Mijn mooie lieve zoon Ryan*

Lieve moeders,

Ik lees al heel lang mee op het zw pagina maar nu pas heb ik een account aangemaakt. Nooit gedacht dat ik hier mijn verhaal zou doen. Het zal een lang verhaal worden sorry daarvoor maar ik wil het van mij afschrijven wat ik de afgelopen maanden weken heb meegemaakt. Maandagochtend 6 januari rond 06.00 uur s'ochtends had ik last van lichte krampjes en ben slaperig naar het toilet gegaan en ik had het niet door maar dacht dat ik wat roods zag en ben weer naar bed gegaan ik dacht huh heb ik het nou goed gezien. Ik weer naar het toilet en ben toen zelf weer wat gaan kijken bij het afvegen merkte ik bruin met slijmverlies ik heb in mijn gehele zwangerschap nooit bloedverlies gehad en schrok ervan. Heb gelijk die ochtend verloskundige gebeld omdat mijn gevoel zei dit is niet goed. Mijn verloskundige is in mijn straat niet eens 4 min lopen en kon er om 09.00 uur terecht. Ondertussen wilde ik een kop thee maken maar wat kreeg ik toch een pijn bij het staan, kon het niet verdragen en ging weer op bed liggen en toen zakte de pijn weg. Ben zo bang geweest en dacht dit is echt niet goed wat is het.ik merkte zelf dat ik de pijn moest wegzuchten. Toen om 08.15 uur belde de verloskundige en zei dat ik eerder kon langs komen zij was er al. Ik ben er snel naar toe gegaan met veel pijn in mijn buik. Daar aangekomen ging ze naar het hartje luisteren en dat was goed, ze zei ik zie dat je veel pijn heb ik ga je inwendig onderzoeken. Wat ze toen zei en aan haar gezicht te zien is dat ik waarschijnlijk al een vingertopje ontsluiting had en de pijn vroegtijdige weeen ik wist niet wat ik hoorde begon gelijk te trillen en was daar alleen. Verloskundige met spoed ziekenhuis gebeld en ik mijn moeder om naar het ziekenhuis te gaan. Daar aangekomen werd er eerst met echo naar mijn zoon gekeken en dat zag er goed uit hartje klopte goed en daarna kweek afgenomen doormiddel van eendenbek dat viel opzich mee maar toucheren oh dat deed ontzettend veel pijn en aan de gyne zijn gezicht te zien dat het niet goed was, bleek inderdaad dat mijn baarmoederhals/mond helemaal verweekt was en een centimeter ontsluiting en zelf de vliezen iets naar buiten, mijn wereld stortte in. Was net 21 weken zwanger en bleek dus cervixinsufficiëntie had er nooit van gehoord. Ik moest gelijk blijven en aan de weeenremmers. Toen begonnen de moeilijke, bange, pijnlijke dagen.Ik kreeg weenremmers en moest volledige bedrust houden. Ik mocht alleen opstaan voor douche en toilet. Ik was zo ontzettend bang om mijn zoon te verliezen. Elke dag werd er naar zijn hartje geluisterd en dat was heel goed. Na 48 uur weeenremmers (zetpillen) werd er een inwendige echo gemaakt. Eerder was dat niet gedaan omdat ze de baarmoeder niet willen prikkelen. Opeens stonden er zoveel artsen verpleegkundigen in mijn kamer en uit de echo bleek dat de het hoofdje helemaal beneden stond en dat de vliezen een heel stuk eruit was de gyne zei gelijk dat wordt OK als zij nu niets zouden doen dan zou ik een van deze dagen bevallen. Er is dus besloten een cerclage te plaatsen ik werd gelijk voorbereid voor de operatie met risico op het breken van de vliezen maar beter iets dan niets proberen. De arts die mij heeft geopereerd is gespecialiseerd erin en heeft heel veel ervaring, hij zou de vliezen voorzichtig terug duwen en de baarmoederhals dicht hechten. Ik was zo ontzettend bang, mijn familie ondertussen gebeld en zij waren snel gekomen. Ik werd voorbereid en mijn bed werd anders gezet voeteneinde helemaal naar boven en hoofdeinde beneden. Ik begon te trillen en was ontzettend bang. Ik ging geheel onder narcose en toen ik bijkwam in de uitslaapkamer stond de arts bij me dat de operatie geslaagd was. Ik was heel erg suf maar ontzettend blij dat het gelukt was. Zo ging het een week voorbij in het ziekenhuis ook gestopt met weeenremmers en kijken hoe het ging. Dat ging heel goed ik kreeg na het plaatsen van de cerlage ook utrogestan tabletjes om mijn baarmoeder rustig te houden. Ik was bezig om te werken na mijn ontslag ik mocht zelfs 3x per dag 15 min lopen op de afdeling heel rustig aan mobiliseren en oh wat was dat zo fijn om even een frisse lucht te halen buiten, maar ik had er alles voor over om mijn zoon te redden als ik maanden in het ziekenhuis moest blijven dan had ik dat gedaan. Op een zaterdag mocht ik naar huis maar met dezelfde bedrust ook thuis houden. Ik verbleef bij mijn moeder en had zaterdagavond toch wat last van harde buiken maar sinds ik in het ziekenhuis lag ga je op alle kleine dingentjes letten en vraag je af oh heb ik een harde buik of hoort het er gewoon bij maar zo lang ik die pijn niet voelde zoals ik werd opgenomen dan is niets aan de hand maar moet wel altijd melden. Als ik het niet vertrouwde moest ik gelijk bellen en langskomen. Het was zondagochtend en ik vertrouwde het niet en ging naar het ziekenhuis en wat bleek dat ik toch weer weeen had. Ik moest gelijk blijven en weer aan de weeenremmers. Toen ging het slecht ik ga mijn verhaal wat inkorten zie dat het erg lang word
