Dag dames, Ik besef me dat ik eigenlijk nooit mijn verhaal heb gedaan in de vlindertuin. Ik zal het kort en bondig hieronder uitleggen omdat ons overleden zoontje niet is waar het topic om gaat maar wel de zwangerschap daarna. Het verhaal is als volgt: In december 2013 kwamen we erachter dat ik eigenlijk direct zwanger was nadat we besloten hiervoor te gaan. Mijn vriend ging dit net was te snel en hij raakte in een lichte depressie. Uiteindelijk krabbelde hij weer op naarmate de zwangerschap 'echter' werd voor hem. D.w.z. hij zag een baby op de echo's en we maakte de babykamer in orde. Erg fijn tot dusver. We liepen bij de gyn omdat ik ooit longembolie gehad heb. Er werd rond de 19 weken een GUO gemaakt. Die was perfect, we kregen een jongetje! Kleintje liep voor op de groei. 2 weken later hadden we een afspraak bij onze eigen gyn. Ook toen was alles in orde. Nu had ik voor het eerst in de zs pas 4 weken nadien een controle afspraak en vond mijn buik klein. Volgens de gyn geen probleem, ik ben ook niet een van de grootste en buikgroei zegt niks over de baby. Het zat me niet lekker. Ik was 25w zwanger, er is toen een groeiecho gemaakt en kleintje bleek 2 a 3 weken op groei achter te liggen. Dit werd ook vervolgens bij het UMCG geconstateerd met de boodschap, we zien het somber in, kunnen niks doen. Er dient sowieso gewacht te worden tot 26 weken en 600 gram. 10 dagen later zou er een groeiecho volgen. Ik heb nog wat dagen in het ziekenhuis gelegen en ons mannetje is op dag 9 op dodenherdenking 2014 overleden met 26,5 weken. Goed, misschien niet geheel een kort verhaal, maar dan: Ik ben nu eindelijk na 3 miskramen na mijn zoontje zwanger en met dit kindje gaat het goed! Inmiddels bijna 19 weken zwanger. Vandaag de GUO gehad en geen enkele aanwijzing dat het deze keer weer mis zou gaan. Ik zou blij moeten zijn, maar de angst en paniek slaat me om mijn oren. We komen dichter bij de 25 weken, maar wie zegt me dat die placenta niet weer ophoudt met werken, net zoals bij ons zoontje. Natuurlijk, rationeel gezien weet ik dat iedere zwangerschap anders is. Ik heb een hogere dosis medicatie e.d. maar met ons zoontje ging het ook perfect, totdat bleek dat hij gestopt was met groeien met 22 weken. Iedereen, werkelijk iedereen zegt: het komt wel goed. Ik heb er wel vertrouwen in maar eerlijk gezegd heb ik meer iets van: eerst zien dan geloven. Ik denk dat hier meerdere dames zijn die ook na een doodgeboren kindje opnieuw zwanger zijn geworden. Hoe zijn jullie hiermee omgegaan? Lukte het om te werken bijvoorbeeld? Bedankt in ieder geval om alsnog het lange verhaal te lezen.
