Mijn verhaal, kan het nergens anders kwijt!

Dit verhaal zet ik op het forum omdat het van mijn hart moet en omdat ik het nergens anders kwijt kan.

Ik begin bij mijn jeugd, een goede jeugd heb ik niet gekend, mijn vorige stiefvader kon me niet uitstaan, ik werd altijd uitgescholden van dom kalf tot lelijke, ook moest ik klusjes opknappen die ik echt niet leuk vond, zoals de zijkanten van onze tuin, alé het gras, afknippen met een schaar, je weet wel de zijkant waar het grasmachien niet aankan, geen probleem dacht mijn stiefvader, christy knipt het wel af met de schaar, een gewone keukenschaar wel te verstaan en zo ging dat al die jaren door, tot 3,5 jaar geleden!

Toen kwam mijn nieuwe stiefvader die nu nog steeds bij mijn moeder is, in het begin, laat ons zeggen de laatste 2 jaar ging het bij hem zeer goed, ik voelde me terug beter enzo. mijn stiefvader zijn mama woont in het buitenland en heeft een huis, wij mochten daar in gaan wonen aan een zeer lage prijs, een buitenkansje dachten we. mijn vriend en nog een vriend van mijn stiefvader en mijn stiefvader zelf zijn er dan in gaan werken, er was wel wat werk in, er moest een nieuwe vloer in, een nieuwe keuken, etc. tot dat dat huis af was ging ik thuis blijven wonen, maar toen het huis eenmaal af was zeiden ze dat ze het gingen verkopen en wij er niet meer konden in wonen, dat vond ik erg, maar eerlijk gezegd niet zo erg omdat ik er toch niet met de volle goesting ging in wonen, maar het gaat erover over de manier waarop ze dit hebben gedaan, snappen jullie?

Toen werd ik zwanger, ik was echt doodziek in het begin enzo, mijn moeder van in het begin tegen mij bezig van :" zie maar dat je geen depressie krijgt", ik dacht van: "nee hoor, mij toch niet?" en ja, ik heb inderdaad een depressie gekregen. toen ik net bevallen was (ik heb heel mijn zwangerschap nog thuis gewoond omdat ik me daar beter voelde) had ik zelfs geen kans om mijn kleine mannetje te verzorgen, toen mijn moeder toe kwam in het ziekenhuis wou zij hem altijd verzorgen, eten geven verschonen, etc. toen ik in het ziekenhuis was kwam die depressie al op!

Eenmaal thuis (er was afgesproken dat ik bij mijn vriend ging wonen na de bevalling, dusja, ik naar daar) voelde ik mij nog slechter, zijn vaderschapsverlof was bijna gedaan en hij moest bijna terug gaan werken, maar aangezien ik met die depressie zat zat ik er niet voor te springen om met mijn mannetje alleen te zijn, ik vroeg toen aan mijn moeder of ik terug naar huis mocht komen totdat ik beter was, gelukkig mocht ik! toen ik daar was voelde ik me langzaamaan beter worden, mijn moeder nam de volledige verzorging op haar, ze nam hem bij haar in de kamer, zij stond er voor op, zij wastte hem, begrijp me niet verkeerd, ik ben haar daar enorm dankbaar voor, ze was een steun, echt waar! maar toen ik eenmaal beter werd wou ik heb een keertje in bad steken, ik nam zijn badje en vulde het, mijn moeder was boven bij mijn broer, ze vroeg mij wat ik ging doen, ik zei: "onze jelle wassen", en ze zei: "ah", ik zei: "moet ik wachten misschien tot jij klaar bent voor te helpen?" ze zei nogal bot: " nee zé, je hebt mij blijkbaar toch niet meer nodig", ik was geschrokken van haar reactie, maar ik dacht: dit is mijn kindje en ik wil je er ook niet altijd voor laten opdraaien. en zo ging dat een aantal weken door, ik was al van plan om terug bij mijn vriend te gaan wonen omdat ik mezelf er nu wel klaar voor vond.

tot op die ene dag: het was enorme ruzie tussen mijn stiefvader en mijn moeder, ik voelde me allang niet meer welkom, en ineens moest ik weg, ik moest buiten, mijn stiefvader zei vlakaf in mijn gezicht dat mijn adres ergens anders stond, ik was daar zo van geschrokken want zelfs hij had mij geholpen met jelle in het begin van mijn depressie, hij heeft zelfs verlof genomen om voor hem te kunnen zorgen, zodat ik bij mijn positieven kon komen, daarom dat dat mij zo pijn deed, ik had dat totaal niet van hem verwacht! vanaf die dag woon ik bij mijn vriend en het gaat goed, ik kan de verzorging alleen aan, ondanks mijn twijfel aan mezelf.

ik heb gewoon het gevoel dat ik voor mijn familie niet meer tel, het is alleen mijn zoontje dat nog telt, ik tel gewoon niet meer mee! die dingen kwetsen mij zo hard, ik kan dat niet van me af zetten!

mijn verhaal is al lang, ik ga stoppen met typen, als jullie vragen hebben, stel ze gerust!

Ik weet ook dat er voor en tegenstanders gaan zijn van mijn verhaal waarom ik dat op het forum plaats, maar het is de enige manier om het kwijt te kunnen, dank je voor jullie begrip!