Hoi, ik wilde graag weten of iemand anders dit ook heb meegemaakt...Al vanaf het moment dat ik wist dat ik zwanger was voelde het heel vreemd, het was wel een geplande zwangerschap maar ik voelde me niet zwanger...had wel de zwangerschap's verschijnselen maar op een of andere manier klopte het voor mijn gevoel niet. Ik zocht elke dag weer naar een bevestiging of het wel zo was, net alsof ik wist dat dit niet goed zou aflopen. Ik had ook totaal geen band met dit kindje, wilde niet de winkel in om wat te gaan kopen voor de baby, vond het wel leuk als we een kaarjte kregen van mensen maar vond het niet gewelding, het hoorde er allemaal maar bij...Nu nog geen week na de MK heb ik nog wel verdriet maar ben er niet door verscheurd, ik heb het al een plekje kunnen geven...Ik ben eerder in de war van de emoties die ik niet heb dan dat ik ze wel heb...Herkent iemand dit? liefs Ellis
Hoi Ellis, wat verdrietig dat je een miskraam hebt gehad. Ik heb tijdens mijn eerste zwangerschap eerst helemaal geen zorgen gehad,maar de laatste weken voor de eerste echo kreeg ik hetzelfde gevoel als jij beschrijft. Ik deed ook vaker uitspraken als: "misschien is het wel over" . Ik had er helemaal geen gerust gevoel over. We kregen vanwege mijn onrustige gevoelens een eerdere echo, namelijk bij 10 weken, en toen bleek het hartje te zijn gestopt in de 7de/8ste week. Ik geloof heilig in onze intuitie. Ik ben daarna weer snel zwanger geraakt en toen had ik hetzelfde gevoel vanaf dag 1. En ook deze zwangerschap ging mis, ik kreeg bij 5 weken een spontane miskraam. Ik stond niet verbaasd, ik had het immers al gevoeld. Bij mijn derde zwangerschap was ik wel behoorlijk bang, maar ik had -na de nodige echo's- wel meer vertrouwen. En zie mijn banner, ik kan elk moment bevallen! Dit was een hele fijne zwangerschap waarin ik, na de beginangst, een veel beter gevoel had. Dus Ellis, vertrouw maar op je gevoel. Pas alleen op dat je angst niet verwart met 'aanvoelen', want dat zijn toch 2 verschillende dingen. sterkte en geluk Amber
Bij alledrie de miskramen heb ik rond de 5e week een week lang paniekaanvallen gehad snachts, heel apart net alsof mn lichaam wist dat het fout was en mn geest het niet los wilde laten ofzo. Althans dat verzin ik er dan maar bij, dat het zo zou zijn. Nu bij de 4 zwangerschap (zie banner) heb ik dat helemaal niet gehad.. Dus tja ik denk wel dat je als vrouw kunt voelen dat het goed zit of niet.
Ik heb van bij het begin wel een angst voor een miskraam, maar ook het gevoel dat het wel goed zal lopen. Dat gevoel is altijd sterker geweest, de angst voor mk kwam eerder voort uit reacties van anderen (je zit nog niet ver, er kan nog van alles gebeuren). Maar zelf vertrouw ik er op en denk ik dat alles goed loopt. So far, so good... Sorry te lezen van je mk.
Allereerst heel veel sterkte gewenst. Bij m'n eerste miskraam kwamen we er met 8 weken achter dat het vruchtje voor de zesde week was gestopt met groeien. Ik heb toen ook (rond de 6 weken) heel sterk het gevoel gehad, dat het niet goed zat met de zwangerschap. Ik heb dat gevoel echter heel diep weggedrukt. Bij m'n eerste zwangerschap had ik me immers ook heel veel zorgen gemaakt om niets en dat zou nu ook wel weer het geval zijn. Helaas dus niet. Bij de andere MK's had ik dat sterke gevoel als bij de eerste niet, maar wel hielden de zwangerschapsverschijnselen er van de ene op de andere dag mee op. Maar omdat ik erg druk was, heb ik dat niet direct gemerkt en kwamen de MK's eigenlijk redelijk onverwacht. Wel ben ik steeds heel erg bang geweest dat het niet goed zat, maar voor mijn gevoel kwam dat meer door de eerdere MK's dan dat ik wist dat het niet goed zat. De laatste mk is nu ruim een week geleden. En ook die probeer ik een plekje te geven. Soms zijn er momenten dat ik denk, dat ik er niets meer bij voel, om vervolgens verrast te zijn door verdriet wat er toch nog uitkomt. Iedereen gaat op z'n eigen manier om met verdriet en dat is maar goed ook.
