Hallo dames Geen miskraam hier maar ons kindje heeft ongelooflijk veel ernstige (fysieke) afwijkingen waardoor ik morgen ingeleid word om te bevallen. Ik ben dan exact 14 weken. Ze stellen in het ziekenhuis een epidurale voor. Ik vraag me af of er hier dames zijn die hetzelfde hebben meegemaakt rond deze termijn en hoe jullie ervaring hierin was. Is de pijn effectief zo heftig als bij een voldragen kind? De bevalling van mijn zoon verliep vlot. Ik kreeg toen wel een epidurale omdat ik in een weeënstorm terechtkwam en dit was eeeeecht onhoudbaar. Maar ik kan me gewoon niet voorstellen dat het zó heftig zal zijn met 14 weken als met 39 weken of ben ik mis.. En ook, hoe lang duurde het bij jullie, nog andere ervaringen,.. Ik hoop gewoon dat het snel gaat zonder al teveel complicaties,...
Wat vreselijk, waarschijnlijk willen ze je het aanbieden om alles zo soepel en fijn mogelijk te laten verlopen. Omdat het emotioneel al een flinke inpak heeft. Ik mocht bij R (wel ander termijn) ook laagdrempelig om een ruggenprik vragen. Heel veel sterkte maak zoveel mogelijk herinneringen met en van jullie kindje. Stichting still maakt prachtige foto’s ter herinnering. Voet en hand afdrukken kunnen ze ook maken in zhuis de meeste hebben herinneringskistjes van stichting pheron. De watermethode is mooi om te gebruiken omdat je kindje dan langer mooi blijft na de bevalling. Ook mag je de baby aangeven bij de gemeente tegenwoordig (gelukkig!!) Heel veel sterkte en kracht ❤️
Hier met 15 weken. Bij mij is pethidine ingezet, ik ben geen fan van epidurale dat voorop gesteld en pethidine werkt prima. Na de horrorbevalling van G maakte ik me op voor zo'n zelfde soort drama. Viel allemaal reuze mee, meer een zware menstruatie en toen een rare plop dat was de bevalling. Kleine man is geboren in de vliezen. Niet disrespectvol bedoeld maar ongeveer t idee dat je een volle tampon kwijt raakt, dat was t eerste wat in me op kwam. Afgezien de uitkomst had ik zo nog wel 100 bevallingen wiĺlen doen. Maak foto's, voetafdrukjes en handafdrukjes (het is wat klein maar het kan prima, ik moest de verpleegkundige even helpen). Ik heb 1 foto van zijn handje op mijn vinger die is me t dierbaarst. Zo klein die handjes en dan al adertjes kunnen zien en alle vingerkootjes alles zo miniscuul en perfect en toch zo gruwelijk veel mis. Watermethode is ontzettend mooi. Maar ik heb M ook gewoon vastgehad hoor. Helaas heb ik geen enkele foto die ik de komende jaren aan G. zou kunnen laten zien. De afwijking bij M zat echt pontificaal bij t hoofd (een van de uitingen dan, de uitvoerige orgaanschade en down zelf was aan de oppervlakte niet te zien) en zeker die termijn is toch niet echt "pretty baby". Maar eens is ze een jaar of 16 ofzo en dan kan t wel. De navelstreng zou je eventueel mee kunnen nemen en in bijv. een schone urinecontainer met een klein stukje katoengaas er onder. Af en toe laten luchten het wordt een soort smurrie omdat het geen voldragen weefsel is dus het droogt niet in zoals je allicht eerder ergens hebt gezien maar komt goed, heeft tijd nodig. Na een jaar wist ik wat ik er mee wilde, tot die tijd stond t gewoon op de kast. Toen een stuk tot as gemaakt en in onze trouwringen laten zetten door de juwelier. Kleine man altijd bij ons. Ook ingeschreven in ons trouwboekje en een akte van hem. Het is een ontzettend verdrietig moment maar ze doen er alles aan om het je zo comfortabel mogelijk te maken. Extra deken vanuit huis meenemen is ook een aanrader. Heel veel sterkte morgen en de komende tijd. Het zijn dingen die je met je meedraagt en voel je zeker niet bezwaard je wensen kenbaar te maken. Niemand wil zo'n keuze hoeven moeten maken. Zelfs al heb je alles overwogen en is er in t belang van het kindje geen humanere weg dan dit, het doet gewoon flink zeer.
Hier iets korter zwanger geweest, maar wel de afbreking medisch opgewekt in het ziekenhuis. Het voelde als menstruatiekrampen en het laatste uurtje wel weeën in mijn rug, waardoor ik niet stil kon zitten, maar niet zo erg dat ik pijnstilling nodig had. Het was toen ook zo voorbij. De vergelijking met een volle tampon hierboven is denk ik idd wat mijn ervaring ook het beste beschrijft. Bij mij duurde het ongeveer 32 uur vanaf de eerste medicatie tot de geboorte. Volgens mij is het echt heel wisselend hoe lang het bij iemand duurt. Maak foto’s of vraag stichting still hiervoor! Denk na over of je je kindje wilt begraven of cremeren en hoe je dat wilt invullen. En idd weet ook dat je je kindje kunt laten registreren bij de gemeente (akte levenloos geboren). Wij hebben ook veel gehad aan de watermethode. Er komt waarschijnlijk heel veel op je af, maar deze twee dingen waren voor ons heel belangrijk om te weten en om alvast over na te denken. Ik wil je bovenal heel erg veel sterkte wensen, want het is ongelofelijk heftig om te moeten doen. Ook met 14 weken komt er al gewoon een minimensje uit je, waar je zeker weten meteen heel veel trots en liefde voor gaat voelen. Sterkte morgen en de komende tijd <3
Bedankt om je verhaal te delen. Wat heftig ook. Wat die pijnstilling betreft ga ik toch wel eerst echt even bekijken denk ik. Bij ons kindje (we weten het geslacht niet) is er een enorm verdikte nekplooi die vergroeid is met de ruggengraat (open rug) waardoor het hoofdje helemaal naar achter gekanteld ligt. Ik denk dus ook niet bepaald een “mooi” zicht maar wil het toch zien. Denk erover na om ook voor crematie te kiezen en de assen later te verwerken in iets… weet nog niet wat.. Jee ook weer zo heftig.. ergens “goed” te horen dat het zo aanvoelt. Benieuwd hoe het hier zal verlopen… pfffff Bedankt dames voor de verhalen en de steun, doet veel.
