In Juni 2011 is mijn J* geboren en afgelopen November 2012 overleden, hij was dus nog net geen 17 Maandjes jong. Ik ben ontzettend boos, kwaad, verdietig en weet met mijn emoties gewoon geen raad! Die middag nog met hem naar de huisarts geweest en alle symtptomen benoemd die mij opgevallen waren aan hem. En het waren er een hoop o.a. paarse stippeltjes, het spugen tot gal aan toe, stuipjes, het hebben aangegeven van pijn in zijn beentjes, het zien dat zijn rechterbeentje hij geen kracht op kon zetten. Vanwege het spugen, kreeg ik domperidon mee naar huis, moest terugkoppelen aan hem als hij achteruit zou gaan en of de situatie zou verslechteren. Thuis meteen getemperatuurd, nog steeds hoge koorts. Meteen opgeschreven de tijdstippen van het meten van zijn temp. het geven vd zetpillen. Eerst liet hij de eerste 2 slokjes uit zijn mondje lopen, toen een rietje gepakt. Dat ging beter, maar hij mocht niet teveel drinken zeg maar, dus beetje bij beetje. Anders grote kans dat hij alles(zijn maaagje) het meteen er weer uit zou werken. Met het rietje ging het goed, de stuipjes bleven en hij wilde veel slapen tegen mijn borst aan, dat wilde hij graag daarvoor ookal. Elke beweging die ik maakte klaagde hij een beetje, dus lang stilgezeten met hem en af toe toch moeten bewegen voor mijn eigen drinken vd tafel te pakken. Het vocht bleef erin, dus ik dacht op de goede weg te zijn. Dat was ook de eerste prioriteit vd HA. Vergeet ik nog te zeggen dat de HA zelf letterlijk tegen mij gezegd had, in zijn praktijk:'ik heb hier geen gevoel over'. ONBEGRIJPELIJK toch! Tot laat opgbleven met hem, toen ik dacht toch maar met hem te gaan slapen, tja want wie weet hoe de nacht zou verlopen... Hij kreeg nog de borst, en moest aan de melkproductie met behulp van pilletjes abrupt en onnatuurlijk beeindigen... Ik krijg het weer te kwaad...dus ga stoppen...
Wat een nachtmerrie! Vreselijk dat je je lieve zoontje moet missen... het leven is soms zo oneerlijk Heel veel sterkte... dikke knuffel
Heel veel sterkte en dikke knuffel. Weet dat je hier altijd terecht kunt met je verhaal, je verdriet, je kwaadheid, alles!
Wat ontzettend erg voor je!!! Kan me niet voorstellen hoe erg dit voor je moet zijn. Zoals hierboven al vermeld gooi het er maar uit hier. Boosheid, verdriet alles wat je wil! Daarvoor is dit forum er ook. Heel erg veel sterkte met je verlies
Bedankt voor jullie lieve warme woorden... Ik kom net van de (nieuwe) HA(alweer)... wij zouden nl met zijn drieën verhuizen, en leefden echt naar die dag toe!! Ik samen met mijn dochter en mijn J*!! In ons hoofden al druk bezig met het feit dat we een balkon zouden krijgen en de evt. gevaren...(niet dat er in een tuin niks gebeuren kan..) Gesprek met de kinderartsen heb ik moeten uitstellen vanwege het financiële waarin we verkeren. Het gesprek zal in ons oude woonplaats (ziekenhuis) plaatsvinden, maarja... Vanmiddag de HA nav ons laatste gesprek verteld, dat ik de HA er niet bij wil hebben! De HA vroeg daar expliciet naar te vragen: waarom zij vond dat hij erbij "moest' zijn. Haar antwoord was omdat hij mij de dag/ochtend erna gesproken heeft en daarna nog meerdere keren op huisbezoek geweest is. Toen heb ik gezegd dat het dan voor mij niet hoefde, ik WIL HET NIET. Aan mijn stem met pijn en verdriet en zeggende hebbende dat ik hem NALATIGHEID VERWIJT, leek het haar dan ook maar geen goed idee. Maar zij had en heeft echt de behoefte om mij weer te zien en vertellen dat zij er echt in het ZH er alles aan gedaan hebben. En dat is het hem nu juist, zij gebruikte het woord 'snel'! IK WAS AL BIJ DE HA, die ochtend( de assistente had mij nog ergens tussengepropt toen ik al zijn symptomen vertelde door de telefoon> Het leek haar heel verstandig om met hem langs te komen. Om 11.20uur kon ik terecht. De HA kwam ff over 12.00uur pas de wachtkamer binnenlopen!! Dus wat 'snel'??!!! Hij had ons meteen door moeten sturen naar het lab voor bloedonderzoek en of meteen Ziekenhuisopname en daar bloedonderzoek moeten laten doen!! OOOO ben zzoooo woedend!!! Maar ik laat het hioerbij niet zitten, ik heb al iemand ingeschakeld...
