Ik ben vast niet de enige, meestal vind ik het niet erg, maar soms begin ik van binnen te koken. Het zullen vast de hormonen zijn. #hormonsters Om maar eens een voorbeeld te noemen; mijn schoonmoeder is heilig er van overtuigd dat het een jongetje wordt. Want ik straal en ze kan het zien als ze naar me kijkt (ik schaar dit maar onder de categorie bakerpraatjes). Oké, prima. Niet erg dat jij dat denkt. Maar tegenwoordig hint ze alles met blauw, ze stuurt constant blauwe hartjes via whatsapp en heeft mij een blauwe hortensia gegeven met de woorden "dit is een hint." Gék word ik ervan. Het maakt mij overigens totaal niet uit wat het geslacht van de baby is, maar ik merk aan mezelf dat wanneer iemand zegt dat het zeker weten een jongetje wordt, dat ik ietwat prikkelig word. Meer in de zin van dat de kleine in mijn buik zich niet kan verdedigen als het geen jongetje zou zijn, maar een meisje. Dit klinkt denk ik heel gek, maar dit gevoel is nieuw voor mij.
Ik begrijp dat je je er enorm over kunt ergeren. Ik werk met ouderen en hier werd er druk gespeculeerd over het geslacht, zowel van de eerste als van de tweede. Eerste is een jongen, tweede een meisje. Bij beide super misselijk van begin tot einde. Je raadt het al... dat is zeker een meisje... Nou mij zoon is toch echt een jongen. En dan hebben we twee gematigde oudjes ertussen. Eentje die vraagt netjes of ze aan de buik mag voelen en op basis van dat gevoel zegt ze wat ze denkt. Heeft het bij mij en alle collega's nog nooit fout gehad. Maar ze zegt wel altijd "ik denk...". Later vraagt ze altijd of je het al weet, en of ze het geslacht mag weten. Bij mij had ze het ook twee keer goed. Het andere vrouwtje kijkt naar je, kijkt naar de buik en heeft het altijd over "mijn gevoel zegt...". Ook zij heeft het tot nu toe nog niet fout gehad. Beide helderziend? Toeval? Ik weet het niet, maar vind hun voorspellingen altijd wel leuk. De andere oudjes speculeren er druk op los op basis van bakerpraatjes. Ik zou weer een zoon krijgen, want ik heb mooie blosjes op mijn wangen. Een andere zegt het wordt een meisje, want ik ben ontzettend misselijk. Als ik dan zeg dat ik dat ook bij mijn zoon had, dan lachen ze eens. Ik heb me erbij neergelegd dat ouderen (en ook aanstaande opa's en oma's) dit massaal doen. Maar ik begrijp het helemaal. Bij mijn zoon had ik zo'n gevoel dat het een jongen zou zijn. Dit gevoel bleek te kloppen. En bij deze zwangerschap klopte het gevoel niet. We krijgen een meisje. En ik vind beide wel leuk. Ik hoop nog altijd het meeste op een gezond kindje. Jongen of meisje is bijzaak voor mij. Ik hoop dat je, ondanks de onsubtiele hints, wel lekker kunt genieten van het kleine wondertje in je buik.
Ik word niet moe van het gespeculeer, wel moe van de onnozele bakerpraatjes. De eerste zou heel veel haar krijgen, want ik heb tot aan de bevalling gigantisch veel last van maagzuur gehad. Kind was biljartbal kaal en heeft nog amper haar. Ooo je hebt een ronde buik, nou dan is het een ... Pfffff Mam is lekker nuchter: ga maar uit van een jongen, net zoals al haar andere kleinkinderen zijn haha
Ja, dat zijn je hormonen. Als ik naar je handtekening kijk, denk ik dat ook je schoonmoeder zielsgelukkig is met jouw zwangerschap. En misschien is dit haar manier van erg meeleven. Succes ermee, ze bedoeld het vast goed. En dan nu naar de winkel voor een roze zomerjurk met een roze paar schoenen. Dan kun je de volgende keer dat je haar ziet laten weten dat je je nog nooit zo roze hebt gevoeld...
Hahaha ik denk nu soms inderdaad laat het maar een meisje zijn. Zit ze er compleet naast, heerlijk lijkt me dat.
Ik snap jou helemaal.. m'n schoonmoeder was ervan overtuigd dat ik een jongen zou krijgen. Ze had zelfs allemaal jongens kleding gekocht. Met de gender reveal werd duidelijk dat mijn voorgevoel klopte, ik zou een dochter krijgen (en wat voelde het goed dat m'n schoonmoeder geen gelijk kreeg ). Nou, m'n schoonmoeder moest hier toch wel enorm aan wennen. Dat verkondigde ze natuurlijk ook weer op Facebook (wat ze overigens haar "blog" noemt..). Maar goed, nu is m'n dochter 5 maanden en irriteer ik me eraan dat ze continu de opmerking maakt dat ik m'n dochter in slaap moet laten huilen, terwijl ze dondersgoed weet dat ik daar persoonlijk geen voorstander van ben. Daarnaast heeft ze het zelf enorm verprutst met haar eigen kinderen (uithuisplaatsing, jeugdzorg etc), dus neem ik al helemaal niks van haar aan.
