Hallo dames, Veel meiden kennen me hier wel, maar wil toch even mijn eigen verhaal plaatsen. 10 maart 2012, de dag (nacht) waarin mijn leven één grote nachtmerrie werd. Manlief maakte me wakker, hij had wat spierpijn in zijn schouder. Hij oogde gewoon normaal, en was goed aanspreekbaar. Ik hoor hem nog zeggen: 'Hallo, kan je me even masseren"? Ik roep nog: "Jeetje schat, het is al 02.00 uur, maar ga maar even liggen". Eenmaal gaan liggen masseerde ik hem zonder olie. Hij riep nog heel bijdehand: "Masseer dan even met 2 handen, dan heeft het tenminste nut". Oké schat, zal ik doen.... Eenmaal klaar liep hij weg, maar ik merkte dat hij toch nog niet helemaal knoop vrij was. Ik zeg: "Lief, ga nog even liggen, dan masseer ik je even met massageolie". Zo gezegd, zo gedaan, hij lag inmiddels alweer. Wederom goed aanspreekbaar, en hij riep nog: "Je hebt me vergiftigd met je eten, heb alles eruit gekotst". Manlief zeurde wel vaker over het eten, het is/was een moeilijke eter. Ik reageerde nog wat bot door te zeggen: "Ach man, als ik je vergiftigd had, dan waren de dieren ook vergiftigd en ik ook, want wij hebben hetzelfde gegeten". Hij mopperde wat, en ik zei dat hij maar even moest gaan douchen om de spieren wat te ontspannen en vervolgens een paracetamol moest innemen. Zonder aarzelen nam hij die paracetamol in, en ik ging even zijn braaksel opruimen. Vrijwel al zijn eten was eruit gekomen en lag in de gootsteen van de wc. Ik dacht nog dat hij een buikgriepje had, maar het douchen duurde me wat te lang. In mijn automatisme kijk ik even snel in de douche en zeg nog: "O, dacht dat je onwel was geworden, maar je ligt in bad". En hij antwoordt: "Ja, ben in bad gaan liggen". Nou prima dacht ik, je ziet er goed uit, reageert goed, ik ga weer in bed liggen. Ik gok dat hij een kwartier later naar bed kwam en heel helder was. Hij zei: "Schat, ik ga slapen". Is goed lieverd, weltrusten! Wij hebben een hondje die veel krabt en overal allergisch voor is, maar Manlief is haar alles en andersom idem dito. Nala begon heel heftig te krabben, en Manlief schreeuwde keihard: 'ROT OP *NAAM HOND*" en gaf haar met zijn benen een tik uit bed (niet hard, maar meer geïrriteerd. Dit zou hij normaliter nooit doen tegen haar, hij had namelijk enorm veel engelen geduld. Maar ja, ik had niet in de gaten dat er iets was en antwoorde: "Jesus ....., doe even normaal tegen dat beestje, ze kan er toch niks aan doen dat ze jeuk heeft?". Dit zal het laatste zijn wat hij heeft gehoord, want een minuut later maakte hij snurk geluiden. Dit deed hij wel vaker, dus dacht eigenlijk dat hij sliep. Totdat hij dus snurk geluiden maakte in de vorm van het naar adem snakken. Ik ben EHBO-er en wist direct dat dit niet goed was. Licht aan, kijken naar Manlief en hij leek al in een shock! ***, potverdrie, wakker worden! ***!!!!!! piep, hij reageert niet, hij ademt niet, ik start de reanimatie. Helaas is Manlief een grote beer, en kreeg hem in mijn eentje niet uit bed. Ten tijde dat ik bezig was met de reanimatie heb ik direct 112 gebeld. De politie was er binnen 6 minuten en nam de reanimatie over. Echter ontbraken bij de AED de pads, waardoor er een andere politieauto moest komen. Snap nog steeds niet hoe die konden ontbreken, maar goed, ga daar zeker nog een enorme melding van maken, wellicht had dat zijn leven kunnen redden, ben er nog woest over! 2 minuten laer arriveerde de ambulance. Men nam het over met een automatische reanimatie, die om zijn borst zat en beademde hem. Ook werd er meerdere malen adrenaline toegediend, shocks toegepast, maar alles tevergeefs. Manlief reageerde nergens op, hoe kan dit? Daar lag hij dan in zijn nakie, machteloos, ik kon niks meer doen! Woest was ik op het ambulance personeel dat ze niet doorguingen, want dat deden ze immers toch ook bij Prins Friso! Dit was wel mijn man, mijn soulmate, mijn alles! Om 04.35 uur is hij overleden verklaard en toen...... Toen ging alles in een roes voorbij,. hij