Lieve allemaal, Aangezien we hier allemaal zijn omdat we op de een of andere manier hetzelfde hebben meegemaakt, durf ik dit wel te vragen: Ik sta soms versteld van hoe snel sommigen van jullie het weer aandurven om zwanger te worden of hoe snel jullie daar al weer aan toe zijn. Voor mij is het bijna een jaar geleden dat we de zwangerschap na bijna 24 weken hebben afgebroken vanwege ernstige afwijkingen bij ons kleintje. In eerste instantie hoopten we nog erachter te komen wat er precies met hem aan de hand was, maar die hoop hebben we inmiddels opgegeven: we weten zelfs niet of het erfelijk is of niet. En leven nu dus met het feit dat we bij een volgende zwangerschap tussen de 0 en 25% kans hebben op herhaling. Maar naast het afwachten van de onderzoeken, was ik er zeker de eerste maanden ook echt niet aan toe om weer zwanger te worden. Het was zo heftig! Dit had ook zijn impact op mijn werk, waar ik na een vroege start na een maand of 3 weer ben uitgevallen. Ook mijn man was nog niet toe aan weer opnieuw denken over een zwangerschap. Nu het eindelijk weer wat rustiger wordt in ons hoofd, kunnen we gelukkig weer vooruit kijken en is de wens nu weer groter dan de angst en gaan we er voor. Maar eerder had denk ik echt niet gekund. Ook al zijn we niet de jongsten meer. Zijn er meer meiden die zo lang hebben gedaan over het verwerken en weer durven te gaan proberen om zwanger te worden? En die ook psychisch echt een behoorlijke klap hebben gehad? En natuurlijk weet ik dat iedereen het psychisch zwaar heeft hoor en dat het voor iedereen anders is, dus absoluut geen veroordeling van anderen. Vraag me meer af of ik nou 'de enige' ben bij wie het zo lang duurt om weer er voor te durven gaan. Liefs
Wat verdrietig dat jullie ook je kindje verloren zijn Ik snap je gevoel wel. Ik herken dat heel erg van na mijn 2e miskraam vorig jaar. Ik was zo ongelofelijk verdrietig en teleurgesteld. Ik had ook totaal geen zin in alle onderzoeken die aangeboden werden, was er helemaal klaar mee. We zouden met clomid en als dat niet hielp IUI gaan starten, maar ook dat hebben we niet gedaan omdat ik er gewoon niet aan toe was. Toen bleek ik na een jaar zwanger van Sam*. We zouden 2 maanden later wel met IUI starten. Ik was dolgelukkig. Helemaal toen bleek dat alles goed was. De termijn echo was perfect, de combinatie test perfect, de 17 weken pretecho perfect. Tot het misging... Aanvankelijk zei ik: dit was het voor ons, ik kan dit niet meer aan. Tot Sam daadwerkelijk geboren werd. De overweldigende liefde die we voelden was zo sterk. Dit heeft onze kinderwens alleen maar sterker gemaakt. Ook wij zijn intens verdrietig. Het beheerst nog steeds elk moment van ons leven. Maar de wens voor een kindje is groter. En ook wij zullen na 3x een fout afgelopen zwangerschap doodsbang zijn dat het misgaat. Zodra wij groen licht krijgen gaan we er weer voor. Helaas mag het nu nog niet omdat er nog steeds een placenta rest in mijn bm zit. Ik word totaal niet snel zwanger, en heb niet de illusie dat ik nu wel ineens snel zweanger zal zijn. Maar we gaan geen voorbehoedsmiddelen gebruiken. We zien het wel. Als het langer dan een half jaar duurt voor ik zwanger ben mogen we waarschijnlijk met IUI starten om ons te helpen.
Hoi Lenali, nog gecondoleerd met t verlies van jullie kindje. Ik ben op 26 december bevallen van een dochtertje met bijna 23 weken. Het is nog erg vers bij mij. Wij hebben aan t begin van ons zwangerschap een vlokkentest gedaan omdat bij ons in de famile vaak t downsyndroom voorkomt en wij absoluut zeker wilde weten dat ons kindje gezond zou zijn. Toen wij hoorde dat ze gezond was waren we super gelukkig en dan gaat t daarna alsnog mis door te vroeg gebroken vliezen. Uit alle uitslagen is niks gekomen. Ze zeggen dus "pure pech" daar moet je het dan maar mee doen. Ons verlangen naar een kindje is zeker sterker geworden. Op dit moment zou ik weer erg graag zwanger willen worden, maar is nog ff te vroeg. Ben nog herstellende van de bloeding die je na de bevalling krijgt Ik ben op dit moment ook nog in de ziektewet. Zou t ook niet kunnen geestelijk om nu weer aan t werk te gaan. Zoals ik bij jou lees kan je er beter wat langer de tijd voor nemen om dit te verwerken. Bij een nieuwe zwangerschap zullen we weer opnieuw een vlokkentest moeten doen. Moeten jullie dit ook?
