Al een week lig ik in het ziekenhuis ivm de hoge bloeddruk. Donderdag 17 april, ben dan 36 weken en 6 dagen zwanger, ik heb net bezoek gehad van een voormalig kamergenoot en als die weg gaat voelt het alsof ik moet plassen. Ik besluit dan ook maar eens even de wc te gaan bezoeken. Bij het opstaan wordt direct mijn broek nat, ben ik dan nu al aan het plassen? Maar het volgende moment bedenk ik me dat dit wel eens mijn vliezen zouden kunnen zijn die gebroken zijn. Als een kip zonder kop sta ik even later wat verdwaasd in de wc. Zou de bevalling dan toch nu uit zichzelf nu al begonnen zijn. Ik word er helemaal hyper van .Als ik terug kom op de kamer sta ik verdwaasd tegen mijn kamergenoten te stommelen dat ik denk dat mijn vliezen zijn gebroken. Ik besluit in bed te gaan liggen met een hoop zeiltjes want het blijft nu toch echt in golven komen. Dit moet toch wel vruchtwater zijn, het ruikt erg zoetig in ieder geval. De verpleegkundige heb ik opgeroepen en die komt kijken en die bevestigt mijn vermoeden, mijn vliezen zijn inderdaad gebroken. De arts komt er ook bij om te kijken en even te voelen of onze uk wel genoeg is ingedaald. Helaas is dit niet het geval dus ik moet meteen plat in bed, mag er niet meer uit, zelfs niet om te plassen. Helemaal hyper bel ik Jeroen, mama en Leonie. Die zijn net als ik ook helemaal in de bonen. Jeroen maakt zijn werkzaamheden af en komt dan richting het ziekenhuis. Mama gaat ook de laatste dingetjes doen en als er geen verandering is komt ze rond 16.00 naar het ziekenhuis. Jeroen is er rond 15.00 en dan komen ook langzaam aan de weeën op gang. Ze voelen als een heftige kramp, helemaal onderin mijn buik uitstralend naar mijn bovenbenen. Rond een uur of 5 lijkt er toch wat regelmaat te komen in de weeën en besluiten we om ze te timen. Zo om de 4 minuten is er een kramp. Tegen 19.00 besluit ik de zuster eens te bellen omdat de weeën om de 4 minuten blijven komen. Ik word aan de CTG gelegd om te kijken hoe het ervoor staat. Onze kleine uk doet het prima maar de CTG registreert geen weeënactiviteit. Hoe kan dat nou? Wat voel ik dan? In de loop van de avond nog een paar keer aan de CTG maar steeds registreert die geen weeënactiviteit. Dus wordt er gezegd dat het geen weeën zijn ..Ik word gek als dit geen weeën zijn, hoe moeten dan weeën in godsnaam aanvoelen :s Tegen 23.00 gaan Jeroen en mama naar huis, moeten naar huis. Ze mogen niet bij me blijven, het gaat immers nog uren duren, ik ga nog lang niet bevallen. Ik krijg een slaappil en paracetamol om te kunnen slapen. Maar dat helpt geen ene moer tegen die helse krampen die steeds sneller lijken te komen. Daar lig ik dan in het donker, met nog 3 anderen op zaal in stilte de weeën op te vangen. Wil geen geluid maken en de anderen storen. Om 3.00 is de pijn echt hevig en komen de weeën bijna elke minuut. Er valt bijna niet tegen aan te puffen en een houding in bed vinden lukt ook niet meer. Ik word naar de verloskamers gereden waar ik weer op de CTG word aangesloten. En weer hetzelfde liedje, geen weeënactiviteit zichtbaar. Ik word er gek van, ik weet zeker dat ik weeën heb en toch registreert dat ding niks. Nou zit die band wel boven om mijn buik en waar ik de weeën voel is achter mijn schaambot en mijn bovenbenen, zou er daarom niks te zien zijn op de CTG? De arts komt er bij en besluit met een eendenbek te kijken, toucheren durven ze niet ivm de gebroken vliezen. Nou ik word tien keer liever getoucheerd dan die eendenbek, die was niet echt aangenaam. Baarmoedermond is verweekt