Mijn verhaal

Beste allemaal, ik moeder van dochter van 2, ben al een tijdje de actieve moeder die veel te vinden is op het web om tips en adviezen te vinden die te maken hebben met zwanger worden, zwanger zijn, bevalling, opvoeding en alles wat er op volgt. Ik merk vaak dat er veel ervaringen ontbreken en daarom wil ik even de tijd en moeite nemen om mijn verhaal met jullie te delen. Ik de hoop dat ik dames kan helpen of wellicht goede tips terug kan ontvangen.

Ik heb namelijk een compleet verhaal waar sommige veel aan zouden kunnen hebben. Ik zal beginnen bij het begin.....

mijn vriend was gesteriliseerd toen ik hem leerde kennen. Toen wij een tijd samen waren kwam toch de welbekende kinderwens en zijn ons gaan aanmelden voor een vaso vaso en dus de sterilisatie ongedaan te laten maken na 6 jaar.
Al snel kwamen we in de mallemolen en de arts had twijfels bij het feit of het wel zou gaan lukken gezien de sterilisatie destijds als onherstelbaar is uitgevoerd. Tevens waren wij allebei al 36+ dus ook dat zou een rol gaan spelen om een natuurlijke zwangerschap te kunnen laten slagen.

Na al het lichamelijk onderzoek werk en ook het aanpassen van zorgverzekeringen, is het dan eindelijk zover. De ingreep gaat plaatsvinden en na afloop krijgen we bericht dat het goed is gegaan en hij na 3 maanden zijn semen moet gaan inleveren om te kijken of de operatie weer vrij baan heeft gegeven. Maar helaas, de operatie was niet gelukt en het vermoeden lag er dat dit is gekomen door littekenweefsel waardoor de doorgang niet vrij is voor onze zwemmers.
We mogen nadenken over een eventuele vervolgstap. Of er komt een herstel herstel operatie of we gaan ons aanmelden voor de mallemolen die ik mag ondergaan om op een onnatuurlijke manier zwanger te worden.
We kiezen voor optie 1. In oktober is de operatie en alles lijkt weer goed te zijn gegaan, in januari mogen we weer semen inleveren om te kijken hoeveel actieve zwemmers er zijn. De operatie is geslaagd, we zijn blij maar meteen een beetje zorgelijk, want welke wachttijd staat ons nu te wachten en gezien de leeftijd hoe lang moeten we het op een gewonen weg proberen.
En wat blijkt! Nog geen 2 weken laten hebben we een positieve zwangerschapstest in onze handen, ons geluk kan niet op en zitten op een roze wolk.

Het was een heftige zwangerschap, bekkenpijn, hupermobiel, vermoeidheid en vele kwalen die de zwangerschap erg tekenen. Maar! Baby is kerngezond en groeit gestaag, ik kom maar 12,5 kilo aan en loop helemaal op schema. 1 weekje te vroeg word onze dochter na een helse bevalling geboren, maar wederom, kerngezond!
Ik zal jullie de sappige details van de bevalling besparen, maar kan je beloven, het cliché dat als het eenmaal gezond in je armen ligt je alles bent vergeten is in mijn ogen gelogen en dus niet waar.

Als prille moeder zit ik niet op een roze wolk en heb de 1e 3 weken vanuit de bank toe kunnen kijken hoe mijn kleine meisje zich ontwikkelde. Na 3 weken kon ik langzaam mee gaan doen in de verzorging. Ik vond het bijzonder en magisch hoe dit kleine schepseltje zich ontwikkeld maar aan idee van moeder zijn heb ik erg lang moeten wennen, we hadden een alerte baby zoals men het noemde. Dus daar was de meeste moeders tussen het voeden door tijd hadden om wat op te ruimen of uit te rusten, hadden wij deze rust niet. Onze dochter was 4 maanden en deed slechts hazenslaapjes van 1 tot 2 keer per dag van 45 minuten. Ik hoef waarschijnlijk niet uit te leggen dat we alles geprobeerd hebben, maar alles tevergeefs. De uitputting slaat toe, de nachten slaapt xe niet door en overdag is ze voornamelijk wakker en mijn lichaam is nog steeds niet de oude.
Voor mijn gevoel ga ik door een hel, door de uitputting is mijn energielevel zo laag dat ik niet kan genieten van de leuke dingen en sleep me de dag door, en elke ochtend baal ik dat het weer ochtend is en probeer de dag van uur tot uur en voeding tot voeding te nemen.
Het is zwaar en zeker niet het geromantiseerde verhaaltje wat ik me had voorgesteld.

