Hallo dames, Een paar weken geleden hebben wij besloten om de zwangerschap af te breken omdat ons kindje weinig tot geen kans had op leven. Ik sta nog steeds achter die beslissing. Die beslissing is genomen uit liefde voor ons kindje, dat weet ik zeker. We hebben daarna samen de tijd genomen om verdriet te hebben, hebben ons zoontje gecremeerd, kaartjes gestuurd, een aandenken in ons huis staan en ik kijk regelmatig naar foto's van hem. Maar ik merk dat ik het moeilijk vind om me 'moeder' te voelen. En voel me daar enorm schuldig over. Ik lees hier vooral verhalen van vrouwen in dezelfde situatie die zich heel erg moeder voelen van hun overleden kindje en die hun zoontje/dochtertje missen. Maar ik weet niet wie ik mis! Uiteindelijk kende ik mijn zoontje nog niet, voelde ik hem nog maar net een paar weken voor de bevalling, en wist toen al dat het niet goed met hem ging, waardoor ik onbewust misschien ook al afscheid aan het nemen was en me dus niet zo heb verbonden met hem. Ik mis het zwanger zijn en ik mis de toekomst die ik had verwacht en ben vreselijk verdrietig over wat er is gebeurd en over het feit dat ik GEEN kindje krijg over een paar weken... Misschien komt het omdat ik nog geen andere kinderen heb en dus niet weet hoe het is om moeder te zijn? Zijn er meer vrouwen hier die dit herkennen? Zou heel fijn zijn om dit gevoel te kunnen delen. Liefs!
Hoi Lenali, Allereerst heel veel sterkte met dit verlies. Ik hoop dat je het ooit een plekje kan geven. Ik ben vorige week moeder geworden na een zwangerschap van 22 weken van een prachtige dochter Sterre. Helaas hebben wij ook afscheid van haar moeten nemen. Ik herken me gedeeltelijk in wat je verteld. Ik voel me wel moeder. Ik mis mijn dochter ontzettend, ik voel me zo leeg. Ik mis het ook om zwanger te zijn, het voelt zo raar om geen leven meer te voelen. Je hoeft je echt niet schuldig te voelen. Jij voelt wat je voelt en daar is niks mis mee! Je verwerkt het op je eigen manier. Ik wens je heel veel sterkte toe! Liefs Hilde
Al eerste: sterkte, heel veel sterkte met dit verlies. Ik herken wel wat je zegt, al hebben we wel eerder afscheid genomen van ons kindje. Ik voel me ook geen moeder, maar ik heb hem ook nooit gevoeld. Wel voel ik liefde als ik naar z'n foto kijk en het gevoel dat we er goed aan gedaan hebben. Hier de confrontatie van 2 goede vriendinnen die zwanger zijn met wie ik gelijk liep. En waar dus wel kindjes gaan komen, zij zijn nu overigens ook al mama. Ik mis ook dat ik zo plots helemaal niet meer over de toekomst met kindje hoefde na te denken. En jij zat er dan nog veel meer in. Had je al veel aangeschaft?
Heel veel sterkte! Ik herken dit niet echt. Mijn zoontje is geboren na een zwangerschap van 23 weken door een virus, en zodra hij op mijn buik lag was hij mijn kind en voelde ik vreselijk veel liefde. Hij leefde nog en bewoog en maakte geluidjes, en is binnen een uurtje op mijn buik overleden. Wij mochten hem de volgende dag mee naar huis nemen tot hij begraven werd en de dagen daarna heb ik hem niet meer uit het oog verloren bijna en hem steeds zitten zoenen en knuffelen. Ik voel me nog steeds een trotse moeder op mijn prachtige zoontje, ondanks dat hij er niet meer is. Ik heb het op de eerste plaats moeilijk met het verlies van mijn zoontje en dat ik hem vreselijk mis maar op de tweede plaats heb ik het ook ontzettend moeilijk met het feit dat ik een kindje in mijn armen had moeten hebben nu en dat mijn leven er zo anders uit had moeten zien. 20 maart had ik moeten bevallen, ik had nu een pasgeboren babytje moeten hebben. Nu ben ik aan het begin van een nieuwe zwangerschap, waar ik dankbaar voor ben maar voor mijn gevoel ben ik al veel verder en ben al zo toe aan een kindje. Ik denk dat iedere vrouw hier op een andere manier mee omgaat, en dat iedereen het anders ervaart.
