Ik ben nu bijna 7 jaar samen met mijn vriend (ondertussen man) en hebben al samen een zoontje en heb nu zwanger (niet gepland) van de tweede. Het punt is alleen dat we altijd ruzie hebben. Vandaag weer hij kon de bakjes met voedsel niet vinden en Thomas zijn fles niet. Fles lag ik de wandelwagen en bakjes in de luiertas. In plaats dat hij me nou eens rustig opbelt en vraag waar het ligt krijg ik 5 smsjes waarin hij me vervloekt en boos is dan ik moet opruimen. Van dat opruimen heeft hij misschien wel gelijk maar hij wordt er zo pissig om. Hij wilde de buggy hebben maar die zit in mijn auto (weet hij!) en hij weet niet hoe hij de kinderwagen inklapt. Ik heb dit 100 keer aan hem willen uitleggen maar dan luistert hij niet :x:x:x:x! Ja stik er ook maar in denk ik. Dat hij die buggy wilt kan ik niet ruiken toch dus haal hem er dan van te voren uit. Hij moest daarna naar de Karwei en was dus een deel van zijn dag kwijt waar hij ook behoorlijk pissig om werd. Dit was mijn schuld omdat ik de tuin anders wil hebben We hebben het hieruit uitgebreid over gehad en nog nooit heb ik begrepen dat hij het niet wilt. De smsjes gingen van kwaad tot erger en dit gaat nu al zeker 2 jaar zo alleen dan steeds over andere onderwerpen. Hij is zo snel kwaad en opgefokt (hij slaat ofzo nooit hoor!). Maar ik ben er gewoon zo klaar mee, voor mijn gevoel blijf ik alleen bij hem voor mijn kinderen en heb ook het gevoel dat ik verantwoordelijk heb en wil dit mijn zoontje echt niet aan doen maar ik ben er zo klaar mee en ik weet gewoon niet of er nog genoeg liefde zit om dit op op te lossen. Bij mijn zwangerschap van Thomas heeft hij me af en toe ook zo rot laten voelen en ik kan hier echt niet tegen als ik zwanger ben. Heb er helemaal pijn van in mijn buik. Hij heeft me dus uiteindelijk 20 keer gesmst en 5 keer gebeld terwijl ik op me werk zit,me nieuwe werk waar ik dus nog geen vast contract heb en dus me stinkende best moet doen om me te bewijzen. Ik wil zo echt niet naar huis maar ga wel omdat me zoontje daar is en ik die dolgraag wil zien. Maar van binnen voel ik eigenlijk niks meer en hoop eigenlijk dat hij de knoop eens doorhakt. Want als ik zeg dat ik ermee wil stoppen praat hij me een schuld gevoel aan en zegt hij dat ik daar niet mee moet dreigen. Hij ziet alleen niet in dat het geen dreigen is. Ik mag onze problemen ook nooit met iemand van hem bespreken en hij speelt altijd mooi weer als andere er zijn. Pffffff ik weet het gewoon echt niet meer. Deze dag was echt de druppel...Of misschien druppelt het nog lekker verder
Ik zou eerst maar eens beginnen met tegen hem zeggen dat je erover denkt om weg te gaan omdat je het leven niet op deze manier wil beleven. Ik zou zelf echt niet willen dat er zo respectloos met me word omgegaan en denk dus dat hij iets aan zijn gedrag moet doen. Misschien zeggen dat je bij hem weg wil gaan maar nog wel in relatietherapie wil heel veel succes
Ik zou idd eens met hem om de tafel gaan zitten, misschien is hij zich van geen kwaad bewust. En als jij aangeeft dat hij gelijk heeft qwa opruimen betreft dan zou je kunnen proberen dit wel te doen. Het is wel irri als dingen niet op de plaats staan of liggen waar ze thuis horen. Ik heb in het begin van ons samen wonen ook erge ruzie gehad over opruimen en schoonmaken van dingen. Ik was erg makkelijk hij pietje precies. Nu hebben we een midden weg gevonden en is daar nooit meer ruzie over. Probeer zelf met je mannetje ook die middenweg te vinden!!!
als dat al 2 jaar zo gaat, en je denkt alleen voor je mooie knulletje te blijven... zou ik lekker me biezen pakken, jij verdiend een betere vent!