En dan als ze eindelijk de mijlpaal van 1,5 bereikt en zelf wat meer uit de voeten kan merk ik dat ze zelf beter in haal vel komt te zitten, we maken mee dat ze voor het eerst in slaap valt in een kinderwagen en daar de rust voor vind, en ze is minder gefrustreerd omdat ze zelf dingen kan.

Steeds het idee gehad dat ze erg gefrustreerd was als baby omdat haar hersentjes altijd voor hebben gelopen op haar fysieke ontwikkeling. Maar consultatiebureau vond nog steeds dat het kwam door de alertheid.
Ze is inderdaad erg slim en loopt voor op kindjes van haar eigen leeftijd. Elke geval wat betreft spraak, en spelletjes, intelligentie, zindelijkheid) Fietsen en klimmen daarentegen loopt ze achter op leeftijdgenootjes.

Het cliché wat mij betreft wel waar is, is dat het steeds leuker word. En dat is zo! Ondanks dat slapen nog steeds een probleem is (middag dutje al niet meer sinds 24 maanden, en nachten nog wakker) hebben wij een fantastisch meisje, lief, vrolijk, slim, zindelijk, spontaan,mgrappig en een echte allemaalsvriend. Ze is geweldig.

Ze vind het heerlijk om met andere kindjes te spelen, maar jammer genoeg hebben wij geen andere leeftijdsgenoten in de familie of de buurt dus daarin is ze afhankelijk van dagopvang en speeltuinen.
En dat brengt ons bij de gedachte, waarom we eigenlijk nog steeds niet zwanger zijn en onze dochter een broertje of zusje zouden gunnen. Als we naar de dokter gaan voor een semen test blijkt dat er wel zwemmers zijn, maar doordat mijn vriend zijn lichaam antistoffen is gaan opbouwen tegen zijn zaad, worden deze soort van ingecapseld waardoor ze de weg naar mijn eierstokken nooit zullen redden.
Na verschillende. Gesprekken bij dokter en ziekenhuizen lijkt het verstandig om via IUI treject zwanger te worden. Al na 3 maanden zitten we in het systeem en kunnen we zonder hormonen aan de slag. Als ovulatie test een smiley geeft, mogen we bellen voor de dag erop. Manlief moet zijn vrienden gaan afgeven in het ziekenhuis die eerst behandeld worden met een goedje en vervolgens worden de olympische zwemmers eruit gehaald om vervolgens 4 uur later bij mij te worden ingebracht. De 1e poging mislukt en we herhalen hetzelfde traject een maand later weer.

En wederom verrast! Een postitieve test! Wat mogen we blij zijn, dat al bij poging 2 het raak is. Ik zwijmel al weg bij het idee dat er een broer of zusje komt en probeer vooral niet te denken aan de zwangerschap, bevalling en 1e anderhalf jaar van de babytijd. We zijn blij! Na 7 weken zwangerschap inwendige controle bij ziekenhuis vertilliteitsafdeling en daar zien we het kloppende hartje. Nog steeds een beetje vol ongeloof, maar het klopt. We melden ons aan bij verloskundige praktijk en daar mogen we rond de tijd van 9,5 weken een 1e echo laten doen en het vervolg op te starten. Maar dan de bom!.....

