Mijn verhaal doen maar wat moet ik of jij ermee?

Vervelend dat je je zo voelt. 2 kindjes in 2 jaar tijd is ook pittig. Ik vond het 1e jaar ook heel pittig, maar daar heb jij nu niks aan.
Ik zou je toch aanraden om naar de huisarts te gaan. Anders werk je jezelf alleen maar meer en meer tegen. Hoe sneller je hulp krijgt, des te sneller je weer wat meer kan genieten.

Sterkte!!

 

Het hoeft niet perse een burn-out te zijn. De klachten die je beschrijft herken ik deels en mijn psycholoog zegt dat ik 'overspannen' ben. Dit heeft zich heel geleidelijk opgebouwd bij mij en ineens was er een grens waarvan ik dacht dat ik die niet had. Dat besef is heel gek..

 

Als ik je verhaal zo lees is het niet zo gek dat je je zo voelt. Wat @Narcisje ook al zegt,het hoeft natuurlijk niet meteen een burn-out te zijn.
Hoe kom je er trouwens bij dat je altijd gelukkig en blij moet zijn?
Dat legt toch ook een grote druk op je?
Soms is het leven even niet zo makkelijk en dat accepteren helpt een beetje.
Misschien ben ik te simpel maar zo deal ik er op dit moment mee. Soms een beetje blij,soms verschrikkelijk kut al die onzekerheden.
Dikke knuffel!

 

Ik lees een paar dingen in je verhaal waardoor ik denk dat je wel het risico loopt om overspannen te raken of uiteindelijk zelfs een burn-out te krijgen.

Niet wat je wilt lezen, maar dit zijn juist risicoingrediënten. En om je beter te gaan voelen, is de eerste stap dat je dat erkent. Erken dat in jou zit dat je dit wilt, maar dat het gewoon niet altijd haalbaar is. En dat het op dit moment zelfs vaker niet haalbaar is dan normaal. Loslaten is nu echt de sleutel.
Ik denk dat je op 1 of meerdere plekken echt een stapje terug moet doen. Ga schrappen. Als je ergens bij voorbaat al moe van wordt: doe het dan niet. Helemaal niet of laat iemand anders het doen. Je partner zal dus wellicht een tijd een stapje bij moeten zetten.
Kijk ook op je werk welke taken en verantwoordelijkheden je misschien stiekem naar je toe hebt getrokken, die strict genomen niet bij je functie horen. En leg ze terug waar ze horen. Dat is moeilijk, ik weet het! Maar het is geen falen, het is juist krachtig om voor jezelf op te komen.

Misschien ben je nog op tijd en kun je daarmee voorkomen dat je helemaal vastloopt. En misschien helpen een paar stapjes terug niet. En dan is dat maar zo: dan heb je meer tijd en meer rust nodig om weer op de rails te komen. Hoe langer je daarmee wacht, hoe zwaarder het wordt.

Herkenbaar. Ik hoop voor je dat het alleen maar een ijzertekort of vitamine D gebrek is. Ergens is het vaak makkelijker te accepteren als het iets lichamelijks is, iets dat meetbaar is. Maar ook in dat geval, zul je tot de waardes weer op orde zijn, meer rust moeten nemen. En misschien is dat dan wel meteen een goede oefening om problemen in de toekomst te voorkomen.

 

Als ik je verhaal zo lees ben je veel te streng voor jezelf, je mag je zo voelen zoals je nu voelt ook al is dat niet heel fijn. Door het te accepteren kun je wellicht inzien dat er even wat hulp van buitenaf nodig is om je weer de goede kant op te duwen?

Wanneer je een afspraak maakt bij de huisarts, zou die je in contact kunnen brengen met iemand van POH-GGZ om gewoon eens te praten. Vaak helpt het om eens met een onafhankelijk iemand te praten en zo wat nieuwe inzichten te krijgen. Het zou mooi zijn als je weer wat nieuwe energie krijgt, vergeet niet dat zo´n geestelijke strijd ook veel van je kan vragen.

 

Ik herken je verhaal wel een beetje

Ben moeder van 3 kinderen. Van 5 , 3 en 2
Ons 2e kindje bleek na de geboorte slechthorend te zijn. Dat was voor ons best een schok. Omdat ze na haar geboorte ook al met een infectie in het ziekenhuis heeft gelegen. Ik had geen droom kraamweek
Kort daarna werd mijn vader ziek en overleed na 5 weken.
Toen werd ik vrij snel zwanger van nummer 3

