Vandaag ben ik 5w+2d zwanger, na 4 jaar vruchtbaarheidsbehabdelingen. We zijn zó blij en dankbaar! Maar ik wil het zsm aan mijn familie vertellen. En mijn partner pas na de eerste echo. Nou vroeg ik me af, hoe hebben anderen dat gedaan? Meteen verteld? Of gewacht tot na de echo? En zijn er toevallig mensen die ook een verschil in mening hadden hierin? Alvast bedankt!
Wij hebben het pas 2 dagen geleden verteld. Ja meerdere goede echo’s dus. En eigenlijk ook alleen nu al omdat je het echt al kan zien aan mijn buik.
Hier geen ziekenhuis traject. Maar bij beide gelijk verteld. Als t dan fout gaat konden ze ons ook steunen
Familie (ouders broer/zus) hebben wij vrijwel direct verteld (m'n moeder was zelfs bij de positieve test deze keer! ♥️). Als het mis gaat, is hun steun voor ons ook heel belangrijk en ze wisten alle van het traject, de puncties enz. Aangezien het ook 4x mis gegaan is (ook een keer ruim na een eerste goeie echo) en alle keren wisten ze het meteen. De rest van de wereld pas na de termijn echo.
Hier ook traject, wel korter en wij hebben het onze ouders en mijn broer zo’n beetje meteen verteld. Ook aantal van mijn vriendinnen en 1 vriend van mijn man wisten het zo wat meteen. Dit komt ook omdat zij allemaal erg meeleefden met het traject en sowieso al wisten dat er een eisprong was geweest. Ik heb er geen spijt van, ondanks dat ik wekenlang bloedverlies heb gehad en bang was dat het fout zou gaan. Ik heb hun steun daarin juist weer als erg fijn ervaren. De rest hebben we later en de meeste na de geslachtsecho.
Ik heb het ook voor de echo verteld, onder het mom van 'we vertellen het ze ook als het een miskraam wordt en dan kunnen ze ons steunen'. Het bleek een miskraam bij de echo, we waren er kapot van. En we konden ook nog dealen met heel verdrietige grootouders, die toch nog geen grootouders bleken te worden. Ik zit dus in het team van jouw man
wij waren het er ook niet helemaal met elkaar eens. Na de 1e echo hebben we het beide tegen onze ouders en zusjes verteld. Ik met 16 weken aan collega’s en vrienden, hij pas na 20 weken. We hebben voor onszelf gekozen wanneer we t wilden zeggen tegen de mensen die wij vaak spraken, en daar zat dus best een verschil tussen. We vonden dit zelf een prima oplossing trouwens.
Bij de 1e hebben we het ook vrijwel direct verteld tegen naaste familie (ouders, broer/zus) aangezien we al ruim 3 jaar bezig waren en in de medische molen zaten. Mijn man was nog wel wat terughoudend vanwege eerdere miskramen. Bij de 2e hebben we al vroeg een echo gehad, dus hebben we het rond 8 weken al gezegd.
Hier altijd na de eerste echo verteld aan ouders en broers en zussen. En rest van de familie altijd na de 12 weken.
Bij ons waren onze ouders en beste vrienden op de hoogte van de testdatum. Sommige andere vrienden en familie wisten wel van het traject maar geen specifieke data waarop we dingen zouden doen/uitslagen kregen. Wij hebben bij de positieve test wel gelijk onze ouders en beste vrienden ingelicht, omdat ik het ook fijn vond dat ze er voor ons konden zijn als het bijvoorbeeld niet goed af zou lopen. De andere groep na de 10 weken echo ofzo en de rest van de kennissen op 14 weken.
Hier bij de eerste aan de directe omgeving al met de eerste positieve test verteld omdat we zo opgewonden waren. Bij de tweede na de eerste echo en met de derde na de termijnecho, met 13 weken. Had vooral te maken met dat tussen nummer 1 en 2 twee vroege miskramen zaten en we daardoor langer gewacht hebben. Met nummer drie vond ik het zelf heel spannend en wilde echt wachten tot na 13 weken echo. Voelde veilig. Ik denk dat je wel op 1 lijn moet zitten met elkaar. Je kunt misschien iets afspreken dat je het nog niet aan iedereen vertelt, maar dat je het wel deelt met een goede vriendin? Heb ik ook bij alle drie de zwangerschappen en miskramen gedaan. Daarbij vooral de afweging dat hoe heftig de miskraam ook, het iets is van onszelf en we dat samen verwerkten, en ik dan ook nog met steun van een aantal goede vriendinnen. Schoonouders, die ons heel dierbaar zijn, zouden hier heel erg wakker van gelegen hebben, vandaar dus niet verteld. Ze weten er nu wel van, want het verklaart ook waarom er zoveel tijd tussen nummer 1 en 2 zit. De rest en social media pas na de geslachtsecho met 16 weken. Vond dat vroeg zat.
