Mijn bevalling van Damian (18/8/2008)

Haii meiden! Bij deze mijn bevallingsverhaal. Alvast een waarschuwing; het is een hele kluif! Ik was zo lekker aan het schrijven

Zondag 17 augustus word ik tegen half acht wakker omdat ik moet plassen. Mijn eerste gedachte is een beetje mopperend: nog steeds geen voortekenen dat de bevalling gaat beginnen! Ik ben inmiddels 41 weken zwanger en vind het wel tijd worden voor de volgende stap.

Na mijn toiletbezoek loop ik terug naar bed en op het moment dat ik in bed wil stappen voel ik een guts warm water langs mijn benen stromen J Mijn vliezen zijn gebroken! Wow, nu gaat het dus toch echt beginnen. Ik heb nog net de helderheid van geest om te bedenken dat ik een beetje moet opvangen en ga op zoek naar een bakje. Het eerste bakje dat ik tegenkom is een bakje met salmiaksnoepjes. Ik gooi de snoepjes er uit en houd het bakje tussen mijn benen. Gelukkig, mooi helderroze vruchtwater met witte vlekjes huidsmeer er in. Ik ruik er ook even aan en moet dan hard lachen; het ruikt naar salmiak!

Ik ga terug op de wc zitten om er een niet al te grote bende van de maken met mijn gelek en roep Peter. Die reageert heel mat en denkt dat ik droom. Ik probeer hem duidelijk te maken dat het menens is en even later staat hij met een slaperig hoofd naast me. Ohoh, nu is er echt geen weg meer terug. Ik moet dit gaan doen! Dit is echt een hele bizarre realisatie. Natuurlijk ben ik me er al negen maanden van bewust dat er een kindje komt, maar het idee dat het nu zover is en dat ik echt moet gaan bevallen is toch heel maf.

Samen met Peter ga ik naar beneden. Hij drinkt een kopje koffie en ik een kopje thee en we vragen ons af wat er nu gaat gebeuren. Tot nu toe heb ik nog geen weeën. Erg spannend allemaal! Ik zet mijn laptop aan voor een beetje afleiding en speel een paar stomme spelletjes.

Tegen negen uur heb ik toch al iets wat op krampjes lijken en dolgelukkig bel ik de verloskundige. Ik sta er niet helemaal bij stil dat het zondagochtend is en dat zij wellicht zou willen uitslapen; ik wil gewoon vertellen dat het zover is! Ik bel haar dus blijkbaar toch wakker en doe mijn verhaal. Ze beloof in de loop van de ochtend langs te komen.

Af en toe een lichte wee wegpuffend vermaak ik me wel op de bank met de hondjes en Peter om me heen en ik bel paps en mams om te laten weten dat het een beetje begonnen is. Ook bel ik een vriend op om te laten weten dat onze zwemafspraak van die middag niet door kan gaan. Hij snapt gelijk hoe laat het is J

Rond de middag komt de verloskundige langs. Omdat mijn vliezen al gebroken zijn wil ze me nog niet toucheren in verband met infectiegevaar. Het blijft dus spannend hoe ver ik al ben, maar aangezien ik nog geen krachtige weeën heb zal dit allemaal nog niet veel zijn. De verloskundige vraagt met haar terug te bellen als ik een uur lang weeën heb om de drie tot vier minuten en als die weeën dan ook een minuut aanhouden.

Langzaam maar zeker wordt de pijn minder fijn en kan ik de aanwezigheid van de honden ook minder goed verdragen. Ik ga naar boven lekker op bed liggen en zet een filmpje aan. Na een half uur wordt zelfs het film kijken me teveel; de pijn is nu niet leuk meer. Ik dacht altijd dat je weeën zou voelen in je buik, je rug of je benen, maar ik heb alleen heel veel pijn aan mijn bekken.
Tegen driën ben ik het inmiddels een uur aan het uitschreeuwen van de pijn en besluiten we de verloskundige te bellen. Ergens voel ik me een beetje schuldig, want ik weet dat ze op visite is bij haar schoonouders, maar ik wil nu echt wel weten waar ik aan toe ben en wat ik nu moet doen. Bekkenweeën zijn echt onmogelijk weg te puffen!