Wat erg zeg.... waardoor is je zoontje uiteindelijk overleden? Ik kan me je woede en verdriet echt voorstellen. Dat ze je te lang zo met hem hebben laten doorlopen. Wat een verdriet zeg, ook voor je dochter natuurlijk!
Verschrikkelijk.... Geen woorden voor. Ontzettend veel sterkte en kracht gewenst. Wat een groot verlies...
Wat verschrikkelijk.... dit is het erste wat je als ouders zijnde kan overkomen... En ik begrijp dus dat het allemaal door nalatigheid kwam? Waar is hij aan overleden als ik vragen mag... Heel veel sterkte en gecondoleerd...
Lieve allemaal Ik heb obductie laten doen, maar ze mochten van mij niet aan zijn hoofdje komen! Wat daar uitgekomen is dat: hij een ernstig ijzertekort had. Dit was vlgs de HA ook 'vreemd, omdat hij naast de borst ook gewoon met ons mee at. En dat hij twee infecties had(vlgs de HA geen 'grote,) dit waren zijn woorden. En deze op twee verschillende plekken in zijn long en of long(en). Deze laatste zal ook o.a. 1 van mijn vragen zijn aan de kinderarts, wanneer het gesprek zal plaatsvinden. Ik dacht zelf meteen toen ik die vlekjes zag aan hersenvliesonsteking! De HA zei dat het niet de vlekken waren waarvan ik dacht dat hij het had. Deze schijn je niet te kunnen wegdrukken en liet me dat zien. Maar al die andere verschijnselen dan..? Ik heb op i-net de symptomen opgezocht, heel veel komen overeen.., maar uit de obductie kwam het niet... Dan ga je toch verder onderzoek doen, en dat heeft HIJ MIJN INZIENS NAGELATEN!!! Als jou gevoel als artszijnde al niet GOEDZIT en of aanvoelt, dat letterlijk tegen een MOEDER zegt...???!!! Nou...???!!! Net ff met mijn dochter naar de winkel geweeest, en het eerste wat zij deed was diep zuchten en zeggen: dat ze hem zo miste... Zij is 14 Jaar en deed alles met hem, rennen door het huis, samen gillen , samen eten, samen knuffelen, samen stoeien, samen snoepen(de laatste periode zaten ze saampies bij de voorraadkast op de grond, met de 'snoepkist' voor hun gezellig snoepen etc. Dus net als een 'klein Moedertje'! Als zij uit school kwam stond hij voor het ram en deed dan zijn handje ertegen en zij deed hetzelfde maar dan van buitenaf. En zo kan ik nog wel doorgaan pppfffff zwaar hoor... Ik vind dit duidelijk onder NALATIGHEID VALLEN!
Wat een nachtmerrie! Ik heb er geen woorden voor..wil je heel veel sterkte en kracht toewensen. Ik snap ook je boosheid. Bij wat jij omschrijft, zou ik ook aan een hersenvliesontsteking denken, heb dat wel eens van dichtbij gezien
Wat erg, oh meis, ik wens je alle sterkte en kracht. En als je de kracht in je hebt: het is zeker nalatigheid, volg je intuitie.
