Ladies, Ik ben niet op zoek naar tips om een diagnose of of het nou ADHD of ASS is (of een combi). Wij, vader en moeder (en oma ook overigens) zijn er inmiddels van overtuigd dat er "iets" met de kleuter anders is. Maar wat precies doet voor dit verhaal minder ter zake... Het zit me gewoon een beetje (boel) dwars, dat ik altijd heb aangegeven bij het CB, bij de crèche, pedagogisch medewerker hier thuis, dat er volgens mij iets met hem is, en dat iedereen altijd deed alsof ik gek was. Dat het moederschap sowieso zwaar is, dat alle kinderen moeilijk zijn etc. Maar het was retezwaar en frustrerend thuis. En iedereen om ons heen deed maar alsof er niets "anders" aan hem was, en dat ik de aansteller was. Het wordt nu steeds meer objectiveerbaar duidelijk dat er echt iets "anders" is. Ik hou niet minder van hem, ik zie niet opeens een minder gunstige toekomst voor hem, ik hoop wel op hulp zodat we hem beter gaan begrijpen en kunnen helpen. Maar ik zit vooral ergens nog met dat unheimische gevoel dat mijn moedergevoel en ervaringen dus gewoon (wederom, net als met koemelkallergie toen) klopten, en dat niemand daar ooit naar geluisterd heeft, en dat het afgedaan werd als "moederschap is sowieso zwaar". Dat "moederschap is sowieso zwaar" valt voor mijn gevoel in mijn situatie te vergelijken met dat je tegen iemand met ASS zegt dat "iedereen wel iets autistisch heeft" en dat het daarmee is afgedaan. Het zit me dwars en ik weet ff niet wat ik ermee aan moet, het blijft in mijn hoofd spoken. Misschien hoop ik wel op herkenning van andere moeders en ben benieuwd hoe jullie ermee om zijn gegaan...
Ik probeer het naast me neer te leggen onder het mom van 'mensen weten niet waar ze het over hebben (en gelukkig maar voor hen!)'. En ik probeer steeds meer op mijn eigen gevoel te vertrouwen. Helaas voor de oudste heeft vooral de jongste daar wat aan, bij haar voel ik me veel zekerder door de ervaringen met de oudste. Hopelijk vind jij ook een manier om er mee om te gaan! En hopelijk vind je ook mensen die je wel 'geloven' en kunnen helpen.
Hoe oud is hij? Waarom laat je hem niet gewoon onderzoeken? Waarom wachten op unanieme goedkeuring van je omgeving? Ik begrijp dat enige herkenning wel fijn is, maar je hebt altijd mensen die het niet zien, niet in geloven, afschuiven om wat voor reden dan ook. Wel vraag ik me af hoe het komt dat niemand -behalve jullie ouders- opmerkelijk gedrag zien? Volg je moedergevoel is eigenlijk het enige wat ik kan zeggen
Hij is net 4 jaar. Ik wacht niet op unanieme goedkeuring maar ik snap niet dat er nooit iemand iets ook zag, en dat ik gewoon niet werd geloofd.... Waarom het niemand expliciet opviel? Weet ik niet. Het heeft bij mij ook 37 jaar geduurd voordat ergens een lichtje ging branden, ik heb meerdere ervaringen met gemiste diagnoses
Wat voor opmerkelijk gedrag zien jullie dan? Wat voor problemen ondervindt hij? Ik zou gewoon eens een afspraak maken bij een kinderpsychiater (of elders, ik weet niet hoe het in Nederland werkt) , en praten over de problemen die jullie zien.
Hier bv omdat dochter elders aangepast gedrag laat zien, en alles er thuis uit komt. @ts Wij werden op zich wel serieus genomen door CB en hebben daar een traject met een pedagoog gehad, maar dat was meer opvoedkundig. En daarna een traject via CJG, die aan huis kwam. Maar toch bleef er in ons hoofd: er is wat. In augustus via de huisarts een doorverwijzing gekregen naar een kinderpsycholoog, die ook intelligentieonderzoeken doet. Komende dinsdag eindelijk de intake. Dus ik zou zeggen: maak een afspraak bij je huisarts.
