Hoi! Mijn dochter ontwikkelt een verlatingsangst..... Nu, achteraf, herken ik allerlei signalen; -bij de buren aanbellen als ik te lang wegbleef (boodschappen doen) -mij appen tijdens het spelen bij een ander -mij appen als ze 's ochtends 30 minuten alleen ( met zusje) thuis was, voor school aan Maar nu kan ik niet meer de hond uitlaten zonder tranen en gillen en mij achterna rennen. Ik kan niet naar puppycursus want ze klemt zich vast aan de auto Ze wil niet eten als mijn man ( haar vader) een stukje gaat rijden op de motor Is dit voor iemand herkenbaar? Wanneer trek je aan de bel?
Mss is ze er niet aan toe om al alleen gelaten te worden? Of er is wat gebeurd? Of ze heeft door dat er wat kan gebeuren? Ze is nog best klein om al de verantwoordelijkheid te dragen voor als er wat gebeurd. Ik zou haar gewoon nog naar alles meenemen eig, zeker als ze er behoefte aan heeft. Verder ben ik vet flauw, ik heb het er nog moeilijk mee als S1 wat met S2 gaat doen
Ik zou haar nu ze het nodig heeft juist de nabijheid bieden. Ik zou nog niet aan de bel gaan trekken iig. Mogelijk is het over een tijdje weer over.
Hier een dochter die dit altijd gehad heeft. Waar kinderen van haar klas alleen naar de winkel gaan durft zij nergens heen zonder mij. En alleen thuisblijven? Echt no way. Mijn dochter is nu 9,5. wij hebben laatst hulp gezocht omdat het afscheid nemen op school nog niet soepel ging. Dat ging met hulp van de poh een stuk beter! We hebben na jaren de cirkel doorbroken! daarnaast leg ik mij erbij neer dat ze langzamer is wat dat betreft dan anderen. Ze komt er wel maar op haar manier.
Heeft ze dat altijd al gehad, of is het van de laatste tijd? In dat laatste geval: weet ze zelf hoe het komt? Er kan iets gebeurd zijn, in onze ogen iets onschuldigs zoals een enge droom bijvoorbeeld. Of een film die teveel indruk heeft gemaakt oid. Ik zou nu nog niet aan de bel trekken, maar het eerst zelf proberen op te lossen. Laat haar maar vertellen of opschrijven wat er door haar heen gaat als ze zo doet. Waarom doet ze zo? Waar is ze precies bang voor? Misschien kunnen jullie daar achteraf met haar over praten. En voor nu zoveel mogelijk de veiligheid bieden die ze blijkbaar nodig heeft. Zoveel mogelijk voorbereiden op de momenten dat jullie er echt even niet kunnen zijn. Complimenten geven als het goed ging. Pas als je alles uit de kast getrokken hebt en niets werkt, zou ik het hogerop zoeken. Sterkte, lijkt me heel naar!
Ja zou ook denken dat er iets is voorgevallen. Ze heeft iets opgepikt op het nieuws, van klasgenootjes, is er iets in de familiekring gebeurd? Kan zomaar te maken hebben met onbewust allerlei angsten waardoor ze bang is alleen gelaten te worden. Heb je haar dat al gevraagd, of zijn er dingen die je zelf kunt benoemen van afgelopen tijd die verandert zijn in de thuissituatie/ervaringen met impact?
Je zou kunnen kijken wat school maatschappelijk werk zou kunnen doen, of het cjg. Ik weet niet hoe lang het al speelt? Ik zou juist niet te lang wachten
Ik zou eerst een gesprekje met haar aangaan. Misschien is er wat voorgevallen toen ze alleen thuis was?
Ze is zeker geen haantje de voorste! Ze loopt achter op haar vriendinnen, misschien verwacht ik te veel van haar. Dank voor de inzichten!
Als het na de vakantie nog is, zou ik dit idd ook doen. School maatschappelijk werk is redelijk laagdrempelig en kan erg goed helpen. Mijn visie is dat je aan de bel moet trekken als het haar leven te veel negatief beinvloed. En als ik kijk naar wat je vertelt, doet het dat al. verder zou ik idd ook meegaan in haar behoefte van nabijheid. Maar tegelijk ook met haar bespreken wat wel kan. Durft ze wel een kwartiertje alleen te zijn en op welke manier. Ik zou dat met haar proberen te verkennen en dan van daar uit weer langzaam gaan uitbreiden. Tegelijk kun je dan ook proberen te verkennen waar de angst zit.
Ze hoeft toch nog niet alleen thuis te blijven? Vind ik sowieso best jong daarvoor. En ik weet dat veel kinderen dat wel al kunnen op die leeftijd, of moeten. Maar mijn dochter is daar ook te bang voor, die zal dat ook niet doen op die leeftijd, gok ik.