OMG...wat verschrikkelijk erg meid! Ik krijg niet gauw kippenvel maar van jouw verhaal staan mn haren recht overeind. Ik heb zelf een zoontje van juni 2011.....moet er niet aan denken. Verschrikkelijk...je moet je verscheurd voelen...heel veel sterkte. (zit hier zelf te slikken...)
O maar dat doe ik ook zeker mijn intuitie volgen. Ik weet dat het behoorlijk energie zal gaan kosten hier werk van te maken. Maar zoals ik al tegen iemand gezegd had(die trouwens een reactie terug gaf waarvan ik dacht van *****jou van jou had ik zeker niet verwacht, maar ach het zal in de familie zitten. Dat bespaar ik jullie maar... Mijn dochter moest mee, want ik ben allenstaande Moeder en zij is met de politie meegereden die nacht en ik voorin de ambulance. Ik mocht niet achter bij hem zitten! Dus zij heeft alles meegemakt tot een hysterische Moeder aan de telefoon 112 bellende en haar instrueren toendertijd een vriendin van mij te bellen. Mss kon zij haar voor mij opvangen dacht ik. Tot alle onderzoeken die ze deden(hersenvocht prikken, infuus aanleggen, meedere keren dat er een te grote injectienaald aangeboden werd, het horen kreunen van haar broertje, het reanimeren tot meerder malen aan toe(ondanks wij in een andere kamertje zaten aan de overkant , later voor ons neus, de monitoren, slangetjes en ga zo maar door! Voor het reanimeren dat hij naar de kinderafdeling gebracht werd, en eindelijk iets rechtop gezet werd er tot twee keren toe hij met bogen bloed projectiel eruit spuugde, de derde keer hoor ik van haar(want na de tweede keer liep ik vol schrik verbazing ervaren van de onwerkelijk wetende dat dit echt niet goed is en zal gaan, de gang op), zij mij vertelde toen: mam hij spuugt nog een keer! Op weg naar boven nar de kinderafdeling hoorde ik dat hij een paniekerige ademhaling maakte, het kreunen werd anders(kan het niet goed onder woorden brengen hier). Toen we de lift uitkwamen ik nog aan een van de zuster had gevraagd of hij niet iets meer overeind moest, want als ik het benauwd zou hebben ik ook meer omhoog zou willen liggen!! Nee hoor zei zij: hij ligt prima zo en probeerde zijn zuurstofmaskertje tot twee keren toe wat betr op zijn keline gezichtje te krijgen... Ja en toen het bovenstaande toen hij eindelijk wat meer overeind gehouden werd en meer omdat ze hem over het hekje van het bedje probeerden te krijgen i.c.m. de infuusslangen e.d. PPff weer een stukje van me afgeschreven, moet weer ff stoppen...
Ik wilde nog wat details toevoegen vandaar dubbele melding sorry...dat zal ik in mijn volgende postingen wel vermelden, want voelt wel ergens goed dit neer te tikken...en later een totale verslag voor mijn kinderen en mijzelf ervan maken o.a. Wonend in Nederland met artsen waarvan je denkt dat ze goed opgeleid zijn, jij daar naar toe gaat, want had(en daar heb ik nu een schuldgvoel bij door die HA) ik maar meteen naar SEH gegaan desnoods met de taxi...had ik maar... Waarvoor betalen we nog premie, waarom nog betalen eigen bijdrage, waarom verzekerd zijn...ga zo maar door... Waarom was het juist deze HA die tegen mij gezegd had, dat ik een goed HA nodig zal hebben in ons nu nieuwe woonplaats waarmee ik een klik heb. Waarom hij juist!!?? Ik kwam bijna nooit bij hem!! GGGGRRR...nu ff rust...(alweer)....nee rust zal ik niet krijgen. Ik krijg mijn mannetje er niet mee terug, maar NU ZAL IK VECHTEN voor en hlemaal NU....hij heeft GEEN EERLIJKE STRIJD GEKREGEN