Hoe doen jullie dat? Laat ik in een notendop mijn verhaal samenvatten. 2 jongens van 3 en 1 jaar (oudste wordt in de vakantie 4 en gaat daarna naar school en de jongste wordt in november 2). Twee enorm pittige karaktertjes, sowieso een pittige leeftijd. Twee intensieve vruchtbaarheidstrajecten gevolgd om zwanger te worden . We kwamen erachter dat ik spontaan zwanger was toen de jongste net een paar dagen 1 jaar werd. Wat een enorm wonder en dit voelde als een kado. Het had echt zo moeten zijn. Niet gepland dus, maar zo enorm gewenst. Hoewel we hadden besloten dat ons gezin compleet was met 2 kindjes, waren we ook open over het feit dat mocht het toch ooit zover komen, dat we een derde ook niet uit zouden sluiten. Maar nooit meer een traject, dat wisten we echt zeker. Een maand daarna kwam de grote verrassing. Wij zijn beiden een stuk relaxter deze zwangerschap in gegaan. Alle fysieke en emotionele stress die komt kijken bij een vruchtbaarheidstraject hadden we immers niet. Dat voelde echt als een verademing. Ook dat ik geen klachten heb verder, zorgt ervoor dat alles gewoon goed verloopt en dat we met name tot nu toe nog bezig zijn geweest met de praktische kant. Hoe kunnen we ons zo goed mogelijk praktisch voorbereiden, denk aan werk, opvang etc. Dat zit wel goed. Maar nu breekt de laatste fase aan en merk ik dat ik mentaal soms nog best 'schrik' van het besef dat er écht nog een baby bij komt. Alle dagelijkse drukte en hectiek zorgt ervoor dat ik weinig met de zwangerschap zelf bezig ben (dit vind ik niet per se erg want zwanger zijn heb ik nooit per se als heel leuk ervaren - wel als bijzonder, maar daar blijft het bij). En dat deze zwangerschap natuurlijk onverwachts kwam, zorgde ook voor een flinke mentale omslag in het begin. Bij de oudste 2 jongens hadden we natuurlijk alles uitgedacht en waren we zo goed als kon voorbereid. Deze kregen we kado. Die mindset zorgt nu soms voor gemengde gevoelens. Hormonen zullen wel absoluut mee spelen. Zijn we er écht klaar voor straks? Wat als straks nog steeds de drukte en hectiek overheerst? Want ja, 2 kleintjes is al druk, laat staan nog een baby erbij. Hebben we dan serieus nog wel aandacht genoeg voor de rest? Tuurlijk heb ik verlof, maar er komt een periode aan dat iedereen weer werkt, hoe zorgen we dan voor blijvende 'rust'? Vinden mijn andere kinderen het straks allemaal wel leuk? Gaat het ons niet enorm overvallen? De jongste is immers nog 1 jaar als de baby komt. Niet dat we nog terug kunnen en nogmaals, we zijn echt dolblij. Maar wie herkent zich in dit gevoel? Ik wilde gewoon een beetje van me afschrijven. Ik ben zo bang dat ons gezin weinig rust zal ervaren straks. En dat heeft weinig met combi werk en gezin te maken aangezien ik zeer flexibel mijn tijd in kan delen. Het is meer ook alles bij elkaar. Het hebben van 3 kleintjes, zorgen voor voldoende tijd voor elkaar, maar ook per kind, als gezin, voor jezelf.. Ik heb me mentaal voor mijn gevoel niet echt kunnen voorbereiden tot nu toe (en nog steeds niet) en soms komt dat besef opeens dat het dichterbij komt en dan krijg ik het spaansbenauwd.
Ik denk dat het heel normaal is hoe je je voelt en ook onderdeel weer is van het proces van zwanger zijn. Het is allemaal net wat anders dan wanneer je het hebt gepland, 2 is weer makkelijker dan 3 (in je hoofd wellicht) maaar, ik denk echt dat zodra het kindje er is je daar weer je weg in vindt. Ook voor de andere jongens. Ik heb verder geen tips voor mentale voorbereiding,. Ik denk eigenlijk dat deze gedachten daar al onderdeel van zijn..