hey hey, idd ik ben het met de anderen eens, probeer dit op te lossen. Eventueel relatietherapie als laatste redmiddel. Want ik was ook 7 jaar samen met mijn vriend, nu dus niet meer en ik heb een zoontje van 30/4/09 en ik ben 19wk zwanger. Dat wil je echt niet hoor. Probeer het op te lossen, veel praten. Voor sommige mannen is het eerste jaar na de geboorte van de eerste vreselijk, ze vertonen dan vluchtgedrag en die van mij is er ook echt vandoor gegaan na mijn zwangerschapstest. Misschien vliegt het hem wel aan op dit moment, vind hij het eng, mist hij het overzicht. Probeer er voor elkaar te zijn, erachter te komen wat jullie beide dwars zit. misschien vallen jullie wel over dezelfde dingen. Succes meis en gefeliciteerd met je zwangerschap..
Gefeliciteert toch nog he. Ik kan niet zeggen van stop er mee, mijn vriend heeft namelijk best wel wat dezelfde eigenschappen, snapt ook niet dat je niet altijd de telefoon op kan nemen en terug kan smsen als het hem uit komt. Maar wat wel scheelt is dat ik niet snel onder de indruk ben, als hij boos wordt omdat die iets niet kan vinden is dat zijn probleem, vaak kijkt hij niet eens, maar zo zijn mijn broertje en vader ook. Het is soms net alsof je al een kind hebt (of een extra kind) als je weer eens eerst kijken en dan schreeuwen roept. En dat jij het wel meteen kan vinden betekend in ieder geval dat het niet verstopt is toch? Het mooi weer spelen kan die van mij ook goed, maar het is niet erg leuk want het voelt alsof hij zo maar even over jullie heen stapt en het hem weinig doet. Maar dat het zo lijkt betekend niet dat het echt zo is. Enige oplossing is dat je hierover praat, tot in treurnis aan toe en aangeeft hoe je het graag zou willen hebben. Bji mij werkt het beter als ik schriftelijk alles op een rijtje zet en hem dat laat lezen, dringt beter door, of hij heeft het idee dat het menus is omdat ik de moeite heb genomen om er even voor te gaan zitten. En tsja...weet je ik denk dat een man behoorlijk nerveus kan worden als je kind jengelt om zijn flesje en hij hem niet meteen kan vinden, jengelen kan bij sommige mensen behoorlijk op de zenuwen werken, plus dat je natuurlijk je kind gewoon wilt geven wat die op dat moment wilt. Dus je kan er proberen achter te komen waarom die ZO nerveus wordt dat die jou zo vaak moet bellen en smsen en dan zo boos wordt, meestal is zulke boosheid een vorm van machteloosheid en je kan samen praten en om de tafel gaan zitten en uitvogelen hoe je dat kan verbeteren voor hem. Hij kan zelf namelijk ook zorgen dat er altijd een flesje, speentje, buggy klaar staat op een plek die hij kent. Buggy's zijn goedkoop te verkrijgen en hij kan er best 1 bijkopen en die in zijn auto slingeren, bij ons komt er ook een reserve bij, gewoon zodat je niet misgrijpt en op alles voorbereid bent. Ik zou het niet opgeven, maar hij moet wel gewoon praten, en dan niet zeggen van je chanteert met weggaan maar je ook echt serieus nemen, praat niet vanwege een ruzie maar om een ruzie te voorkomen, dus gewoon als jullie alletwee rustig zitten met een kop koffie en er niets aan de hand is, de meeste mensen willen dit niet want dan is het net zo gezellig en rustig, maar het is wel het moment om samen even rustig dieper op dingen door te gaan.