en heb 1 cm ontsluiting, zie je er is toch iets gaande. Om toch nog even te kunnen slapen krijg ik een pethidineinjectie. Die helpt voor een uurtje, dan word ik weer wakker. En hoe, de weeën komen achter elkaar, zonder pauze. Hoe moet ik die nog opvangen. Kronkelend en in stilte lig ik in bed, wil niemand tot last zijn. Ik weet niet hoe ik het heb gedaan maar dan wordt het licht. Eindelijk de nacht is godzij dank ten einde. En dan moet ik plassen, al weeënopvangend strompel ik naar de wc en weer terug. Inmiddels zijn alle gordijnen op de kamer geopend en lig ik dus zichtbaar voor iedereen de weeën op te vangen. Vind dat niet erg prettig maar kan er door de weeën ook niks van zeggen. Weer word ik aan de CTG gelegd en wederom registreert dat ding niks. Volgens de nieuwe zuster is het pas begonnen en zijn er nog geen weeën. Ik moet ontspannen en niet in paniek raken. Ik moet immers nog zo lang. Ja makkelijk gezegd voor haar. Elke keer word er maar gezegd dat ik geen weeën heb maar wat is het dan? Ze zijn nauwelijks op te vangen, weet niet hoe ik ze moet wegpuffen, zo zeer doen ze. Ik vraag me dan ook af of ik een aansteller ben, het zijn toch geen weeën? Dat gevoel wordt me duidelijk gegeven door de zuster. Het blijft maar door mijn hoofd stoken, ben ik dan zon aansteller? Een mietje dat ik om pijnstilling heb gevraagd? Rond 9.00 arriveren mama en Jeroen gelukkig. Eindelijk wat steun voor me, niet meer alleen. Mama ziet meteen aan me dat het menens is. Niet lang nadat mama en Jeroen er waren kwam de arts aan mijn bed met verlossend nieuws. Ze gaan ivm al 24 uur gebroken vliezen en de hoge bloeddruk me verder inleiden en ik krijg een ruggenprik! Eindelijk voelt het alsof ik serieus word genomen. God ik ben nog nooit ergens zo blij mee geweest. Voordat ik naar de verloskamers word gereden willen ze toch nog even kijken naar de ontsluiting. En ik blijk 4cm te hebben. Dus in 3 uur tijd van 1 naar 4 cm ontsluiting. Wat nou geen weeën? Hoe krijg ik anders die ontsluiting. Vanuit mijn gewone bed word ik overgehesen in een rolstoel om naar de verloskamers te gaan. Geen pretje in en uit een rolstoel moeten stappen als je midden in de weeën zit. Op de verloskamers heb ik een paar erg heftige weeën. Iedereen om me heen puft mee maar ze zijn echt niet weg te puffen of op te vangen. Dit is echt hels . Met smart wacht ik op de anesthesist. Het lijkt wel een eeuwigheid te duren. Maar eindelijk is ie daar dan. De houding waarin de ruggenprik wordt gezet is nog het prettigst om de weeën die blijven komen op te vangen. Het zetten van de prik stelt niks voor en is zo gepiept. Alleen de prik die de huis verdooft voel ik, voor de rest voel ik er niks van. En eindelijk na een paar helse uren beland ik in de hemel en kan ik weer wat ontspannen. Ik voel geen weeën meer .Heerlijk! Ik word aan allerlei toeters en bellen gelegd. Ik krijg een infuus en een blaascatheter. Onze uk krijgt een electrode op het hoofd om die in de gaten te houden en ik krijg ook nog een drukmeter voor de registratie van de weeën. Ditmaal van onderen en wat blijkt daarop, weeën! Zie je nou wel ik zeg al die tijd dat mijn weeën zo laag zitten, achter mijn schaambot en op mijn bovenbenen. Eindelijk bevestiging dat ik dus wel degelijk weeën had. Een uur na de ruggenprik komen ze even kijken hoe het gaat. Wat blijkt, ik ben ineens van 4 naar 9 cm gegaan. De ruggenprik en de daarbij horende ontspanning doen hun werk! Ik doezel wat weg in de uurtjes daarna, wat bijkomen van de nacht zonder slaap. Tegen 15.00 heb