Lastig dit inderdaad. Ik had de eerste 3 ook kort op elkaar. En ik had de pech dat nummer 3 niet echt makkelijk was. Het was een huilbaby en het was echt heel erg pittig. Maar had ik geen tijd en aandacht voor de oudste 2 en voor mijn man? Jawel, natuurlijk wel. Wat heel erg helpt is ritme, een vast patroon. Dat geeft zoveel rust. Elke dag, of vaste dagen tijd inplannen voor iemand of jezelf. Dat helpt als je op een ander moment geen tijd hebt voor iemand, want die weet dat zijn tijd nog komt en ook wanneer dat komt. Ik deed bijvoorbeeld elke avond voorlezen met de oudste twee heerlijk tegen mij aan. Samen klusjes doen vinden ze ook altijd erg leuk en dat is direct 2 vliegen in 1 klap. En hé, je bent met 2 toch? Wij deden het vaak zo dat 1 de oudste 2 aandacht gaf en 1 was er met de jongste bezig. Omdat de kinderen vroeg naar bed gingen, hadden we de avond voor ons samen. En, je weet samen dat het een periode is van doorbijten. Jullie tijd samen komt wel weer. Natuurlijk moet je elkaar in die periode niet uit het oog verliezen, misschien af en toe samen iets plannen, maar accepteer ook dat het een tijdje minder kan zijn.
Keiharde waarheid vanuit deze kant: 3 jongetjes van met elke 1,5 jaar ertussen. Dus bijna vergelijkbaar. En sorry... hier is t een en al drukte! Drukte rondom luiers/hapjes/drankjes , maar vooral, enorm drukte vd kinderen zelf. En t zijn jongens..... er zullen heus ook drukke Meiden bestaan en juist rustige jongens. Maar in ons geval 3 echte jongens van nu bijna 5, 3.5 en bijna 2 jaar .. en t is zonder te overdrijven een werkelijk apenkooi hier dagelijks in huis... van sochtends vroeg tot ze weer bed in gaan. Ze zijn fysiek enorm aan elkaar gewaagd en laten dit ook heel de dag blijken aan elkaar... zijn ze heel de dag buiten geweest, gaan ze vervolgens in huis gewoon weer verder... Okee, ons verhaal klinkt waarschijnlijk niet aantrekkelijk.. Maar naast al die drukte, is het ook een enorme rijkdom om 3 jongens zo kort op elkaar te hebben... ze zijn onafscheidelijk en echt stapelgek op elkaar! Het is een kwestie van echt wennen.. en vooral loslaten Hoe dan ook, alles went!
Haha @roever. Dat is wel herkenbaar. Die jongens die vliegen, rennen, stoeien etc. Dat vind ik ook het pittige aan jongens. Maar als het ook maar een beetje weer is, zijn ze buiten. Daar kunnen ze zich fijn uitleven. En zo geweldig om te zien hoe ze alles kopiëren van papa en samen 'werken' met hem. <3 En ik lig ook dubbel om al die stoere praat, heerlijk!
Ik vind dat er vrij weinig veranderd is sinds de komst van de derde. C was 4 en N was 2,5 toen L geboren werd. Nou ben ik wel een behoorlijk nuchter persoon dus dat scheelt misschien wel. We hebben wel echt een vast ritme en de kinderen zijn daar in meegezogen. Moet ook wel want zoals je weet doe ik doordeweeks alles alleen We hebben dus vaste momenten op een dag die standaard zijn. Heel saai maar anderzijds geeft het mij veel houvast met 3 van die kleintjes. Wat uk sowieso merk ik dat als ze heel druk worden en dan echt mega gigantisch druk en niet meer luisteren daar door dat ze eigenlijk vermoeid zijn. Ik plan dus ook vaste rust momenten in. Ook wel lekker voor mezelf Nu denk ik weleens omg ik heb er straks 4 onder de 6 wat dacht ik wel niet Maar ook dat komt wel weer goed. Nu met die hormonen kan ik bijv veel harde geluiden niet hebben en tsja kleine kinderen kunnen heel veel lawaai maken maar dan denk ik als ik bevallen ben komt dat ook wel weer goed.