ik weet wat je mee hebt gemaakt. vanaf het moment dat ik wist dat ik zwanger was ,was ik erg onrustig,kon snachts niet slapen en keek elke morgen of mijn buik wel iets was gegroeid. de dagen leken niet op teschieten want ik wilde zo graag dat de eerste controle was geweest.ergens in mij vertelde dat het neit goed was. kon ook niet er van genieten was alleen bezorgd .6 dagen voor de eerste controle bleek me gevoel juist tezijn, ik verloor bloed en dat was het begin van een miskraam. ik heb al een zoontje van 3 jaar en daar had ik dt gevoel helemaal niet bij. ergens in mijn achterhoofd heb ik gewoon geweten dat het niet goed zat.ik vertrouw gewoon de volgende keer weer op mezelf en hoop dat het dan goed gaat. veel sucses
Ik heb de weken voordat ik een echo heb laten nemen ook een vreemd gevoel gehad, alsof er iets "teveel" in mij zat. Ik had geen of weinig zwangerschapsverschijnselen behalve vermoeid en hartkloppingen. Ik voelde me vreemd en mijn hormonen gingen op volle toeren. Pas toen ik bloed verloor en hevige pijn kreeg wist ik het, hoewel ik nooit had gedacht aan een aankomend miskraam voordat ik bloed verloor. Nadien voelde ik me zo opgelucht en zo verlost van hetgeen al enkele weken in mij was gestorven...
Jeetje ik lees gewoon mijn eigen verhaal, ik was ook heel onrustig 's nachts en ook elke dag kijken of mijn buik was gegroeid, en ook ik heb al een zoon waar ik dat gevoel niet bij had, dus ik ben toch niet gek! hahahaha, ook jij veel succes
Heel veel sterkte ten eeste, Mijn vk zei dat als vrouwen voelen dat het niet goed zit dat het 9 van de 10 keer ook echt niet goed zit! Noem het vrouwelijke intuitie... Ik heb zelf bij mijn eerste miskraam gedacht dat het niet goed zat. Ik verwachte het eigenlijk ook dat het fout zou gaan. Heel vreemd, ik was totaal niet verbaast dat het daadwerkelijk misging. Mijn tweede miskraam was anders. Ik voelde mij op en top zwanger. Tot de 15 weken ook zo gevoeld. Toch knaagde er iets. S' ochtends voor de afspraak bij de vk zei ik tegen mijn vriend. Volgens mij leeft het kindje niet meer. Ik vond het naar om uit te spreken, maar ik had al eerder het gevoel gehad dat ik dit kindje niet mocht krijgen. En het bleek weer waar te zijn. heel naar....
Ik had het zelfde gevoel. Je bent zo blij maar tegelijkertijd ook zooo bang. Op een gegeven moment voelde ik me niet zwanger meer, de kwaaltjes leken minder te zijn geworden. Ongeveer een week later kreeg ik bloedingen. Na zo'n 8 weken. Bleek kindje ook met 6,5 wk te zijn overleden. Ik wil nu vol goede moed overnieuw beginnen. Veel sterkte voor iedereen gewenst! Liefs Poppy
Zo zie je maar weer dat onze vrouwelijke intuitie ons echt niet voor de gek houdt, prettig maar ook angstig tegelijkertijd...
Ik kreeg een week voor de eerste controle bij de vk het gevoel dat het niet goed zat. Ik had heel veel kwaaltjes en waren waren binnen een paar dagen verdwenen. Ik hoopte op de betere periode want met de eerste ben ik echt zwaar beroerd geweest. Maar in mijn achterhoofd wist ik beter. Toen ik dus voor controle ging wilde ik ook eerst de echo alvoren alle administratieve zaken in te vullen. Ze vond dat ik wel wat voorbarig was maar heeft mijn verzoek gerespecteerd. Mijn intuitie bleek het bij het juiste eind te hebben. Ik zou ruim 9 weken zwanger zijn maar het vruchtje was niet ouder dan 4 a 5 weken. Ik had er wel een band mee en de klap was ondanks het moeden erg groot. Zelfs na ruim 3 jaar, en een meid van ruim 2, heb ik het er nog steeds moeilijk mee. Daarom ben ik zo blij met dit forum dat je ook dit soort dingen met elkaar kunt delen.
