Zenuwachtig voor eerste echo. Man toont geen medeleven.

Wat een rotgevoel om je zo alleen in je relatie te voelen. Ik zou dan ook alleen naar de echo gaan. Laat het er maar op aankomen als hij zich afvraagt waarom hij niet mee is daar naartoe. Dan kun je het hem nog eens duidelijk maken dat je totaal geen steun van hem krijgt.

Sterkte!!!

 

Ohh mannen.. snap maar al te goed dat je jouw gevoelens wilt delen en hierin steun nodig hebt van je partner. Nu ga ik even heel erg generaliseren, maar herken dit heel erg ook in mijn partner. Mannen komen over het algemeen minder makkelijk bij hun gevoelens, tonen geen emotie en als ze iets voelen denken ze: ik kan het toch niet veranderen dus waarom zou ik er negatief over blijven denken. Vrouwen daarentegen: piekeren, nadenken, twijfelen.. nog een keer nadenken, heel veel emoties komen los en deze wil je kwijt. Nu heb je ook nog een berg hormonen die het ook niet makkelijker maken.

Wat ik denk.. Probeer op een rustig moment je gevoel met hem te delen zonder verwijten naar hem toe.. En niet in je eentje naar de echo gaan hoor, ik heb niet het idee dat hij zich geen zorgen maakt, maar dat hij zich eerder afsluit omdat dat zijn manier is om met gevoelens om te gaan. Stort je hart even uit bij je vriendinnen, of hier, zodat je het in ieder geval kwijt kan, dan is de hevigheid van de emotie eraf en kun je hem daarna misschien vertellen wat je nodig hebt van hem.. Misschien is een knuffel al voldoende?

 

Voor mannen is het gewoon anders. Bij mijn eerste had mijn man er minder een binding mee, was gewoon erg abstract.

En nu vond hij het anders omdat hij al vader is en ook spannend omdat ik de vorige zwangerschap bijna t loodje legde. Maar.... Het is alsnog anders. Hij kon weinig met zorgen, met elke keer dat ik nieste en een steek voelde dat ik dacht: gaat dit wel goed? En wat moest hij aan met een vrouw die elk wc bezoek toiletpapier bestudeerde?
En weet je? Het frustreerde mij wel maar ik snapte het ook. Als zich hij elke dag zoveel zorgen om mini dingen en niets wat ik zei of deed hielp en dat echt bijna 2 week pfoe. Is ook niet makkelijk voor een man.
Iedereen gaat er anders mee om en dat moet je ook respecteren. Het is ook echt anders voor een man dan wanneer je zelf alles voelt. Zij staan letterlijk aan de zijlijn toe te kijken. En hoe onnozel sommige vrouwen ook roepen dat 'wij zijn zwanger' realiteit is toch echt dat je het alleen bent. Het is anders om de hormonen door je lijf te voelen gieren.

Weet je wat mij hielp? Mijn allerbeste vriendin. Die wist hoe het is om vrouw te zijn, hormonen die door je lijf gieren waardoor je nu eenmaal anders reageert en ik kon ook gewoon lekker klagen bij haar over pijnlijke borsten, onzekerheid etc. Ook in de mmm was zij echt mijn steun en toeverlaat. Ze begreep mij op vrouw niveau.

En je man? Het interesseert hem echt wel, maar hij kan je zorgen toch niet wegnemen en weet ook gewoon niet wat hij ermee aanmoet omdat hij ook een andere copingsstrategie heeft. Praat er eens rustig over dat je hem ook begrijpt en niet zo'n gesprek voeren midden in de 'help ik zit in de stress om woensdag' modus.

En verder: wat hij ook zegt en hoe steunend ook hij wel zou zijn, ook hij neemt je zorgen niet weg. Daar heb je de echo voor nodig. En zelfs al heb je alle steun van de wereld, het is alsnog een eenzame angst die je door gaat. Want JIJ voelt alles wat in je.lijf gebeurt. Een ander niet.

 

Je moet niet verwachten dat je partner precies hetzelfde voelt zoals jou. Ik heb aan mijn partner ook gemerkt dat hij ondanks onze miskramen ook positief bleef. Hij begon op een gegeven moment ook te zuchten als ik weer voor de 10000e keer begon over onzekerheid (op het moment zelf besefte ik het me niet, achteraf gezien was ik behoorlijk irritant.)

Zoals hierboven omschreven denk ik ook dat het misschien zijn manier is om zich even af te sluiten en zo min mogelijk gevoelens te laten zien. Mannen willen toch altijd het haantje zijn.

