Mijn ervaring met curetteren.

Ik schrijf dit bericht omdat ik zelf gecuretteerd moest worden na een missed abortion met 9 weken en ik enkel horror verhalen over de curettage tegenkwam. Hier mijn verhaal en ervaring.

Op vrijdag de 13e had ik dan ineens (heel onverwacht) een positieve zwangerschapstest in mijn handen. HUH, was mijn eerste reactie, direct overspoeld door intens geluk. Wat waren we blij. Even wennen, je bent voor de eerste keer zwanger, spannend, eng, maar zo gewenst en welkom.
Maandag meteen gebeld naar de huisarts en een eerste afspraak gemaakt bij de gynaecoloog, wederom op de 13e mochten we komen voor onze eerste echo. Spannend!

Behalve zeer pijnlijke, grote en zware borsten en af en toe wat kriebeltjes in mijn buik had ik geen last van de "echte" zwangerschapskwaaltjes. Je maakt je meteen zorgen, gaat het wel goed daar binnen? Je zoekt het een en ander op, maar het ene verhaal is nog enger dan het andere verhaal. Dan maar niet op internet zoeken, er gewoon van uitgaan dat alles goed gaat en de natuur zijn werk laten doen.
Hoe vroeg het ook was, met 8 weken had ik al een behoorlijke buik en kon ik al bijna niet meer verbergen dat ik zwanger was. We genoten er zo van. Lekker tijdschriften lezen over zwanger zijn, stiekem al een beetje ideetjes op doen voor de babykamer en natuurlijk praten over namen.

Toen was het eigenlijk zo ver, maandag de 13e, we zouden voor het eerst onze kleine beeb gaan zien. Wat waren we zenuwachtig.
Een inwendige echo, prima, het maakte me allemaal niets uit. We willen het hartje zien! Helaas hebben we het hartje nooit gezien...
Onze beeb bleek met 6 weken al geen leven meer te zijn. Wat een klap in je gezicht, en daar komen ze, de tranen. Meteen doorgestuurd en de knorrige gynaecoloog hield vast aan de "publicaties": er is nog een kans van 1 procent en pas als we die kunnen uitsluiten, gaan we actie ondernemen. Er werd verder geen antwoord op onze vragen gegeven, hij was zo zakelijk en bijna onmenselijk.
Eenmaal thuis voelde ik me ongemakkelijk met mijzelf, er zit een embryootje in je wat nooit zal gaan leven. Mijn vriend besloot het ziekenhuis terug te bellen en heeft een afspraak voor woensdag kunnen regelen, bij mijn vaste gynaecoloog. Wel moest ik dezelfde middag nog terug komen om bloed te prikken. Dit zouden ze woensdag ochtend weer doen, om zo te kunnen uitsluiten dat de HCG waarde gestegen was. Woensdagmiddag zou ik dan op bezoek gaan bij de gyn voor de uitslagen.

Woensdagmiddag: de uitslagen zijn er. Uitslag: HCG is gestegen, torenhoog en volgens mijn gynaecoloog hartstikke zwanger. Weer een inwendige echo maar met hetzelfde resultaat: 9 weken zwanger maar het embryootje is veel te klein en geen hartslag. De gynaecoloog bevestigde wat wij sinds maandag al wisten: een missed abortion.
Hij heeft meteen gebeld of er voor het weekend nog plaats was om te curetteren, en dat was er. De volgende dag al. Ik moest bij de apotheek even 2 pillen ophalen die ik de volgende ochtend zodra ik wakker werd vaginaal moest inbrengen. Dit medicijn wekt de "bevalling" op en zorgt dat de baarmoedermond week wordt. Dan zou de curettage soepeler verlopen.

De dag van de curettage was spannend, met een dubbel gevoel. Je weet dat je na deze dag weer nieuwe kansen krijgt, maar ook dat je je kindje (hoe klein het ook nog is) voor altijd kwijt zal zijn. Maar curettage was voor ons de enige manier om dit af te kunnen sluiten en verder te kunnen gaan. Ik wilde niet wachten tot de natuur zijn werk zou gaan doen, met het risico alsnog gecuretteerd te moeten worden.
Eenmaal in het ziekenhuis werd ik goed opgevangen door de meiden van de afdeling gynaecologie. Ik moest nuchter zijn vanwege de volledige narcose. Er werd een infuus ingebracht en terwijl ik in bed lag werd een vragenlijst met me doorgenomen. Na een uurtje werd ik naar een andere afdeling gebracht, waar je moet wachten tot de OK vrij komt.
Ook daar stelde ze me op mijn gemak. We fijn, want mijn vriend mocht niet mee naar deze ruimte. Daar werd ik na een half uurtje opgehaald door de assistent van de anesthesist. Hij reed me naar de OK en daar stond een team van 5 mensen klaar: de gynaecoloog die de curettage zou doen, 2 assistentes, de anesthesist en zijn assistent. Ze waren allemaal erg vriendelijk. Ik had het zo koud van de spanning en ik kreeg lekker warme lucht onder de deken geblazen. Toen werd ook het slaapmiddel toegediend en weg was ik.

Ongeveer een half uurtje erna werd ik wakker gemaakt door een verpleegster. Ze haalde de intubatie weg en liet me rustig wakker worden. Ik heb nog even met haar gepraat en toen mocht ik eindelijk terug naar de afdeling gynaecologie, waar mijn vriend op me wachtte. Wat was ik blij om hem te zien, ik barstte in tranen uit, ik denk door alle spanning en dat het eindelijk allemaal voorbij was.

Ik heb nauwelijks last of pijn gehad na de curettage. Na het wakker worden uit de narcose had ik wat lichte rugweeën, maar die vielen alles mee. Eerder een zeurderig gevoel dan echte pijn.
Ik mocht dezelfde dag naar huis en heb alleen de eerste 2x dat ik naar het toilet moest om te plassen licht (helderrood) bloedverlies gehad. Daarna ging het vrijwel direct over op bruin bloed. Heel de week heb ik wat lichte buikkrampen gehad, die goed te doen waren met paracetamol. Ik moest wel alles rustig aan doen, want zodra ik iets te snel liep en wat zwaarder huishoudelijk werk deed, voelde ik direct mijn buik.

Na een week namen mijn "zwangerschapskwalen" af, mijn borsten slonken weer. Al met al is het curetteren me lichamelijk heel erg meegevallen. Mentaal is natuurlijk een ander verhaal, je wordt in ene keer keihard van je roze wolk geschopt.

Ik hoop dat er mensen zijn die ik met dit bericht gerust kan stellen over een curettage, want met al die enge horrorverhalen op het internet schiet je ook niets op.

Wij hebben dit inmiddels een plekje kunnen geven en kijken vol goede moed naar de toekomst, want die is er!
Niet alleen voor ons, maar voor ons allemaal.