begin september heb ik ontdekt zwanger te zijn. Nu 10 weken onderweg. En 4 echo,s verder. Alles ziet er helemaal goed uit. Wij zijn 6 jaar bezig geweest, met 9x iui pogingen en 9 terugplaatsingen bij ivf. Nooit zwanger geraakt en nooit een reden gevonden waarom het niet lukt. Maar ik blijf zo angstig, zo bang dat het alsnog fout gaat. Na een goede echo steeds opgelucht en blij. Maar 2 dagen later begint de onzekerheid weer. Ik maak mijzelf echt helemaal gek. Zeg steeds bij de volgende echo komt het goed, dan ga ik genieten. Maar kijk nu alweer ongeduldig uit naar volgende week maandag. Herkenbaar?
Gefeliciteerd!! Na zo lang snap ik dat je bijna niet kunt geloven dat het echt zo is, en dat het echt goed komt. Misschien ben je wat geruster na de termijn echo? De kans dat het na 12 weken nog misgaat is zéér klein. Volgens mij neemt die kans na 10 weken al flink af. En je hebt al 4 echo's gehad, 4 keer bevestigd dat het er goed uit ziet. Het komt echt wel goed. Laat het los, probeer te genieten van het kindje in je buik. Adem in, adem uit. Ik hoop dat je snel kunt genieten!
Jeetje Ts wat een bijzonder verhaal. Ik kan me helemaal voorstellen dat je niet kan genieten. Alsof je een diamant in je handen hebt die je kwijt kan raken. Niemand verplicht je om te genieten he. Ik vond het in het begin ook lastig en accepteerde gewoon dat het was zoals het was. Probeerde niet teveel te piekeren, maar genieten was 3 levels hoger. Dikke knuffel voor jou, hopelijk vind je snel rust in je hoofd en is het jullie gegund.
Ik kan me voorstellen dat het na zo’n lange weg moeilijk is om te geloven dat er eindelijk een kindje komt. Ik denk wel dat het genieten en geloven komt als je de kleine gaat voelen. En gefeliciteerd met dit wonder!
Oh wat een weg heb je al gehad, en dan nu ineens zwanger, ik kan me voorstellen dat je erg onzeker bent! Wat mij erg hielp in mijn zwangerschap na jaren ivf/icsi waren een paar dingen: - aangezien ik toch niet wist wat er zou gaan gebeuren en nog nooit eerder zwanger was geweest, besloot ik erg te focussen op het moment. Vandaag ben ik zwanger en dat is verder dan we ooit zijn gekomen. Van iedere dag dat ik zwanger mocht zijn wilde ik genieten, juist omdat ik wist dat het niet vanzelfsprekend was. Natuurlijk is het achteraf makkelijk praten omdat ik de volle termijn heb gedragen en ons kindje gezond is, maar beetje mindfullness in opvoeding helpt nu ook. Ik kan me wel druk maken over wat mijn kindje misschien nog allemaal kan krijgen of kan overkomen, maar nu gaat het goed en daar geniet ik nu van. Nu ik spontaan zwanger ben geraakt na die icsi ben ik ook doodsbang, maar ik probeer te focussen op elke dag dat ik zwanger ben, dat is er weer eentje. En weet dat de kans dat het misgaat daalt met de dag dat je verder in je zwangerschap komt. - je lichaam heeft nu een vruchtje geaccepteerd, op de natuurlijke manier. Vertrouw erop dat je lijf een goede ‘natuurlijke selectie’ kan maken, beter dan welk ivf lab dan ook. - als ik twijfels had probeerde ik een moment te vinden om ergens te gaan liggen, mijn handen op mijn onderbuik te leggen en ‘contact te maken’ met de baby. Dat klinkt misschien vaag, en het is niet dat ik doel op iets paranormaals ofzo, maar gewoon kleine steekjes in mijn buik waarnemen en ervan genieten. misschien heb je er allemaal niks aan maar wellicht ook wel. Ik wens je genieten toe, want dat heb je na al die jaren zeker verdiend!
Gefeliciteerd maar die eerste weken zijn vreselijk. Het gaat vast beter als je echt een buik krijgt en leven voelt. Ik zou met iemand gaan praten. Zelf ben ik van nr 2 ook na een hele medici toestand bij icsi 2 zwanger geraakt. Sta je dan van ellende en onzekerheid bij de behandeling naar Joepie Zwanger moet schakelen viel mij destijds zwaar. Ik heb er later mede ook daardoor een burn out van gehad. Nu een onverwachte derde zwangerschap en ook daar veel angst in gehad. Mijn VK praktijk heeft ook een coach en met haar heb ik dingen besproken en vooral ruimte gekregen om alles uit te spreken. Heeft me enorm geholpen om de angst en onzekerheid achter me te laten en nu positief vooruit te durven kijken
Ik ben na 12 jaar spontaan zwanger geraakt en kon de eerste 4-5 maanden ook niet genieten. Sinds ik de baby dagelijks voel ben ik wat meer gerustgesteld. Probeer vertrouwen te hebben in je lichaam, hoe moeilijk dat ook is. Bij elke goede echo die je hebt neemt de kans dat het fout gaat af.