ik dan volledige ontsluiting alleen ontbreken de persweeën. Om die reden word ik aangesloten op weeënopwekkers. Elk half uur wordt de stand van de pomp opgehoogd en langzaam aan worden de weeën heftiger. De ruggenprik wordt gestopt zodat ik ook het gevoel kan krijgen om goed mee te persen. En dan eindelijk om 18.20 mag ik mee gaan persen. Op dat moment is het hoofdje van uk al zichtbaar. Dus ik hoop nog dat het een beetje soepel zal verlopen. Het persen gaat in het begin echt heel goed, mama en Jeroen zijn een grote steun. Ik zit echt in een ritme en het voelt zo anders dan de ontsluitingsweeën. En toch zit er helaas niet zoveel schot in de zaak. Onze uk heeft het blijkbaar ook niet meer zo naar de zin, het hartslagje stijgt tot grote hoogte tussen het persen en tijdens het persen daalt de hartslag heel erg. Tot 3 keer toe wordt er van het hoofdje bloed afgenomen om de conditie te bepalen van uk. Die wordt langzaam aan steeds wat slechter. Ook ik raak onderhand uitgeput, het is al bijna 33 uur geleden dat mijn vliezen braken. Mijn bloeddruk stijgt tijdens het persen tot grote hoogte en samen met de vermoeidheid zorgt dat ervoor dat ik wegraak en bewusteloos raak. Met moeite krijgen ze me weer bij en krijg ik zuurstof toegediend. En dan is er ineens paniek, het gaat echt niet goed met uk en hoe ik ook pers er blijft weinig schot in zitten. Binnen een mum van tijd staat heel de verloskamer vol met allemaal artsen en is er haast geboden. Ze besluiten om de vacuumpomp te gaan gebruiken. Half bij kennis krijg ik alles mee. Ik krijg een knip waar ik niks van voel en dan gaat het ineens heel snel, 2 keer persen en dan staat het hoofdje al. Dat doet wel zeer, brand enorm en dan voel ik ineens dat warme lijfje er uitglijden en word uk op mijn buik gelegd. Daar blijkt dat de navelstreng 2 keer om het nekje zit dus Jeroen moet snel de navelstreng doorknippen. Wat een enorme ontlading, eindelijk ina 33 uur is deze hel voorbij. Ik kijk naar dat kleine lijfje op mijn buik en kan niet ophouden met huilen. Er gaat zoveel door me heen. Eindelijk is alle moeite en hard werken ten einde. Samen met Jeroen mogen we zelf kijken wat het is ..We hebben een dochter! Al snel maakt de blijdschap plaats voor zorgen. Ze huilt nauwelijks en is erg slap. Snel wordt ze meegenomen naar de reanimatiekamer waar ze zuurstof krijgt en al snel zijn er 3 kinderartsen die haar onderzoeken. Dit alles gaat allemaal in sneltreinvaart. De kinderartsen besluiten om haar mee te nemen naar de couveuseafdeling want ze doet het niet zo goed. En dan is ineens iedereen weg. De kamer stroomt leeg, alle artsen gaan weer weg, Jeroen is met zijn dochter mee, mama is mensen aan het bellen. Daar lig je dan even heel alleen en besef je een beetje wat er allemaal gebeurt is. Het lijkt wel alsof ik alles gedroomd heb, alsof het over iemand anders gaat en niet over mezelf. Heel vreemd. Dan komt de verloskundige met de spullen om te hechten. Ik heb nogal last van winderigheid tijdens het hechten. Oops Ik kondig ze wel aan en dan kan ze net op tijd wegduiken haha. Ze is wel een half uur bezig en ik vraag me echt af wat voor een ravage het daar beneden is. Komt dit ooit nog goed? Volgens mijn moeder heeft ze het netjes gedaan dus dat moet ik maar geloven. Als het hechten klaar is en de placenta er ook uit is word ik lekker gewassen en opgefrist. Ook word ik verlost van alle slangen. En dan ..mag ik eindelijk naar mijn dochter toe. Ik heb haar immers maar 5 minuutjes op mijn buik gehad en toen werd ze weggehaald.