Ik dacht laatst nog aan je want toen zag ik je berichtje op het forum! ik herken mijzelf in je verhaal. Het blijft lastig! Aan de ene kant voel ik me wel moeder maar aan de andere kant niet want je hebt niets om voor te zorgen. Voor de buitenwereld ben je niet echt een moeder want niemand ziet het. Een aantal zien mij wel als moeder en dat is erg fijn. Het is logisch dat je je schuldig voelt maar dat is echt niet nodig! Je gaat je waarschijnlijk nog veel vaker schuldig voelen over dingen dat hoort erbij. Dus kijk daar niet te veel naar. Je hebt het goed gedaan! Ik mis nog iedere dag mijn zwangerschap en ik denk ook steeds wat als... we geen onderbreking hadden gedaan maar dat heeft geen zin. Geef het de tijd... Veel sterkte!
De een voelt het op de ene manier en de ander op de andere manier. Er is geen goed of fout. Ga je alsjeblieft niet schuldig voelen over je emoties. Je hebt al genoeg voor je kiezen gekregen! Het kan ook best zijn dat je gevoel over een paar weken weer anders is dan nu. Ik denk dat alles 'normaal' is. Heel veel sterkte gewenst.
Heel veel sterkte. Ga je vooral niet spiegelen aan wat andere mensen zeggen. Sommige dingen hebben tijd nodig. Zelf voel ik me ook geen moeder. Hoewel ik dat overweldigende gevoel wel ervaren heb toen Vlinder geboren werd. Je hebt een heleboel te verwerken en accepteren op dit moment, en iedereen doet dat in zijn eigen tempo en eigen manier. Ik voelde me steeds verschrikkelijk schuldig, en kon er niets mee, iedereen zei steeds maar dat dat schuldgevoel nergens voor nodig was en dat ik er niets aan kon doen. Maar ik kon er pas mee omgaan toen ik me realiseerde dat ik me bedt schuldig mag voelen. Dat dat schuldgevoel bij de onzekerheid om het verlies van Vlinder hoort. Ik mag en kan me best schuldig voelen zonder dat ik schuldig ben, en dat schuldgevoel mag ik mijn hele leven met me mee dragen zolang ik het geaccepteerd heb en op die manier een plekje kan geven. Klinkt raar, maar het werkt voor mij. Met de tijd vind je een manier die bij jou past. Die het rustig aan! Liefs.
Ik zei eerst dat jij je niet schuldig moest voelen. Maar ik sluit me nu helemaal aan bij Verox. Als jij je schuldig voelt, is dat als emotie natuurlijk ook 'goed'. Zolang jij je maar realiseert dat je niet schuldig bent!
Dank voor jullie reacties. @Verox: fijn, de herkenning. Ik voelde me inderdaad wel moeder op het moment van de bevalling en geboorte en ik voelde ook dat ik de beslissing heb genomen uit liefde voor hem. Alles is momenteel dubbel, en moeilijk en ingewikkeld... Ik probeer inderdaad te accepteren wat ik voel en daar mee om te gaan omdat ik ook denk dat er geen goed of fout is. Maar dat maakt het niet minder moeilijk...
Het blijft verschrikkelijk moeilijk, maar zo te horen ben je goed bezig, die dubbele gevoelens maken het verwarrend, en negatieve gevoelens moeilijk te accepteren. Maar die verwarrende tegenstrijdige en negatieve gevoelens horen er bij, ook al zijn ze niet terecht en zul je het nooit begrijpen. Ik weet dat Vlinder onze dochter is, maar ik begin nu pas te begrijpen en accepteren dat ze dat ook altijd zal blijven. Eigenlijk begon dat besef ook pas vrij laat, na de uitgetelde datum.
Ik kan toch wel zeggen dat ik me echt een moeder voelde. Misschien komt dat omdat ik al een zoontje heb en ondanks we afscheid moesten nemen van onze dochter, toen ik haar voor het eerst in mijn armen kreeg, voelde ik me net zo trots als bij mijn zoontje, heb ook uren naar haar gekeken en haar geknuffeld en kusjes gegeven. Maar heb niet de drang gehad om te 'zorgen' zeg maar, zoals ik dat wel eens bij andere lees. Ook omdat ik wist dat we afscheid moesten nemen en ze niet bij ons zou blijven.
