Hi dames, Laat ik beginnen met de kanttekening dat ik begrijp dat situaties voor iedereen anders zijn, dus dat er geen pasklaar antwoord is op mijn vraag. Maar wil gewoon heel graag wat ervaringen horen, en hoop dat sommigen van jullie die ook willen delen. Afgelopen zondag hebben wij bij onze eerste echo gehoord dat ons druifje het niet gehaald heeft. Al een week of twee geleden gestopt met groeien, en het hartje deed het ook niet meer. Geen hoop dus. Nogal overdonderd zijn wij naar huis gestuurd met de mededeling dat we 2,5 week later een nieuwe afspraak hadden bij onze fertiliteitsarts, en dat ze verder wilden afwachten op mijn lijf het zelf op ging ruimen. Nou heeft mijn lijf het de afgelopen 2,5 week natuurlijk ook niet zelf opgeruimd, en het vruchtzakje was wel op termijn, dus doordat er iets (onnodig) doorgroeit, blijft mijn lijf schijnbaar in de veronderstelling dat ik zwanger ben (met alle klachten die daar bij horen). Naarmate ik hier de afgelopen dagen meer over nadenk, hoe vervelender ik het vind worden. Ik weet niet precies waarom, behalve dan dat het tot dusver niet gebeurd is, maar ik twijfel steeds meer dat mijn lichaam hier zelf uitkomt. Dus vraag me toch af of ik niet beter om medicatie kan vragen om me te helpen. Mijn vermoeden is dat als bij de nieuwe afspraak (inmiddels dus over twee weken) er niks gebeurd is, ze mij die medicatie alsnog gaan geven om het op te wekken. Wie heeft ook rond de 8 weken ergens soortgelijk nieuws gekregen (weet niet of termijn invloed heeft op hoe snel een miskraam op gang komt?), waarbij het wel gewoon zelf los kwam? Duurde dat lang? Of kozen er hier dames ook zelf voor medicatie? Ik weet dat dit een heel gevoelig onderwerp is, dus bij voorbaat wil ik iedereen bedanken die hier met mij over zou willen praten.
Allereerst: heel veel sterkte. Dit zijn van die verdrietige situaties die je niemand zou willen toewensen. Hoop dat jullie het mettertijd een plekje kunnen geven! Mijn eerste zwangerschap was ook een missed abortion. Toen ik erachter kwam was ik 8 weken en 3 dagen zwanger. Ik heb toen een week later met 9 weken en 2 dagen een afspraak gehad bij de gynaecoloog, ter bevestiging van de missed abortion en om de vervolgstappen te bespreken. Ze heeft mij toen uitgelegd welke opties er waren (afwachten of medicijnen.. curretage wilde ze liever niet aan beginnen omdat dat een risico geeft op verklevingen). Ik heb toen zelf gekozen voor medicijnen, omdat ik het verschrikkelijk vond om nog met zwangerschapssymptomen en een dood vruchtje "rond te lopen". Achteraf gezien heel blij dat ik toen voor medicatie heb gekozen (cytotec), zo kon ik het fysiek en emotioneel verwerken. De miskraam zelf was heftig, maar daar moet je nou eenmaal doorheen helaas. Doe vooral wat goed voor jou voelt, hoop dat jullie veel steun bij elkaar kunnen vinden en jullie het uiteindelijk een plekje kunnen geven! Denk goed aan jezelf en wees lief voor jezelf.
