeling tussen 1) en 2), waar hij moeite mee heeft, maken het voor hem heel moeilijk aan het idee van 'mogelijk vader worden' te wennen. Ik denk dat hij graag eerst met zichzelf uit wil vechten hóe hij daar over denkt over de pil slikken en dat er dán pas ruimte is om te wennen aan het idee van vader worden. Maar om hem daar rustig de ruimte en tijd voor te geven door eerst nog maar weer even anticonceptie te gebruiken is dus gewoon geen optie, want we willen voortplanting absoluut niet langer tegenhouden. Het geeft dus even extra spanning en onrust omdat mijn man én over bovenstaande na moet denken én tegelijk 'moet' wennen aan het idee van vader worden, ik kán ten slotte bij wijze van spreke dezee maand al zwanger worden, en dan ís het daar ineens. Misschien is hij daar wel een beetje bang voor. Ik heb er alle vertrouwen in dat 't goed komt én dat mijn man aan het idee zal wennen als ik idd zwanger wordt. En dat we samen ook wel eens worden over wel of niet de pil slikken (die vraag komt na de zwangerschap natuurlijk weer terug). Maar het is nu zo iets onzekers voor ons, dat ik het hier heb gepost, omdat ik denk, zoals ook uit de berichten wel blijkt, dat meerdere meiden dit ervaren of hebben ervaren en me dus tips kunnen geven of gerust kunnen stellen. @DaisySanches: deze post is niet om jouw reactie direct aan de kant te schuiven of te bekritiseren, hoor. Tijdens het typen zette ik weer 't één en ander voor mezelf op 'n rijtje, dus daardoor is 't alwéer zo'n lange post (sorry hoor). Maar zoals ik al zei: ik vind het hartstikke goed en lief dat je met me meedenkt op een manier die bij mij en mijn man past
Inderdaad zeeeeer herkenbaar. Denk inderdaad dat het voor een man pas echt begint op het moment dat het kind geboren is. Wij vrouwen dragen het kind al véél eerder met zich mee en er gebeurd ontzettend veel met ons lichaam...den dat het goed is om je daar ook geestelijk op voor te bereiden. Ik die dat inderdaad ook d.m.v. dit forum. Mijn vriend wil er inderdaad ook nog niet te veel van weten. Denk ook dat de romantiek er voor de man wat sneller af gaat als je alle bijkomende details nu al met ze gaat bespreken. Ik laat hem dus maar een beetje met rust en neus...als hij er lekker niet is...heerlijk op dit forum en klets er honderd uit met een goede vriendin van me over...die snapt het tenminste.
Hoi! Herken er wel iets in. Mn man vond eerst ook dat ik er teveel mee bezig was en ik heb hem uit proberen te leggen dat het komt omdat ik vanal voelde in mn lijf na t ontpillen etc... Ik kon gewoon testen, dat deed hij niet moeilijk over en was zelfs dan net zo gespannen als ik. Waar het bij ons door kwam was inderdaad ook dat hij het gewoon erg spannend vond en druk voelde om te moeten presteren, hihi want hij wilde ookvgraag dat ik zwanger zou worden (is inmiddels gelukt) Dus toen ik nu de afgelopen keer niet ongi was, zei hij heel voorzichtig: je bent zwanger hoor, dat denk ik wel hoor! Hii dus getest met 4 dagen overtijd, en dat was positief! En nu is ie helemaal blij en zorgzaam, haha nog meer dan anders. Wat ik wilde zeggen hiermee, is dat het logisch is dat jullie er beiden "anders"in staan. Maar dat het wel goed komt als je blijft praten. Enneh als t eenmaal zover is dan is ie vast ook mega blij! Liefs en succes! Mili
Mijn vriend is er ook een stuk minder mee bezig dan ik. Maar gelukkig vindt hij het niet heel erg dat ik er zoveel mee bezig ben. Ik vind het niet zo vreemd. Het is tenslotte mijn lichaam. Voor mij is er een hele hoop veranderd en voor hem verandert er niks. Ik hoef niet meer de pil te slikken, moet uitrekenen wanneer m'n NOD is, ik voel alle steekjes, krampjes, borrels en pijntjes in m'n lijf. M'n vriend is wel heel lief als ik het heb over zwanger worden en zwanger zijn. Het enige waar hij echt niet aan wil is 'verplicht klussen'. Hij wil klussen wanneer we er beiden zin in hebben. Hij wil dan ook (nog) niet dat ik me bezig ga houden met temperaturen en ovulatietesten. En ja, bij mij is de teleurstelling groter als de zijn gearriveerd dan bij hem. Ik ben er toch echt wel een beetje verdrietig onder en hij zegt "geeft niks, volgende keer beter". Ik merk wel dat nu we al wat langer bezig zijn hij er ook meer mee bezig is. In het begin wilde hij er bijvoorbeeld helemaal niks van weten. Maar nu we al een paar maandjes verder zijn toont hij steeds meer interesse. Ik ben wel zeer benieuwd hoe hij gaat reageren als het eenmaal zover is!