Maandagmiddag was ik in gesprek met een psycholoog van het ziekenhuis. Sinds 6 januari opgenomen in het ziekenhuis en wat ik allemaal heb meegemaakt en heel erg emotioneel ben hadden de artsen gevraagd of ik er behoeft aan had en ik zei ja en dat heeft mij erg goed gedaan.Terwijl de psycholoog bij mij was voeld e ik 2 warme plonzen en ik zei volgens mij zijn mijn vliezen gebroken was heel erg bang en verdrietig ik dacht nu is het afgelopen ik ga bevallen en verlies mijn zoon. Toen begonnen de pijnlijke onwerkelijk bange dagen. Na paar dagen met gebroken vliezen te zitten en toch nog proberen uit te rekken met weeenremmers, morfine en andere medicijnen trok ik het niet meer had zoveel pijn en was letterlijk van de wereld helemaal niet bij, zat onder de medicijnen en allerlei medicatie om uit te rekken tot 23 weken en 5 dagen om eventueel overgeplaatst te worden naar het Leiden LUMC, maar ik zou mijn kind dat niet aandoen heb eerder gesprekken gehad met kinderartsen en specialisten die op een neonatologie werken en 85% kans op ernstige afwijking zoals blind, doof, hersenbeschadiging, zwaar gehandicapt en alsnog overlijden. Nee mijn beslissing stond vast ik ga mijn zoon dat niet aan doen. Maandag vliezen gebroken en woensdagavond had ik koorts en infectie opgelopen en besloten de artsen om mijn zoon te halen want het ging niet goed met mij en besloten ook te stoppen met weeenremmers en gevaar voor mij leven niet verder uit te rekken was ook sprake van ruggeprik maar je kan niet dagen met ruggeprik zitten het om uit te rekken. Eerder heb ik van alles al geregeld toen de cerclage was verwijderd. Mijn verzekering gebeld voor begrafenis te regelen een kilt uitgezocht was realistisch en als ik terug denk hoe heb ik dat in godsnaam kunnen regelen. Ik werd heel goed begeleid door artsen en verpleegkundigen. Woensdagavond ik weet niet meer hoe laat heb ik een ruggeprik gehad want de weeen kwamen om de paar minuten en ik verging van de pijn, zat sinds maandag met weeen en mijn lichaam trok het niet meer. Ik heb gevochten voor mijn zoon om het uit te rekken maar ik kon gewoon niet meer. Na ruggeprik was het echt een opluchting de pijn was weg en ik was helemaal kopt en zou weeenopwekkers krijgen omdat ik nog steeds maar 2 cm ontsluiting had was zo bang er vroeg zelf aan de verpleegkundigen om te wachten met weeenopwekkers. Ik ben zo goed behandeld door iedereen alle artsen, verpleegkundigen en familie mijn lieve moeder, mijn schoonmoeder, zusje en nicht waren bij de bevalling en er waren 2 bedden gelegd in de verloskamer want hoe of wanneer ik zou bevallen konden zij niet zeggen. Maar het ging best snel op 23 weken en 2 dagen ben ik bevallen.
Op 23 januari om 01:20 uur is mijn lieve mooie zoon Ryan geboren en heeft 2 keer geademd en in mijn armen heen gegaan. Hij is zo mooi en helemaal compleet en weeg 600 gram met alles erop en eraan. Ik heb hem heel lang bij mij gehad en er zijn veel foto’s gemaakt en zelfs gefilmd en daar ben ik blij om dat ik toch nog een aandenken aan hem heb. 25 januari heb ik mijn lieve zoon in besloten kring begraven op de begraafplaats waar ook mijn vader is begraven. Nooit in mijn leven gedacht dat ik mijn kind zal gaan begraven. Vandaag is het precies een week geleden en het doet zo ontzettend pijn met lege handen ga ik naar huis. Maar hij heeft geen pijn gehad en is vredig heen gegaan en dat geeft mij een goed gevoel, heb heel goed afscheid van hem kunnen nemen. Sorry voor mijn hele lange verhaal maar driekwart geschreven want anders wordt mijn verhaal nog langer Wil graag met andere moeders hierover praten en ik wilde ook mijn hart luchten(en vader heeft vanaf begin zw mij in de steek gelaten)
Bedankt voor het lezen.
Liefs mama van Ryan voor altijd in mijn hart

 

Bedankt voor jullie lieve woorden!
Ik moet nog even mijn weg hier vinden hoe alles werkt.