zou vader worden na 3 jaar IVF die we doorstonden, 3 vroege miskramen. Hij had het hartje zien kloppen, had zoveel toekomstplannen, net een nieuwe auto gekocht voor als de baby er was enz. enz. Om 09.00 uur is Manlief opgehaald en naar het uitvaartcentrum gebracht. Om 11.00 uur zat de begrafenisondernemer aan tafel om alles te bespreken. Op donderdag 15 maart is hij begraven. Ik leef momenteel nog in een roes. Kan met mijn dieren (4 poesjes en 2 hondjes, die onze alles zijn, maar echt ZIJN alles) niet in het huis blijven wonen (huur te hoog) en dat is opgezegd. Ben genoodzaakt bij mijn schoonouders in te gaan wonen, daar ik geen ouders heb (Moeder overleden toen ik 9 was, vader ontspoort). Mijn diertjes zijn godzijdank mee, het zijn mijn alles en vooral ZIJN alles. Straks zit ik dus met ons langverwachte kindje daar thuis. Weet ook echt niet wat ik met mijn gevoelens aan moet, ben pas 24 jaar en heb echt de liefde van mijn leven verloren. Weet ook niet wat te doen, maar wat ik wel weet, is dat als ik zijn kindje niet droeg, ik achter hem was aangegaan. Hoe wordt ik in hemelsnaam weer gelukkig? Dat kan niet zonder hem, ben mijn anker verloren en weet niet meer wat te doen. Ja, ik ben jong, maar hij was/is mijn alles! Hoe kan een gezonde man van 28 jaar (18 april zou hij 29 worden) zomaar een hartaanval krijgen? Ja, hij had veel stress en ellende, maar overal vochten we ons doorheen. Waarom hij, waarom niet een ouder persoon? Waarom hij, die volop in het leven stond, altijd positief was en een goed mens was, waarom? En het vreemde, al die tijd tussen 2 en 04.00 uur oogde hij normaal, had geen andere pijn dan wat spierpijn in de schouder, omdat hij boven zijn hoofd had geschilderd bij klanten (schilder).... Hoe kan dit???? En dan ben ik inmiddels bijna 20 weken zwanger, heb een top 20 weken echo gehad, kleine goedgekeurd, maar je bent elke dag bang haar kwijt te raken. Bang dat haar hartje zomaar stopt, dat ze niet verder groeit enz. Ik had me mijn toekomst zo anders voorgesteld! Je bedenkt je veel doem scenario's waar een relatie mee kan eindigen, maar een hartstilstand...... Wie bedenkt dat bij een gezonde jongen van 28 jaar???? Hoe ga ik dit in hemelsnaam alleen doen? Woon dan wel bij mijn schoonouders in, maar hoe ga ik dit doen zonder hem?????
Ik schrok heel erg toen ik het bericht destijds hier op het forum las. Ik kende je nog uit het temp topic en was blij dat je eindelijk zwanger was en mocht blijven... en toen gebeurde dit... je man, je maatje, opeens was hij weg. Koester de mooie momenten, hoop dat jullie dochtertje straks weer wat zon in je leven laat schijnen. Ik wil je heel veel kracht toewensen!
Jeetje meid wat een heftig verhaal en wat heb je dat mooi geschreven! Ik wil je een dikke knuffel geven, hij heeft een ontzettend mooi kadootje gegeven. Het gemis zal er altijd zijn maar door de tijd zullen de scherpe randjes er vanaf gaan. Jullie redden het wel met z'n tweetjes!
Ach meid, verschrikkelijk zeg! Ik weet niet precies wat ik moet zeggen, ik wil je in ieder geval veel sterkte en kracht toewensen.
Jemig, wat een heftig verhaal! Kan niet anders zeggen dan je heel veel sterkte te wensen en hopelijk kan je straks toch een beetje van jullie kleine meisje genieten. Heel veel sterkte!
Ik doe mijn best om te genieten, maar dat is zooooo verdomd moeilijk. De kleine voel ik nu bewegen, en juist dat zijn de momenten die je met HEM moet delen en niet met je schoonouders..... Althans, natuurlijk wel met hun, maar eerst met je man. Evenals alle echo's, ik heb gelukkig lieve schoonouders, maar hem heb ik niet meer. Ik hoop ook dat zij weer een beetje licht gaat geven in het leven. Want wat is ze een wonder, maar wat is dit moeilijk zeg. We zijn vandaag precies 12 weken verder en ik voel me nog net zo ellendig als 10 maart..... Volgens mij zal de pijn ook nooit gaan verzachten, en volgens mij zal er altijd een groot vraagteken boven mijn hoofd hangen: WAAROM???? en HOE????
