Lieve allemaal, Ik wil mijn verhaal met jullie delen omdat ik hoop dat mijn verhaal een steun kan zijn voor anderen en wellicht voor mijzelf... Het begon allemaal begin september met een positieve zwangerschapstest. Ik was dolblij en ook verrast aangezien we dit niet hadden gepland. We hebben nl al een dochter van toen acht en dat is best een groot leeftijdsverschil. Na wat gewenning waren we erg blij met de komst van dit kindje... Gezien mijn leeftijd, 36 jaar, heb ik toegang tot allerlei testen en zo hebben we gekozen voor de combinatietest, baat het niet dan schaadt het niet dachten wij toen nog. Op 4 november kregen wij de uitslag van CT, een kans van 1 op 36 op trisomie 21... dat was echt heel erg schrikken. De volgende dag mochten we bij de arts komen om te praten over mogelijk vervolgonderzoek. We gingen ernaartoe met het idee een nipt te laten doen, deze is zonder risico's en we gingen naar huis na een vlokkentest. De uitslag zouden we binnen een week hebben en dan zouden we verder kunnen praten over eventuele keuzes die gemaakt moeten worden.... Keuzes?? Wij leven met de overtuiging dat ieder kind een zegen en geschenk is en hadden er nooit bij stil gestaan dat ons kindje iets zou kunnen mankeren. Ach we hadden maar een kans van 2.8% dat er ook daadwerkelijk iets mis was dus we stelden dit gesprek uit... Op 12 november om 10:11 uur kwam het verlossende telefoontje: het was 100% zeker dat ons kindje trisomie 21 heeft en dat het een down kindje werd. Mogelijk zijn er nog andere afwijkingen, maar dat wisten ze nog niet. Kinderen met down blijken vaker nog andere afwijkingen te hebben... NEE dachten we.. we moesten het toch over de keuzes gaan hebben... We hebben nog gevraagd: kan het ook een lichte variant zijn? waarop wij het antwoord kregen dat in geen enkel geval een kind met down licht gehandicapt zal zijn, het is altijd zwaar gehandicapt. Tijdens onze gesprekken wat nu te doen hebben we verschillende afwegingen gedaan: wat betekent een gehandicapt kindje in huis voor onze oudste dochter? kunnen wij de zorg voor dit kindje dragen, emotioneel en financieel? de zorgstaat veranderd, wat heeft dit voor gevolgen? en zo zijn er wel honderd vragen die wij onszelf hebben gesteld... hierdoor heen loopt onze overtuiging dat ieder kind een geschenk is... We hebben een keuze gemaakt... Afgelopen woensdag 26 november om 23:00 uur is onze prachtige dochter Fleur geboren en overleden bij 15,3 weken. We hebben haar verwelkomt, haar bekeken en haar verteld dat we van haar houden en vertroeteld zo veel we konden. Ze is prachtig al een echte mensje. Ze heeft de mooiste voetjes van de hele wereld. Wij zullen voor altijd van haar houden, de herinnering koesteren en zij hoort bij ons gezin zolang als wij mogen leven... Bij het zien van dit prachtige mensje voelde ik berusting in de keuze die we hebben gemaakt al doet het ontzettend veel pijn in lijf en geest, we zullen altijd van Fleur houden.. Liefs, Bianca
Ik wens jullie heel veel sterkte in deze moeilijke periode... Ik heb zoiets zelf nooit meegemaakt, maar ik denk dat wij juist dezelfde keuze zouden maken. xxx
Verschrikkelijk dat jullie die keus moesten maken. Wat is dat toch ongelofelijk moeilijk.... Mooi de afdrukken van Fleur haar voetjes. Prachtig een waardevolle herinnering. Heel veel sterkte om dit verlies te verwerken en Fleur een mooi plekje in je hart te geven. Neem de tijd, en denk om jullie zelf!
Nogmaals heel veel sterkte meid! Kippenvel als ik je verhaal lees. Fleur is nu een prachtige ster aan de hemel.
ten eerste natuurlijk heeeeel veel sterkte met dit verlies. en deze onwijs moeilijke tijd. wat mooi dat je je verhaal kan en wil delen! ik heb het met tranen gelezen!! ik heb 13nov te horen gekregen dat ons kindje trisomie 21 heeft. en ben 18nov bevallen van ons dochtertje Sarah. ik was 14.3 weken. ik leef onwijs met je mee! en voel je verdriet. De keus die jullie hebben moeten maken is onmenselijk en zo vreselijk pijnlijk en verdrietig! maar je hebt deze keuze voor haar gemaakt! omdat jullie ervan overtuigd zijn dat dit het beste is voor haar! het doet pijn en is onwijs moeilijk. je verdriet is onbeschrijfelijk. en het zal de tijd nodig hebben. en ik wil je nogmaals heeel veel sterkte wensen! je schreef in t begin, dat je hoopt jezelf maar ook andere zo steun te geven. ik vind het erg fijn om (helaas) je verhaal te lezen. en het doet mij helpen. en wellicht kan ik straksjes zelf mijn verhaal delen!
Beste Bianca, Wat heb je het mooi verteld en wat verdrietig dat jullie Fleur moesten laten gaan. Wat is het een keuze die je moet maken hè, echt vreselijk. Net als jij heb ik de afgelopen maand in deze nachtmerrie geleefd, een andere afwijking maar een vreselijke diagnose. Zoveel liefde voor een kindje en dan haar moeten laten gaan. Het is niet niks.. Ik ben een dag voor jou bevallen van ons lieve meisje J* na 22,5 weken. Ik herken dat je zegt dat die voetjes zo mooi waren, en ik ben zo blij met de voetprintjes die de verpleegster heeft gemaakt, hopelijk voor jullie ook een prachtig aandenken van die korte tijd dat Fleur bij jullie was. Heel veel sterkte de komende tijd voor jou en je familie. Liefs!