Even wat stukjes uit je bericht geknipt die voor ons ook van toepassing zijn Vooral ritme en rustmomenten vinden wij ook belangrijk. De 3e rolde er hier zo bij in. Ik vond de overgang van 1 naar 2 best pittig, van 2 naar 3 echt he-le-maal niet. Easy. Eerlijk, de 3e is echt een droombaby: ze sliep gauw door, is vrij rustig, altijd vrolijk, vindt alles best, dus dat maakte het misschien ook wel makkelijker. En tuurlijk is het druk en zelfs een regelrechte chaos af en toe met een 4-jarige, 3-jarige en baby van 7 maanden (we hadden er dus een paar maanden 3 onder de 4 jaar). Maar ik ervaar het helemaal niet als “te veel” of het niet aankunnen. Heerlijk juist, zo. Weetje, ik denk niet dat je je kàn voorbereiden. Je weet niet hoe je baby qua gedrag/karakter is, je weet niet hoe jullie overal op zullen reageren/mee om zullen gaan, of hoe de oudsten dat zullen doen. Go with the flow, het komt goed, jullie vinden je weg er wel (weer) in
Hier ook zoveel mogelijk naar buiten..! Denk ook echt dat er zeker verschil zitten tussen jongens/meiden... etc Uitzonderingen daargelaten natuurlijk. Mook hier werken we met rustmomenten en vast tijdstippen voor t een en ander. maar , staat echt los van hun manier van spelen/stoeien. wél moet ik daarbij bekennen.. Dat als wij op een uitje zijn of op visite oid... dat deze doerakken vaak wel de sociaalste en best luisterende kids zijn Thuis mogen ze gewoon kind/jongen zijn .. maar elders hebben ze zich wel te gedragen en mag t allemaal wel even wat zachter en netter etc haha daarnaast... een kind hoor je denk ik ook niet continue tot stilte te willen vermanen tijdens het spelen... het is hun spel en leven zich er volledig 200% voor in!
Hier een groter leeftijdsverschil (7 en 4 jaar) maar ik vind een derde wel drukker, maar ook niet heeeeeel veel zwaarder dan 2. Natuurlijk is de babyfasegewoon pittig, ookal gaat alles makkelijk en goed. Maar die gaat snel voorbij. Ik vind het een genot 3 kindjes en ja, ook zwaar, pittig en vermoeiend. Soms denk ik wel, als we geen derde hadden dan had ik nu alle tijd overdag als de kinderen op school zitten... maar toch ben ik dolgelukkige blij met ons kleintje.
Herkenbaar hoor. Ik kan soms compleet in de stress schieten: wat hebben we gedaan?! Onze jongste gaat per september naar school en dan krijgen we weer een baby. Terug naar de luiers, slapeloze nachten. Ik had ook kunnen chillen aangezien ze 5 dagen naar school gaan en ik 4 dagen werk En dan vraag ik me af hoe ik dat moet doen met sportclubs, zwemlessen, werk en een baby. Dan kan ik spontane stress krijgen. Ik houd me maar vast aan het feit dat mijn ouderen al 7 en 4 zijn dus zelfstandiger. Maar die slapeloze nachten en drukte gaan vast een kort lontje geven. Tegelijkertijd had ik deze “stress” bij mijn andere zwangerschappen ook. Kunnen we dit wel? Is er genoeg aandacht? Loop ik mezelf niet voorbij? Elkaar? Maar het komt allemaal, uiteindelijk, goed
Herkenbaar ook, de drukte hebben om je heen puur van jongens in huis. Die van ons zijn pittig en druk, maar inmiddels weten we ook wel een beetje hoe we ermee om moeten gaan. Ik kan eerlijk zeggen dat dit best even heeft geduurd. Komt bij dat onze oudste zeer dominant is (ook lief en gevoelig maar toch ook zeker dominant) en dat botst regelmatig met de jongste. Ze kunnen momenteel totaal niet met elkaar door 1 deur, waardoor ik de apenkooi van @roever herken. Merk wel dat het zo veel scheelt dat we nu ook lekker naar buiten kunnen, lekker de tuin in. Vaste structuur en dergelijke hanteren wij hier 100%. Vind ik sowieso belangrijk maar helemaal met kleintjes. Moet ook wel. Dan weten ze waar ze aan toe zijn. Maar tegelijkertijd: het zijn geen robotten die je kan instellen qua gedrag haha. En dat hoeft ook niet. Maar heel soms vind ik het nu al verdomd zwaar (niet onmogelijk maar gewoon zwaar, dan heb ik voor mijn gevoel even geen controle en dat haat ik), laat staan met een derde. Kom nu soms al handen te kort als ik met ze ben, laat staan met 3. Maargoed het zal best wennen en we groeien erin mee. Vond de overgang van 1 naar 2 wel behoorlijk in elk geval
@Mapje hebben wij dus ook. De oudste wordt 4 en gaat naar school en op dat moment komt er een newborn voor terug. Heb wel heel erg veel zin in het babyknuffelen weer..
Komt goed, het gaat zoals het gaat. Veer mee, wees niet te streng voor jezelf. En blijf voor jezelf zorgen. En ja driekeer Zo druk, driemaal meer was, nog meer huishouden, nog minder me time en nog meer aandacht verdelen. Nog meer herrie in huis, nog meer rommel. Nog meer liefde, nog meer kusjes, nog meer knuffels, nog meer vertederende momenten hoe broers met elkaar omgaan. Je gaat je weg vinden, dat groeit.