Hoi Daphne, Ik beviel op 5/1 van Lily. Normaal gezien was volgende vrijdag mijn uitgerekende dag, maar ze bleek trisomie 18 te hebben en we moesten haar laten geboren worden. Sindsdien had ik 2 miskramen. Ik denk dat ik opnieuw zwanger ben maar mijn NOD is pas volgende dinsdag. Ik bereid me me taal voor op nog een miskraam. Niet omdat daar aanwijzingen toe zijn (ik heb zoals bij al mijn zwangerschappen al vanaf 5d na conceptie heftige zwangerschapskwalen die ik niet kan negere, en op den duur ook wel goed herken), maar wel omdat ik deze roetsjbaan op de een of andere manier moet zien te overleven... Ik snap je vraag dus een miljard procent: de vraag naar 'hoe ga je hier in godsnaam mee om?!'. Ik zit nu op mijn werk maar ik werk de laatste maanden ondermaats. Zolang ik (bijvoorbeeld thuis) repetitieve dingen doe zoals optuimen of onkruid wieden of de was plooien, gaat het. Maar als ik denkwerk moet leveren... Dan gaat het fout. Ik heb bijna geen focus en eigenlijk ook niet zoveel interesse naar mijn werk toe. Eerst is er de misselijkheid en de spanning waardoor ik niet kan werken. Dan de 'ik be zwanger maar zal het goedgaan?!?' Angst waardoor ik niet kan werken, dan volgde nu 2 keer het verdriet van een miskraam waardoor ik niet kon werken. Maar als ik ooit eens zwanger blijf dan moet de grootste angst nog beginnen, degene die jij nu doormaakt... Ik vind het al straf dat jij na 3 miskramen nog de moed had een 4e keer te proberen - ik weet niet waar mijn grens ligt... Maar toch dit: een heel lieve proficiat voor deze zwangerschap en ik hoop echt dat je dag per dag in vertrouwen kan groeien tot de geboorte... Groetjes, K
Daphne, gefeliciteerd met deze zwangerschap. En wat moedig dat jullie dit samen aangaan. Is er een oorzaak gevonden waardoor de placenta de vorige keer stopte? Wat zegt de gyn? Het is echt tijd uitzitten en vertrouwen durven hebben. Ik heb dit d.m.v. yoga en meditatie redelijk onder de knie. Zou het je helpen als je vaker een echo zou hebben? Ik heb nu elke 2 weken een echo tot 12 weken en dat maakt dat de tijd wat sneller gaat. Ik ben van plan om zelf 2 echo's te betalen (met 14 en 17 weken) en dan de guo met 20w sowieso. En daarna nog 2 echo's inplannen. Kost 30 euro per keer, maar dat geeft me zoveel rust. 120 euro is niks vergeleken met het vertrouwen wat het geeft. De zwangerschap wordt zo in kleinere stukjes opgedeeld en niet zo'n grote brok. Al is elke echo weer heel spannend en dat apparaat een confrontatie. Wat betreft jouw vraag of het lukt om te werken, merk ik dat ik zelf veel minder belastbaar ben en ook veel vlugger toegeef aan mijn grens. Ik heb moeite met concentreren en ook met het feit dat mijn collega's alles wat is gebeurd doodzwijgen. Dat maakt het lastig om me prettig te voelen op kantoor. Er is niemand om iets mee te kunnen delen. Gelukkig werk ik veel 'buitenshuis'. Maar ik vind het allesbehalve leuk om straks te vertellen dat er weer een kindje op komst is. Het liefst wacht ik zo lang mogelijk. Ze zullen niet begrijpen hoe dit is. En ik zit niet te wachten op oppervlakkige reacties van mensen die te bang zijn om te vragen hoe het met me is. Werk jij fulltime? Voel je je prettig bij je collega's? Heeft je werkgever er moeite mee dat je minder productief bent? Ook ik ben minder productief, maar doordat alles redelijk recent is en áls ik productief ben ik ook echt flinke meters maak, valt het niet zo op.
