Ik hoop dat ik met mijn topic geen mensen tegen het hoofd stoot, maar ik wil het hier graag toch even kwijt. Mijn vriend en ik hebben namelijk afgelopen weekend besloten om onze kinderwens nog even in de ijskast te zetten. Ik zal jullie proberen uit te leggen hoe we tot die beslissing zijn gekomen. Ik begin bij het begin: In augustus vorig jaar heb ik de huisarts om een verwijsbrief gevraagd voor een echo. Ik had namelijk toen een spiraaltje en iedere keer als ik ongesteld was, verging ik werkelijk van de pijn. Tijdens die echo werd er direct een arts bij geroepen die mij adviseerde dezelfde dag nog het spiraaltje te laten verwijderen omdat het in mijn baarmoedermond zat. Bepaald niet op de juiste plek, dus. Zo gezegd, zo gedaan. Ik wilde toen graag een nieuw spiraaltje, maar de huisarts adviseerde mij om de boel eerst eens tot rust te laten komen en daarmee nog een paar maanden te wachten. Wij moesten dus condooms gebruiken, maar daar kwam de klad wel eens in. Toen kwam ik er begin december achter dat ik zwanger was. Het was ongepland, maar we besloten er wel voor te gaan. Helaas kreeg ik op 22 december een miskraam. Ik was toen ruim 7 weken zwanger Kort daarna (februari) was ik opnieuw zwanger. Ook die zwangerschap eindigde helaas in een miskraam. Dit keer was ik op een dag na 11 weken zwanger. Direct na die tweede miskraam kregen we allerlei bloedonderzoeken om te kijken waardoor ik die miskramen kreeg. De uitslagen daarvan waren allemaal goed. De uitslag van het chromosomenonderzoek hebben we nog niet binnen. Daarover word ik 30 juli gebeld. Een maand geleden hebben we een weekend opgepast op de twee meiden van mijn broer. Nul en twee jaar oud. Na dat weekend waren we alletwee bekaf en bij mij begon de twijfel toe te slaan. Ik heb het daarom afgelopen weekend toch maar eens aangekaart en mijn vriend bleek precies hetzelfde gevoel te hebben. Beiden hebben we namelijk het gevoel nog helemaal niet klaar te zijn voor gebroken nachten, luiers en flesjes. Mijn vriend en ik zijn nog maar 1,5 jaar bij elkaar en we hebben echt het gevoel dat we eerst nog flink moeten genieten van elkaar. De eerste zwangerschap was natuurlijk niet gepland en ik denk dat ik mijn verdriet over de eerste miskraam verward heb met het gevoel dat ik graag een kindje wil. Dat willen we op termijn wel, maar dus nog niet nu. De ervaring leert dat wij toch wel redelijk snel zwanger kunnen worden en daarom durf ik met een gerust hart nog een paar jaar een koperspiraaltje te nemen. Daar zitten geen hormonen in en je lichaam hoeft daar ook niet van af te kicken. Ik zie regelmatig vrouwen van rond de 34, 35 die net hun eerste kind hebben gekregen en dat vind ik een prima leeftijd. Al met al zijn mijn vriend en ik gewoon opgelucht dat we deze beslissing hebben genomen. Zoals ik al aangaf, hoop ik dat ik niemand tegen het hoofd stoot, want het gros op dit forum wil toch graag snel zwanger worden. Dat gun ik jullie natuurlijk ook allemaal van harte. Maar ik wilde mijn verhaal hier toch graag even kwijt. Beetje lang verhaal, maar zo'n beslissing neem je natuurlijk ook niet even na een avondje borrelen samen. Liefs, Renée
Hoi Renée, Tuurlijk stoot je hiermee niemand tegen het hoofd. Vooreerst wil ik je even veel sterkte wensen met het verwerken van je 2 miskramen. Dat heeft toch ook tijd nodig hoor. Verder is het een hele juiste beslissing als jullie er alletwee achter staan. En zoals je al zei lukt het jullie wel om zo zwanger te raken en 34,35 is inderdaad nog een mooie leeftijd om zwanger te worden Geniet gewoon nog van de tijd met jullie tweetjes en als de tijd voor jullie rijp is, gaan jullie er gewoon weer voor! Ik wens jullie enorm veel geluk toe
Hey renee Je stoot echt geen mensen tegen het hoofd hoor! Ik weet ook wat een impact een miskraam heeft, het is niet niks.. en als jullie beiden achter de beslissing staan dan is het toch helemaal goed! dan hoef je je echt niet te verantwoorden hoor meid! tis jullie beslissing en die van niemand anders! Ik hoop voor je dat wanneer je er weer voor wil gaan het allemaal gaat zoals je het graag zou willen! Heel veel geluk! X Sizzel
Tja, goede beslissing hoor. Als jullie er samen achter staan is het toch goed? Hoe vaak gebeurt het niet dat de een dit wil en de ander dat? Overigens, over dat oppassen. Als je een kindje van jezelf hebt, dat opgroeit in jullie ritme en jullie in zijn/haar ritme, ben je overigens niet zo kapot als wanneer je in een keer oppast op een kindje van twee-en-ik-zeg-nee Of zie ik dit zo verkeerd, mama's ? Maar, lekker genieten met jullie beidjes en wanneer de tijd er wel rijp voor is, merk je 't vanzelf ! lieve groet van Chantal
Hier sluit ik me ok bij aan....en de beslissing van René. Heb wel een aantal keer opgepast op een meid van 2 en jongen van 6....tis niet zo makkelijk als je daar niet in gegroeit bent. Da's best heftig in een keer 2 koters met duidelijke eigen willetje. Daar schrok ik ook van!