Qua intelligentie is hij al "doorgelicht". Er kwam niets onverwachts uit, sociaal emotioneel loopt hij achter, en die andere intelligentie liep behoorlijk voor. Maar ASS/ADHD testen ze pas vanaf 6 jaar is mij verteld
ASS al eerder, zoon van beste vriendin kreeg op z'n 3e diagnose. ADHD inderdaad later. Zit hier wel in de familie. Maar niks doen is geen optie meer nu hier thuis. Je zegt dat je op hulp hoopt, die moet je dan wel vragen. En dan schijt hebben aan mensen die zeggen dat er niks is. Waar is ie doorgelicht qua intelligentie? Hebben ze daar verder niks gedaan aan hulp? Misschien kun je daar nog terecht? Anders zou ik het via de huisarts spelen.
ASS zeker niet. Je moet alleen de juiste persoon/instelling hebben. Volgens nieuwe onderzoeken is ASS met 1.5 al aantoonbaar. En hoe eerder je begint met therapie hoe beter het resultaat. Je krijgt dan vaak een voorlopige diagnose maar er komt wel al hulp (in vorm van therapie oid). Maar veel instellingen werken inderdaad vanaf 4 of 6 jaar en sturen je gewoon weer naar huis ipv door, wat vet frustrerend is. De GGZ voor (kleine) kinderen sucks Mijn zoon is bijna 2.5 en wij (vooral ik) zagen met 1.5 al dat hij anders was. Met 2 jaar zijn we begonnen met hulp zoeken want mijn gevoel dat hij autisme heeft was heel sterk. Gelukkig werden we door de kinderartsen serieus genomen en doorgestuurd, maar eer dat we een specialist hadden gevonden die met deze leeftijd al iets wou.. pff.. We lopen nu bij een kinderpsychiater, een schat van een man. We gaan binnenkort met ESDM beginnen.
Inderdaad blijven bellen, blijven vragen, blijven 'zeuren'. Ze sturen ouders met jonge kinderen sneller naar huis 'komt wel goed, wacht maar af, ontwikkeling, blabla' , maar als ouder ken je je kind. Ik zou via de huisarts of evt. direct bij een psychiater hulp zoeken.
Voor een deel is het wel herkenbaar hier. Alleen zien mijn (schoon)ouders en zussen bijv. ook wel dat hij anders is dan een doorsnee peuter. Hij denkt meer na, stelt meer vragen en is erg gevoelig voor ritme, structuur en veiligheid. Hier verder geen diagnose en ook (nog) geen actie verder ondernomen omdat zowel wij als school niet tegen grote problemen aanlopen. Wij kennen onze zoon na ruim 5 jaar inmiddels vrij goed en kunnen meestal zijn gedrag wel verklaren. Bijv. veel huilen tijdens een verjaardag, dat zijn teveel prikkels. Daarin kunnen we hem helpen door hem op een afgezonderde plek te laten spelen of even een poos met de tablet onder de eettafel of in een hoekje te zetten. En natuurlijk komen daar opmerkingen over, want ja een kind moet spelen, je gaat niet op een verjaardag met een tablet zitten enz. Maar als ik continue moet bemiddelen omdat onze zoon niet snapt waarom zijn neef de racebaan helemaal anders maakt dan hij in z'n hoofd heeft of dat 12 pratende volwassenen niet eens even stil worden, dan kiezen wij voor een manier dat hij wel gelukkig is. Daarnaast hier ook een vrij groot gat tussen sociaal-emotioneel en het cognitieve. Cognitief ver vooruit, sociaal emotioneel (en ook motoriek) lopen wat achter en juist dat is het lastige. Het kan voor jullie wel niet verrassend zin, maar het kan voor een kind wel heel lastig zijn om daarmee om te gaan. Hij weet in z'n koppie misschien meer dan de rest weet, maar kan dit niet duidelijk op ze overbrengen. Dus ik zou zeggen. Als je thuis vast loopt en handvatten nodig hebt om met je zoontje om te gaan, dan zou ik hier hulp voor gaan zoeken. Hoe gaat het op school en hoe ziet de juf hem? Hier ben ik vorig jaar vrij snel met de juf in gesprek gegaan, mijn zorgen geuit en best veel van wat ik vertelde herkend zij ook wel. Zo hebben we door het jaar heen steeds gesprekjes gehouden waarin zij mij tips gaf en we bespraken ook op welke manier ze op school met hem aan de slag gingen. Ik heb zelfs een keer voor de meivakantie een stapel puzzels en spelletjes meegekregen waarin wat extra uitdaging zat. We konden toen weinig weg i.v.m. zijn zusje en zichzelf vermaken op vrije dagen is lastig. Vanuit school kan je soms ook weer hulp inschakelen en anders via huisarts of cjg.