Qua foto's voor later kan je ook op voetjes, handjes focussen en allicht nog met een bepaalde hoek dat je t gezichtje er nog knap op hebt. Ik miste achteraf gezien nog een foto van opzij. Met zo'n foto had ik met wat lichte bewerking (wat vervagen, zacht kleurfilter etc) allicht wel iets beneden kunnen hebben van hem allicht niet heel groot en direct in t zicht maar toch een plekkie dat mis ik soms wel. De hygromacolli vertekende zn gezichtje heel erg. Partner was mentally checked out, daar had ik niet veel aan. Geslacht was bij ons met 15 weken overduidelijk aanwezig. Alle foto's van kaarten, bloemen, echo's (ingescand) etc en de verhalen van zwangerschap, testen, gestress en bevalling zitten bij mij in een albelli fotoboek. Heb daar ook een kleine versie van bijbesteld voor G. Of ze er wat aan heeft geen idee, het is er in elk geval. Voelde toen als belangrijk en dan volg ik maar mn gevoel. Er is geen goed of fout hoe je hier mee om moet gaan, geen leidraad of richtlijn. De een stapt er makkelijker overheen dan een ander. Ik vond t knap zeer doen, emotioneel gezien en trof ook onwetendheid om me heen (ook van moeders). Mensen die serieus niet beseffen dat je gewoon bevalt en een heel andere voorstelling hebben van de grootte. Dan liever dat ze t zeggen/vragen en ik t kan uitleggen, dan dat ze dat foutieve beeld houden en je voor gek verklaren.
Stichting still bewerkt de foto’s ook super mooi. Ze hebben echt ook oog voor mooie details. Maak zelf ook foto’s tijdens de bevalling je kan altijd nog weg doen ik vind ze ook enorm dierbaar ook omdat je veel momenten vergeet. En dan denk je oja! Maak zelf ook zoveel mogelijk foto’s filmpjes ect van jullie kindje. Het kan nooit teveel zijn
Ik breng jullie graag even mijn verhaal en ervaring. Voor mij was het een mooie dag. Ontzettend zwaar en verdrietig, en tegelijk was ik zo blij dat ik op deze manier afscheid heb kunnen nemen van ons kindje. Om 9u kreeg ik mijn eerste medicatie (Cytotec, vaginaal). Ik wilde geen epidurale, wilde eerst afwachten. Een uurtje later kreeg ik al wat lage rugpijn. Ik zei toen dat ik het gevoel had dat het heel snel zou gaan. Om 11u voelde ik een soort "plop", het gevoel alsof het kindje "viel" of zakte in mijn buik. Om 12u een paar weeën weggepuft en kwamen ze even voelen. Mijn vliezen braken. Ze voelden het kindje zitten, ik had al 1cm opening. Tweede dosis Cytotec gekregen. Om 13u30 is het kindje geboren, nog met de placenta verbonden met de navelstreng. We hebben mooi afscheid kunnen nemen. Ik heb geen medicatie genomen. Voor mij was het als pijnlijke maandstonden. Ik werd wel erg goed voorbereid en begeleid, denk dat dit wel hielp om niet in paniek te slaan en de pijn op me af te laten komen.
Ik lees dit nu pas alles achterelkaar, maar wat ontzettend verdrietig, wel fijn dat je goed begeleid bent, ik wens je heel veel sterkte!
Fijn dat het ondanks alles zo mooi en rustig heeft mogen verlopen. Goede begeleiding is echt zooo waardevol.
Gek hoe zoiets verdrietigs toch ook ergens mooi en fijn kan verlopen hè? Herkenbaar hoor. Zelf kijk ik er ook goed op terug, terwijl ik het ook nooit meer wil meemaken vanwege het verdriet en dromen die kapot gaan. Ben blij voor je dat je goede begeleiding hebt gehad en vooral dat het zo snel is verlopen! Heel veel sterkte de komende tijd.
Nee, we weten het geslacht bewust (nog) niet. Het staat wel in mijn dossier. We hadden het daarom ook nog niet gehad over namen. Misschien geven we hem/haar ooit nog wel een naam.
Ik schreef net hetzelfde naar een collega. Gek hoe verdrietig en tegelijk hoe fier je kan zijn. Dat is echt ook mijn kind. Terwijl het daarvoor iets vaags was. Je bent zwanger, maar het is nog zo klein. Je kent geen geslacht,.. Ik ben nu zo dankbaar dat het op deze manier gegaan is. Maar idd, we hopen het nooit meer te moeten meemaken en zijn positief gesteld dat we daar ooit terug zullen zijn in het verloskwartier, maar dan om een gezonde voldragen baby op de wereld te zetten. En dan zullen wij met zoveel liefde terug denken aan ons tweede kindje.