 

....,Het hartje klopt niet meer, zomaar gestopt, al een week geleden? Wat raar, mijn borsten staan al weken op springen, voel me allerzwangerst, en alle kwalen zijn aanwezig.... Hoe kan dat dan?
Droevig en erg aangeslagen naar huis, er moet een miskraam op gang komen of een keuze gemaakt worden voor curretage. Aangezien de leeftijd parten gaat spelen en we afhankelijk zijn van IUI, kan het zijn dat een natuurlijke manier van miskraam, weken van onze tijd gaat vragen.

We maken een afspraak bij de gynaecoloog om informatie te vragen over de eventuele gevolgen. En al een dag na het slechte nieuws begin ik te bloedden, voor mij is het nu zeker, ze hebben geen fout gemaakt bij de echo, het vruchtje is echt niet meer in leven. Die maandag erop, begin ik hevig te bloedden en we moeten ons haasten uit het centrum. Ik voel dat ik dingen aan het verliezen ben en loop met gekwnpen billen zo snel als mogelijk naar de auto, om mezelf in de douche te gaan bestuderen.
Ik ben een groot rood stolsel verloren van een centimeter breed en wel 4 cm lang en bloed blijft stromen en vraag me af hoe lang dit blijft duren.
Na ee half uurtje stopt het bloedden en kan gewoon weer met bescherming in de bank gaan zetten.
2 dagen later op woensdag een gesprek bij gynaecoloog en die ziet op de echo dat er nog wel wat zit. Hij stelt voor om komende week af te wachten, cytotec te nemen om miskraam opzet wekken en bij geen resultaat een afspraak maken bij ziekenhuis voor curretage.
We hebben gewacht tot de maandag, en 2 dagen op rij cytotec ingebracht in de ochtend. De eerste dag, krijg ik wat wee achtige buikpijn die op en af kwam, maar er gebeurde niks. De 2e dag, gebeurde er niks tot het avond was en toen kreeg ik erg veel lage rugpijn, maar tevens geen vrucht verloren. We hebben donderdag een echo, helaas, nog steeds geen schonen baarmoeder dus plannen we een curretage. Voor de week erop....
Mocht er vanzelf nog wat gebeuren dan moest ik bellen en anders zagen ze me woensdag wel.
En wat denk je? Uitgerekend die nacht verlies ik een lever kleurig propje en daarna geen bloedverlies maar alleen bruin. Ik hoop dat hiermee alles gezegd is en dus de curretage niet door oef te gaan, de volgende dag meld ik me bij de dagopname en vraag of er voraf een echo kan komen.
En dat komt er, tevergeefs, het is niet schoon en de operatie gaat door.
Ik krijg een algehele narcose en voor ik het weet staan ze allemaal al weer aan mijn bed te rommelen om te vragen of ik een ijsje lust en wel wakker ben.
Goed en wel 4 uurtjes later sta ik alweer op straat en kan naar huis.
Alles wat is weggehaald is opgestuurd voor onderzoek en hierover krijg ik uitslag over 2 weken, voor de rest heb ik spierpijn, en menstruatie achtige pijn. Maar wel een soort van last minder, ik kan weer gewoon de deur uit zonder te hoeven denken dat er spontaan een soort van bevalling kan ontstaan.

Alles bij elkaar heeft het 4 weken geduurd van het slechte nieuws totaal de curretage.
En nu.... Nu heb ik zelf weer vragen over hoe nu verder, wanneer komt cyclus op gang, heeft curretage gevolgen voor zwangerschap, wat als het weer mis gaat, hoe vaak laat ik mezelf dit nog doen, hoe snel of langzaam gaat nu alles? Na al deze ervaringen zit is wederom met vragen, maar ook na een nieuwe ervaring kan ik het delen, en word overal weer een stukje wijzer van. En tot die tijd, ga ik wel genieten van een heerlijk meisje wat zo bijzonder is, dat genieten echt wel moet. Je kunt er niet omheen......