De beste tip die ik kan geven: negeer je moedergevoel niet! Dat heb ik bij de oudste te lang gedaan. Zij viel op school qua gedrag ook niet op, daarom duurde het tot groep 4 tot er onderzoek gedaan werd. Met de jongste (waar in eerste instantie niks mee leek) waren we in de kleuterklas meer op onze hoede en hebben we begin groep 2 speltherapie ingezet. Dat traject is nu bijna afgelopen. Heeft goed geholpen voor de hulpvraag destijds maar we merken dat het niet voldoende is. Het gaat niet goed met hem. En we zijn nu bezig met de gemeente om daarna onderzoek te gaan doen.
Wat Tuc zegt! Heb even geen tijd om uitgebreid te reageren, maar vertrouw op je moedergevoel! Dat heb ik veel te lang niet gedaan. Hier een dochter met ASS (en net niet voldoende kenmerken voor ADHD, maar speelt wel mee) van bijna 8
Wij zitten bij Karakter, zoon heeft zn diagnose sinds zn 3e en daar zijn echt veel dingen die ze inzetten, juist bij jonge kinderen. Deze afdeling (infant center) is daar zelfs speciaal op gericht. (PRT, behandelgroep, oudertraining,intensieve thuisbegeleiding om maar ff paar dingen te noemen). TO ik snap je gevoel, hier ook familie die zei "het ligt gewoon aan de opvoeding" of "hij trekt wel bij". Maar gelukkig ook familie die echt wel zagen dat er wat anders was en ons serieus namen. En dat voelt gewoon fijn, dat je gesteund wordt in je moeder-zijn/ouder-zijn. (Het CB heeft bij ons ook niets gesignaleerd, toen wij met 1,5 aangaven dat hij toch echt te weinig praatte was het antwoord "jullie verwachten teveel, want ik hoor hem duidelijk praten tijdens het spelen". Dat hij totaal niet communiceerde viel ze niet op..)
Diagnose kan wel eerder inderdaad. Hier ook al vanaf haar 3e. Toen ik gevoel kreeg dat er meer was dan al op papier stond is onderzoek gestart best wat mensen om ons heen vonden dat niet nodig maar ben blij toch doorgezet te hebben. Geeft toch meer handvatten om haar te helpen.
Ik heb ook gewacht omdat de omgeving niks zag. Niet omdat ik goedkeuring nodig had. Maar omdat ik dacht dat ik 'spoken' zag. Ik was zelf de enige hier die wat zag. Maar op een gegeven moment ging zijn taal opvallen. Vandaag hadden we een logopedisch onderzoek (onderdeel van de testen om te kijken of er spraken is van TOS). Daarin werd gezegd dat er een redelijke kans is dat iets anders dan TOS de veroorzaker van zijn spraakachterstand is (of combinatie van). Op dit moment gaat er even te veel door mij heen. Had ik dan toch gelijk? Ergens had ik inmiddels ook wel echt de hoop dat ik zelf met een verkeerde bril zat te kijken.