Ach wat ontzettend naar dat het mis is gegaan zeg. Heel veel sterkte. Vind het eigenlijk wel heel raar dat jullie zo weg zijn gestuurd met de mededeling, kom over 2,5 weken maar terug. Persoonlijk vind ik dat alle opties moeten worden verteld en dat de keus bij jou ligt wat je wil. Afwachten, cytotec of curretage. Bij mij is de miskraam een paar keer zelf op gang gekomen, zo kwam ik erachter dat het mis was. Met de missed abortion heb ik gekozen voor een curretage. Ik wilde niet wachten zonder te weten of mijn lichaam iets ging doen. Cytotec wilde ik ook niet omdat ik toch vaak las dat er uiteindelijk toch een curretage op moest volgen. Ik wilde door. Ook wilde ik geen narcose, dus ik heb expliciet om een ruggenprik gevraagd. Waren ze niet gewend dus ze keken even vreemd op, maar was geen probleem. Ik vond het niet eng of naar om bij bewustzijn te zijn tijdens de curretage. Heb gewoon met de gynaecoloog gepraat en vragen gesteld. Aan het idee dat het mis was was ik inmiddels wel gewend. Ik denk dat het juist goed voor mijn verwerking was dat ik niet onder narcose was. En geen last van de narcose dus ook naderhand.
Wat een super verdrietige situatie.. een miskraam is lichamelijk en emotioneel erg heftig.. sterkte met je verlies! Ik zelf heb met 9 weken hetzelfde nieuws gekregen. Het hartje was met 7,5 week gestopt met kloppen.. mijn lichaam is het vanaf het zien van de echo echt gaan afbreken. Ik had ervoor gekozen te wachten omdat ik het op een natuurlijke manier wilde doen. Toen werden de symptomen ook opeens minder. De verloskundige gaf aan dat dat vaak is, dat wanneer je het ziet je lichaam het pas beseft. Alsof je hersenen dan een signaal sturen. In eerste instantie had ik veel stolsel en bloedverlies. Na een week kwam de vruchtzak inclusief kindje er uit.. in m’n blog schrijf ik over mijn ervaringen. Ik vond het “fijn” om die week met m’n kindje te zijn. Het heeft me geholpen om te rouwen en nog even samen te zijn. Als het langer had geduurd had ik gekozen voor medicatie. Ik wens je veel sterkte en liefde toe de aankomende periode.. het verlies van een kindje, hoe pril de zwangerschap ook, is moeilijk.
Hè wat vervelend en wat moet je lang wachten! Ik herken het wel ja, vond het verschrikkelijk dat mijn lichaam het niet door had. Ook ik had een ma rond de 8 weken, kon kiezen tussen week afwachten, medicatie of curretage. Ik heb gekozen voor een week wachten, de langste week van mijn leven...na deze week had mijn lichaam het nog niet door en heb ik voor curretage gekozen. De curretage is mij 100% meegevallen, en mocht zoiets weer gebeuren dan ga ik niet weer eerst afwachten. Sterkte!
Wij kregen afgelopen zomer ook met een echo rond de 8 weken te horen dat er geen hartje klopte. Ik mocht kiezen (afwachten, cytotec of curretage). Ik heb zelf gekozen voor afwachten, hoopte dat mn lichaam het zelf zou oppakken. Toen ik met ruim 10 weken nog van misselijkheid liep te overgeven en er geen enkel teken was dat mn lichaam doorhad wat het moest doen, heb ik om tabletten gevraagd. Gekregen. Op maandagochtend half 9 de eerste 2, rond 12u herhaald, en daarna kwam het goed op gang. Ik weet niet of ik het achteraf anders zou doen, dit voelde voor mij op dat moment goed. Ik denk dat het goed is om te doen waar jij op dat moment het meeste rust in denkt te vinden!