Dank dames voor jullie reactie, fijn dat er herkenning is en dank voor de felicitaties @ Lorelai: dat herken ik wel, het min of meer pessimistische. 'Het zal wel fout gaan deze keer', om jezelf te beschermen. Het onbevangen is er absoluut van af. Ik heb een broertje met trisomie 18 gehad, erg oneerlijk allemaal, ook voor jou. Toch hoop ik dat ook jij een volgende zwangerschap goed aan door kunt. En dat als je zwanger bent momenteel dat het helemaal goed gaat. De kinderwens die bleef. En helaas, ook dit ga je op een gegeven moment relativeren. Bij de miskramen voelde ik niet zoveel meer. Ik had in gedachte, liever nu dan ooit weer met 26 weken. Zelfbescherming wellicht. @ Lotje84, allereerst van harte gefeliciteerd! het minder productieve herken ik. Echter, momenteel zit ik helaas in de ziektewet. Ik ben zo ontzettend moe. Hier is behalve de zwangerschap geen aanleiding toe, bloedwaarden zijn in orde. Het duurt nu al drie weken en ik baal. Ik heb het gevoel alsof ik mijn werkgever in de steek laat. Slaat overigens nergens op, ik werk voor een groot bedrijf op kantoor met weet ik veel hoeveel medewerkers. Mijn werkgever heeft er gelukkig alle begrip voor, ook omdat het deels stress is. Ik heb gelukkig relatief vaak een echo. Nu zit er bijvoorbeeld 2,5 weken tussen. Ook had ik onlangs toen er iets meer tijd tussen zat een pretecho laten doen, inderdaad om het toch in behapbare stukken op te hakken. Wat je schrijft over het op het werk vertellen herken ik heel erg. Ik werk 32 uur maar heb het wel rond 10 weken op het werk moeten vertellen omdat het niet haalbaar meer was met ziekenhuis afspraken. Dit koste me mijn vrije uren en dat vond ik ook zonde. Uiteindelijk blijken nog 4 anderen zwanger te zijn, zelfs rond dezelfde periode uitgerekend. Ik vind het vreselijk momenteel, het is teveel 'happy place' momenteel. Dat kan ik even niet goed aan. Gelukkig heb ik a.s. donderdag een afspraak met de arbo arts, ik weet niet hoe en of ik dit allemaal vol ga houden. Minder productief komt op een lijstje te staan, maar mijn teamleider houdt er wel rekening mee. Mijn placenta die is overigens gestopt met werken omdat deze geen bloedtoevoer meer kreeg nav proteine c deëficientie. Mijn bloed stolt te snel. Ik had hier al medicatie tegen (preventief ivm longembolie uit het verleden) maar dit bleek niet voldoende helaas.
Hoi Daphne, Gefeliciteerd met je zwangerschap, wat fijn dat het is gelukt! Maar oh, wat is het ook lastig hè, heel herkenbaar wat je verteld hoor! Mijn verhaal is een klein beetje vergelijkbaar... Op 5 februari 2014 ben ik bevallen van ons zoontje, die na 31 weken zwangerschap heel plotseling was overleden in mijn buik. Zonder reden, zomaar en heel erg plotseling. Op maandag groeiecho, vrijdag zijn hartje horen kloppen bij de verloskundige en op zondag zaten we in het ziekenhuis omdat ik hem niet meer voelde bewegen en was hij overleden. Zo heftig! De weg naar een volgende zwangerschap was lastig, en toen ik eenmaal zwanger was, waren we zo blij maar ook angstig. Ik ben tijdens de zwangerschap vooral bezig geweest met proberen te genieten van iedere beweging in mijn buik, veel leuke dingen doen, zwangerschapsyoga om even bewust contact te maken met de baby.... Ik wilde bijvoorbeeld,graag weten of we een dochter of zoon zouden krijgen, ook omdat het me dan 'makkelijker' leek om contact te maken met de baby. Het was zo moeilijk te vertrouwen op een gezonde, levende baby aan het eind van de zwangerschap! Dat vertrouwen is er eigenlijk nooit 100% geweest, maar ik heb wel oprecht kunnen genieten. Daarnaast mocht ik naar het ziekenhuis bij de minste twijfel, angst of vraag. Ik heb het niet heel vaak gedaan, maar wel een keer op zondag ochtend om 7'uur in t ziekenhuis gezeten omdat ik me zorgen maakte... In t ziekenhuis was ik altijd welkom, dat gevoel alleen al maakte dat het niet erg vaak nodig is geweest. En werken heb ik juist graag gedaan, maar dat is voor iedereen persoonlijk! Ik vond de afleiding heerlijk, kon lekker lachen met collega's en de zorgen even 'parkeren'. En de moeilijkste tijd vond ik, dezelfde fase waarin ons zoontje was komen te overlijden. Week 29, 30 en 31 waren vreselijk! In die weken mocht ik ook wekelijks even een echo, om de zorgen zoveel mogelijk weg te nemen... Je komt nu dichterbij die 25 weken he... Heel logisch hoor, dat je het nu zo moeilijk vindt! Voor mij werd het daarna, na 32 weken, veel en veel rustiger en hoe langer ik zwanger was, hoe meer vertrouwen er kwam!! Na 39 weken is onze dochter geboren, we hebben vorige week haar eerste verjaardag gevierd. Wat is het fantastisch met haar! De bevalling was heftig, mooi en heel emotioneel. De eerste huil kwam enorm binnen... Wat waren we enorm opgelucht en gelukkig met haar. Het gemis van ons zoontje is er nog steeds, hij is en blijft een onderdeel van ons gezin. Heel veel sterkte Daphne! Ik hoop dat je deze moeilijke weken goed doorkomt en steeds meer kunt gaan genieten en vertrouwen op dit kleintje in je buik! Als je nog iets wilt vragen, doen! Lieve groet, Tessa