Het duurt even voor de verloskundige er is en als ze me getoucheerd heeft blijk ik drie centimeter te hebben. Zij is er heel tevreden mee, maar voor mij is het toch een tegenvaller. Zoveel pijn en dan nog maar drie centimeter: wat staat me nog te wachten? Dit is het moment dat ik een beetje instort en het enige wat ik nog doe is janken, janken en nog eens janken.

Ik vraag de verloskundige wat de mogelijkheden zijn voor pijnstilling. Ik heb altijd geroepen dat ik dit onzin vind en dat het al miljoenen jaren zonder pijnstilling gaat, maar echt ik neem al mijn woorden terug. Dit is een hel! Respect voor alle vrouwen die het zonder doen, maar ik trek het niet.

De verloskundige vertelt me over de pethidineprik en over de ruggenprik en over de voordelen en nadelen van beiden. De pethidineprik is een prik die in het ziekenhuis gegeven wordt en die de scherpe kantjes van de weeën afhaalt. Met deze prik mag de verloskundige de bevalling gewoon blijven begeleiden. De ruggenprik, ik griezel al bij het idee, haalt alle pijn weg en met deze prik neemt een gynaecoloog de bevalling over.

Eigenlijk wil ik helemaal niet naar het ziekenhuis, want ik wil gewoon lekker thuis zijn en ben heel bang dat Peter op een gegeven moment naar huis gestuurd wordt omdat ik moet slapen ofzo. Ook vind ik het een naar idee dat een vreemde de bevalling overneemt als ik dus kies voor een ruggenprik.

Al huilend en nadenkend over wat ik wil zijn we inmiddels een dik uur verder en na een volgende keer toucheren blijkt dat er een krappe centimeter bij is gekomen. Dit betekent dat ik nog zeker een uurtje of acht tot tien met deze pijn voor de boeg heb. No way! Op naar het ziekenhuis!

Terwijl we al onderweg zijn naar het ziekenhuis weet ik nog steeds niet wat ik nou voor verdoving wil. Eenmaal daar blijkt de keuze makkelijk; de anesthesist is bij een operatie en een ruggenprik is dus (nog) geen optie. Ik krijg dus een pethidineprik.

Ik moet eerlijk bekennen dat ik van de komende twee uur niet meer veel weet. De pethidineprik zorgt ervoor dat ik me onwijs stoned voel, maar haalt de pijn helaas niet echt weg. Ik raak in een soort van trance en alles gaat een beetje langs me heen.

Op een gegeven moment houd ik het echt niet meer en ‘eis’ ik nu direct een ruggenprik. Natuurlijk heb ik niets te eisen, want de anesthesist is nog bezig, maar het is wel duidelijk dat ik die wil zodra hij tijd heeft. Voor mijn gevoel duurt het uren, maar rond achten komt de anesthesist met twee assistenten om me de prik te geven. Ik vind het doodeng en al zuchtend en steunen ga ik op de rand van het bed zitten. Netjes met een gebogen bolle rug zoals ik dat op televisie heb gezien. De anesthesist is niet tevreden over de manier waarop ik zit en begint op mijn schouders te duwen. Ik geloof dat hij niet helemaal beseft hoe pijnlijk bekkenweeën zijn, zeker als er een idioot dan ook nog eens druk tegen uitoefent. Ik vervloek hem in stilte en wacht op wat komen gaat. Ineens merk ik dat de pijn minder word en ik vraag of de prik al zit. Ik heb er werkelijk niets van gemerkt. Die ‘idioot’ die ik net nog een klap voor zijn kop had willen geven kan ik nu wel zoenen en ben ik heel dankbaar!

