Mijn bevalling.

Ik ben op 9-7-2006 bevallen van een prachtige zoon Nathan. Hij was 53,5 cm en een gewicht van 3815.
De bevalling ging niet helemaal als gewenst. We wilden graag thuis bevallen en zo natuurlijk mogelijk. Maar het werd een ziekenhuis bevalling met een ruggenprik en een heleboel slangetjes en draadjes.

Op vrijdag avond om 11 uur was het duidelijk dat ik echt weeen had en om 2 uur 's nachts kwamen ze al om de 3 minuten. Rond half 5 kwam de verloskundige maar er was nog maar 1 cm ontsluiting. We moesten tussen 9 en 10 maar terug bellen. Rond 12 uur 's middags kwam ze weer kijken maar er was nog maar 3 cm. Ondertussen gingen de weeen in alle hevigheid door en kreeg ik een paar echte weeenstormen. Ik had bijna geen tijd om op adem te komen.

De verloskundige zou een uur blijven en als er na dat uur niks zou zijn veranderd zouden we naar het ziekenhuis gaan. Ze probeerde mijn vliezen te breken maar dat ging niet want het hoofdje van de baby zat direct op de vliezen, er zat geen vruchtwater tussen.

Na een uur was er geen verandering dus op naar het ziekenhuis. Balen. In de verloskamer werd ik meteen aan allemaal slangetjes en banden gelehd om de weeen activiteit te meten en de hartslag van de baby. Inmiddels waren we nogal uitgeput want mijn man en ik hadden natuurlijk de hele nacht niet geslapen.

De weeen bleken niet krachtig genoeg te zijn dus om 17.30 kreeg ik een ruggenprik en weeen opwekkers. Want het duurde allemaal te lang. De ruggenprik was wel fijn want nu kon ik tenminste even uitblazen voordat ik moest gaan persen.

Om kwart voor tien 's avonds werd de pomp van de ruggenprik uitgezet en was het wachten tot ik het gevoel in mijn onderlijf terug kreeg en persdrang kreeg.

Om 23.40 begon ik met persen en om 00.12 op zondag kwam Nathan ter wereld.

Maar toen begon het gedoe pas echt. Ik had vlak voor het persen koorts gekregen en een infuus met antibiotica gekregen. De antibiotica had Nathan nog niet kunnen bereiken dus had hij ook koorts toen hij geboren werd. Hij had ook in het vruchtwater gepoept en dit zat in zijn longen en zijn maag.
Kortom hij moest vrijwel meteen naar de couveuse afdeling. Mijn man ging met hem mee.
Ik had een liter bloed verloren en ik moest nog worden gehecht en gewassen dus ik bleef achter zonder baby.
Nathan heeft bijna een week aan het infuus gelegen in een open couveuse. Ik lag een verdieping lager.
Vorige week zondag mochten we naar huis. Het heeft een gigantische impact gehad en ik heb het nog niet helemaal verwerkt.

Ons jochie is nu helemaal gezond en blij. Daar zijn we ontzettend dankbaar voor want het had allemaal anders kunnen zijn.