Na 5 jaar proberen was ik eindelijk zwanger! Zooo blij waren we! Ik was ongeveer 8 weken ver, 2 keer een goed kloppend hartje gezien, maar gister gehoord en gezien dat er geen kloppend hartje meer was Je word met zo'n klap uit je blije bubbel gehaald. Waarom?! Waarom gaat het niet goed?! Wat een kut nieuws!!! Nu wachten op een miskraam... Ik vind het zo'n naar idee dat ik afscheid moet nemen van dat kleine vruchtje in mijn buik. Dat kleine embryotje van ons. Hoe in godsnaam ga je hier mee om? Hoe kom je over dat berdriet heen?
Wat moet dit een harde klap voor jullie zijn.. verschrikkelijk! En dat je dan nu moet wachten totdat het eruit komt Erover praten helpt! Als het in je omgeving niet lukt dan maar lekker hier op het forum! Heel veel sterkte! (L)
Echt vreselijk, las t in je andere topic al... ik heb t zelf meegemaakt (alleen geen 5 jaar wachttijd) en vond het echt ontzettend heftige periode. Niet alleen mentaal maar ook lichamelijk, de nasleep kan namelijk heel lang zijn en niet iedereen in je omgeving zal dat beseffen of begrijpen. Heb je al bedacht hoelang je wilt wachten of t vanzelf komt en wat je doet als dat niet gebeurt? In ieder geval heel veel sterkte!
Nou dit idd. De vk vond het vervelend, maar ik kon toch gewoon werken dus dat deed ik ook. Kreeg niet veel begrip vanuit mijn omgeving dus ondanks mijn verdriet voelde het ook echt als niet heel belangrijk, gewoon pech. Heel veel sterkte!
Bij ons duurde het zwanger worden minder lang dan bij jullie, maar toch wel wat langer dan bij de gemiddelde mens. Ik moet zeggen dat ik bij mijn miskraam het verwerken van de miskraam. Zelf niet eens zo heftig vond. Maar vooral het vooruitzicht, dat het mogelijk weer zo lang zou duren voor ik weer zwanger zou worden... En niet wetende of het dan wel zou blijven zitten. Dat vond ik echt het allerlastigste. (en nu ineens heel snel spontaan zwanger geworden van de 2de...) Wat ik ook merkte, is dat mijn partner het ontzettend moeilijk had met de miskraam (en soms nog steeds) dus als je een partner hebt, zou ik ook aanraden om vooral met elkaar te praten!.
Wat afschuwelijk voor jullie! Heel veel sterkte. T is emotioneel zo'n ongelooflijke oerpijn. Ik heb er zelf hulp voor gezocht, uitgerekende datum kwam en ipv een baby,zat ik op de fertiliteitspoli. Contrast was te groot. Ik brak. Vertrouwen in lichaam 0,0. Dat heeft mij wel geholpen, 3 sessies met een psycholoog (emdr) en ik had rust in mijn hoofd en vertrouwen in mijn lijf. Dus als je merkt dat je vastloopt, er is echt hulp. Ik had ook veel aan mijn beste vriendin, ik kon haar middenin de nacht appen als ik mijn mini zo intens mistte. En dat was echt heel fijn.
Jeetje Meis wat een rot bericht. Ik weet helaas ook hoe het is. In mei een missed abortion gehad van een tweeling. Achtergekomen bij 9+2, kindjes niet verder gegroeid dan 6,5 week. Na 3 maanden wederom zwanger na ICSI-4. Bij zowel 7 als 8 weken goede echo. Met 11 weken gingen we vol goede moed naar de termijnecho, en daar bleek dus 3 weken geleden dat wederom het hartje gestopt was op ongeveer 10 weken. Ik was in shock, kon het niet geloven, waarom wij, waarom gebeurt dit voor de 2e keer in 5 maanden tijd...... hoe verwerk je dit...? Geen idee..... wij hebben het vruchtje kunnen opvangen, hebben het samen begraven op een mooi plekje in de tuin. Ik kijk al 2,5 week iedere dag naar het brandende kaarsje. Mijn man en ik praten er veel over. Ook loop ik via het ziekenhuis bij een psycholoog... want ongeloof bleef bij mij overheersen. Dit alles helpt mij. Het een plekje geven voelt en is voor iedereen anders, je vind daar vanzelf je weg in. Ik wens je in iedergeval ontzettend veel sterkte. En hoop dat jullie in de toekomst snel een gezonde en vitale zwangerschap mogen hebben.
Jeetje wat ontzettend heftig en verdrietig. Hrt is idd zo oneerlijk soms. Wil je even een hele dikke knuffel geven.