Inmiddels heb ik vijf centimeter en dus nog een hele weg te gaan, maar ik kan er weer tegenaan. Ik voel helemaal niets meer en heb weer praatjes voor tien. Heerlijk! Peter en ik hebben allebei onze ouders aan de telefoon gehad om te laten weten dat we verhuisd zijn naar het ziekenhuis. Mijn vader is verbaasd dat de kleine er nog niets is en vindt het allemaal maar lang duren. De ouders van Peter bieden aan om langs te komen en aangezien ik geen pijn meer heb en het nog wel een poosje gaat duren vinden we het allebei prima. Een beetje afleiding kan geen kwaad.

Aan het eind van de avond gaan de ouders van Peter weer weg en na nog een keer toucheren blijk ik al 7 centimeter te hebben. Er lijkt shot in te komen! Omdat ik door de ruggenprik geen pijn voel schroeft de gynaecoloog het infuus met weeopwekkers nog een beetje op zodat het allemaal een beetje sneller gaat. Tussen de controles door laten de gynaecoloog en de verpleegkundige ons gewoon alleen. Het is net volle maan geweest en dat schijnt invloed te hebben op de hoeveelheid kindjes die geboren wordt; het is erg druk in het ziekenhuis!

Na een goede drie kwartier heb ik het gevoel dat ik mee moet gaan persen. Ik zeg dit tegen Peter en die gelooft me in eerste instantie niet. Toch drukt hij op de bel en als de gynaecoloog even later voelt blijk ik volledige ontsluiting te hebben! JEEJ!

Enigszins geschrokken constateer ik dat het nu dus gaat gebeuren en dat ik moet gaan persen. Oeioei! Dit blijkt echter nog niet helemaal waar te zijn. De gynaecoloog moet nog even ergens anders naartoe en het is volgens haar beter om nog even te puffen en zachtjes mee te drukken zodat die kleine nog een beetje kan zakken.

Omdat ik door de ruggenprik heen goede druk voel mag deze in ieder geval lekker blijven zitten. Dat is al een hele geruststelling. De gynaecoloog belooft om binnen een kwartiertje terug te zijn. Weer worden we alleen gelaten.

Het kwartiertje wordt een half uur en het half uur wordt drie kwartier. Ik heb inmiddels echt het gevoel dat de kleine al bijna geboren gaat worden en eis van Peter dat hij nu direct iemand gaat halen.

De verpleegkundige die even later binnenkomt schrikt als ze mijn onderkant bekijkt. Het hoofdje staat al voor de deur. Ze gaat snel de gynaecoloog halen. Die komt binnen en schrikt ook een beetje. Snel wordt alles klaargemaakt en mag ik eindelijk beginnen met persen. In mijn herinnering ging het allemaal vrij makkelijk, maar volgens Peter heb ik het behoorlijk zwaar gehad. Het klopt echt wat ze zeggen; na de bevalling vergeet je het op de een of andere manier een beetje. Na achttien minuten persen wordt onze zoon Damian geboren. We zijn de gelukkigste mensen op aarde!

Al snel wordt duidelijk waarom ik zoveel last heb gehad van mijn bekken; Damian weegt 4710 gram! Ik ben zo ontzettend blij dat ik naar het ziekenhuis gegaan ben voor een ruggenprik.

 

Bij mij ging de Vk er al een beetje van uit dat ik uiteindelijk wel voor de ruggenprik zou gaan, omdat ik zoveel pijn had. Toch is ze gebleven tot de ruggenprik gezet was en nog iets langer zelfs. Dit ligt helemaal aan de verloskundige. Die van mij heeft pas sinds vorig jaar haar eigen praktijk en die is nog niet zo groot. Ze leeft heel erg mee met alle vrouwen die ze begeleidt. Ergens voelde ik me dan ook een beetje schuldig dat door mijn keuze voor een ruggenprik zij buiten spel kwam te staan.

 

De laatste paar centimers van de ontsluitingsweeën heb ik wel gevoeld, doordat ik weeopwekkers kreeg om alles sneller te laten gaan. Ik voelde het wel, maar het was goed te doen.

Tijdens het persen heb ik wel pijn gevoeld, maar ook goed te houden. Op het moment zelf heb ik het uitgeschreeuwd hoor, maar achteraf viel het mee en was het een mooie ervaring.