Lieve allemaal, Mijn zoon van bijna 14 zit zo slecht in zijn vel op het moment. Het doet mij zo’n pijn in mijn moederhart om dat te zien. Hij geeft aan dat alles in zijn leven nu ‘kut’ is. School is zo anders nu, hij gaat 4 x per week 3 uurtjes en dan in een halve klas. Heeft wel contacten, maar die hebben nog niet echt de kans gekregen nu om uit te groeien tot echte vriendschappen (hij zit in de brugklas). Zijn sport (judo en kickboksen, allemaal binnen dus) ligt al maanden stil. Hij mist echte, hechte vriendschappen. Hij trekt zich erg terug en gaat zich vervolgens nog eenzamer voelen. Is niet te genieten en voelt zich dan weer schuldig omdat hij de sfeer in huis zo beïnvloedt. Een hormonenlijf wat het niet makkelijker maakt... Pfff... ik mis mijn vrolijke, sociale kind en gun hem zoveel meer. Waarom schrijf ik dit op? Geen idee... hoop op herkenning bij andere moeders denk ik. Misschien kunnen we elkaar een hart onder de riem steken in deze kloterige coronatijd. Liefs!
Wat erg en lijkt me inderdaad heel moeilijk. Ik herken het gelukkig niet bij mijn eigen kinderen maar ik weet wel dat er veel kinderen zo rond lopen en met zichzelf in de knoop zitten. Spreekt hij weleens af met iemand van school?
Kan hij misschien eens afspreken met iemand die hij nog kent van de basisschool? Of van de sportschool en dan samen buiten trainen? Al is dat op die leeftijd wel lastig om dat initiatief te nemen. Heeft hij social media? En dan iets waar zijn klasgenoten op zitten, bv Snapchat. Dus wel met bekenden. Mijn dochter redt het sociaal gelukkig allemaal prima maar Snapchat is wel een leuke toevoeging.
Het valt ook allemaal niet mee voor de kinderen 14 jaar is ook een lastige leeftijd, ik zou toch proberen om afspraken voor hem te stimuleren desnoods idd met de kinderen van de basisschool. Judo is een drama, hier zijn ze vanaf december niet meer geweest en hebben nu 0,0 motivatie. Mijn zoon zit ook in de brugklas en had heel veel last van coronamaatregelen maar dat gaat nu een stuk beter gelukkig. Hij heeft twee hele goede vrienden op school gemaakt met wie hij regelmatig afspreekt maar het meeste heeft hij aan zijn voetbalteam maar dan nog zijn er dagen dat hij voor de tv blijft hangen hoor.
Kan hij niet gewoon eens een klasgenoot bellen/appen om wat te gaan doen? Dat de vriendschap nog niet gevorderd is betekend niet dat daar niks aan gedaan kan worden. Jammer dat zijn sportscholen geen alternatief bieden, dochter zit op karate en heeft buiten les, ook de boksschool hier in de buurt heeft maatregelen genomen om buiten te trainen. Gelukkig mogen ze snel weer open en heeft haar daar weer wat contact. Lijkt mij heel vervelend om je kind zo te zien .
Ik merkte bij mijn zoon ook dat hij zich meer terugtrok van school, vooral toen hij nog niet echt naar school mocht. Nu gaat hij ook halve dagen en dan merk je meteen dat het beter gaat. Ik heb hierover overigens wel contact over gehad met de mentor. Ik vind het ook echt een taak van school om te zorgen dat kinderen ook interacties met elkaar aan gaan en dat ze in de lessen niet alleen individueel bezig zijn. Bij ons besteedde school erg weinig aandacht hieraan en de lessen waarin dit naar voren moest komen (mentorles) vervielen vaak. Heb dat toen aangegeven en de mentor schrok eigenlijk wel. Op school realiseren ze zich ook niet altijd dat kinderen vereenzamen. Ik zou dit dus ook echt bespreken met de mentor.
Bedankt allemaal! @Rosao we hebben het afgelopen week inderdaad met de mentor besproken. Mijn zoon wilde dit eigenlijk niet, maar we hebben het samen met hem gedaan. De mentor had geen idee inderdaad dat het zo niet lekker met hem ging. Dus dat gaf wel wat opluchting, dat ze op school nu ook een extra oogje in het zeil houden. Wat betreft het afspreken: dat is iets wat we natuurlijk wel stimuleren. Het zorgt voor veel druk bij hem, omdat we daar veel mee bezig waren en het een verplicht iets werd voor hem. Laat dat nou helemaal niet werken bij een 14-jarige, geregisseerde afspraakjes Ik heb dat dus een klein beetje losgelaten, probeer hem wel te wijzen om activiteiten die georganiseerd worden en stimuleer hem om vrienden uit te nodigen etc.
Goed dat jullie dit met zijn mentor hebben besproken en ik kan me van je zoon ook goed voorstellen dat hij geen geregisseerde afspraakjes wil maken Hij is immers 14 jaar en geen 6 meer. Het enige wat je kan doen is het stimuleren en dan maar wat meer loslaten. Ik hoop dat die zich snel weer wat beter zal gaan voelen en al die hormonen spelen ook een flinke rol. Sterkte met hem.