Als je lichaam het voor je gevoel al die jaren het heeft af laten weten, dan is die omschakeling echt heel groot. Je hoeft echt niet te genieten, ik vond het juist storend als mensen dat tegen mij zeiden. Gun jezelf de tijd vooral t is ook niet makkelijk zo'n start na een lang traject. Je moet niets, er is geen richtlijn hoe je je hoort te voelen nu. Je mag dingen voelen
Het is niet meer dan logisch dat je onzeker bent, zeker na al die tijd. Ik was zelf ook heel obzeker de eerste 12 weken en ook door kwaaltjes kon ik niet genieten. Maar ik verwachtte dat ook niet van mezelf, ik vind het eerste trimester alles behalve genieten. En kon me zosls iemand al zei ook ontzettend irriteren aan mensen die zeiden: probeer ervan te genieten. Lukt niet mensen! Pas nadat ik haar voelde bewegen en minder klachten had begon ik voorzichtig te genieten. Het is ook uets wat mensen elkaar aanpraten, dat je moet genieten. Net als in je kraamweek wanneer je helemaal un de kreukels ligt. Ik kon de tekst "geniet ervan" niet meer lezen of horen! Dusss het is heel normaal wat je voelt en laat het er ook zijn, hopelijk groeit je vertrouwen met de tijd als de kritieke fase voirbij is, je de baby voelt bewwgen en je buik groeit.
Wow, wat een bijzonder verhaal! Allereerst gefeliciteerd natuurlijk! Je onzekerheid is heel herkenbaar. Van mijn dochter ben ik na 3,5 jaar en een lang medisch traject zwanger geraakt. Genieten was in het begin onmogelijk, ik was veel te bang om het weer te verliezen. Het voelt zo kostbaar en na jaren van teleurstelling zit je eigenlijk te wachten op de volgende. Soort van programeerd programma. Heel naar. Probeer van echo naar echo te leven en te genieten van de 2 dagen geruststelling die het nu geeft. Mijn ervaring is dat het beter gaat worden, maar het tijd nodig heeft. De 20 weken echo en haar voelen deed voor mij veel. Vanaf 24 weken durfde ik ook echt te geloven dat we een kindje zouden gaan krijgen. De eerste weken zijn gewoon ook onzeker en mi niet fijn. Ik ben deze keer snel spontaan zwanger geraakt en ook nu heb ik er last van. Weliswaar niet in de mate als bij mijn dochter, maar dus toch. Hopelijk groeit je vertrouwen met de week en daarmee ook het genieten!
Thanks dames voor de lieve woorden!! En tips! Zijn er een aantal die ik zeker ga proberen toe te passen/ te doen!
Herkenbaar ! Zie onderschrift voor mijn weg. Ik leefde van mijlpaal naar mijlpaal. En een collega zei destijds, die ook ivf had gehad, genieten kan je niet na zo lange weg. Je hebt nu geen enkele controle totdat je in je handen hebt, dan pas kan je écht genieten.
Ook een lange weg bewandeld dus. En wat hierboven al gezegd is, niemand zegt dat je moet genieten. Fijn dat het eindelijk bij jullie toch ook gelukt is. Vanochtend het kleintje weer mogen zien, dus voor nu weer even opgelucht.
Wauw wat mooi en bijzonder, ontzettend gefeliciteerd! Wat jij omschrijft herken ik heel erg maar dan had ik totaal niet zo'n voorgeschiedenis als jij! Idd 1 of 2 dagen blij en dan voelde ik me ineens minder zwanger of een dag andere kwaaltjes en ging ik zo twijfelen, bang dat het weer mis was. Voor elke echo tranen van angst. Probeer het 'moeten' genieten los te laten, want met jouw voorgeschiedenis vind ik dat hartstikke logisch. Plus dat genieten komt vanzelf als je je kindje gaat voelen Zelf kon ik voor het eerst echt genieten toen ik de geslachtsbepalende echo had gedaan met 14.3 week. Ineens werd het zoveel werkelijker dat we een dochter verwachtten! Sterkte met de onzekerheid, na al die goede echo's is het hopelijk nergens voor nodig dat jullie over een paar maanden maar jullie kindje gezond en wel in jullie armen mogen houden!