Helaas, ik was 1 van de 10 vrouwen die een miskraam overkomt. Ik stond er nooit echt bij stil. Maar wat een intens grote impact heeft dit op mijn leven gehad... en nog steeds. Mijn zwangerschap was intens gewenst. Ik fantaseerde al jaren lang over het moment eindelijk ooit echt eens zwanger te zijn. En toen was daar ineens onverwachts die positieve test. Vol verbazing want ik had niets gevoeld en geen symptomen?!?! De test en het positieve nieuws kwamen op een verdrietig moment. Mijn oma was overleden. De test gaf dit gemis troost. Mijn cyclus was op haar verjaardag begonnen dus zag het als een cadeautje. Wat was ik trots en gelukkig. Had al 10 apps op mijn tel staan en de zwangerschap nieuwsbrieven kwamen binnen. Ook had ik me aangemeld voor moeders voor moeders. Nog steeds vond ik het zo bijzonder zwanger te zijn. Ik ervoer weinig symptomen, ik had pijnlijke borsten, plaste veel, had af en toe een weeeig gevoel of vlaag van misselijkheid maar dat was het wel. Het nieuws deelde ik al vroeg met vrienden/collega's en familie. Ik liet een slabje maken met verwacht in september en vol trots vertelde ik over het wonder in mijn buik. Ik was zo gelukkig. Zo blij. Ik genoot en zorgde beter voor mezelf sinds tijden. 8.2 weken zou mijn 1e echo zijn. Iedereen zei dat dit fantastisch was. De mooiste echo. Een wonder... Ik ging alleen en mijn nachtmerrie werd waarheid. Er was geen kloppend hartje te zien. Het was 1 of 2 dagen eerder gestopt... mijn leven storten in. 1 of 2 dagen?!?!?! Waarom? Hoe kan dit? Wat als ik nou een week eerder de echo had, war eigenlijk de bedoeling was... dan kwam ik er pas ja 12 weken achter? Mijn leven storten in. Al mijn toekomst plannen vielen in elkaar. De datum waar we naar toe leefde ging niet meer door. Ons zomer kindje is gestopt in de winter. Het was zo welkom zo gewenst, zo gewild. Ik word doorgestuurd naar de gynaecoloog. Ook daar werd bevestigd dat er geen kloppend hartje is. ik krijg daar 3 opties. Afwachten. De kans dat het loskomt binnen 2 weken is 50 tot 80% Pillen, weeopwekkers, waar ik erge schrik voor had. Maar dit kon direct. In 60 tot 80% werkt dit. En de overige mensen krijgen alsnog een curettage. Of een curettage. Daarbij bestond de kans op beschadigingen of perforatie. De kans op verklevingen en minder vruchtbaarheid. Als je een actieve kinderwens hebt was dit de slechte optie. Maar wel degene met de minste nasleep en het snelst dacht ik. Helaas door corona waren er veel operaties afgezegd. Alleen spoed ging door en ik bloeden niet dus was geen spoed. Ik koos voor de pillen. Ik zou niet voelen. Ze zouden goede pijnstillers meegeven. Ik was doodsbang. De eerste pil was een pil die mijn baarmoedermond week zou maken zodat deze kon openen. De pil zou de aanmaak van progesteron stoppen. De 4 weeopwekkers bracht ik de volgende dag vaginaal in. Met pijnstillers. Naar een paar uur begint het te werken. Al vrij snel wordt ik enorm misselijk en heb ik diaree.. daarna begint de buikpijn. Deze buikpijn is enorm en de pijnstillers werken totaal niet. Ik bel het ziekenhuis en vraag wat ik moet doen. Met spoed mag ik komen. Ik bloed nog niet. Ik ben doodsbang. Dit is zo verdrietig alleen.. je wilt het niet maar het moet. Ze maken een echo en daarop is te zien dat mijn baarmoeder her vruchtje naar buiten aan t drijven is. Het zit nu op een smal stuk waardoor ik deze weeën storm heb. Ze wilt met de eendebek kijken on te zien of ze iets ziet. Deze ervaring was erg traumatisch. Met een eendebek heeft ze mijn baarmoedermond geopend en toen deze open was zag ze "weefsel". Ze zei dat ze dit met een tang wilde pakken. Dit alles gebeurde zonder