Herkennen mensen dit. Vrouw alleen en kinderwens en geen partner. O dan doe je toch een donorkind zegt de omgeving dan lomp. Nee nee dat past niet bij mij. Mijn kinderen verdienen een lieve vader. Dan moeten uitleggen waarom je geen donor wil en daarmee halve ruzies veroorzaken kennelijk want mensen snappen het niet terwijl ik niet van ruzie hou... Zo verdrietig...
jij hoeft je nooit te verdedigen als het om zo’n persoonlijke, gevoelige keuze gaat! Ik vind het oprecht rot voor je dat je dit gevoel hebt. Veel mensen hebben geen idee hoe het allemaal werkt en zeggen dus maar wat. Bedenk wel dat men het vaak wel echt goed bedoelt. Maar het komt er ‘gewoon’ lomp uit.
Ja is rot. Ik wil niet in n slachtofferrol zitten hoor maar heb momenteel geen empathische mensen om me heen. Ik wil geen kind met een donor maar heb wel verdriet om mn kinderwens. Is dat dan zo raar?
Nee natuurlijk is dat niet raar. Je wil graag een kindje maar het beeld dat je altijd in je hoofd had lijkt onmogelijk voor je. Dat is enorm pijnlijk. qua onze kinderwens: wij zijn gestart aug 2017. Okt 2018 is mijn vriend geopereerd en daaruit bleek dat hij onvruchtbaar is. Daarna besloten om met een donor verder te gaan. Aug 2019 was ik zwanger maar dit was een buitenbaarmoederlijke zwangerschap. In totaal nu 7 iui behandelingen gehad. We doen er nog 2 voor we overstappen op ivf. Ons hele toekomstplaatje heeft enorm moeten buigen. Daar heb ik heel veel moeite mee gehad. En soms nog. Maar dit is voor ons de enige manier om samen een kindje te krijgen. Adoptie voelt niet goed voor ons. Mede door de megahoge kosten die eraan verbonden zijn. Ons donorzaad is ook duur, maar wel een stuk minder dan adoptiekosten. Plus: met een donor hebben we nog wel kans dat ik zelf het kindje kan dragen. Dat ik zwanger kan worden en alles wat erbij hoort. En wat wel echt bovenaan staat: als ik zwanger mag raken is dat echt ONS kindje. Met bouwsteentje van een donor. Maar mijn vriend is sowieso de vader.
Adoptie voelt voor mij niet goed. Tevaak blijft een vader of moeder verdrietig achter. Een moeder die vanwege een ziekenhuisrekening haar kindje moet laten adopteren en mss wel nooit meer iets ervan hoort. Of een tienermoeder die haar kindje moet laten adopteren van haar ouders en vijf jaar later alles op orde heeft en de rest van haar leven in verdriet achter blijft. Als ik zeker zou weten dat het kindje echt niemand meer heeft dan zou ik het nog wel willen maar ik heb teveel verhalen gezien en gehoord van verdrietige achterblijvende ouders. Jullie hebben al een lang verdrietig traject achter de rug. Zo naar! Ik ben zelf geen type voor een donor. Ik wil graag samen met een lieve man kinderen van ons samen. Mocht me dat niet gegeven zijn dan draag ik mijn verdriet maar dan komt er geen kindje meer hoe pijnlijk ook.
Ik dacht ook altijd dat ik geen ‘type’ was voor een donor... Maar in ons traject hebben we toch grenzen moeten verleggen! Ik heb een lieve vriend waar ik kinderen mee wil. En door zijn onvruchtbaarheid hebben we een ander bouwsteentje nodig voor ons kindje. Je weet vooraf nooit hoe het gesteld is met de vruchtbaarheid he Ik denk wel dat je even heel realistisch moet zijn voor jezelf. Hoe groot is de kans dat een man van ‘jouw’ leeftijd nog geen kinderen heeft of nog kinderen wil? En mocht je zo’n man tegenkomen... binnen hoeveel tijd zou je dan willen ‘beginnen’ aan het proberen? Ik begrijp echt heel goed dat je een bepaald plaatje in je hoofd heb meis... Maar blijf wel realistisch.
Als ik in een relatie zou zitten en mn man zou niet vruchtbaar zijn zou ik ook niet voorveen donor kiezen. Dan maar geen kinderen hoe pijnlijk ook. Ik zie een zaadcel niet alsceen bouwsteentje ik zie het als veel meer als dna als iets erg relevants. Bij mij past een donor dus echt niet in geen enkele situatie. Om dezelfde reden zal ik ook geen eicellen doneren. Wel heb ik in mn vorige zwangerschap urine ingeleverd voor moeders voor moeders. Dat zie ik wel als een bouwsteentje leveren en dat heb ik graag gedaan.
Ik ben toch ook realistisch? Als ik geen lieve man vindt met wie ik nog een kindje kan krijgen dan komt er geen kind meer. Realistischer kan bijna niet volgens mij.
Ik vind dat je met je uitspraken wel behoorlijk mensen kan kwetsen... Voor sommige is hier donatie überhaupt de enige optie voor een kindje... Zo te lezen heb je al kinderen dus mogelijk is voor jou de keuze geen donor te nemen makkelijk maar zoals de situatie voor Lisa die nog kindloos ( met een ) is en de enige optie voor ooit een kindje een donor is dan is het mogelijk best pijnlijk als je dit hier zo uit. Als ik m'n huidige man niet had ontmoet en ik nu nog vrijgezel was geweest weet ik zeker dat ik ook naar een donor was gaan zoeken want de wens was te groot.