Ik herken het verhaal van Roxanne heel erg. Bij mij (ons) gaat het precies zo. Voor mijn idee zijn vrouwen er gewoon al veel eerder mee bezig dan mannen en dus sneller voor klaar, terwijl de man dan nog eens aan het idee moet wennen. Ik heb ook het gevoel dat ik er een beetje alleen voor sta en dat terwijl we hebben afgesproken, we zien wel wat er gebeurt. Stop eerst maar eens met de prikpil, net als bij Roxanne, omdat dit erg veel tijd nodig heeft om uit je systeem te raken en toch wel min. 6 - 12 maanden kan duren voordat er weer wat gebeurt. Mijn eerste menstruatie is gelukkig na 6 maanden gekomen, geteld vanaf uitwerking prikpil, dus eigenlijk 9 maanden na laatste prik. Ook ik was erg blij met mijn menstruatie, maar heb dit niet eens zo uitgebreid gedeelt met mijn mannetje. Hij weet ook dat ik heel erg kan opgaan in waar ik mee bezig ben en op zijn manier probeert hij dan wat terughoudener te zijn, zodat ik niet doordraaf. Meestal is dit ook wel goed hoor. Maar ja, ben nu eenmaal vrouw en ben er mee bezig. Helemaal door de frustratie van het niet ongesteld worden, het moeten afwachten wanneer dit zal gaan gebeuren, vooral de onzekerheid dus. Ik heb ook het idee dat ik er gewoon niet voldoende over kan praten, mede doordat hij dan weer een opmerking kan maken. Ook omdat ik weet dat hij de nodige tijd nodig heeft om aan het idee te wennen. Onlangs ben ik bij een paragnoste langs geweest, puur uit nieuwsgierigheid. Zei zei dan ook dat hij graag kinderen wil, dat hij er open voorstaat maar dat dat poortje er naar toe nog maar half open geopend is, dat ik geduld moet hebben en ze zag zeker een kindje bij ons, waarschijnlijk dat het ook bij 1 blijft. Dat stelde me wel gerust, mede omdat ik toen ook nog niet ongesteld was geworden, maar dat er dus niets mis met mijn lichaam is. Ook hij weet niet dat ik op dit forum zit, dat vind hij maar stom gezwets etc. Vind het erg moeilijk hoor. Ik moet dus toch een beetje op een slinkse wijze hem paaien om te gaan klussen op het juiste moment. Als ik dan zwanger blijk te zijn dan draait hij zeker bij, dat weet ik zeker, want hij zou een fantastische vader zijn. Maar ja, die verantwoordelijkheid, de verandering in je leven, niet meer spontaan even weggaan, je werk, inkomsten alles speelt zo'n grote rol in deze verandering en ik denk dat hij daar vooral nog erg bang voor is. We zijn beiden zelfstandig ondernemer en dat is natuurlijk ook soms erg onzeker. Ik denk dat het juist mooi te combineren is met een kindje, dat we beiden aan huis werken. Verder moet ik eerlijk toegeven dat hij er niet echt mee bezig is, niet zoals ik. Hoor jullie al denken, moet ik er dan wel zo mee bezig zijn, maar mijn leeftijd speelt natuurlijk ook een rol. Daarom ben ik vorig jaar okt. gestopt met de prikpil aangezien mijn zus pas na 1,5 jaar zwanger is geraakt die ook de prikpil gebruikte, en als mij dat ook gebeurt dan ben ik 37 jaar! En dat terwijl ik al vanaf mijn 16e zo ontzettend zeker was nooit kinderen te willen. Maar door zwangerschap schoonzusje en zus ben ik helemaal omgeslagen. Dit nooit gehad bij mijn vriendinnen die allemaal al kids hebben. Ook dat was nog eens enorm verwarrend voor mezelf. Is dit niet iets wat in ene in mijn koppie zit en wat ik dan ook wil omdat anderen het ook hebben. Heb dit eerst 3 maanden voor mezelf verwerkt om te kijken of deze gevoelens oprecht waren voordat ik het aan mijn mannetje heb verteld. En dat vond ik vreselijk moeilijk, was zo zenuwachtig alsof je examen moet doen. Hoe zou hij er op reageren, was zo bang voor zijn reactie, omdat ik verwacht had dat hij meteen zou roepen, heb je haar weer, ze wil weer iets..... Gelukkig reageerde hij heel positief, wat een opluchting. Maar verder vind hij het toch wel een heel moeilijk onderwerp en dat merk ik aan alles.
