Steeds weer merk ik dat mijn dochter het moeilijk vindt om in groepjes iets te doen. Dan gaat het niet om schoolwerk, maar om bijvoorbeeld groepjes in het zwembad of op de schaatsbaan. Zij spreekt het liefste 1 op 1 af. Dat mag uiteraard, maar ik merk dat het haar belemmert. Ze voelt zich snel buitengesloten. Ze wil bijvoorbeeld niet achter twee meiden aanrennen als zij samen besluiten om in een ander bad te gaan zwemmen o.i.d. Nu is ze alleen thuis (geen broers of zussen), maar ze gaat al vanaf 6 maanden oud naar het kdv/bso. Volgens de juffen van afgelopen jaren heeft ze volop vriendinnen en kan ze goed voor zichzelf opkomen. Ook op vakantie legt ze redelijk snel contact. Heeft iemand tips voor haar? Of voor mij; hoe ik haar kan begeleiden?
Ja soms is het ook lastig in groepjes en in een groepje heb je altijd wel kinderen die meer naar elkaar toe trekken en dat is niet leuk als je je dan buitengesloten voelt. Het is denk ik ook een leerproces om je in een groepje te bewegen, wat doe je wel en wat doe je niet en wil je er wel bij horen? In hoeverre heeft ze er last van?
Ze heeft er in die zin last van, dat ze het gewoon niet wil. Zodra ze met een vriendin is en er is nog iemand bij, gaat het mis. Dan voelt ze zich niet meer op haar gemak. Als ze andere twee besluiten om iets te doen zonder met haar te overleggen, vindt ze dat heel moeilijk. Ze ziet dan niet dat ze kan kiezen om niet mee te gaan of juist mee te gaan omdat het soms zo gaat. Beetje vaag omschreven, maar hopelijk begrijp je mijn verhaal.
Ja en daar moet ze in groeien. Ze is nog jong. Ze gaat echt wel leren om ook haar eigen plan te trekken maar je kan het wel met haar bespreken. Heeft ze echt geen zin dan mag ze dat echt wel zeggen en dan samen overleggen iets te doen wat iedereen wil. Kom je daar niet uit dan mag je ook naar huis. Mijn dochter had destijds ook een vriendin en als die geen zin had in dat groepsgedoe dan ging ze gewoon naar huis Ik vond het juist altijd wel sterk van dat meisje. Je kan je ook afvragen of het wel echt vriendinnen van je dochter zijn als ze zich daar niet bij op haar gemak voelt en ze mag ook best bij haar vriendin met wie ze in eerste instantie had afgesproken aangeven dat ze een keer samen iets wil doen zonder dat daar weer iemand bij komt.
Bedankt voor je positieve bericht!. Mooi: dat omdenken. Ik maak me dan echt wel even zorgen. Mijn dochter is namelijk ook zo'n type dat gewoon naar huis gaat. Ik heb gisteren met haar het voorval nogmaals besproken (nu stond ze er wel open voor) en dat was een heel goed gesprek. We hebben ook alternatieve reacties (en gedachtes) besproken. Ik ben benieuwd hoe het een volgende keer verloopt.