Goh, lijkt me verschrikkelijk als mensen je niet serieus nemen met je weeën. Ook frustrerend dat die weeën zo laag waren en niet te zien waren op de CTG... Gelukkig een verhaal met een goeie afloop en een knappe dochter tot gevolg =D>
pfff hanah wist niet dat het zo heftig was meid! en dan wordt ze ook nog meegenomen die kleine en lig je daar stjeee zeg gelukkig maken jij en jullie dochter het goed ben trots op je!
Tjee, hannah wat een verhaal, heb een brok in de keel, zoveel herkenning van mijn eerste bevalling, vooral het niet serieus nemen van de weeen en de pijn en dat ze maar zo je man naar huis sturen, en hoe alleen je je dan voelt, ja ze geven je even wat pijnstilling en verdoving en verder zag ik ze bijna niet terug. En ook dan ben je bevallen, dan heb je de zorgen om Nieve, dat was ook zo bij kim, die was helemaal paars en de ademhaling kwam niet zelf op gang, mocht haar 5 sec. vasthouden en weg was ze. Jou verhaal roept het allemaal weer even terug. gelukkig was mijn 2e bevalling veel beter, en dat wil ik als moedhoudertje meegeven, volgende keer zal het wrs heel anders gaan. Ik kan me voorstellen dat het allemaal een plekje moet krijgen, dat was bij mij ook zo, en nu nog als ik bv. jou verhaal lees of ik kom op een couveuse afdeling, dan overvalt me dat gevoel weer. Geniet nu maar lekker van Nieve, ben blij dat ze zo'n lief meidje is en dat ze het zo goed doet! Heb je nog even weer de roze wolk! Dat maakt weer wat goed! Liefs Evelien
Jeetje Hannah, wat een ontzettend heftige bevalling Jij en je dochter maken het nu gelukkig allebei goed. Geniet ervan!
Hannah, zoals je zelf ook al hebt gelezen, jouw bevalling was mijn bevalling maar dan in de overtreffende trap (helaas). Ik vond het al zwaar, en ook bij mij registreerde het ctg de weeen als lichte harde buiken. Pas met die electrode (plaatsing deed bij mij erg veel pijn) was het duidelijk dat het weeen waren. Maar meid, ik vind het echt sneu voor je dat ze je niet serieus namen, en gewoon eventjes een paracetamolletje met slaaptabletje... En tja.. die winderigheid, ik had het eigenlijk nog nooit gehoord/gelezen.. maar ben blij dat ik niet de enige ben dikke kus Daphne
Het leed dat bevallen heet! Gelukkig is het uiteindelijk goedgekomen.... Neem de tijd om het te verwerken hoor!
Jeetje Hannah, respect hoor! Ik wist ook niet dat je bevalling zo hevig was geweest. Ik snap nu waarom het even duurde voordat je het hele verhaal hier hebt neer kunnen zetten. Het is niet niks zeg. Klinkt cliche maar je hebt er heel wat moois voor terug gekregen, Nieve is echt een schatje!
wat een verhaal zeg wel goed omschreven allemaal, wilde steeds verder lezen Naar dat je je niet serieus genomen voelde en vooral dat je dus niet een kamer alleen had... telkens die gedachte dat je andere niet wilde storen! Gelukkig is Nieve er nu!