IK zou zo'n voorbeeld niet willen voor mijn kinderen. iemand die steeds bij het minste opgefokt raakt. Dan denken je kinderen straks ook dat het normaal is, en daar hebben we er genoeg van in de maatschappij. Praat met je man, en kom tot een goed gesprek.
hey meid Weet je,als ik jou verhaal zo hoor heb ik het idee dat je vriend de boosheid op jou uit, terwijl er iets anders achter zit. (bijv stress om de komst van jullie niet-geplande 2e of problemen op werk oid.). Ik heb dit ook wel eens met mijn man. Dan kan hij om een klein dingetje best boos worden. Wat ik op zo'n moment dan probeer, is mijn eigen emoties even uit te schakelen en me bij hem in te leven. Soms vraag ik rechtstreeks of hijnu echt boos op mij is of dat er iets anders is. Maar andere momenten ben ik iets subtieler en zeg dat ik de indruk heb dat hij gestresst en vraag of dit klopt. Hier komen vaak goede gesrpekken uit voort Ik hoop voor je dat het goed komt! NIet te gauw opgeven hoor! en vergeet niet dat mannen nou eenmaal niet de besten in communceren zijn. liefs Susy
Ik denk dat dan uiteindelijk niemand een goed voorbeeld voor zijn kids zal zijn, we hebben allemaal wel wat aan minder prettige eigenschappen. Ik kan ook echt weleens uit mijn slof schieten, op andere vlakken dan dan de man van ts.
Als ik het zo lees ben je niet gelukkig in je relatie. Er is altijd spanning en dat merkt je kindje ook. Ik zou voor jezelf en voor je kindje kiezen. Omdat je niet zomaar 7 jaar relatie weggooit, zou ik proberen nog een gesprek met hem aan te gaan. Wanneer hij hier niet voor openstaat dan zou ik mijn biezen pakken.
Hoi , Een zeer moeilijke situatie deels omdat ik hem ook begrijp , ik heb vaak ook in die situatie gezeten maar toch deed mijn man erna dan de moeite om zich goed te bewijzen ,zijn verantwoordelijkheden te nemen. Praten en praten ,voor mannen is dat maw.discussieëren tant pies dan maar dat ish et enigste en als praten niet meer kan of helpt... Hoe is het ondertussen met je? Succes!
Nouuu we hebben goed gepraat!!Ik kan mijn relatie niet zomaar laten schieten...Alleen als we weer eens ruzie hebben dan lijkt altijd alles 10000 x erger, herkennen jullie dit? Ik zou juist alleen al voor Thomas bij hem blijven omdat hij echt een super vader is. Gister echo gehad van de tweede en dat is dan weer zo'n mooi moment en dan ben ik toch blij dat we samen zijn. Heb wel gezegd dat als het weer een keer gebeurd ik dat naar een relatietherapeut wil, hij keek niet al te blij haha. Ik heb nou eenmaal deze keuze gemaakt om met hem kinderen te krijgen en ik kan niet zomaar weglopen hieruit. Als hij nou slecht voor Thomas was, was het een ander verhaal maar dat is hij zeker niet. Blijft lastig met mannen omgaan haha
Meis goed dat jullie het uitgepraat hebben! En zijn frustratie komt bij jou veel harder aan nu omdat je helemaal onder de hormonen zit Ik moet eerlijk zeggen dat mijzelf herken toen ik jouw verhaal las, maar dan in jouw man. Ik kan ook behoorlijk uit mijn sloffen schieten tegen mijn man, en in mijn boosheid kan ik echt de ergste dingen roepen. En ik weet dondersgoed dat het allemaal niet zijn schuld is, maar op dat moment voel ik me helemaal machteloos en gefrustreerd en moe en depressief dat ik het op een of andere manier moet uiten. En dan is je partner toch het makkelijkste doelwit. Ik ben dan gezegend met een vent met ijzeren zenuwen die mij laat doorrasen, en aan het einde vraagt of ik klaar ben, en dan gewoon verder gaat met zijn ding. Hij weet dat ik het allemaal niet meen en dat ik mijn frustratie kwijt moet. En hij luistert totaal niet naar de dingen die ik roep. Alleen ben jij nu zwanger en geen juiste doelwit voor de uiting van frustraties. Probeer dat uit te leggen aan je man. Ik wil hem overigens niet verdedigen, maar wou je alleen laten weten waar zo'n gedrag vandaan kan komen, en hoe de 'dader' zich voelt. En om mijzelf te 'verdedigen', gelukkig maken de meeste meerling-mama's zich schuldig aan terroriseren van partners met hun frustraties, want die heb je dan heel veel