Ik kreeg een week voor de eerste controle bij de vk het gevoel dat het niet goed zat. Ik had heel veel kwaaltjes en waren waren binnen een paar dagen verdwenen. Ik hoopte op de betere periode want met de eerste ben ik echt zwaar beroerd geweest. Maar in mijn achterhoofd wist ik beter. Toen ik dus voor controle ging wilde ik ook eerst de echo alvoren alle administratieve zaken in te vullen. Ze vond dat ik wel wat voorbarig was maar heeft mijn verzoek gerespecteerd. Mijn intuitie bleek het bij het juiste eind te hebben. Ik zou ruim 9 weken zwanger zijn maar het vruchtje was niet ouder dan 4 a 5 weken. Ik had er wel een band mee en de klap was ondanks het moeden erg groot. Zelfs na ruim 3 jaar, en een meid van ruim 2, heb ik het er nog steeds moeilijk mee. Daarom ben ik zo blij met dit forum dat je ook dit soort dingen met elkaar kunt delen.
ik voel dat ook van te voren bij de eerste mk wou ik ook zelf nog niks kopen bij de 2de had ik eerst wel helemaal het gevoel en in 1x was dat weg en toen sochtens mk en nu bij de 3de voelde ik het ook ik had wel een positieve test maar ik wou eerst een echo omdat ik het niet geloofde ze mochten me ook nog niet feliciteren van me omdat ik echt zo een gevoel had van het gaat weer vekeerd en idd weer een mk dus je voelt het echt wel als het niet goed zit
Vandaag heb ik te horen gekregen dat het hartje van mijn kindje (vruchtje) van 8 weken niet meer klopt. Ook ik heb al een langere tijd het gevoel gehad dat het mis is en dat het niet klopt. Toen wij voor de 1e echo gingen dacht ik dat ik verder was, de echo gaf anders aan. ook gaf het maar langzame hartactie aan. vanaf dat moment wist ik dat het niet goed zat. Probeerde toch dat gevoel weg te dringen, was gewoon onzekerheid en onwetendheid, het is de 1e keer, dus dat is allemaal spannend en nieuw. andere mensen die het wisten probeerden me gerust te stellen en toch...en toch had mijn voorgevoel het bij het juiste eind. het hartje klopt niet meer en het vruchtje is net zo groot als 1,5 week geleden.... nu moet ik tot dinsdag wachten tot er actie ondernomen word, want mijn lichaam herkent het niet als missed abortion, wordt waarschijnlijk dus curretteren maar ook ik vertrouw voortaan op mijn gevoel, die heeft me helaas niet in de steek gelaten
Ik voelde het ook al vanaf het moment dat ik een posi test in mijn handen had... We waren er super blij mee, maar het voelde niet goed... Ik hoop dat ik me de volgende keer beter voel.... Vrouwlijke intuitie laat ons niet in de steek, en ik ben blij dat ik mijn lichaam zo goed ken!
Hoi Mariaatje, Ik wens je veel sterkte toe de komende tijd. Als je wilt praten kun je me altijd PB-en. Liefs Senninha
Ik had dat ook bij alle miskramen, het gevoel dat het niet goed zat. Bij de eerste had ik mij zelfs per ongeluk versproken..ik wilde zeggen tegen vriendinnen dat ik over een week naar de vk moest, maar ik zei over week heb ik een miskraam..zomaar uit het niets. Iedereen schrok enorm. In het begin kocht ik wel dingen, maar op een gegeven moment niet meer. Vanaf het begin had ik al bijna geen klachten, maar dat zegt niet zoveel. Nu heb ik ook weinig klachten en ben toch al bijna 5 maanden. Bij deze zwangerschap dacht ik ook dat het mis zou gaan en ben elke dag hysterisch gaan tempen en waarempel..in deze zwangerschap bleef hij heel konstant 37.1 en dat was bij de anderen wel anders. Nu had ik ook een angelsound gekocht en daar heb ik veel aan gehad. Als ik mij onzeker voelde ging ik even het hartje luisteren. Groetjes Iris
Hier mijn verhaal. Ook ik had vanaf het begin dat ik zwanger was, het gevoel dat het mis zou gaan. Toch verwachtte ik het deze week niet meer, ik zou immers morgen al 12 weken zwanger zijn. Vandaag zouden we de 12 weken echo krijgen. Eergisteravond begon het bloedverlies, en gisteren is het vruchtje geboren. Het bleek maar tot 7w5d zijn gegroeid. Ik krijg ook al wat extra argwaan bij de eerste echo, ik dacht zelf 8 weken zwanger te zijn, en volgens de lengte was het kindje 7 weken, maar het hartje klopte wel! Een paar dagen later is het dus al gestopt. Pas vier weken later stoot mijn lichaam het af, maar achteraf was ik al langer aan het ontzwangeren. De laatste weken voelde ik me helemaal niet meer zwanger. Ook hier liet mijn gevoel me niet in de steek. Deze keer (dit was de derde zwangerschap, we hebben al twee mooie kindjes) wilde ik het pas met 12 weken wereldkundig maken, had nog niks gekocht, ook geen positiekleding, nog niet uitgerekend wanneer ik verlof zou krijgen. e.d.