Oh lieverd, ben stil van je verhaal! Ik ben je vaker tegengekomen op topics en vond het zo mooi om te zien dat je eindelijk zwanger bent. En dan dit! Kippenvel en tranen in mijn ogen. Hier zijn geen woorden voor! Dit is zo oneerlijk. Ik wil je heel veel sterkte en kracht toe wensen voor nu en in de toekomst. En jij en je dochter gaan het vast saampjes redden straks. Ze heeft een beschermengel en ik weet zeker dat je man van bovenaf mee zal kijken en je dochter en jou zal volgen! Hij zal trots zijn op zijn prachtgezinnetje! Liefs en knuffel
Lieverd, je kleine meid zal idd de kracht voor jullie allen geven om door te gaan. Op het hoe en waarom zul je helaas nooit antwoord krijgen. Maar kan me die gedachte goed voorstellen. Helaas is het leven niet altijd eerlijk! Zo verdrietig zijn dit soort dingen. Het is ook logisch dat je je nog zo voelt. Dat zal ook vast nog een tijd zo blijven. Je bent je "alles" kwijt, zoals je zelf al schreef. Geef je verdriet de ruimte meis! Stop het niet weg!
Wat vreselijk dat jij je lieve man kwijt bent geraakt! Daar zijn geen woorden voor, zo jong en onverwacht. Niemand kan je vertellen hoe je verder moet. Maar ik weet wel, dat je gewoon verder gaat. Je doet de dingen die je moet doen om voor jezelf en vooral voor jullie dochter te zorgen. Ik wil je daar heel veel kracht en sterkte bij wensen!
Oh wat een enorm verdrietig verhaalWat een verdriet moet er zijn bij jou en je schoonouders. Ben je eindelijk zwanger,en wil je er van gaan genieten met zijn tweetjes,komt je man te overlijden. Hopelijk heb je wel er veel steun aan weten dat je altijd iets blijvends van hem zult hebben,en kan je later aan jullie dochter vertellen wat voor een man haar papa was!Heel veel sterkte met het verwerken van dit grote verlies.
Ik schrik me helemaal in het rond. Ik wil je heel veel sterkte wensen. Jullie meisje zorgt ervoor dat je de kracht vind om door te gaan.
Met tranen in mijn ogen heb ik je verhaal gelezen en wil je alle geluk en sterkte van de hele wereld toe wensen. Ik weet dat deze woorden je pijn niet verzachten, maar ik wil je echt al het geluk toewensen wat een mens zich kan wensen!
Jeetje wat ontzettend erg zeg! Ik weet niet wat ik moet zeggen maar in ieder geval gecondoleerd met het verlies van je man en ik wens je heel veel sterkte en kracht toe..
Heeel heel veel sterkte toegewenst in deze oh zo moeilijke tijd. Probeer kracht te putten uit de komst van jullie kleine wondertje samen! Het klinkt heel stom, maar je bent veel sterker dan je zelf denkt! Je MOET door, voor jezelf, voor je kleintje, voor de diertjes, maar ook voor HEM!! Hier een bijna vergelijkbaar verhaal, mijn partner is er gelukkig nog wel, maar het had hier ook geen vijf minuten langer moeten duren. Ook rare symptomen, voornamelijk rug/schouderpijn. Waardoor ik zelfs aan een klaplong heb gedacht.... pas toen ook hij zo vreselijk ging snurken en ik hem niet kon "bereiken", dacht ik ineens aan een infarct. Ik kom hem gelukkig nog wel "bij" krijgen en ook direct 112 gebeld. In het ZH is hij meteen gedotterd en een stent gekregen.
Tranen in mijn ogen! Wat een nachtmerrie!! Wil je heel veel sterkte wensen. Vind het vreselijk voor je.
Shit zeg ik schrik hiervan!!! Ik lees t nu pas..... Ik wil je heel veel sterkte toewensen... Zelf was ik 26 jaar toen ik weduwe werd, niet zwanger, maar ik kan me wel beetje voorstellen hoe jij je voelt.... Mocht je behoefte hebben om te "praten".. Weet je me te vinden, hè?!.... Dikke knuffel, Xxx
Meid wat een verschrikkelijke nachtmerrie beleef jij nu. Ik wil je heel veel sterkte toewensen en ik hoop met heel mijn hart dat jullie kleine wondertje het verlies straks een beetje dragelijker kan maken.
jezus meid wat vreselijk, verschrikkelijk afschuwelijk... ik weet gewoon niet wat ik moet zeggen... Ik wil je heel erg veel sterkte wensen in deze tijd.
Babii, ik wil je heel veel sterkte toewensen! Hoe verschrikkelijk dat je je man kwijt geraakt bent. Net nu, nu jullie eindelijk konden gaan genieten van het zwanger zijn. Zo oneerlijk... Dikke knuffel!