verdoving. Uiteindelijk heeft ze het gepakt en zei dat het het embryo was. Ik bloeden op dat moment enorm hard. De 2e gift weeopwekkers hoef ik niet meer in te nemen. Op de 2e inwendige echo is te zien dat het grootse gedeelte al schoon is van mijn baarmoeder. Ik was in shock wat me overkomen was mijn baby is uit mijn buik. Mijn veilige plekje. ze wilde het opsturen maar ik wilde het mee nemen. Dit was goed. Ik heb het in mijn tuin begraven nadat ik het 3 dagen naast me heb gehad. Ik heb er afscheid van kunnen nemen op mijn manier en dat voelde goed. Het verdriet is enorm. Als ik denk aan hoe ver ik zou zijn nu is het alsof mijn keel word dicht geknepen. Ik heb non stop gehuild. Was ontroostbaar. Mijn wens om zwanger te worden lijkt nog groter en sterker te zijn. Dit voelt gek en dubbel en is het niet te snel? Is het niet egoïstisch? Ik ben aan t wachten tot ik niet meer vloei. Tot het hcg gedaald is. Tot de echo mij bevestigd dat ik schoon ben over 4 dagen. Ik wil het opnieuw proberen zodra het kan. Ik test met zwangerschapstesten om te kijken of t streepje minder duidelijk word. Wat een dubbel gevoel is dit.. ik hoop dat het over 4 weken weer oploopt. Al is de angst enorm, bang dat het weer fout gaat. Ik Google veel af. Wil mijn hormonen weer in balans hebben en mijn lichaam in optimale staat. Ik word gek van het Google. Hoe snel zakt hcg? Extra vruchtbaar na miskraam? Zwanger na miskraam. Wanneer is er weer een eisprong? Werken ovulatie testen op hcg? Wanneer weer seks? Wat zijn je kansen? Hoelang vloei je? Eisprong met HCG? Wat is de halfwaardetijd? Hoeveel dagen zijn gemiddeld? Maak mezelf gek maar het geeft hoop. Het houdt me bezig en ik wil weer opnieuw zwanger worden. Ik wil niemand bang maken. Ik wil mijn ervaring delen. Ik wil mijn verdriet delen. Mijn weg. Ik hoop dat ik snel weer een positieve test mag hebben en er opnieuw een wondertje in mij mag groeien. Vergeten zal ik het nooit. Het is mijn eerste wondertje geweest...
Als eerste een digitale knuffel. Krijg kippenvel van je verhaal lees een hoop herkenning van mijn eerste zwangerschap, zo onbezorgd naar het zh toe helemaal happy, de cadeautjes om het fam te vertellen in de auto en dan, dan de echo waarbij het niet goed zat, een tijd vol verdriet en het gevoel komt het ooit nog goed, ga ik ooit mama worden, het stond altijd boven aan m'n lijstje wat ik wilde worden. Niets liever dan dat. Hier ook met pillen opgewekt en had veel steun aan mijn vriend maar man wat heb ik een soort van nazorg/begeleiding gemist op dat moment. Het voelde als de hel alsof het nooit meer goedkomt. Maar heb vertrouwen al is dat heel moeilijk nu te geloven maar het word beter. Wens je veel sterkte en typ/schrijf van je af, heeft mij ook goed gedaan om het te kunnen delen.
Lieve Nenp ik wil je vooral een digitale knuffel geven. Hopelijk snel voor jou weer een positieve test. Je verhaal is zo herkenbaar van mijn eerste zwangerschap. Gelukkig mochten we 4 maanden later opnieuw een positieve test hebben.. maar oh wat een zorgen komt er bij die volgende zwangerschap kijken. Nog meer dan anders. Ik zou je zo graag gunnen dat je weer onbezorgd vrolijk zwanger kan zijn.. Over het schuldgevoel; dat mag er ook even zijn. Herkenbaar ook.. ik vertel mijn zoontje nog steeds over het kindje voor hem in mn buik. Want dat was het, ons kindje hoe klein ook. Zijn broertje of zusje die er niet mocht komen. Ik probeer ons te zien als een gezin. De miskraam maakte ons ouders. Met dezelfde liefde die je voor al je kinderen zult hebben. Het zal daarom altijd een speciale plek hebben. Voor ons zoontje mochten we ouders zijn en ervan genieten. Sterkte!
