Op zoek naar ervaringen en inzichten van anderen. Er gebeurd op dit moment zoveel in mijn hoofd en iedereen heeft een mening en advies. Soms kan ik er wat mee, maar vaak totaal niet. Mijn man en in zijn al 12 jaar samen. Wat altijd met ups en downs is gegaan. Hij heeft adhd wat de nodige struikelblokken heeft. Hiermee kan ik vaak wel goed leven, behalve als ik zelf niet goed in mijn vel zit. Daarnaast heeft/Had hij een alcohol probleem. Al zo'n 7 jaar loop ik daar achteraan. Hij ontkende alles. Ik ging aan mezelf twijfelen. Vorig jaar eindelijk zelf in gaan zien dat t niet meer kon zo. Hij heeft zich laten opnemen. Zware tijd gehad. Mijn vertrouwen was behoorlijk kapot. Half jaar is hij clean geweest. We kwamen weer dicht bij elkaar te staan..wat heel fijn was. Daarna langzaamaan weer gaan drinken. Weer liegen en verstoppen. Achter gekomen. Wat ik aan vertouwen had opgebouwd was weer behoorlijk weg. Nu sinds zo'n 2 maanden drinkt hij wel weer wat maar lijkt het goed onder controle te hebben. Ik vind het nog lastig maar zie wel dat het zo lukt. Net nu ik echt dacht dat het beter tussen ons ging, kwam het volgende erbij. Hij stuurde mij van de week een bericht dat hij niet meer verder wilde. Hij had mijn leven en vertouwen teveel kapot gemaakt. Zo voor mij uit het niets. Volgende dag kwam hij niet meer thuis. Ik mocht het de kids vertellen dat papa niet thuis kwam. Volgende moment kwam ik erachter dat hij een ander had. Mijn wereldje stoere volledig in. Gisteren samen kunnen praten. Hij zit gigantisch in de knoop met zichzelf. Al een paar maanden blijkt nu. Hij heeft sinds 2 weken via via iemand ontmoet waar hij zijn verhaal bij kwijt kon. En helaas is daar ook 1x sex bij komen kijken. Hij heeft spijt, heel veel spijt. Heeft alles verteld. Durft me niet meer aan te kijken. En nu weet ik zo niet wat ik wil. Ergens moet dit het punt zijn dat we nu echt uit elkaar gaan. En waarschijnlijk wil hij dat ook omdat hij zichzelf niet meer aan kan kijken. Dat hij het misschien wel expres heedt gedaan zodat we uit onze opgebouwde patronen kunnen komen. En wat wil Ik? Ik kan op de 1 of andere manier niet boos zijn. Blijf heel rustig. Kan het ergens namelijk heel goed begrijpen. Ik weet heel goed waar hij bij mij tegenaan loopt en ik bij hem. Hij staat nu heel erg open om samen hulp te zoeken. Om te kijken of we samen nog iets hebben of om dan samen alles te kunnen afronden. Ik vind het zo ontzettend moeilijk. We moeten nu alles rustig aan doen en de tijd nemen. Maar t enige waar ik aan kan denken is dat ik hem niet kwijt wil. Maar is dat nog te doen samen? Iemand ervaring met 1x vreemd gaan en gelijk die eerlijkheid erna? Is er nog een toekomst mogelijk ?
Ik heb geen ervaring met vreemd gaan... Ik wil wel even zeggen... je man is een alcoholist... hoe kun je nu in vredesnaam zeggen dat hij nu weer wat drinkt en het onder controle heeft?! Een alcoholist mag NNOOIT meer drinken, niet 1 slok... Lijkt mij ook een deel wat jij onder ogen moet gaan zien.
Samen hulp zoeken? Nou dat is lekker makkelijk! Je bent er altijd voor hem geweest, ik denk dat het tijd is dat hij zelfstandig wordt... Laat hem maar eens de stappen zetten en als je denkt dat hij jou daar voor nodig heeft, is dat vette onzin aangezien hij wel vreemd kan gaan en toen had hij jou ook niet nodig. Nee zorg jij ervoor dat jouw leven en dat van de kinderen niet teveel ontwricht wordt, want dat is nu het belangrijkste! Hoe vaak moet hij je nog kwetsen en mag jij de scherven opruimen? Ik denk dat dat ook de reden is waarom je nu zo kalm bent, omdat je hier al bent geweest.