Alles was uiteindelijk gewoon teveel geweest voor mij. Spanning stress enz.
Was super moe en geïrriteerd.
En voor mezelf was ik continu aan het relativeren dat het niet zo erg was wat mijn dochtertje had. Dat bijv een gehandicapt kind veel erger is.. enz.
Ik vond en vind soms nog, mezelf ook geen leuke vrouw/moeder. Omdat ik snel moe en kattig ben.
Vorig jaar om deze tijd had ik het helemaal gehad. Ik was ook constant voor ons dochtertje op pad. En toen ging de school weer beginnen. En mn oudste zoon reageert daar soms best vreemd op en ik was heel benieuwd hoe hij het ging doen. Kortom ik stond stijf van de stress. Ik ging hyperventileren en kreeg hartkloppingen. Uiteindelijk bij de dokter beland. Bloed geprikt en er was niks aan de hand in het bloed. Hb was goed. Zou hoger kunnen maar er was niks loos.
Toen heb ik heel snel gas terug genomen met alles
Alleen nog dingen doen die ik leuk vind om te doen. Dus geen dingen die me nog eens extra stress opleveren. Het huis was wel minder schoon, maar de kinderen en ik hadden meer plezier. En ik merk dat ik nu een beetje op kom krabbelen uit een enorm dieptepunt in mijn leven. En nog verloopt niet alles vlekkeloos. Maar ik kan er wel beter mee om gaan. Ik werk ook niet buitenshuis. Zou ik ook echt niet aankunnen.
Maar weer omhoog komen vanuit een dieptepunt kost heel veel tijd. En die moet je nemen voor jezelf.
Ik moet zeggen juist door de corona periode dat ik niet naar school heen en weer moest en ook niet voor mijn dochter weg enzo dat ik weer meer energie heb gekregen. Niks hoefde toen, maar alles mocht. Heerlijk was dat.

Neem jij ook je rust. Verschillende tips zijn hierboven al genoemd. Weet niet wat ik met mn verhaal wil. Maar je bent in ieder geval niet de enige..

 

Zijn je schildklierwaarden onderzocht?

 

Ik voel zoveel herkenning bij de stukjes waarin je aangeeft dat je niet wil / mag klagen. En dat het voelt als falen als je niet gelukkig bent. Daardoor doe je jezelf tekort.
Pfff, hoe breng ik dit onder woorden. Ik heb hier ook mee geworsteld en het blijft soms lastig. Ik zou het graag makkelijker voor je maken. Maar uiteindelijk is dit een les die je denk ik niet kunt leren door dit te lezen. Je kunt alleen vooruit met kleine stapjes die je zelf zet.
Wat je nu doet, is je eigen gevoel ontkennen. Je zegt dat je niet mag klagen, je faalt. Nee: je voelt! En die gevoelens verdwijnen niet door ze weg te duwen. Dan nestelen ze zich alleen maar dieper in jou.
Het klinkt gauw zweverig als ik dit onder woorden probeer te brengen. Maar ik heb geleerd dit soort emoties niet meer weg te stoppen. Soms is een bepaalde emotie er gewoon. Waarom zou je blijdschap en geluk wel accepteren, maar de negatievere emoties ontkennen? Ze zijn er. En ze gaan ook weer weg. Alleen soms is daar wat voor nodig. Tijd. Rust. Of juist iets waarmee je je emoties afreageert (hardlopen, harde muziek draaien of iets anders dat bij jou past.)

Uiteindelijk is het ervaren van je emoties de enige manier om ze op een gegeven moment ook weer te kunnen loslaten. Maar dat kun je niet forceren.

 

Mooi gezegd! Mij is uitgelegd dat je een bal wel onder water kunt duwen maar deze altijd weer terug komt. Soms is iets er en zul je er mee moeten dealen. Het leven is niet alleen maar leuk, er zijn pieken en dalen, er zijn leuke en minder leuke dagen. Zie het niet als falen maar als een proces waarin je weer omhoog kruipt naar een betere versie van jezelf.

 

Ik herken het deels tijdens/na mijn tweede zwangerschap. Zwangerschap met veel complicaties en ook een nierafeijking bij mijn zoontje.
Na een paar maanden naar de huisarts gegaan, ik was mezelf niet, doodmoe, soms somber en gewoon niet blij.
Uit mijn bloedwaarden bleek mijn vit D extreem laag.
Inmiddels is die weer op pijl en voel ik me hinder keer beter. De derde zwangerschap heel goed doorstaan en ik voel me zo anders.

Tip: vraag daadwerkelijk je waarden op ipv te horen 'het is goed.

Ik vond het heel moeilijk om dit aan te kaartje bij de huisarts, en ze nam me ook niet heel serieus wat ik heel naar vond. Na mijn verhaal begon ze over haar eigen kinderen en hoe zwaar het soms kan zijn.

 

Als je eerlijk voor jezelf en je gezin bent, is dit dan het juiste moment voor die nieuwe functie? Is het niet verstandiger even pas op de plaats, te zitten in een comfortabele positie en op een ander moment voor die nieuwe functie gaan?