Met veel pijn en verdriet lees ik jullie verhalen en wat jullie hebben meegemaakt hoop dat jullie ook het een plekje kunnen geven.

Ik leef op dit moment in een roes en kan het nog niet bevatten wat er allemaal is gebeurd. De dagen in het ziekenhuis gingen zo langzaam en nu gaan de dagen zo snel heel raar.

Deze week heb ik Ryan aangegeven bij de gemeente....moest echt mijn tranen inhouden bij de balie, maar geeft mij een goed gevoel. Ook ben ik bezig met de baby rouwkaart en wil ik deze week klaar hebben, heb ook voet en handafdrukjes die ik ga plaatsen op de kaart.

Ik zal zeker meeschrijven met andere lotgenoten dat zal mij zeker goed doen. Nogmaals bedankt voor jullie lieve woorden!

Heel veel liefs

 

@JoyofLiving bedankt! Ik zal eens kijken bij stichting Lieve engeltjes. Nu alles rustig is geworden begin ik pas te beseffen hoe hard en wreed mijn ex partner is geweest.

Had een relatie van meer dan 12 jaar en meer dan 6 jaar samengewoond. Laatste 2 jaar ging het niet zo goed en hebben wij besloten te latten hij zijn eigen huis en ik de mijne en dat ging goed. Mijn vriend wist van mijn kinderwens af en dat ik heel graag moeder wilde worden maar sinds we een lat relatie hadden moest hij daarvan niets weten maar wist dat er geen sprake was van anticonceptie en dat ik verder ging met mijzelf kwa onderzoeken enzovoorts zonder hem. Na meer dan 5 jaar heb ik eindelijk een positieve zwangerschaps test! Wat was ik zo blij, gelukkig helemaal happy. Toen ik mijn partner vertelde dat ik zwanger was wilde hij helemaal niets van weten echt helemaal niets. Ik liet hem met rust en dacht ik ga er alleen voor hoe moeilijk het ook is zonder partner ik ben een zelfstandig vrouw en heb mijn familie om mijn heen mijn lieve moeder zusjes broertje nicht enz. Maar vanaf het begin van de zw heb ik veel ellende meegemaakt.....hoe hard ook ik miste mijn partner hierin om alles met hem te delen.

Nu is het gewoon klaar met hem, hoe moeilijk ik het ook vind. Hij heeft mij echt keihard in de steek gelaten en geen 1 keer naar mij omgekeken. Misschien klinkt het raar wat ik ga zeggen maar hij heeft zo hard op mijn hart getrapt ik vergeef hem dit nooit. Iedereen heeft hem gebeld, geappt enz maar geen gehoor niks. Hij had zelf de kans gehad om afscheid te nemen van zijn zoon zonder mij en mijn familie onder ogen te zien en is niet geweest. Hoe onmenselijk is dat geen afscheid nemen van je zoon, niet vastgehouden, aangeraakt en ook niet bij de begrafenis geweest. Zijn ouders hebben vanaf het begin mij gesteund en ja je kan moeilijk iemand forceren en dwingen, daar kunnen zijn ouders ook niets aan doen. Ik heb begrepen dat hij zich erg schuldig voelt en spijt heeft......ik hoef geen excuses nee voor mij is het te laat.....wil mijn lieve zoontje.

Dit hoofdstuk van hem is klaar en afgesloten. Ondanks dat heb ik veel steun aan mijn eigen familie en daar ben ik dankbaar voor.

 

@liefde88 wat verschrikkelijk, heel veel sterkte!

@Theprinces oh meid wat erg dat jullie dit moeten meemaken. Heel veel sterkte in deze moeilijke tijd!

Verox en andere moeders ontzettend veel sterkte toegewenst.
Met pijn in mijn hart lees ik al die verhalen wat wij hebben gemaakt. De mamma's die het meemaken met zo een groot verlies en verdriet doet zo pijn is echt niet te bevatten.

Vandaag heb ik de baby rouwkaart besteld en het is een mooie kaart geworden, met een passend gedicht wat ik de afgelopen tijd heb meegemaakt.

Veel liefs