Met mijn familie geen contact en ik wil ook niet dat ze het weten. Dus ik ben sowieso voorzichtig wie ik het verteld. Vooralsnog het idee om het na de eerste echo aan mijn schoonfamilie te vertellen en onze kids. Op de dag van de echo ben ik 7 weken. Leidinggevende wil ik ook het liefst al heel snel inlichten want ik voel me nu al steeds sneller slechter worden en heb een verleden met mega misselijkheid en moeheid. Gewoon tot niet functioneren aan toe... Rest van de collega’s horen het wel na 12 weken. ergens zie ik er ook tegenop het mensen te vertellen. Alsof ik mijn zwangerschap voor mezelf wil houden ofzo... ik zit niet te wachten op die aandacht. Lastig uit te leggen... Ben 39 jaar dus mensen verwachten het ook niet meer?!
Gefeliciteerd!! Ook hier na een heeeel lang traject een dochter mogen verwelkomen en onze ouders en broers en zussen plus mijn beste vriendin wisten ervan. Vlak na de test dan ook verteld. Nu aan het wachten tot ik over een paar dagen mag testen van onze cryo en het lijkt ons nu leuk om te wachten tot na de eerste echo of wellicht nog later als dat lukt Weet je familie ervan? Dan llijkt het mij heel lastig om het nog verborgen te houden
Mijn man wilde ook wachten maar ik wilde het sowieso vertellen aan m’n beste vriendinnen waar ik alles mee bespreek. Juist stel het zou mis gaan dat we er niet alleen voor stonden. Uiteindelijk konden we het niet lang meer voor ons houden omdat mijn buik giga begon te groeien en losse kleding dragen zo niet mij is.
Hier ook een heel verleden.. Bij mijn eerste zoontje hebben we het meteen aan onze ouders verteld, dit ging gelukkig allemaal goed. Na het traject voor de 2e hebben we het ook vrij vlug na de eerste positieve test verteld. Echter toen dit dus misgegaan is zie onderschrift is dit wel veranderd. Toen we onverwacht spontaan zwanger bleken te zijn hebben we het zo lang mogelijk voor ons gehouden, ik heb het mijn moeder verteld toen ik bijna 7 weken was omdat ze op haar sterfbed lag ; toen zijn ook meerdere familieleden het te weten gekomen en hebben we het ook aan schoonouders verteld. Werk heb ik toen pas met 15 weken ingelicht, ik wilde eerst de 14 weken GUO afwachten.
Hier na 4,5 jaar door icsi zwanger geraakt. Iedereen wist dat we een tp hadden gehad, dus ze verwachtte ook dingen te horen zeg maar. Zou ik dat over mogen doen zou ik dat doen We hebben het na de test eigenlijk al verteld, ergens tussen de 4 weken en 5,5 week. Ben ik wel heel blij om want met 6,5 week lag ik in het ziekenhuis door HG. Zo wisten de familieleden al waarom en konden ze ons gelukkig ook helpen met opvang en hulp.
Bij de eerste wist iedereen van mijn traject af, ben alleenstaand en door ICSI zwanger geworden. Dus op de dag van de positieve test wist iedereen dat ik zwanger was, mede dankzij mijn oma. Dat had ik toch liever anders gezien. Bij mijn 2e wist niemand dat ik weer met het traject gestart was en ik wilde het vertellen rond de 12 weken. Helaas heb ik vanaf de termijnecho toen slecht nieuws gekregen, en vond ik het heel moeilijk om het nog te moeten gaan delen met familie en vrienden. Moest ze gaan vertellen dat ik zwanger was, én dat het niet goed was. Ben inmiddels weer gestart voor een 3e kindje. Iedereen weet van m’n wens af maar nog niet dat ik alweer gestart ben. Als ik nog een keer zwanger mag worden, is mijn plan het na de eerste echo te gaan vertellen. Langer wil ik echt niet wachten..
Wij vonden het juist heerlijk om het vroeg met onze naasten te delen! Een best wel flinke groep mensen wist van de tp af en alles. We hebben -ondanks angst- gelijk de dag van de positieve test onze beide ouders en broers/zussen op de hoogte gesteld. Dit was zo’n mooie dag! Zoveel intens lieve reacties! De week erop waren onze naaste vrienden en collega’s (die inmiddels ook bevriend zijn) aan de beurt. En echt: geen seconde spijt van gehad dat we het zo snel gedeeld hebben! Ja we waren angstig die eerste periode. Het verleden en het traject gaat niet in je koude kleren zitten. Maar wij konden onze angsten wel uitspreken tegen onze naasten en elkaar. Iets wat wij beide als heel fijn hebben ervaren. Als het mis gegaan was had dat moeilijk geweest. Voor ons maar ook voor hen. Maar op dat punt hadden we het hen sowieso verteld omdat die steun heel fijn is. We zijn het hele traject heel open geweest. Maar zij hebben al die jaren zo intens met ons meegeleefd…. Hoe hadden we dit lichtpuntje nou niet kunnen delen? Ik vind wel echt dat je het er samen over eens moet zijn. Probeer desnoods een compromis erin te vinden, zoals hierboven genoemd is. Doe wat goed voelt! Maar onthoud: mocht het misgaan is het niet iets om je voor te schamen he! Steun vragen is niet hetzelfde als zwakte tonen.