Het komt er in het kort op neer dat ik uit een enorme klote relatie kom. Met Kerst is het volledig uit de hand gelopen toen ik vroeg of hij weg wou gaan en hij me in een wurggreep pakte en me enorm hard op de grond heeft geduwd waardoor ik een scheur in mijn stuitje heb en onder de blauwe plekken stond. Zit sinds toen enorm met mezelf in de knoop. Vraag mezelf constant af of het mijn fout was, of ik niet had moeten zeggen dat hij weg moest gaan, of het beter was geweest als ik niet de politie had gebeld etc. Dingen waarvan je met je verstand weet dat het niet waar is, maar je gevoel daarentegen... Ook voor Kerst al veel meegemaakt met hem. Hij is een narcist en gebruikt drugs en alcohol. Hij heeft me ook echt geestelijk de grond in geboord. Begin vorig jaar 3 jaar therapie afgerond, waarin ik veel sterker ben geworden en meer voor mezelf durf op te komen. Maar het lijkt wel alsof telkens wanneer ik dat doe ik meteen word 'afgestraft'. En nu heb ik het gevoel dat ik terug bij af ben. Ik had al amper vertrouwen meer in mannen (veel meegemaakt daarmee) en toen ik hem leerde kennen dacht ik ik geef het nog 1 laatste kans en dan gebeurd dit...
Wat een nare ervaring! Dit is NIET jouw fout, op geen enkele manier. Dit is buiten alle grenzen en proporties. Fysiek geweld is nooit ok, of gerechtvaardigd of wat dan ook. Het is een teken van zwakte, onmacht en gebrek aan zelf controle. Heb je al aangifte tegen hem gedaan?
Ik wou aangifte doen, maar door de politie werd dat afgeraden ivm zijn mogelijke reactie... Volgens hen na overleg met zijn wijkagent, maar volgens zijn wijkagent heeft hij dat nooit geadviseerd aan de politie hier...
Bijzondere reactie van de politie. Ik kan me voorstellen dat het iets is wat ze je in overweging willen geven, maar echt afraden, jeetje. Wat wil jij zelf het liefst? Is het nu definitief over en blijft hij uit je buurt denk je?
Oh jeetje wat verschrikkelijk. Dit is NIET jouw fout. Maar ik denk dat je alle goedbedoelde adviezen hier wel leest, maar dat het misschien tijd is om aan jezelf te werken. En dat bedoel ik enorm positief. Elimineer alle negatieve elementen en ga aan jezelf werken, waardoor je erachter komt welke (kleine) dingen jou echt gelukkig maken en die jou op dit moment rust geven. Ik denk dat je daar vooral behoefte aan hebt, maar dat is slechts een grove gok. Kijk niet naar wat je over een tijdje kan doen, maar wat je nú kan doen. Voor enkel jezelf. Want dat verdien je echt. En laat die zak aub voor wat het is. Tipje: lees het boek 'missie mindset' van Sander Aarts. Ik heb daar tot nu toe ontzettend veel aan. Het gaat erover hoe je zelf mentaal weerbaarder wordt. En niet per se omdat je problemen hebt (die heb ik zeker wel, emetofobie, perfectionisme, weinig ruimte voor andermans gevoelens - dit doe ik niet expres maar omdat ik altijd graag de controle wil houden betekent dat ook dat ik anderen weinig ruimte geef. Ben mezelf vies tegen gekomen afgelopen tijd), maar omdat je gewoon mentaal sterker wil worden. Ik zeg hiermee niet dat 1 boek de oplossing is he. Maar het kan je wel verlichten. Zo ben ik nu net begonnen met therapie voor mn fobie en controle behoefte (voelt ergens nog steeds zwak om toe te geven, is het niet), doe ik elke dag ademhalingsoefeningen en lees ik verder in het boek. Én ga ik een aantal cursussen volgen om zelf mentaal meer uit mezelf te halen. Angst omzetten in kracht. Groei boven comfort. Dat kost tijd en is een puzzel, maar het is de combinatie van elementen die me rust geeft waardoor ik mentaal sterker ('minder zwak' word). En nog eventjes: niet aan jezelf twijfelen meid. Je kan een ander pas liefde en geluk geven als je dat zelf ook bent!
Gelukkig idd. Je zou nog kunnen overleggen met iemand van Veilig Thuis of van Slachfoffer Hulp of aangifte doen wel of niet een optie is. Veel sterkte iig komende tijd! Laat zo’n zak je niet nog verder kapot maken en aan jezelf twijfelen!! Jij verdient dit niet, niemand niet.