Het is van de 7e hemel naar de hel.. zo plots van het euforische gevoel naar een afgrond... zo bizar hoe snel je leven totaal op zen kop kan staan. De blijdschap die je al die weken hebt, de plannen die je maakt. Je bent er 24/7 mee bezig. Ik zag mijn nieuwe toekomst al voor me, keek er enorm naar uit. Fijn dat je veel steun hebt aan je vriend. Jammer dat de nazorg slecht was. Tot nu toe is mijn nazorg wel goed. Ik wordt erg vaak gebeld door de verloskundige en door de gynaecoloog. Ook heb ik as donderdag een echo om te kijken of ik schoon ben. De volgende dag belt de verloskundige mij om te vragen of ik nog vragen heb die ik vergeten ben te stellen oid. Dus das wel heel netjes allemaal. Mijn vriend is er ook voor mij. Hij steunt me en troost me. Relativeert. Dat is fijn. De hormonen zullen voorlopig ook nog een rol spelen. Al hoor ik donderdag bij de echo gewoon te horen; mw je bent schoon en ik zie al 2 rijpe eitjes die al elk moment kunnen springen en je nieuwe baarmoederslijmvlies is alweer mooi opgebouwd.. dat zou mij helpen.. het is nu geduld hebben en vertrouwen hebben dat mijn lichaam weet wat het doet... ik hoop dat het vloeien stopt en ik weer intiem mag zijn met mijn vriend dat zal ook al veel rust geven. Vertrouwen hebben probeer ik. Ik kan het proces niet anders of sneller laten verlopen dus zal geduld moeten hebben en goed voor mezelf zorgen in de tussentijd. Dankjewel voor je reactie.
Och meid ik had het je ook zo gegund ❤️ Ik hoop heel hard dat je gauw een blijvende zwangerschap mag ervaren. Heel veel sterkte en dikke knuffel ❤️
Wat mooi dat je de eerste nog steeds als de eerste ziet. Zo zal ik t ook blijven zien. Wat ik heel lastig vind is dat het kleintje me wel mama heeft laten worden maar dat ik nu niks meer heb... dus het woord mama niet meer waardig ben. Dat klinkt stom maar zo voelt t. Ik hoop dat alles gewoon weer snel normaal wordt. Dat ik weer opnieuw kan proberen. Ik hoop dat ik het geluk mag hebben dat het net zo snel raak is als de eerste keer. 1 voordeel is nu wel, ik rook niet meer. Ik ben gelijk gestopt na de positieve test na 20 jaar. En de verleiding was enorm toen de echo niet goed was om weer te gaan roken maar ik heb t niet gedaan... dus mijn lichaam is gezonder nu.
Dikke knuffel! Alles wat je schrijft is herkenbaar.. Ik heb mei 2019 een miskraam gehad, we kwamen erachter bij de 1e echo toen ik(dacht ik) 10 weken zwanger was. Het hartje was met 9 weken gestopt. Als ik je 1 tip mag geven: stop met het googelen naar alles en laat de testen achterwege.. Je maakt jezelf er gek mee. Je hebt binnenkort een echo dus dan hoor je of je 'schoon' bent (rotwoord). Daarna zal je lichaam de cyclus echt wel weer oppakken, probeer daar op te vertrouwen.. Geloof me, ik weet hoe het is, je wil graag controle hebben en zsm verder gaan, maar achteraf denk ik: had ik het maar wat meer losgelaten. Het levert zoveel stress op. Ik heb overigens helaas een curettage gehad in juni '19 (pillen werkten bij mij niet) en ik was 5 maanden daarna weer zwanger en nu een gezonde zoon van een halfjaar. Vertrouw erop dat het goed komt!
Lieverd, snap dat het een moeilijk gevoel is. Het is ook nog zo vers! Heeft allemaal tijd nodig..Maar ik vind je bent mama waardig omdat je rouwt om dit kindje, die je nu al zoveel liefde hebt gegeven (en blijft geven). Dat is wat een mama doet.. het is enorm verdrietig dat je geen mama mag zijn in handelingen. Maar je bent het wel. In gevoel. In je hart. Super goed dat je gestopt bent met roken. Een frisse start. Ze zeggen dat de kans na een miskraam ook verhoogd is om opnieuw zwanger te raken.. wie weet helpt dat ook nog mee. Je mag altijd PM’en. Ik heb ook een blog bijgehouden over mijn miskraam en hoe ik het ervaren heb. Misschien heb je er wat aan. Ik zal hem even privé sturen.