Jaaaa dit is zo herkenbaar ts! Ik heb zoon van 4 met ASS en iedereen doet/deed ook altijd alsof ik gek was. Terwijl hoi hij IS NIET normaal. Maar, ik hoor bijv. vergelijkbare verhalen over gedrag van ons buurmeisje. Maar als ik haar zie (best veel) kan ik het ook niet ‘zien’. Dus als je al geen ouder bent van zo’n kind dan kun je het van een ander niet beoordelen. Maar ik zoek en zocht ook zo naar erkenning. Maar dat ga je gewoon niet krijgen, behalve dan van de hulpverleners. Ik wil ook graag erkenning over dat het gewoon een bijzondere jongen is, met bijzonder gedrag, dat het zwaar is met hem enz. Terwijl de moeders in mijn omgeving met kinderen van dezelfde leeftijd die snappen het ook niet. “Je kunt toch wel met hem dit?” “Of dat?” Maar nee, “we blijven thuis want dit kan niet”. En dan heb je ook nog de mensen die denken dat alles met hun geweldige opvoeding te maken heeft. Dus dat ik mijn kind niet opvoed. En zij hun kind heel goed. Daarom eet hun kind alles, of blijft het altijd aan tafel zitten, enz. Heel frustrerend want dat kind is gewoon wat ‘suf’ zoals wij het thuis noemen.
Ik had bij mijn oudste ook al heel rap het gevoel dat er ‘iets’ was, maar dit werd gelukkig door het cb en de psz ook wel opgemerkt. Ze heeft geen diagnose, nu in groep 4 gaat ze wel een traject in om te onderzoeken wat er precies speelt - school handelt echter heel pro-actief waardoor ze vanaf dag 1 heel goed op haar plek is. Bij de jongste was ik heel lang de enige die het idee had dat haar taalontwikkeling niet goed ging. Iedereen kwam met ‘ach joh, het neefje van de vriend van de buurvrouw zei niks tot zijn derde en tóen ineens volzinnen!’. Ja, maar ik zag dus een peuter die bleef steken, en daar zelf last van had. Bij het cb nam de jeugdarts het direct serieus - ook al was ze toen pas 2 jaar - en uit onderzoek kwam dat ze gewoon heel slecht hoorde (door lijmoortjes, dus te verhelpen). Met logopedie is het nu gelukkig helemaal prima, maar als ik had afgewacht had ze mogelijk een flinkere taalachterstand gehad. Vertrouw dus zeker op je gevoel en negeer het gewoon als omgeving komt met ‘ach, dat komt heus wel als hij wat ouder is!’ of ‘joh, dat heeft ieder kind wel eens toch?’. Het is zó fijn als je goede hulp hebt!
Hij is dus juist onwijs goed met taal, zijn tijd ver vooruit (soms net een oud wijf ). Was ook redelijk vlot met initiële taalontwikkeling. Naast mijn gevoel, kan ik hem nu ook naast zijn 3 jaar jongere broertje leggen. Ik begrijp dat ieder kind echt anders is. Maar het jonge broertje is ook een pittig ding maar tis echt een ander kaliber... Ik was zo verbaasd het jonge broertje wilde knuffelen en van aanraken houdt, "samen" wil spelen, je betrekt bij dingen, en dat hij (voor zijn leeftijd) niet zo zit te wiebelen aan tafel... Dat hij begrijpt als ik ergens naar wijs dat ik "daar" bedoel, dat hij wel reageert als je tegen hem praat. En ik was helemaal stomverbaasd dat ik tegen de dreumes zei "zet je bordje maar in de keuken" en dat ie het nog deed ook, de oudste heeft nog (bijna) nooit op een opdracht gereageerd... En zo kan ik wel een boek volschrijven er valt steeds meer op. Ik blijk dus mijn oudste iedere keer een toetje te voeren, terwijl de dreumes hem er redelijk goed zelf uitschept . Als de kleuter dat doet ligt er meer vla naast het bakje... Maar als je een uurtje op hem zou passen dan zal je waarschijnlijk weinig opvallen. Ben heel benieuwd wat de juf deze maand over hem zegt in het 10minuten gesprek...
Hahaha, wat herkenbaar. Dit waren bij mijn dochter ook het soort dingen dat alarmbellen deed rinkelen. Actie ondernemen dus!