Dat boek ga ik opzoeken, bedankt voor de tip. Je hebt ook gelijk in wat je zegt. Er waren ook momenten in die relatie dat ik echt trots op mezelf was, dat ik voor mezelf opkwam. Of dat ik gewoon naar huis ging als we weer eens ruzie hadden. Dingen die ik eerst nooit durfde door verlatingsangst. Mijn vorige relatie (wel al jaren geleden) was ook een slechte relatie met fysieke en geestelijke mishandeling. Toen heb ik nooit iets verteld tegen iemand, pas nadat het uit was. Dat ik het nu meteen tegen anderen heb verteld is voor mij dus ook al een hele stap. 4 jaar geleden zat ik in een enorme depressie, en daar wil ik never nooit meer naar terug. Dus heb deze week ook een afspraak bij de praktijk ondersteuner. Dus dat zijn dan wel kleine dingen waarvan ik denk je bent niet terug bij af, want je herkent het en onderneemt meteen actie. Maar ik haat het gewoon dat zo'n zak me dit gevoel geeft. Iemand die het eigenlijk niet eens verdient dat je er verdrietig om bent. En dan ook nog ergens diep van binnen hem zielig vinden omdat hij alleen is terwijl hij dat aan zichzelf te danken heeft...
Veilig Thuis heb ik idd contact mee gehad. Die moesten ook in gesprek met hem omdat ze dat met alle betrokkenen moeten, maar gingen eerst overleggen met de politie zeiden ze. Maar die vonden de reactie van de politie ook raar...
Hij heeft 2 uur nadat dat alles gebeurd was ook nog bij mij thuis ingebroken. In mijn huis waar ik zo trots op ben, waar ik me altijd helemaal veilig voelde. En dat heeft ie van me afgepakt... En daar ben ik zo kwaad over.
En terecht dat je kwaad bent! Hij heeft je gevoel van veiligheid in je eigen huis afgepakt en dat is heel erg Ik gun je een goed jaar, waarin je écht gelukkig mag zijn. Hele dikke knuffel. Het is heel moeilijk allemaal
klikaan klikuit alarm Reactie van de politie kan ik me wel indenken, sommige figuren worden vervelender als er een aangifte loopt. Als hij je verder met rust laat zou ik t ook overwegen, narcisten kan je knap last van hebben. De contra is dat ze er dan "ongestraft" mee wegkomen, maar je kan je afvragen of de "straf" die men mogelijk zou krijgen opweegt tegen de emmer shit die je over jezelf heen trekt dan, je komt wel alleen thuis. Ikzelf zou geen aangifte doen, zolang de omgeving t weet en de wijkagent ook naam en toenaam kent dan. De vraag is wat je wil. Iedereen in je omgeving weet het, buren evt nog op de hoogte stellen?
Hij woont in een andere stad (25 minuten bij mij vandaan) en hij is sws bekend bij die wijkagent. Ik heb weleens opgevangen dat zowel politie, gemeente en nog andere instanties met hem 'bezig' zijn. Mijn buren hebben gezien dat hij het was die heeft ingebroken, maar de agent zei tegen mij dan is het nog maar de vraag of ze officieel een verklaring willen afleggen want als er een zaak komt dan mag hij het dossier inzien en ziet hij wie er verklaringen hebben afgelegd. Het vreemde vind ik alleen dat de politie in mijn woonplaats het zo liet overkomen dat er een hele waslijst in hun systeem staat over hem. Ze zei ook dat ze mijn vermoeden kon bevestigen dat ze bij een inbraak niet zomaar komen met 3 wagens en een hond. Dit zei de agente die me belde om een afspraak te maken ook. Maar zijn wijkagent zei erna dat dat standaard procedure is als ze melding krijgen van een inbraak waarbij ze niet weten of de inbreker nog in huis is dat dan alle beschikbare wagens in de buurt erop af gaan. En hij zei nee ik denk niet dat hij je nog echt kwaad zal doen, zo ken ik hem niet als iemand die mensen echt opzettelijk kwaad doet, hij zal wsch alleen ingebroken hebben om zijn spullen te pakken. Vandaag bedacht ik me opeens dat ze misschien niet met zoveel kwamen om wat ze van hem zagen in het systeem, maar omdat er die ochtend natuurlijk melding is geweest van huiselijk geweld.
nee dit is niet jouw fout. Nooit jouw fout! Geef jezelf aub niet de schuld! Je zegt t al narcist drugs…. Heb je aangifte gedaan? Dit kan alleen maar meer uit de hand lopen… Kies voor jezelf ga weg bij hem, het zal niet gemakkelijk zijn maar je leven wel redden. dikke knuffel
Was laatst een heel onderzoek naar geweest dat de politie vaak aanraad om geen aangifte te doen terwijl ze dat NOOIT mogen zeggen. Je hebt in deze echt het recht om aangifte te doen.
Ik ben bij hem weg. Ik weet dat het anders een keer nog erger uit de hand loopt idd. Nadat dat gebeurd was die ochtend zag ik erna in de woonkamer 2 messen liggen uit de keuken, op plaatsen waar geen messen horen te liggen... Geen idee waarom hij die daar had neergelegd, maar ik heb al geluk gehad dat hij die niet in zijn handen had...
O maar dan is er al veel kracht in je. Geef jezelf de tijd om het allemaal te laten bezinken. Wellicht zit er gewoon door alle hulp al een stevige pilaar bij je van binnen die je nu door alles niet kan zien maar die er straks wel voor zorgt dat je eerder "hersteld" bent dan je nu denkt.