Gemeenschap tussen man en vrouw is goed. God heeft dat gemaakt. Het is een stukje intiemiteit die je met elkaar deelt. En ook al staat er in de bijbel Ga heen en vermedigvuldig u. God heeft wel meer plannen met ons dan dat. Hij heeft het gemaakt en we mogen genieten van gemeenschap met elkaar.. En FreeWilly, ik snap wat je bedoelt. Zelf herken ik het ook een beetje. Ik weet hoe mijn man in elkaar zit en graag een kindje wil. Hij weet zeker van dit forum af, er zijn geen dingen die ik niet met hem wil bespreken. Maar ik denk dat hij meer into baby's is al er echt een kleine is. Mannen moeten eerder zien en voelen, dan denken, ja daar zou een baby in zitten.. God geeft ons een wondertje als Hij denkt dat wij er klaar voor zijn. Alles is op Zijn tijd, en wij mogen er klaar voor zijn om te ontvangen.. Wens je veel succes meid!
Ik vraag me even iets af. Zou het Gods bedoeling zijn dat je vader en moeder wordt terwijl 1 van beiden er nog niet aan toe is? Dat denk ik niet! Ik denk dat je van God ook je gezonde verstand hebt gekregen om te bepalen of je de pil slikt of niet. Ik geloof niet dat God het erg vindt dat we voorbehoedsmiddelen gebruiken, ook de wetenschap is door God gegeven. Verder; praat met elkaar. Mijn man is juist altijd al heel enthousiast over kinderen en was er eerder aan toe dan ik. Bij mij ging op een gegeven moment de knop om; ik wilde ook! Ik denk dat dat ook het moment is waarop je moet besluiten om te stoppen met voorbehoedsmiddelen.
Ben ik helemaal met je eens! We hebben zelf verstand gekregen om de juiste keuzes te maken. Gaan we daar niet goed mee om, bijv geen voorbehoedsmiddelen te gebruiken , hebben we kans om zwanger te worden. Maar als we daar mee stoppen en zwanger worden is het ook aan God of we zwanger worden of niet. Hij is degene die beslist over leven en dood. Temminste als je met Hem leeft!
Mijn vriend heeft geen enkel begrip voor zwangerschapspagina. Hij vind dat ik hier en op het rete gezellige 30plus forum veel te vaak zit. Het irriteert hem dat ik alle wijsheden van internet afhaal,mede ook doordat er geen discussie meer mogelijk is, want ik heb toch altijd gelijk. Op een gegeven moment vroeg hij, of ik al een donor had gevonden via zp, omdat er met hem kletsen over zwanger worden geen sprake meer was. Dus ik werd steeds zekerder van mijn zaak en hij steeds onzekerder. Nu kom ik op beide fora minder en probeer hem er meer in te betrekken. Zo heb ik een angelsound gekocht en luisteren we dagelijks naar het hartje en tellen de slagen (altijd 160) en dat is heel byzonder om samen te doen Sinds we meer met elkaar bezig zijn op zwanger gebied gaat het een stuk beter.