He lieverd, Wat een verschrikkelijk bevalling zeg. Ik dacht al zoiets. Kan me voorstellen dat je het moeilijk vond om alles op te schrijven. Maar gelukkig is het gelukt, en ik hoop voor je dat dit helpt met het verwerken. Je bent een enorm sterke vrouw, met een prachtige meid! X Neia
Tjee wat een heftige bevalling. Gelukkig gaat het inmiddels met Nieve helemaal goed, geniet van dit kleine wonder!
soow wat een verhaal zeg! echt een heftige bevalling! wat moet jij je klote hebben gevoeld die nacht dat er zogenaamd geen weeen waren... je hebt echt een prachtige dochter gekregen! echt een mooie meid! hoop dat je het allemaal een beetje goed kan verwerken.
Jeetje wat een verhaal... Ik kreeg het er helemaal benauwd van toen ik las dat je daar in je uppie 's nachts lag met weeen.. Verschrikkelijk dat er zo over je heen gewalst is, meid toch! Maar gelukkig is het allemaal goed gekomen en je dochter is prachtig!
Pffffff..... tijdens het lezen van je verhaal komen bij mij de emoties ook weer boven. Het lijkt wel een dejavu... Moet je trouwens wat mee doen, met dat schrijven, kun je goed zeg. Maargoed. Ik lag dus ook 'alleen' in het ziekenhuis, al uuuren weeen op te vangen, en dan moet je vent ook nog eens naar huis 's avonds. Lig je dan in je uppie. Ik heb ook de hele riedel gehad: eendebek, opwekveter, inslaapprik -die maar 1 uurtje hielp-, 2 dagen pijlijke voorweeen, CT scan, hartje wat niet helemaal goed gaat (dus lichtelijke angst en paniek), opwekinfuus, ruggenprik, 'draadje' op hoofdje baby (PIJNLIJK!) maximale inhoud ruggenprikvloeistof (15cc) maar toch die weeen nog voelen like hell (!), bijna spoedkeizersnee -ivm hartje-, gevoel dat je moet poepen maar dat probeert in te houden (en dat ook moet (poepen) - en niemand die even zegt: oh, maar dat zijn de persweeen terwijl er 10.000 artsen omheen staan) inknippen, dichtnaaien (3 'lagen') en noem maar op. Voor mij was het dus een redelijk dramatisch gebeuren. Wel met de mooiste beloning ever natuurlijk! Maar ik kon niet bevroeden dat bevallen zoooooo zou zijn (heftig!). Bij mij hielp in ieder geval om het daarna nog even goed op te schrijven wat er allemaal was gebeurd (alsof ik dat ooit zou vergeten, hi hi).
Jemig wat heftig Hannah! Je had al gezegd dat je het nogal traumatisch had gevonden allemaal. Na het lezen van je verhaal kan ik dat helemaal begrijpen! Verschrikkelijk vooral ook, dat je gewoon niet serieus werd genomen. De plek waar jij de weeën had, die herken ik wel... bij mij bleven ze echt heel erg op de heupen hangen. Ik kon het thuis tenminste nog gewoon uitschreeuwen van de pijn, zonder me schuldig te moeten voelen ofzo voor andere vrouwen die op de kamer lagen... ik vind het dan ook echt superknap van je dat je het zo lang volgehouden hebt!
Lieve Han, wat fijn dat je eindelijk na al die ellende je meisje in je armen mag houden. Geweldig! Genite van elkaar. Het is je gegeund!
Hannah, ik heb je verhaal nu pas gevonden. Wat een heftige bevalling zeg. Maar je hebt het wel heel mooi en ontroerend opgeschreven. Gelukkig gaat het nu goed met jou en jullie prachtige meid!
Bedankt voor al jullie fijne reacties... Mijn verhaal kwijt kunnen helpt een stuk bij de verwerking en een plekje geven van de bevalling.