Hi! Dank jullie wel voor het delen van jullie ervaringen. En gefeliciteerd voor de dames die weer zwanger zijn ook! Heb zelf de afgelopen dagen nog wat nagedacht, en ook jullie ervaringen meegenomen in mijn besluit om gisteren toch te gaan bellen om te vragen om hulp bij het afbreken van de zwangerschap. Maar dat doen ze dus niet. Ze geven aan dat ik sowieso de tweede echo af moet wachten, omdat ze geen zwangerschappen af willen breken die misschien levensvatbaar zijn. Toen ik aangaf dat bij de eerste echo heel duidelijk aangegeven is dat er geen hoop is, werd het verhaal dat ik eerst mijn emoties de ruimte moet geven. Dus hoe dan ook, moet ik afwachten. Uiteindelijk kreeg ik ze wel zo ver dat de echo met een week vervroegd werd, dus die is nu volgende week woensdag in plaats van nog een week later. Maar er werd mij wel alvast verteld dat het geen verschil zou maken, ik zou een week later toch gewoon weer terug moeten komen. Weet niet precies wat hier de juiste emotie bij zou moeten zijn, maar ik voel me momenteel alleen een beetje boos eigenlijk. Heb het idee dat de hulpvraag niet helemaal serieus genomen wordt. Probeer mezelf maar voor te houden dat ze het beste met me voorhebben, en het experts zijn die weten wat ze doen, maar ondertussen tik ik vandaag de 9 weken aan, terwijl we dus al weten dat het game over is. Dubbel gevoel hoor.
Bizar zeg hoe het kan verschillen. Mijn eerste echo bij 7+4 was goed, bij 11 weken bleek het kindje bij 8 en halve week gestopt met leven en werd 3 dagen later al verwacht in het ziekenhuis en kreeg toen direct pillen mee om de boel op te wekken. Ik heb er geen spijt van want het idee met een dode vrucht te lopen vond ik erg naar, maar de optie afwachten was er ook eigenlijk niet. Ik vind het vervelend voor jou dat ze, ondanks dat jij aangeeft niet te willen afwachten, toch zeggen dat ze het niet doen.
Wat naar dat je je niet gehoord voelt.. ik vind het ook vreemd dat ze zeggen dat je moet wachten! Ik snap je boosheid helemaal. Misschien met je huisarts bespreken? Dat deze kan helpen!?
@Pennetje heel veel sterkte in deze periode! Helaas weten alle vrouwen die hier reageren wat je doormaakt. En ik zou ook boos zijn in jouw situatie! Toen ik met 10 weken erachter kwam dat het vruchtje al gestopt was met groeien bij 5/6 weken werden met mij meteen de opties besproken en ik kreeg het weekend om na te denken wat ik wilde. Ik koos voor cytotec en binnen 1,5 week na de noodlottige echo was het 'voorbij'. Ik wilde net als jij zsm van de symptomen af. Ik had mega pijnlijke borsten en vrat als een dijkwerker. Ik snap dus echt niet waarom jij zo lang moet wachten op een tweede echo, laat staan op het kunnen krijgen van de medicatie. Die had je al meteen moeten kunnen krijgen na de eerste echo, of op het moment dat jij er klaar voor bent. En als je zelf twijfelt aan het oordeel van de gyn kun je altijd nog een echo laten maken bij een echobureau om er zeker van te zijn dat het echt niet leeft. Ben ook wel benieuwd bij welk ziekenhuis dit speelt... Sterke!
Poeh! Ik vind dat ze je wel lang laten lopen. Want het psychische gedeelte is een zeer groot gedeelte van een miskraam. Ik heb met 8 weken ook een slechte eerste echo gehad. Er groeide weinig. Ik heb toen pillen genomen maar die deden niks. Ik heb toen wel even afgewacht en na 2 weken opnieuw pillen genomen. Ik was inmiddels 11 weken zwanger van feitelijk niks. Het was de laatste poging die ik mocht doen met pillen. Mijn arts vond het genoeg geweest. Het zou anders diezelfde week nog een curretage worden. Lichamelijk had ik nog maanden kunnen wachten. Maar geestelijk is een heel ander verhaal. En dat had mijn gyn heel goed ingeschat vind ik. Want ook al is het moeilijk uit te leggen aan anderen, het is echt heel erg zwaar. De tweede set pillen werkte wel. Ik was heel erg opgelucht. Want ik kon toen verder... ik kon alles gaan verwerken en denken aan een een nieuwe zwangerschap. Een wens die niet zomaar ineens even weg is ofzo. Ik wens je erg veel sterkte. Het is een hele nare situatie. En neem heel erg veel verdriet met zich mee. Geef ook ik het ziekenhuis goed je grenzen aan.