@bellanoa: ik voelde me net na de geboorte ook zeker wel moeder: ik heb hem continue vastgehouden en wilde hem verzorgen, voelen, in me opnemen. Ik voel ook nu nog continue de drang om te zorgen, alsof mijn hele lijf schreeuwt: IK WIL EEN KIND! Maar ik vind het moeilijk om me moeder te voelen, omdat er nu eenmaal geen kind is... En misschien dus wel omdat ik nog niet weet hoe het is om een kind te hebben. Maar het zal idd wel heel persoonlijk zijn, en voor iedereen anders. Had heel sterk het gevoel dat het een soort 'taboe' is om dit uit te spreken en wilde het daarom toch gedaan hebben, ook om te kijken of er hier meer vrouwen zijn die het zo voelen. Ik ben overigens wel heel blij voor iedereen die zich wel helemaal moeder kan voelen, ondanks het verdriet!
@bellanoa: en ik zie nu pas goed je handtekening: wat heerlijk dat je weer zwanger bent! Gefeliciteerd. Maar ook veel sterkte, ik hoop dat je rust kan vinden en toch kunt genieten.
@ Lenali, ik denk dat het inderdaad ook voor iedereen verschillend is. Hier kun je in ieder geval alles uitspreken wat je denkt of voelt, niks is vreemd! We weten namelijk allemaal hoe het voelt en hoe intens het verdriet is. Bedankt voor je felicitatie! Het is inderdaad erg dubbel, gisteren zat ik namelijk nog te huilen om Demi en vanochtend heb ik een positieve zwangerschapstest in mijn hand Ik denk dat ik mijn rust pas kan vinden na een goede 20 weken echo, tot die tijd blijft het spannend denk ik.
@bellanoa: ik kan me dat helemaal voorstellen: ik denk dat ik pas rust zal hebben als ik een gezond kindje in mijn armen heb... Uit nieuwsgierigheid: heb je bewust een besluit genomen om het weer te gaan proberen, of heb je het 'laten gebeuren'? En hoe was dat voor je man/vriend? Ik zou het graag willen laten gebeuren, maar dat kan niet omdat ik ook endometriose heb: zodra ik stop met de pil (die ik nu slik), moet ik weer onder controle van het zkh en in principe ook graag snel zwanger worden (ivm zo min mogelijk menstruaties): legt dus flinke druk er op. Mijn vriend vind dat, icm met wat er nu gebeurd is, super moeilijk. Hij wil er voorlopig nog niet aan denken, terwijl ik het liefst toch redelijk snel weer er voor zou willen gaan...
Lieve Lenali, Natuurlijk zijn er wisselende gevoelens...en wat betreft je moeder voelen... Ik weet ook niet wat het is om moeder te zijn voor een kindje waar je wel voor kunt zorgen... het gevoel om te zorgen heb ik nog steeds. Ik ben blij dat er hier 2 katjes rondlopen Wisselende gevoelens hier zijn: boosheid, verdriet, trots, berusting, onmacht, liefde... en nu dan weer spanning wegens een nieuwe zwangerschap. Heel snel, heel gewenst, een beetje gepland. We hebben ervoor gekozen om geen anticonceptie te gebruiken en te zien. Op de een of andere manier loopt dit sinds mijn miskraam vorig jaar wel goed, daarvoor zijn we 2 jaar bezig geweest ivm PCOS. Voor mezelf merk ik dat de blijdschap en spanning van de nieuwe zwangerschap heel goed naast het verdriet om Sam* kunnen bestaan. Het zijn 2 verschillende dingen en dat mag ook! Ik wens je heel veel sterkte met alles. O ja, mijn man wilde eigenlijk ook wachten (dus condooms gebruiken), voornamelijk omdat ik nu al meer dan een jaar met zwangerschapshormonen rondloop (en in het 1e trimester niet de gezelligste ben), maar dat voelde voor ons allebei ook wel weer erg raar...uiteindelijk dus niet gedaan, met een wel heel snel resultaat.