Ga vooral niet alleen naar de echo toe. Ga eventjes afleiding zoeken want meer kun je nu toch niet hoe lastig dat ook is.

Ik duim voor je!

 

Tip, meeste mannen houden van praktische ondersteuning, daar kunnen ze wel wat mee. Als ik in de nacht niet kon of kan slapen, masseerde hij mij met liefde. Of laat het bad vollopen of geeft ontbijtje op bed zodat ik even rustig aan kan doen. Of als ik zei dat ik gek in huis werd, dat hij zei; prima, gaan we nu er even uit. Of als ik zei; ik heb zo'n zin in patat nu, dat hij dat ophaalde. Of als ik aangaf dat zoon te druk was even nu en het mij teveel werd, ging hij gelijk met zoon op pad zodat ik echt even stilte in huis had.
En dat is ook steunen maar wel op een manier waar hij iets mee kan. Zelfs iets simpels als na een rotnacht dat ik badend van het zweet wakker werd, dat hij spontaan de dag erop bed verschoonde in de hoop dat ik na zo'n nacht in een fris bed beter zou slapen. Voelde wel van: oke, je observeert en luistert wel naar mij en je wil helpen. En omdat veel niet spontaan gaat, vroeg ik om bepaalde dingen, zoals de patat..

 

T is al veel gezegd maar veel mannem doen zo, totdat t over hun eigen gezondheid gaat trouwens, dan gaam ze ineens wel ongeveer dood bij ern verkoudheid.

Mijn ervaring is ook n beetje zo maar bij elke echo zag ik dat hij toch ook herl beel zenuwen had en opgelucht was als t voorbij was en goed nieuws had gehad. En idd deel t met iemand die het meer begrijpt/weet hoe t is, zoals hier

 

Ik ben het eigenlijk niet echt met de reacties eens. Ik vind het persoonlijk erg lomp van je man. Mannen zijn echt geen gevoelloze robots, in ieder geval niet de mannen die ik ken. Als hij merkt dat jij als partner ergens mee zit, vind het echt niet kunnen als hij je niet even troost. Hoewel sommige mannen inderdaad minder emotioneel zijn, moet dat geen excuus zijn om als een eikel te reageren.

Je kunt misschien idd ook een praktische aanpak proberen! Misschien kan je man daar meer mee.

 

Precies, dit vind ik ook

 

Eens met @Cedi. Ook mannen kunnen zich prima inleven in andere mensen. En zeker als die persoon je (zwangere) vrouw is. Kom op hoor.. De man van ts reageert als een eikel.

Mijn tip is om te gaan praten. Waarom voel je je bang, onzeker, verdrietig. Wat verwacht je specifiek van je man? Leg uit dat dit alles belangrijk voor je is en dat je hem mist hierin.

 

Je moet sommige mannen ook gewoon helpen,aangeven wat je wil. 'ik wil nu een knuffel' kunnen de meeste meer mee dan maar gokken wat ze moeten doen omdat hun vrouw zo hoog in de emotie is dat ze niet weten of ze dooddoeners moeten zeggen in de hoop dat je je beter voelt (favoriet van mijn man grrr), niets moet doen, je uit laten razen, je vast moeten pakken (wat ik zelf bv absoluut niet wil in het hoogtepunt van de stress dus dat eindigt dan in conflict) etc. De mannen zonder goede antenne moet je ook even helpen met wat ze kunnen doen om je te steunen. 'ik wil dat je even de tv uitdoet en naar mij luistert, je hoeft niets te zeggen alleen maar te luisteren' voordat je je verhaal doet.

(En hij zat ook stik zenuwachtig bij de echo, bleek, zweethanden, 2 nachten ervoor niet geslapen etc dus mannen hebben ook echt hun zorgen erom maar t is anders dan het in je eigen lijf gebeurt. Mijn man zat mij wel even raar aan te kijken dat ik wc papier bestudeerde en ik paniek zei: ik wil ander wc papier zonder roze motief!)

 

Je hebt helemaal gelijk hoor, communicatie is echt superbelangrijk, maar ik denk dat ts toch wel duidelijk communiceert hoe ze zich voelt. Ik ga er eigenlijk vanuit dat elk mens wel weet hoe je ermee om moet gaan als je partner zich verdrietig/alleen/niet gesteund voelt. En misschien is dat wel een verkeerde aanname van mij hoor. Ik snap dat een emotioneel gesprek aangaan voor sommige mensen moeilijk is, maar als je zwangere partner dat nodig heeft mag je toch wel ff je best gaan doen

 

Ik vind dat een man een vrouw wel dient te steunen en zeker ook als zij emotioneel is. Ik schrik ook best wel van de reacties dat een man niet kan inleven in een ander en dat zij daar niet zo bezig mee zijn.