Ah ja vanochtend iets super liefs. O ging voor het eerst wennen op school. Dus papa brengt hem weg en ik bleef met mini O thuis. Zeg ik tegen hem: geef je broer maar een dikke kus. Rent ie op zn broer af en geeft hem de meest natte en kleffe kus (met tong!) die je je maar voor kan stellen (en de oudste helemaal verbaasd). Het was lief bedoeld en dan denk ik: deden jullie maar vaker tolerant richting elkaar. Maar het is ook een fase!
Ik heb daar ook zin in hoor maar omdat bij mij de jongste bijna 4 wordt heb ik echt al 3,5 jaar geen slapeloze nachten meer en sinds een jaar al geen middagslaapjes of luiers meer Ik moet er wel weer even in komen! Maar wat je zegt ik heb wel zin in babyknuffelen, we hadden alles al verkocht dus het shoppen is weer leuk en aangezien we nu na 2 jongens een meisje krijgen kan ik ook totaal anders shoppen Maar ik kan van oh leuk komt goed we zijn ervaren en ik heb sowieso de twee oudsten op school dus lekker tutten ineens schieten naar: mar hoe moet ik dan helpen op school/naar voetbal etc Maar dat loopt vast los en kan ik ook niet zo op voorhand plannen denk ik dan. Want als ik me daar ineens in verlies stress ik helemaal!
Hier straks ook 3 jongens! Zei al grappend tegen man, we moeten naar een binnenspeeltuin verhuizen. De oudste is 4 en gaat al naar school, maar begint ook met zwemles. Geen idee hoe ik dat ga doen, maar ja, hier in het dorp doet iedereen het, het komt vast goed. Baby in de draagzak, peuter vast gesnoerd en gillend in de wagen, kleuter kan al veel zelf gelukkig. 3x zoveel was is wel een ding. Onze wasmachine draait nu al overuren, denk dat ik een grotere koop . Hoe het moet , weet ik niet. Maar van 1-2 kwam ook goed, van 2-3 vast ook! De kinderen kijken er wel super naar uit.
Herkenbaar! Ik ben nog maar 6 weken zwanger van de derde, maar toch herken ik het al. Voel me ook moe en misselijk dus dat helpt ook niet echt mee. Ik vond van 0 naar 1 kind enorm heftig!! Man oh man... ik kon pas na een half jaar genieten van mijn dochter. Vond het echt niks aan, heel zwaar, ik was lichamelijk kapot en geestelijk ook absoluut niet mezelf. Het voelde meer als overleven. Toen ik zwanger raakte van de eerste had ik trouwens totaal geen angst of onzekerheid. Immers, wist ik veel wat een baby krijgen in hield en hoe zwaar het eigenlijk was. Toen ik dus zwanger bleek van de tweede was ik alles behalve blij. Ik wilde het niet. Het was onverwachts en ik was in shock! Totale paniek....angst. Besloten om er toch voor te gaan, maar was niet echt blij met de zwangerschap. Dat duurde echt weken tot ik er meer enthousiast over was. Toch vond ik mijn tweede echt heel makkelijk! Niks zoals de eerste keer. Nu ging alles zo natuurlijk. Wel vond ik twee kinderen op elkaar best pittig als ze zo klein zijn. En wat ben ik blij met mijn zoontje, echt mijn knuffeltje. Hij is bijna 10, maar zo een mama’s kindje. Zou hem nooit kunnen missen!! Nu zoveel jaren later met twee kids van bijna 12 en 10 ben ik opnieuw zwanger. mij ben ondertussen ook alweer 39 jaar oud. Wij hebben zoveel vrijheid terug gekregen de afgelopen jaren dat ik nu ook weleens denk: “zijn we gek?”. Maar aan de andere kant sta ik nu veel wijzer in het leven, heb het allemaal al twee keer mee gemaakt. En belangrijker; mijn kids zijn nu heel zelfstandig. Dus die gaan vooral hun eigen gang met hun vriendjes. Dochter is al echt een tiener die het liefst met vriendinnen weg is of het liefst op haar kamer vertoeft. Twijfels en onzekerheid zijn hartstikke normaal. Vooral als je al weet hoeveel werk het is, welke verantwoordelijkheid er bij komt kijken. Maar alles komt goed
Oh wauw, zo herkenbaar de verhalen hier! Hier een zoon van 8 met ass, baby/dreumes van net 1 en in december uitgerekend van de derde. Voel me super gelukkig en gezegend. Maar soms kan ik het echt even spaansbenauwd krijgen hoor