Wat je hier schrijft voel ik ook. Je kindje maakte je mama maar je hebt niets. Je bent moeder zonder kind. Ik las je openingspost met ingehouden adem. Heel veel liefs en sterkte. Ik hoop dat alles goed is bij je echo en dat je door kunt, het zal de pijn niet wegnemen maar door kunnen leid wel af. Hier althans. liefs!
Dankjewel voor je berichtje. Idd door kunnen leid af maar neemt dit verdriet niet weg. Nog dagelijks huil ik om de leegte die ik voel en mis. Het is hard en doet zeer. Mezelf op de toekomst richten geeft hoop. Weten dat ik zwanger kan worden geeft kracht. Oon al stilt het niet hetgene wat ik nu voel. Het geeft hoop.
Graag gedaan, herken je gevoel. Fijn dat je goede nazorg hebt! Hoop dat je snel weer een mooie test in handen mag hebben.
Och meid wilde je heel veel sterkte wensen! Ik weet helaas ook hoe het voelt als je droom in eens weg gaat.. ik had namelijk 3 goede echo's... en bij de 4e echo was het hartje al gestopt met kloppen
Dankjewel... vreselijk jouw ervaring ook... ik hoop dat we snel zwanger mogen worden van een regenboogbaby... vind het een mooi woord.
Oh wat verdrietig! Het kleintje was zo welkom geweest. Hopelijk kunnen we je snel feliciteren met je volgende zwangerschap. Ik heb ooit een hele vroege miskraam gehad (bijna 6 weken) deed er toen der tijd heel nuchter over maar denk er af en toe nog wel aan. Later ooit eens bij een paragnost geweest die begon er ineens over, heel bijzonder! Hij zei me dat een jongetje was.
WoW @nenp wat een intens verhaal. Het lijkt helaas op mijn verhaal in november/december. Tijd heelt alle wonden. heel veel sterkte!
@nenp, knoop in mijn maag blij het lezen van jouw verhaal. En erg herkenbaar wat betreft de gevoelens. 2 MK's achter de rug. Helaas nooit een kloppend hartje gezien. Onze 1ste zwangerschap, ik had plots een positieve test na 2 jaar proberen. Euforisch was ik, maar toen begon vrij vroeg de ellende al, met 4.5 of 5 weken begon ik te bloeden. Moest om de dag naar het ZH voor een echo, elke keer een andere gyn en elke keer een ander verhaal. Zat wel goed, niet goed, wel goed... Enz. Uiteindelijk bij week 6+ de mededeling dat het een MK was en dat ik het moest afwachten. Maar het kwam niet op gang. Bij 8+ een curretage gehad. En dat gevoel, dat je met een volle buik naar het ZH gaat en met een lege buik naar huis... Is met geen pen te beschrijven. Ik voel je verdriet en onbegrip. Heel veel sterkte!
Wat mooi. Iedereen verwerkt t op zijn eigen manier. Maar ik had zelf nooit gedacht dat het zo'n impact zou hebben en dat mensen het kunnen om het voor zichzelf te houden. Ik ben voor het eerst weer aan t werk en kan mijn tranen niet onder bedwang houden. Bij een volgende zwangerschap zou ik t wederom weer zo doen, en het delen. Ik hoop dat ik weer snel een positieve test heb. Al zit de angst er goed in...
Aah wat erg dat je nog nooit een kloppend hartje hebt gezien... ik hoop oprecht dat dat nog gaat komen. Wat vreselijk die onzekerheid. Wel niet wel niet het sleept je tussen 2 uiterste en dat is niet menselijk. Vreselijk... Het lege gevoel is niet te omschrijven het voel rauw, intens en hard... met heel veel diep verdriet alsof er een stuk van je weg is. Dankjewel voor het delen...
Veel sterkte! Er is bij mij ook een grote kans dat ik dit kindje ga verliezen. Of er moet een wonder gebeuren. Ik vroeg mij af waarom/waarop ze het weefsel willen onderzoeken?