Wat ontzettend verdrietig. Hier heb ik nu 3 gezonde kids mogen krijgen, maar ook meerdere miskramen helaas, ook na icsi. De laatste was erg zwaar, omdat ik ook meerdere keren hartje gezien had en t goed groeide, met ruim 10 weken bleek t hartje niet meer te kloppen, weet nog goed hoe t voelde, zo ontzettend verdrietig, en oneerlijk. De volgende dag had ik gelijk een curretage, wou zo snel mogelijk verder, en wachten met t risico dat t alsnog niet komt, zag ik niet zitten. Curretage was heel gek, was in dezelfde kamer als waar de punctie was, en ook dezelfde arts die punctie en terugplaatsing deed, haalde deze er ook uit, dat was nog t gekste voor mij. Na 2 maanden mochten we weer verder met de cryos en 4 maanden na de miskraam was ik weer zwanger en nog wel van een cryo ook. Totaal geen vertrouwen had ik er in, zal ook zelf bescherming zijn geweest. Maar nu heb ik hier een mannetje van ruim 3 maanden op me slapen, en dagelijks denk ik nog terug aan t kindje die in januari al 1 jaar had moeten worden. Ik wens je heel veel sterkte en hoop dat zodra jullie er aan toe zijn, er heel snel een goede zwangerschap mag volgen. Met een super lieve baby als eind resultaat. Dikke digi knuffel
Ja dat had ik ook. Het had op zich niey zolsng geduurd maar t idee dat je weer opnieuw moest beginnen, niet wetend hoe lamg t dan zou duren, weer die kwaaltjes, weer die onzekerheid. Vreselijk gewoon!
Wat heftig voor je. Ik heb meerdere mk’en gehad (echter nooit kloppend hartje gezien zoals jij) en vond het heel intens. Wat mij heeft geholpen is met mijn omgeving (die ik vertrouwde) erover praten en ook in verschillende ‘groepen’: dus op mijn werk met iemand erover hebben, familie, vriendinnen. Zo kon ik op alle plekken waar ik was, mijn ei kwijt. okk heb ik hulp gezocht bij de psycholoog via het ziekenhuis (zat al paar jaar in traject voor onze tweede) en dat vond ik heel fijn. wens je veel sterkte, want het is zo moeilijk. Helemaal als je al een paar goede echo’s hebt gehad. Uiteindelijk kun je het een plekje geven, al ben ik ze nooit vergeten. xx
Wat vreselijk verdrietig! Mijn miskramen na een kloppend hartje vond ik het moeilijkst, maar na 5 jaar wachten lijkt me het helemaal verschrikkelijk. Wat mij 'hielp' was er veel over praten. Toegeven aan mijn verdriet en boosheid. Vergeten zal ik het nooit. Ik wens je heel veel sterkte! En hopelijk snel een goede zwangerschap!
Heeel veel sterkte! Hier hadden we na 3 jaar proberen via ICSI eindelijk een zwangerschap en die werd na 2 goede echos ook een MA. Net toen ik dacht dat we veilig zaten bleek bij controle dat babietje was gestopt met groeien direct na 'goede 12 wk' echo....mijn wereld viel in duigen. Ik was al mijn geloof in ooit kinderen krijgen kwijt en ben toen depressief geworden. Achteraf had ik echt hulp moeten zoeken bij therapeut. Er zijn therapeuten die gespecialiseerd zijn in zwangerschapsproblematiek. Ik merkte veel onbegrip in mijn omgeving (want iedereen raakte gewoon zomaar zwanger). Hopelijk hebben jullie veel steun en neem ook echt de tijd om dit een plekje te geven
Dank jullie wel voor alle lieve reacties! Ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen. Ik voel me echt verschrikkelijk. Ben bijna alleen maar aan het huilen. Voel me vandaag heel down. Ik wist niet dat ik me zo onwijs kut zou kunnen voelen... huilen tot ik niet meer kan ademhalen, huilen tot ik moet spugen. Ik wil zo graag dit verdriet niet voelen. Ik ben zo bang voor de dag dat het bloeden gaat beginnen. Ik wil dit embryotje van ons niet los laten! Ik heb het gevoel dat ik hier nooit meer uit kom! Ben zo bang dat dit onze enige kans was. Natuurlijk zwanger worden is bij ons bijna onmogelijk. Dit is onze laatste behandeling en we hebben nog maar 2 redelijke cryo's over... Dit was ons wonder... dat kindje waar we al 5 jaar op hopen... maar helaas mocht het niet ouder worden dan 7 weken Ik durf nog steeds de dingen die je niet mag hebben tijdens zwangerschap niet te eten. Dat ieniemini beetje hoop dat het een foutje was... maar verstandelijk weet ik heus wel dat het niet zo is. Ik blijf dat kloppend hartje maar steeds zien in mijn hoofd. Waarom moeten we nou net weer bij die 10% horen waarbij het misgaat...
Er komt een dag dat je je beter gaat voelen, echt. Maar dat hoeft nu nog niet. Je mag zo verdrietig zijn. Het is idd superkut. En tis reteoneerlijk. knuf en sterkte