Wat vreselijk oneerlijk meid ik zou zoveel meer willem zeggen maar ik ben er gewoon stil van.. Heel veel sterkte voor jullie!
He gatver zeg, wat vreselijk K.U.T is het zeg... Je bent dan zooooo blij, eindelijk, iedereen mag het weten... en dan... de grond zakt onder je voeten vandaag. Ik voel helemaal met je mee. En er zijn geen woorden voor die omschrijven hoe zo'n pijn dit geeft. Ik heb net zelf 4 weken geleden ook een missed aborion gehad, ik was ook 10 weken zwanger en bij mij was het ook bij 8 weken mis gegaan.... Daarna bij mij met medicatie opwekken, lukte niet, uiteindelijk toch nog gecurreteerd. Ik huil nu weer nu ik je verhaal lees, het is dan zoooo oneerlijk he, anderen die wel zwanger zijn. ik wens je heeeeeel veel sterkte toe samen, anders kan ik niets passends zeggen. (En alle goed bedoelde, sociale opmerkingen als..."je weet dat je zwanger kán worden" helpen nu niet... , tenminste zo voelde ik dat)
Wat erg dat het hartje ermee gestopt is Zo mooi, na al die tijd zwanger, en dan wordt dat wonder plots van je afgenomen. Wat je schrijft is nog zo herkenbaar.. voelde me ook zo en dacht hetzelfde toen ik een miskraam kreeg in januari. Mijn man heeft héél erg slecht zaad (icsi kan nog nèt, dan weet je hoe slecht) en ik dacht dat ik nooit meer zwanger zou kunnen worden. Ben daarna totaal niet met zwanger worden bezig geweest en daardoor juist zwanger geworden. Ik hoop dat het bij jullie ook zo mag gaan. Binnen enkele maanden zwanger van een plakbeeb. Deze tijd zal erg zwaar zijn, het verwerken duurt een tijd en die emoties van boosheid en verdriet zijn zo sterk aanwezig. Ik kan je niet helpen maar wil je heel veel sterkte wensen en hoop dat je het goed kan verwerken ook met je vriend/man.
Ach meid, wat verschrikkelijk erg. Ik heb echt met je te doen nu ik dit lees, ook zo oneerlijk, alle ellende tegelijk en dat na 4 jaar proberen. Heel veel sterkte
Ha meis, Vind het zo erg dat je dit is overkomen en dat je ons hebt moeten verlaten bij de februari-mama's... Had je ook zo graag zo'n mooi wondertje gegund dat je in februari in je armen had mogen houden! Is je miskraam al op gang gekomen of wordt het toch een curettage? Wens je nogmaals heel veel sterkte en hoop dat jet het een plekje kan geven, hoe moeilijk en oneerlijk het ook is. Dikke knuf!
Dankjewel TJ en alle andere meiden. Ik heb het er momenteel echt heel erg moeilijk mee en op een of andere manier voel ik me op dit forum toch het meest begrepen. De miskraam is nog steeds niet op gang gekomen. Wel merk ik duidelijk dat mijn zwangerschapsverschijnselen beginnen te verdwijnen, dus ik denk dat mijn HCG al wel daalt. Vandaag zijn we weer teruggeweest naar het ziekenhuis. We zouden tot vandaag wachten en kijken of het vanzelf op gang kwam. Ik had gehoopt snel gecuretteerd te kunnen worden maar omdat het vakantietijd is zijn ze onderbezet. Morgenochtend moet ik bellen en dan hoor ik wanneer ik geholpen kan worden, mogelijk is het pas volgende week. De eerste dagen na het nieuws was ik ook verdrietig, maar meer in shock denk ik. Mijn omgeving was ook zo verdrietig en mijn man ook, en dan ga ik altijd automatisch op overleef-stand zodat ik anderen kan opvangen. Maar nu om me heen iedereen tot rust is gekomen komt bij mij de klap pas aan. Ik heb erge huilbuien en soms zelfs hyperventilatieaanvallen. Ik wil geen afscheid nemen van mijn kindje, ook al is het dood. Nu is het nog zo dicht bij me... en straks wordt het weggehaald. En dat wil ik eigenlijk niet. Maar ik weet ook dat die gedachte niet goed is en dat wat ik eigenlijk wil helemaal niet kan (dat het kindje weer leeft). Dus daarom heb ik toch doorgezet met de curettage want ik ben bang dat als ik nog langer blijf wachten ik alleen maar in deze fase zal blijven hangen. Ik vrees dat ik in paniek raak als ik wakker word na de curettage en dan zal het wel op z'n zwaarst worden, maar ik zal er toch doorheen moeten. Zit nu alweer te huilen nu ik dit opschrijf. Ik ben zó boos, kwaad, verbitterd, depressief en verdrietig. Ik kan het nog heel moeilijk loslaten momenteel. Maar goed, ik lees veel op dit forum en lees dan verhalen van andere vrouwen die zoveel meer dan mij op hun bordje hebben gehad. En zij gaan óók door en ze lijken zoveel sterker dan ik nu ben. Dus daar haal ik me dan maar aan op. Zij inspireren mij. Wat ik vooral moeilijk vind zijn sommige reacties. Het merendeel zijn van die dooddoeners als "Je kan dus wel zwanger worden!" (ja na 4 JAAR!!) of "Ik was na mijn mk meteen weer zwanger!" (ja maar hoelang was je al bezig en heb je ook vruchtbaarheidsproblemen... nee dus) en de mooiste was toch wel "Ik vond het perfect toen mijn vriendin een miskraam kreeg, want als er iets mis is wil je toch niet dat het doorgroeit!" (.............. heb er niet eens op gereageerd, hoe koud ben je van binnen als je dat tegen een vrouw zegt die net weet dat ze een ma heeft). Omdat ik dus niet normaal kan reageren op dit soort dingen heb ik eigenlijk bijna mijn hele omgeving buitengesloten. Bel mij niet, heb ik tegen iedereen gezegd. Ik trek het niet. Ik ga eindeloos huilen als ik alles weer moet vertellen en de reacties vind ik toch wel stom/niet meelevend genoeg/ te meelevend of noem maar wat. Je kan het momenteel bij mij toch niet goed doen en dat weet ik. Het leven is soms gewoon niet eerlijk, en bij ons is dat helaas regelmatig zo. Maar ik probeer me te richten op de dingen die we wel hebben en niet teveel in mijn eigen verdriet te blijven hangen. Er zijn zoveel mensen die het erger hebben en ik vind het beledigend als ik me zieliger gedraag dan zij. Dus ik recht mijn rug, veeg m'n tranen weg en we zien waar de toekomst ons zal brengen. Meer kunnen we niet doen.
Zojuist te horen gekregen dat ik a.s. donderdag al gecuretteerd kan worden. Kijk er enorm tegenop en tegelijkertijd ben ik blij als het achter de rug is!
Jeetje meid wat vreselijk oneerlijk...ben je eindelijk zwanger na 4 jaar!! En dan dit Ik herken een stukje in hoe zwaar het voor je voelt aangezien ik ook net een miskraam achter de rug heb maar dan na bijna een jaar proberen hoe erg is het wel niet als je dan gewoon al 4 jaar bezig bent Ik wil je alleen maar even een dikke knuffel geven en heel veel sterkte voor komende donderdag meid..
Wat een dubbel nieuws. Hopelijk mag het allemaal voorspoedig gaan en kun je dan eindelijk verder, het afsluiten. Ik wens je alvast heel veel sterkte toe!
pff wat vreselijk oneerlijk! heel veel sterkte met het (weer opnieuw) proberen op te pakken van jullie leven...