Als mijn man mij niet op alle vlakken steunt, dan zou ik mij zeker ongelukkig voelen. Vooral als een vrouw zwanger is dan is ze heel erg onzeker over bepaalde dingen, voorwat is hij je partner? Jullie horen het beste uit elkaar te halen.

En communicatie is ook heel erg belangrijk , hoe breng je dingen over. Het is ook van groot belang om eerst naar jezelf te kijken en ook aangeven bij hem van, ik weet dat ik er weer over ga beginnen sorry. Ik wil je hoofd ook niet moe maken of jou ermee lastig vallen. Maar ik vind het fijn om met jou te praten. Dan wacht je af wat hij gaat zeggen. Je moet het gesprek eerst een positieve draai aangeven voordat je begint met het gesprek en kijken hoe hij erin staat. En ook het gesprek niet te langdradig maken en nooit hem erbij betrekken. Het gaat om jou en dan laat je het gesprek ook over jou gaan.

En soms hoef je ook helemaal niks te zeggen en geef je aan dat je even wilt knuffelen. Nogmaals communicatie is de sleutel tot alles.

 

Misschien vindt je man het zelf lastig om er mee om te gaan?
Ik kreeg begin dit jaar een miskraam, iets waar we totaal niet op gerekend hadden (op de zwangerschap ook niet overigens, maar mijn man was er zo dolblij mee, hij wilde heel erg graag een vierde).
Toen ik 4 weken later weer een positieve test in handen had en dat eng vond (ik was ondertussen helemaal gewend aan het idee van een vierde en wilde niets liever dan dat), zei mijn man alleen:' Nou, eerst maar afwachten hoor.'
Dat kan als niet meelevend geïnterpreteerd worden, maar het was voor hem gewoon zijn mechanisme om om te gaan met zijn angst dat het weer mis zou gaan. En natuurlijk had ik liever met hem gedeeld dat ik het eng vond, en gehuild bij hem en constant over mijn angst gepraat, maar ik kon hem juist helpen door er niet teveel over te praten, en het met hem samen af te wachten. Betekent niet dat ik helemaal niet benoemd heb dat ik het spannend vond, hoor, maar niet dagelijks.
Dus ik vind het twee kanten op werken, natuurlijk is het fijn al je man klaar staat voor je, maar andersom heeft een man ook iets nodig van ons als vrouw. En in ons geval is dat juist niet teveel er mee bezig zijn, maar samen afwachten.
Daarnaast blijft het denk ik goed om te zeggen wat je nodig hebt, in plaats van het blindelings te verwachten. Ik denk dat veel mannen het gewoon lastig vinden om het zelf in te schatten. Zo voelde ik me tot 18 weken zwangerschap echt rot, zo doodmoe was ik. Ondertussen is mijn man zo ver dat hij dan kan vragen wat ik nodig heb. Toen kon ik benoemen dat ik het fijn vond als hij de kinderen wat vaker op bed legde, en dat de vaatwasser leeg was als ik 's morgens beneden kwam. Dat heeft hij moeiteloos opgepakt (en ook weer laten vallen sinds ik me weer beter voel ). Door de jaren heen leerde ik om te zeggen wat ik van hem verlangde in dat soort situaties, hij heeft geleerd om mij te vragen waar ik behoefte aan heb. En dat werkt, bij ons dan

 

Wauw!! Dat klinkt als een droomvent!

 

Hahaha gelukkig heeft hij ook zijn minpunten, ik moet wel ergens op kunnen foeteren af en toe

 

Wat fijn dat jullie het hebben kunnen uitspreken!

Ik bedoelde ook verder niet te zeggen dat 'mannen' (of mensen die hun gevoel niet snel laten zien) dan maar het recht hebben om zo gevoelloos te reageren, maar meer om te laten zien hoeveel verschil er kan zitten in omgaan met emotie tussen man en vrouw (of mensen).

Ik vind het zeker belangrijk dat je je emotioneel gesteund voelt door je partner, maar misschien kan dat niet altijd op het moment dat jij het verwacht. Zeker niet wanneer je hoog in je emotie zit en de ander daardoor misschien juist dicht slaat omdat de ervaring of verwerking van die emotie anders is. Dat is verder niet goed of fout, vind ik.. Je kan het hooguit, als het wat meer bekoeld is, uitleggen hoe je dat hebt ervaren en of je er samen aan kunt werken om duidelijker aan te geven wat je op dat moment nodig hebt van elkaar.

 

@Lisa890 Hoe was je echo?