Ik zit ineens na te denken op de bank, en heb nog een toevoeging aan wat ik net schreef. Je schrijft dat het niet helemaal duidelijk is hoe groot de kans op herhaling is, en dat je daar ook onzeker van wordt. Bij ons is het mis gegaan door de gbs. Een bacterie waar 1 op de 5-6 vrouwen drager van is. Bij een volgende zwangerschap worden we nauwkeurig in de gaten gehouden door het ziekenhuis. Iets wat ons veel rust en vertrouwen geeft. Ligt er voor jullie ook zo'n plan? Zo niet is dat misschien te overleggen met je Gyn?
Dank voor jullie reacties. Bij ons is totaal niet duidelijk wat de oorzaak is/was van alle afwijkingen en ook niet of het erfelijk is of niet. Testen heeft dus geen zin (natuurlijk wel in algemene zin, maar niet om te kijken of dit opnieuw aan de hand zou zijn) omdat men niet weet waarop te testen. We hebben al van alles aan genetisch onderzoek gehad, maar helaas is er nog niks gevonden. Blijft dus tot aan 16 a 20 weken spannend, want dan zou eventueel pas weer iets te zien zijn op echo's.
Wat apart dat ze niks hebben kunnen vinden. Wat voor afwijkingen had jullie kindje? Hebben ze ook geen enkel idee hoe dit zou kunnen komen?
Hij had veel verschillende soorten afwijkingen. Onder andere contracturen aan zijn ledematen en handjes/voetjes, maar ook korte armen/benen, afwijkende gelaatstrekken, hazelip en gespeleten verhemelte, inwendige afwijkingen... En ze hebben wel een soort van idee (een overkoepelende benaming voor dit soort afwijkingen), maar het klopt steeds net niet en er is nog geen enkele genetische afwijking gevonden die het echt duidelijk maakt. Maar ik heb begrepen dat ze qua genetisch onderzoek ook eigenlijk nog aan het begin staan en dat de ontwikkelingen wel heel hard gaan, maar voor ons nog niet hard genoeg... En het kan ook nog steeds domme pech zijn. Kortom: onduidelijk en onzeker!
Och wat een onzekerheid... Met een vlokkentest schiet je dus ook niks op. Ik kan je alleen veel sterkte wensen denk ik. Als er niks uit de onderzoeken is gekomen is dat misschien ook wel positief. Dat er niks structureels mis is bedoel ik.
Nee, met geen enkele test schieten we nu iets op. Maar helaas wil dat dus niet zeggen dat er niet iets mis is, alleen dat ze het (nog) niet kunnen vinden. Onzekerheid blijft dus. En idd hopen op 'domme pech' misschien
Ik sta er niet versteld van dat de een sneller weer zwanger is dan de ander, ieder gaat tenslotte anders om met emoties/gebeurtenissen, maar denk ook dat je het je meer verbaasd, omdat jij het gevoel nog niet hebt?! Heel herkenbaar voor mij. Voor mij is het nu 13 maanden geleden dat wij ons zoontje loslieten, ook vanwege ernstige afwijking. Wij zijn onderzocht, ons kindje ook en gelukkig is was het niets erfelijk, waardoor de kans op herhaling laag is. Juist daardoor denk ik, toen ging het mis en was de kans ook klein, dus kan het nu net zo goed mis gaan. Soms heb ik heel sterk het gevoel dat ik wil, maar angst overheerst wel als mijn eisprong er is, waardoor ik denk, misschien de volgende ronde. Vanuit mij dus veel herkenning in jou! Maar ik geloof er in dat het echt wel goed komt, ook voor jou. En als voor jou gevoel het allemaal nog niet verwerkt is, is het misschien wel een idee om met een psycholoog of maatschappelijk werker te gaan praten. Knuffel!!