Mijn relatie is niet zo lang terug een maand over geweest omdat ik het niet meer zag zitten... Ik stond eigenlijk meer in de schoenen van jouw man. ik kon om ALLES boos worden, was zo geprikkeld, zo moe van alles, ik was eigenlijk zo verbitterd... Mijn vriend moest het ontgelden, hij was mijn doelwit. Thuis kon ik me op hem afgeven. Ohhh wat was ik eigenlijk erg. ik zag hem als een last waar ik vanaf moest... in mijn ogen deed ik toch alles zelf, hij was een blok aan mijn been. Ik dacht zelfs dat ik echt niet meer van hem hield. Toen heb ik de relatie beeindigd. Ik was echt een heks thuis, hoor.... Je wist bij mij nooit wanneer de bom zou barsten.. Achteraf vind ik het zo zielig voor hem. Ik schaam me echt. Het is weer goed gekomen tussen ons omdat ik mezelf de tijd had gegeven er goed over na te denken... Een maand uit elkaar zijn is niet niks. Hij wilde sowieso niet uit elkaar gaan. En ik kwam er achter dat ik wél veel van hem hou en hem miste! en hij helpt me nu tenminste mee in het huishouden omdat we openhartig hebben gepraat over wat nou dwarszit. Ik zeg eerlijk dat sinds ik weer aan de pil ben ik me een HEEEEEEL ander mens voel. Ik voel me weer de oude Assi...de Assi van voor de zwangerschap...! (voor alle ellende begon, hormonaal en emotioneel en na de bevalling werd het erger en erger...) Nu is het gezellig in huis en ik ben totaal niet meer opgefokt of geirriteerd! Zelfs mijn dochtertje van 9 maanden heeft het door en is ook zo vrolijk thuis! Dat msakt me zo blij.. In ons geval hebben wij elkaar even moeten loslaten om elkaar weer helemaal te kunnen vinden. Ik weet zeker dat bij jullie heus nog volop liefde aanwezig is, maar die is nu een beetje ondergesneeuwd door alle negatieve gevoelens.
Ik herken me ook in het verhaal, maar dan in de kant van je man (zoals een aantal andere dames hier ook hebben). Zeker als ik moe ben, niet lekker in mijn vel zit en het allemaal niet wil lukken, kan ik onredelijk boos doen tegen mijn man. Gelukkig (!!) is hij de rust zelve en is hij een meester in incasseren. Ik had mezelf al lang het huis uit gezet Hij vat het niet persoonlijk op en ik vind dat zo bijzonder. Met mijn ex (die hetzelfde was als ik) had ik constant laaiende ruzies, die van kwaad tot erger gingen. Het moraal van mijn verhaal; ik denk niet dat het persoonlijk is, maar dat het probleem meer bij hem ligt. Om die reden wil ik je adviseren veel met hem te praten, over de reden achter zijn driftbuien. Zit ie niet lekker in zijn vel? Waarom is hij zo vaak gefrustreerd? En probeer ook te luisteren naar zijn irritaties en daar begrip voor op te brengen. Je hoeft het zeker niet te slikken, maar ik denk dat een andere aanpak bij hem vereist is. Zijn irritaties over het rondslingeren van spullen negeren, zou in mijn geval juist nog extremere irritaties oproepen. Hebben jullie wel voldoende tijd voor elkaar, met z'n 2en? Dagjes samen weg, samen uit eten of zelfs af en toe samen een nachtje weg kan echt goed zijn voor je relatie. Dan bloeit de liefde weer een beetje op zeg maar Verder vind ik het erg goed om te lezen dat je niet zomaar bij hem weg zult gaan. Ik sta precies zo in mijn relatie. Ik ben zelf een kind van gescheiden (ruziënde) ouders en vooral mijn zusje is daar erg slecht uit gekomen. Dat wil ik niet voor mijn kinderen dus ik zal altijd vechten voor de relatie. Natuurlijk zijn er situaties waarin een scheiding onoverkomelijk is, maar het klinkt niet alsof dat bij jullie al het geval is. Ik zie nog mogelijkheden!
eh je man heeft een beetje last van depressie en of last van nogal snel aangebrand te zijn... Dit is niet leuk ook niet voor de kinderen. Als hij niet wil dat je met buitenstaanders praat dan beseft hij maar al te goed hoe fout hij zit. Jou keuze om het vast contract binnen te slepen je telefoon op stil te zetten je eigen huisje zoeken alvast en aan te geven bij hem dat je zo niet verder wil. Of hij zoekt hulp of hij veranderd