Nou, ben vandaag, een week vervroegd, naar de tweede echo geweest. Uiteraard was er niets veranderd. In eerste instantie werd mij wederom aangeraden om nog een week te wachten. Daar ben ik (al zeg ik het zelf) in alle rust en redelijkheid tegenin gegaan. Calm, but firm, zullen we maar zeggen. Mijn lijf doet al drie weken niets om het af te voeren, dus verwacht niet dat er deze week iets gaat veranderen, helemaal daar de zwangerschapskwaaltjes nog geen ietsiepietsie afnemen. Dus! Nu heb ik toch de pillen meegekregen. Het advies is nu om het dit weekend in te brengen, vrijdagavond en eventueel opnieuw op zaterdagavond. Volgende echo staat gepland voor volgende week woensdag. Ze gaf aan dat er dan ook meteen een curretage gepland wordt als het nog niet goed is. Vrijdag tik ik 10 weken aan, dus ik denk dat dat wel een mooi moment is om afscheid te nemen van deze zwangerschap. Het is vreselijk jammer dat het zo moest lopen, maar ik heb er nu wel vrede mee en wil het gewoon graag afsluiten. Hopelijk dat dit dan ook de komende week mag gaan gebeuren. Ik wil jullie allemaal nogmaals bedanken dat jullie ervaringen met mij gedeeld hebben. Het heeft me enorm geholpen om mijn eigen gedachten hierover goed op een rijtje te krijgen.
Heel veel sterkte! Ik heb 2 weken afgewacht en daarna met pillen opgewerkt, wat niet helemaal werkte, weekend daarna weer met pillen en toen is het vruchtzakje eruit gekomen. Eenmaal bij de controle echo bleek dat ik nog niet schoon was.. en vorige week gecurrateerd. Ik ben alweer 9 weken verder sinds die eerste echo, als ik eerder voor cytotec of een curratage had gekozen was het al wel eerder achter de rug geweest.. Lastige keuzen is het wel
Mijn laatste miskraam voor mijn zoontje was ook zeer pijnlijk.. Ook hartje gestopt , maar mijn lijf deed er niks aan behalve dat ik nog boven de wc hing over te geven.. Ik heb tot 2 x toe cytotec gehad maar beide zonder resultaat. Ik wilde van het begin af aan al een curretage en heb daar ook op gestaan na de cytotec daar er inmiddels al weer 3 weken voorbij waren. Mijn advies voor jou , doe waar JIJ je goed bij voelt , als jij nu de medicatie wilt gewoon bellen ! Heel veel sterkte
Ik heb 3 jaar geleden ook een ma gehad, het vruchtje was met 8 weken gestopt met groeien, ik heb 4 weken afgewacht in de hoop dat mijn lichaam het zelf zou regelen, Helaas gebeurde dat niet, en gezien wij op vakantie gingen moest er iets gebeuren ivm infectie gevaar, maar ik wilde het ook afgesloten hebben voor de vakantie, de gyn gaf me 2 keuzes, cytotec of curretage, cytotec zou weer een tijdje overheen gaan en misschien meerdere dosis nodig hebben dus ik koos voor curretage om ervan af te zijn. Ik ben toen gecurreteerd, maar bleef pijn houden tot het ondragelijk was, toen hebben ze opnieuw gecurreteerd en kwamen ze erachter dat mijn baarmoeder zich gesloten had, maar nog wel bloedde en zichzelf dus volpompte.. Na de 2 curretage mocht ik vrijwel niets doen en toen was ik na een week weer de oude, op wat bloeden na natuurlijk.. Geen hele leuke ervaring, maar toch nuttig om ook te delen denk ik..