Dat is misschien wel helemaal waar. Heb wel vaker gedacht dat ik echt bij hem weg moet gaan. Maar ja er zijn nog zoveel positieve dingen tussen ons. T voelt alsof ik hem niet kan loslaten.
Die positieve dingen die blijven, jullie zullen altijd met elkaar verbonden zijn door de kinderen. Nu is het tijd dat hij iets gaat doen.
Je man doet mij erg denken aan mijn ex. Lijkt wel alsof ze alleen voor zichzelf leven, niet snappen wat het met hun omgeving doet. En zo een zelfdestructieve neiging die maar niet over gaat. Ik weet niet of jouw huwelijk te redden is. Lijkt me dat je man heel dringend in therapie moet. Het lijkt me nogal lastig als ik eerlijk ben. Het vertrouwen was al weg en dan komt het vreemd gaan er nog bij. En dat drinken kan natuurlijk gewoon niet he. Een alcoholist kon nooit meer drinken. Klaar. Denk je echt dat je man zijn gedrag kan veranderen?
Of er na 1x vreemd gaan nog en toekomst mogelijk is, is voor iedereen anders. In jullie relatie speelt alleen veel meer mee wat je nu niet onder ogen kan/wil zien. We hebben een tijdje met elkaar geschreven ivm onze partners met ADHD en jullie probleem speelt al heel lang. Jouw man is daarnaast een alcoholist, dat moet je accepteren. Af en toe wat drinken zit er niet meer in. Daarnaast zijn ADHD'ers verslavingsgevoelig waardoor het voor hem extra lastig zal zijn. Het is niet jouw schuld je hebt je best gedaan, maar het is nu echt tijd om hem los te laten.
Ik denk dat samen hulp zoeken juist heel goed kan zijn nu. Bijvoorbeeld bij een een relatietherapeut. Dat wil niet zeggen dat je dan uiteindelijk bij elkaar blijft, kan ook zijn dat de conclusie is dat het niet werkt. Maar dan kan je wel samen met een onafhankelijk, neutraal persoon eens goed kijken wat er nu precies speelt . En wat er nodig is. Of wat jij nodig hebt van hem. En wat goed is voor de kinderen.Kan hem ook nog meer met de neus op de feiten drukken, en verantwoordelijkheid van hem eisen. Het is fijn dat hij daar nu open voor staat en jij ook. Het lijkt me dat je achteraf ook het gevoel wil hebben in ieder geval voor je kinderen dat je alles geprobeerd hebt. (Niet dat je niet nu al heel veel geprobeerd hebt hoor, de bal ligt echt bij hem).
Ik heb hem ook op advies van iemand voorgesteld om naar een mediator te gaan. Dit advies kreeg ik van iemand toen ik wist dat hij t niet meer zag zitten, maar nog niet wist dat hij echt vreemd was gegaan. Toen vond ik dat een heel goed plan. Nu nog wel, maar het ligt wel anders. We gaan wel samen een mediator zoeken. Vooral om te kijken waar we beiden apart staan en waar we eventueel nog samen staan. Zo niet dan kan een mediator ons ook verder begeleiden. Ik heb er echt al veel aan gegaan, maar wil echt kunnen zeggen dat ik er echt alles aan gedaan heb. Hij wilde nooit wat van therapie weten. Blij dat hij er nu wel achter lijkt te staan. Samen komen we er in ieder geval niet uit.
Verslavings gevoelig is hij zeker. Hij heeft ook toegegeven dat hij deze dagen meer heedt gedronken dan goed was. Ik weet eigenlijk wel zeker dat hij verslaafd is. In de kliniek zeiden ze dat ook. Maar de coach die hij daarna zag vond hem meer passen in t plaatje dat hij even t licht moest zien en dat hij er nu wel af en toe tegen zou moeten kunnen. Ik vind t lastig. Drink zo goed als niks. Maar kijk ik om me heen dan zijn we zoveel mensen die dagelijks drinken. Waardoor het weer lijkt of ik juist alles af hou en niet wil dat hij drinkt. Hij is degene die daar mee om moet gaan. Ik kan het niet bepalen. Maar vind dat wel lastig.