Het is ook pijnlijk om geen kind meer te krijgen hoor! Maar een kind via een donor is echt iets waar je echt 100 procent achter moet staan en ik doe dat niet. Niet bij een eerste kind niet bij een tiende kind. Het is voor mij ook heel moeilijk om ovetal dikke buiken te zien maar ik ga niet een kant op waar ik mij niet goed voel. Mijn oom en tante konden geen kinderen samen krijgen en hadden ook zoiets van of van ons samen of niet. Zij zijn kinderloos gebleven en ik snap dat ik zou dat ook zo doen ook al doet het pijn. Ik heb idd al een kind maar mijn wens is echt nog groot hoor. Waarom zou ik kwetsen met mijn verhaal? Mag ik niet vertellen wat ik voel. Moet ik dan liegen en zeggen dat ik donor prima vind en daarvoor zou gaan? Het past niet bij mij maar ik resoecteer iedereen die dat wel doet.
En ik vind het wel makkelijk om te zeggen jij hebt er al 1 dus het is anders. Voor mij maakt het niet uit of het om mijn eerste of mijn tiende kind gaat. Ik wil geen kind met een donor. Ik wil kinderen van de man van wie ik hou. Zijn dna zijn bloed. Kan dat niet dan neem ik mijn verlies.
Ik denk echt dat je beter kunt stoppen met berichten want het wordt alleen maar pijnlijker voor anderen (niet voor mij persoonlijk). Je hoeft absoluut niet te liegen maar sommige uitspraken zijn gewoon niet nodig of kunnen echt veel subtieler.
Sorry maar ik snap het niet. Ik heb hele nare jaren achter de rug. Misschien dat ik hier ooit nog wat over vertel maar wat een verdriet. Nu is de lucht helder ik voel me goed en gelukkig. (Even kort uitgelegd) Ik denk steeds meer en meer kom op. Ik ben 41 het kan nog. Een vreugdevolle gedachte. Waar ik een paar jaar me alleen op andere dingen noodgedwongen moest focussen en het woord kinderwens niet in mn woordenboek voor kon komen (wat echt heel verdrietig is) kan ik nu denken ja die wens mag er nog gewoon zijn. Alleen dat zinnetje voelt zo fijn en waardevol voor mij na alle verdriet. Dan vraagt men goh hoe zie je dat dan. Je hebt geen vriend goe zie je dat dan wil je dan een donor. Dan zeg ik nee dat niet dat past niet bij mij dan neem ik mn verdriet. En dan ben ik kwetsend bezig???
Ik sprak laatst een kinderloos echtpaar. Die vrouw die zei wij willen geen adoptie om die en die reden. Dat waren haar redenen. Dat mag ook Kwetst ze daarmee adoptieouders? Nee tich je mag toch vertellen waatom je wrl of niet ergens voor kiest. Ik ken ook iemand die naar spanje is gegaan voor eiceldonatie. Mag diegene ook zelf weten ik zou het niet doen maar ook dat mag ik zelf weten toch?
Ik heb zelf een kindje van een donor en kan alleen maar zeggen dat zij 100% van mij voelt (en is). Natuurlijk weet ik dat er genen van de donor aanwezig zijn, maar ik ken hem amper, ze is in mijn buik gegroeid, krijgt mijn opvoeding mee. En het mooie is, in mijn geval, dat ze er een hele leuke papa bij krijgt als zij besluit hem te willen ontmoeten. Ik begrijp dat dat nu zo voor jou niet voelt, maar echt, als het kindje in jou groeit voelt het 100% van jou. Als jij zoveel verdriet hebt van dit kindje niet kunnen krijgen, ga eens met mensen praten over donorschap. Het zou vreselijk zonde zijn als je later spijt krijgt dat je het niet hebt gedaan, alleen omdat jij dat 'plaatje' in je hoofd hebt. (dit bedoel ik niet verkeerd he).
Nee voor mij voelt dat niet zo. Ik vind een donor niks. Wat anderen doen moeten ze zelf weten. Maar voor mij is het niks.
En ik veroordeel andere vrouwen niet die het wel doen bv. Sterker nog ik heb een gave babyshower georganiseerd voor een lesbisch stel (vrienden) en echt alleen maar blij voor ze. Ik ben blij voor anderen ik respecteer hun keuze. Maar ik wil het voor mijzelf niet.
En ik ben daarin echt niet de enige hoor. Er zijn zat vrouwen/stellen hetero of lesbisch die geen kinderen kunnen krijgen maar geen donorkind willen. Op het gebied van kinderen krijgen moet ik geen dingen doen waar ik niet achter sta omdat ik anders andere mensen misschien kwets
Meid sorry ik stop met deze ‘discussie’. Ik snap echt wel hoe je het bedoelt maar jouw situatie ligt zo anders dan die van mij. Jouw uitspraken helpen hier niet echt bij. Ik begrijp dat je wens groot is. Maar als je wens echt heel groot is, moet je daar iets mee doen. Blijf realistisch, zoals ik al eerder zei. Ohja en nog een toevoeging: ik riep voorheen ook altijd dat ik geen donorkindje wilde. Als het van mijn vriend niet kon, dan maar adoptie. Maar echt, als je er eenmaal middenin zit verleg je je grenzen. Vooral als je geen andere keuze hebt.