Hoi Renée. Je hebt 't goed verwoord en ik zou niet weten waarom je hiermee mensen voor 't hoofd stoot. Ik vind 't juist hartstikke dapper dat jullie die beslissing hebben genomen. Eerst twee miskramen waarover je toch verdriet hebt en wat je ook verward met het gevoel van een kinderwens, wat trouwens heel goed kan dat je die twee dingen idd verward hebt, zelf dus bezig zijn, iig in je gedachten, met 'zwanger worden' en er vervolgens achter komen dat je dat eigenlijk nog niet witl, dat is allemaal niet niks. Het is juist hartstikke goed dat jullie er daarom over gepraat hebben in plaats van je kop in 't zand te steken en er te laat achter komen dat jullie allebei denken er nog niet klaar voor te zijn. Zo is het beter, nu kun je samen tot rust komen en toegroeien naar 't moment dat je er wel klaar voor bent. En de kinderwens overgroeit vanzelf de 'bezwaren' tegen het ouderschap op 't moment dat je er klaar voor bent. Maar zolang de bezwaren nog groter zijn dan de kinderwens, lekker even in de ijskast laten, groei samen eerst maar eens verder. 1,5 jaar is helemaal niet zo lang. Ik vind het een goede beslissing. Kom lekker tot rust en geniet van elkaar.
Hoi Meid, ELke beslissing die jullie samen maken is een goede beslissing. Ik wens jullie veel geluk in de toekomst en succes met het verwerken van de twee miskramen. Als jullie er wel klaar voor zijn zien we je wel terug. Groetjes en geniet van elkaar, Krissa
Jullie moeten doen wat jullie willen en niet kijken naar de andere mensen op het forum... Het is jullie keuze en als jullie er allebei achterstaan, dan is dat prima!
Ik sluit me aan bij de bovenste berichten, er is geen leeftijd voor zwangerschap, dat komt wel wanneer jullie er klaar voor zijn. Maar ik denk daarentegen ook dat het hebben van een eigen kindje helemaal anders is dan het passen op kinderen van iemand anders... Ikzelf vind het soms ook o-zo verschrikkelijk om te passen op kinderen van iemand anders. Als die kinderen dan nog eens erg verwend zijn en opgevoed zijn zoals jij het nooit zou doen, dan is het nog erger... maar ik verlang daarentegen wel heeeeel erg naar een eigen beebje.
Nou meid mij stoot je ook niet tegen het hoofd! Ik heb er heel veel begrip voor juist! Wil jullie beide veel sterkte wensen, en die twijfel hebben wij ook lang gehad! Maar nu ben ik er wel klaar voor Ik hoop dat als de tijd aanbreekt dat jullie er beide klaar voor zijn alles wat sneller en beter gaat! Jullie zieltje is en was er gewoon nog niet klaar voor! Ook zeg ik altijd alles heeft een reden! Succes alvast voor de tijd wanneer jullie er wel klaar voor zijn. Dikke kus van Esther dus
Ik wil je even laten weten dat ik vind dat je je gevoel ontzettend goed hebt verwoord. Jullie hebben er duidelijk heel goed over nagedacht en dan zijn alle beslissingen die je maakt allen maar goed. Ik wens jullie een hele fijne toekomst samen. Geniet van elkaar en het leven zoals die nu is. En mocht je er later weer aan toezijn, dan wens ik je voor dan alvast heel veel succes!
Ik denk dat ik hier toch nog wel 'ns km kijken, hoor! Vind het een gezellig forum. Vind het fijn dat jullie zo begripvol reageren. We gaan het op deze manier in elk geval ook aan onze ouders en goede vrienden vertellen. Ik word nu namelijk een beetje moe van al die mensen die, zodra ze me bijvoorbeeld een wijntje zien drinken of een toastje filet americain zien eten, steeds hardop moeten concluderen dat ik 'nog steeds' niet zwanger ben. Daarnaast wil ik ook niet dat mensen gaan denken in de trant van 'Wat zielig, ze is nog niet zwanger.' Het is fijn als bij familie en vrienden die druk eraf is, denk ik. Nu kijkt iedereen steeds zo op mijn vingers. Buik, trouwens...
Herkenbaar: als ik één ochtend op kleine kinderen heb gepast ben ik 't echt zat. Maar een eigen kindje wil ik ook graag. Daar groei je zeg maar zelf mee mee vanaf dat 't een baby is en die voed je zelf op, dus da's toch anders.
Ik kan me ook goed vorstellen dat eigen kinderen toch een totaal ander verhaal zijn. Je kent hun ritme, hun huiltjes, enzovoort. Toch was het voor ons een eye-opener om op de dochters van mijn broer te passen. We vonden het niet erg dat we moe waren, maar dat tutten met die flesjes en luiers enzo is nog niet ons ding. Wat dat betreft is het oppasweekend voor ons heel zinvol geweest