Even advocaat van de duivel... Opzich goed dat je er echt alles aan wil doen maar ben je hier niet al jaren mee bezig? Fijn dat hij nu in therapie wil gaan maar is dat omdat hij dat nu echt wil of omdat hij anders alles verliest? Stel dat hij een nieuwe manier vindt om met zijn problemen om te gaan waardoor het weer beter zal gaan lopen als voorheen. Jouw vertrouwen is op heel veel punten beschadigd dit zal lang duren om te herstellen, als dat al lukt. Hoe lang houdt een ADHD'er dit vol voor hij weer in zijn oude patroon vervalt? Het is duidelijk dat je hem nog niet los kan laten. Dan is wellicht samen hulp zoeken de beste optie. Al hoewel hij aan zet is om zichzelf te veranderen!! Het heeft voor jou denk ik wat meer tijd nodig om in te zien dat hij niet zal veranderen en je voor jezelf moet kiezen. Meid je bent echt meer waard dan dit!
Dat komt omdat ze mooie praatjes hebben. Als een kliniek waar hij opgenomen gezeten heeft zegt dat hij verslaafd is, hij drank verstopt en het stiekem drinkt is hij verslaafd! Dat een coach zegt dat hij af en toe mag drinken is het gekste advies wat ik gehoord heb. Was je hier bij of zegt hij dit zelf? Een drankprobleem heb je en hou je de rest van je leven. Ja sommige mensen drinken met regelmaat, maar als je een drankprobleem hebt, kan dat gewoon nooit meer. Dat hij dat niet inziet en door blijft gaan zegt al wel genoeg. Als hij geen probleem gehad had, had hij er nu ook vanaf gebleven na een opname in een kliniek.
Ik heb ook meer tijd nodig om in te zien dat het waarschijnlijk beter is om hem los te laten. Mijn gedachten gaan ook echt alle kanten op. Verdrietig en bang. En kwaad omdat hij gewoon zo uit t gezin weg loopt om zijn tijd te nemen. Maar ik mag wel voor de kids en alles zorgen. Kom zo niet aan mijn eigen pijn toe. Ik had eerder verwacht dat hij een burn-out zou krijgen..op zn werk heeft hij t ook zwaar. Dan had ik hem nog kunnen helpen. Maar dit gaat zoveel verder. Ik denk dat hij ook niet meer verder wil/Kan. Al zou ik dat willen. Maar weet nog niet of hij echt niet verder zou willen, of omdat dat is omdat hij denkt dat ik het niet meer aan zou willen gaan.
Heel eerlijk? Ik denk dat je er meer aan zal hebben als je hulp voor jezelf zoekt. Laat je helpen hem los te laten. Je hebt echt meer dan genoeg gedaan.
Verdriet mag je hebben en dat je bang bent is logisch. Het is onbekend waar je nu in terecht gaat komen. Je hebt al eens eerder even alleen voor gestaan als ik het me goed herinner. Ik heb uiteindelijk voor mezelf gekozen omdat het me echt niet meer lukte met een ADHD'er samen te leven. Bang, ja absoluut, makkelijk? Nee echt niet! Maar.... ben er meteen (de eerste dagen al) zo van op geknapt. Ik heb er geen seconde spijt van gehad en nu 2,5 jaar verder zo veel sterker als in onze relatie. Laat zijn keuzen niet van jouw keuze afhangen. Wees nu sterk en neem je eigen standpunt in wat die ook mag zijn, volg je gevoel!
Eerlijk? Ik zou er wel klaar mee zijn. Zo te lezen ben je de afgelopen jaren alleen maar aan het vechten geweest voor hem, voor zijn verslaving, voor zijn adhd. En als dank voor al jouw grenzeloze inzet duikt hij met een ander het bed in. Kies voor jezelf en voor je kinderen, nu is het jullie tijd. Hij gaat de consequenties van zijn keuzes maar onder ogen zien.
Ik denk dat de verslaving eerst aangepakt moet worden. Daar komt een boel narigheid vandaan en verklaart voor een deel het destructieve gedrag. Daaarna heb je te maken met de man voor wie je ooit viel. Als die man bevalt, kan je pas kijken of je je over het vreemdgaan kan zetten. De alcolist die nu nog steeds zn verslaving voedt is namelijk niet jouw man. Dat is een egoïstische eikel die alleen aan zichzelf denkt. Als je je eigen vent weer terug hebt weet je pas of je voor die man wil vechten of dat je echt uit elkaar bent gegroeid. Maar als je daar allemaal geen zin meer in hebt kan ik mij dat heeeeeel goed voorstellen! Sterkte!