Ik heb 4 kinderen gekregen, van 2 heb ik afscheid moeten nemen. Denk je dat ik nooit klaag om de 2 die ik wel mag zien opgroeien? Hoe lief en geweldig ze ook zijn en hoe dankbaar ik ook ben dat ze er zijn, het is menselijk. Voor iedereen is het soms iets te veel en als je jezelf dat niet toestaat maak je het heel lastig voor jezelf.

Ik heb momenteel ook stress klachten, komt door het verlies, COVID-19 en vooral de druk die ik mijzelf opleg. Dus ik weet het mooi te vertellen, maar ik kan het niet goed toepassen, afspraken worden gemaakt....

Goed dat je naar de huisarts gaat, maar schets wel het volledige eerlijke plaatje. Alleen dan kan hij je goed verder helpen. Succes!

 

Je schildklier is helemaal in orde dus geen zorgen. Opzich is je hb ook goed alleen idd verstandig om wel idd weer aan de ijzer te gaan want je voorraad raakt wel op die je hb op peil moet houden.
Verder zou ik idd de POHggz overwegen, je hebt namelijk ook kenmerken van een depressie als ik je verhaal zo lees en die klachten liggen tegen dezelfde als burn out en overspannen aan.
Wees lief voor jezelf ook, je kan hier helemaal niks aan doen! Juist wat je nu doet is super je bent voor jezelf aan het zorgen. Maar ook toegeven dat het nu niet gaat is ook k hè. Ik hoop dat de huisarts/POH ggz je verder kan helpen.

 

Alleen je TSH is geprikt qua schildklier. Die waarde is laag-normaal, wat wil zeggen dat je schildklier juist actief is je schildklier zou ik me dus geen zorgen over maken.
Ik zou het ook eens zoeken rondom de POHggz en je ferritine verhogen.

 

Veel tips zijn al gegeven. Ik wil nog even reageren op dat stukje wat je schrijft van 'kom op en doorgaan' en 'Het voelt als falen'. Dit had ik precies zo en ik ben daardoor dus veel te lang en veel te hard over mijn eigen grenzen gegaan. Ik had ook geen idee waar die lagen, kon heel moeilijk 'mijn lijf voelen', maar was er juist wel trots op dat ik me altijd wel groot kon houden.
In mijn herstelperiode eens een psychologische assessment gedaan en bij de nabespreking werd gezegd: de combinatie van 1) hoog verantwoordelijkheidsgevoel 2) niet snel opgeven, maar altijd nog wel ergens energie/kracht vinden om door te gaan en 3) het lastig vinden om even niets te doen (bijv even uit het raam staren) , maakt jou de 'ideale' werknemer, maar ook heel erg vatbaar voor een burn-out op het moment dat dingen (werk of privé) je boven het hoofd dreigen te groeien.
Ik heb best een lange weg moeten gaan om uit mijn burnout te krabbelen. Heb geleerd om nu eerder signalen van mijn lijf op te pikken en dan soms even iets te schrappen van de agenda, maar heb vooral ook geleerd hoe belangrijk het is om soms iets voor mezelf te doen en om te kunnen ontspannen. Dus ik wandel nu regelmatig, soms lekker met een luisterboek op, boekte (voor Corona) soms een saunadagje in mijn eentje en begin mijn dag nu rustig met een kopje koffie vóórdat ik mijn pc aanzet. Juist bij die kleine momentjes merk ik dat 'de druk er even af kan' en niet alles ophoopt, zodat ik 's avonds nog maar een kort lontje heb als ik de kinderen om me heen heb.
En het is een mindshift, maar ik heb intussen geleerd dat altijd maar doorgaan sterk lijkt, maar je eigen grenzen durven aangeven en durven aangeven dat het even niet gaat echt geen zwakte is. Ik merk in ieder geval niet op mijn werk dat ik voor 'minder vol' wordt aangezien, ik merk juist dat ik meer respect krijg van collega's en dat ze openheid en echtheid waarderen.
Heel veel succes! Hopelijk vind je een luisterend oor en goede hulp bij je huisarts.

 

Ik herken zoveel van jouw verhaal!

Uiteindelijk zul je zelf aan de rem moeten trekken ergens.

Ik heb, toen ik in vergelijkbare situatie zat, een andere baan gezocht en gevonden. Daar echt mijn plek gevonden.

De volgende stap was naar de POG via de huisarts. De POG-er heeft me echt geholpen eea weer in perspectief te zien en te relativeren.

Ik hoop oprecht dat je meer rust in je leven vindt. Zoals gezegd, begon de eerste stap bij mij met het wisselen van mijn baan.

 

Burn out klinkt misschien wat heftig, maar als jij jezelf maar voorbij blijft rennen zul je echt een keer gas terug moeten nemen. Volgens mij draag je veel op je schouders.

Kun je niet een tijdje even tijd nemen voor jezelf om tot rust te komen? Is ook niet niks allemaal.