Heel erg herkenbaar! Heel erg diep van binnen heb ik ook het gevoel dat het een meisje is. Maar ik durf er niet aan toe te geven omdat bijna iedereen maar blijft zeggen dat het écht een jongetje wordt. Mijn gevoel kan er even goed naast zitten natuurlijk haha. Ik ben ook wel bang voor het bemoeierige, daar heeft ze al een handje van. Ze vindt bijvoorbeeld een nieuwe kinderwagen onzin en dat laat ze merken. We hebben er nog niet eens een gekocht, maar probeert mijn vriend constant te overtuigen van een tweedehandse als ik er niet bij ben. Nu heeft mijn schoonvader haar flink te kakken gezet door te zeggen dat ze zelf ook gewoon een nieuwe wagen had. Jammer dat ik daar niet bij was!
Oh dat snap ik helemaal hoor, ik had dat voorgevoel ook "stiekem".. ik vond het zo lullig om het hardop te gaan verkondigen als het achteraf toch een jongetje zou zijn geweest (waar ik even blij mee zou zijn geweest!). Ja, zo vervelend hè.. dat mensen zich ermee gaan bemoeien. Wat mooi dat jouw schoonvader er een mooie opmerking tegenaan heeft gegooid, geweldig! Snap dat je daar graag bij had willen zijn hahaha! Ik hoop dat ze, als jullie kind eenmaal er is, ze een stapje terug doet wat betreft haar opmerkingen. Ik dacht bij mij ook dat het hormonen waren, dat ik me zo irriteerde maar dat blijkt bij mij helaas niet zo te zijn..
Oh ja, die fijne adviezen. Ik heb t op mijn manier gedaan. Lekker bij ons op de kamer zo lang als er s nachts voeding nodig is. Dat was al meteen verkeerd. En dan het troosten als je baby huilt. Nou ik doe dat lekker wel. Als mijn zoon huilt, nu nog, ga ik altijd kijken wat er is. Onthoudt maar gewoon, er is altijd iemand die het niet met je eens is.
Pffff irritant he! Bij mij ook al sommige die daar al weken mee bezig zijn. Dat ik op n gegeven moment zei: ik ben alleen maar bezig met of het wel goed blijft gaan (na mijn ma), of t een jongen of meisje is heb ik nog geen seconde aan gedacht! Bij mijn zoontje wisten we wat t werd maar wilden we t niet aan iedreen vertelken maar das ook geen doen. Gaan ze het proberen te raden, heel irtitant.
Het irritante met die bakerpraatjes is (vind ik) dat je ze zelf ook bijna gaat geloven. Hier dacht iedereen na 3 jongens een meisje. Ik had ook wel pukkels (voorheen nooit) en ik was veel langer misselijk en dan zet het je toch aan het denken. Vooropgesteld dat het mij echt niets uit maakt, zie mijn handtekening - als het maar goed gaat, ga je wel fantaseren hoe je gezin eruit komt te zien. Bij jou klinkt het ook een beetje als een combinatie iets te veel betrokkenheid/ te veel bemoeien. Bij mij hadden ze het allemaal fout .
Jeetje wat een bemoeials zijn mensen toch Heb er, tot op heden, gelukkig niet zo'n last van. Heb al wel een paar keer de vraag gehad 'of we al weten wat het wordt'. Als ik een flauwe (of chagrijnige) bui ben zeg ik 'een baby!' Maar vaak gewoon: 'ja, maar dat houden we voor onszelf'.
Wij weten het geslacht niet net als de vorige keren. Er word inderdaad door iedereen op los gegokt of het een meisje of jongen zal zijn. Mijn moeder is echt heilig overtuigd van een meisje. Staat bij de meisjeskleding en zucht dan Tsja als we nou wisten wat het werd was het wel makkelijk. Tsja pech voor jou moeke
Hahaha jij zei dat ik een meisje kreeg Maar je had het helemaal goed. Je kunt gewoon goed nubs zien En ik vind je niet zeuren hoor. Ik begrijp heel goed wat hormonen kunnen doen en na dit traject krijg ik ook de kriebels van dat soort mensen. Dan ben je blij met wat je ook krijgt
Nee helemaal niet haha, maar het is goed bedoeld van schoonmoeder toch? Niet zo moeilijk doen denk ik dan
Mijn moeder had nu ook een mooie bedacht Kindje is lang, dus is het een jongen. Mijn eerste was klein maar ook écht een jongen haha