Hoi Daphne, Jouw verhaal lijkt erg op de mijne. Ik heb ook drie miskramen gehad en een doodgeboren dochtertje. Ze is gestorven met 38.5 weken, en was ook te klein. Ze had een groeiachterstand maar die is niet opgemerkt. Mijn buik was ook klein, maar "niets om je zorgen over te maken". Ik heb nu een gezond en levend zoontje van 5 maanden. maar tot op het laatste van mijn zwangerschap was ik bang. Iedereen zei idd het komt nu écht goed. dat "wisten ze zeker". Zo vreselijk kon ik me daaraan ergeren. Wat weten zíj er nou van? Het slaat ook nergens op want niemand weet iets zeker. Er zijn geen garanties en dat weten wij moeders van overleden kindjes maar al te goed. Wat mij wel gerust stelde is dat mijn zoontje veel bewoog tijdens de zwangerschap, en mijn dochtertje bewoog nooit zoveel. Dus dat voelde gewoon anders en gaf me meer vertrouwen. Ik vond het wel heel zwaar. Het werken ook, alhoewel helemaal thuis zitten me ook niet had geholpen. Maar ik had wel minder willen werken. Daar had ik echt behoefte aan. Maar wij hebben een eigen bedrijf dus dat kon vaak niet. Ik werkte niet fulltime hoor, maar part time vond ik ook zwaar. Toen ons zoontje eenmaal geboren was, viel er zóveel van me af. Natuurlijk is het verlies van onze dochter nog steeds zwaar, maar het is zo´n opluchting dat ons zoontje er nu wel is. Ik wens je veel sterkte!! en geluk!! Het is helaas een zware weg maar wel de moeite waard .
Daphne, jouw gevoel mbt tot de miskramen herken ik. Inderdaad liever vroeg dan later. En 'er is dan nog niet zoveel'. Wat fijn dat je regelmatig een echo krijgt. Met deze oorzaak kan ik me je angst goed voorstellen. Bij mij was het 'domme pech', vliezen gebroken, oorzaak onbekend. Dan is het misschien makkelijker om weer vertrouwen te hebben. Is je dosis medicatie nu wel verhoogd? En is het mogelijk om in de gaten te houden hoe jouw bloed zich 'gedraagt'? Of kunnen ze nauwkeurigere groeiecho's maken? Wat je schrijft over het vermoeide herken ik ook. Al is het nog te behappen. Bovendien werk ik ook wel veel vanuit thuis en als ik een ochtend vrij productief ben, dan neem ik soms ook gerust een uurtje pauze ipv 30 minuten en doe even een dutje op de bank. Bovendien is thuis werken minder vermoeiend (geen extra prikkels). Dat is echt mijn redding, anders werkte ik niet meer fulltime. Het lijkt me heel moeilijk om te dealen met dat onbezorgde happy zwangergeklets van je collega's. Ik zou er verdrietig van worden geloof ik. Moeilijk hoor. Fijn dat je werkgever begripvol is en medewerking verleent. Conejita, zo herkenbaar wat jij schrijft. Wat weten anderen er inderdaad van. (Laat me met rust) Robentes, wat jij schrijft over de weken rond dezelfde termijn waarop je kindje is overleden, daar kijk ik ook tegenop. Wat zal het fijn zijn als die weken voorbij zijn. Daphne, heb jij ditzelfde? I.v.m. jouw oorzaak, ligt dit misschien wel anders en blijft het daarna nog net zo spannend? Wat mooi om te lezen dat jullie een kindje hebben mogen krijgen dat is blijven leven. Heel bijzonder.
Dag lieve dames, Dank voor jullie berichten! Veel herkenning, erg fijn. Het stelt me veel geruster. Ik ben niet door aan het draaien. Ik vind het gewoon moeilijk om er gerust op te zijn dat het deze keer wel goed gaat. Wat als de artsen het mis hebben en placenta insufficiëntie een ding is wat bij mij hoort? Dat maakt me erg bang. @ Robentes, dank je wel! het is inderdaad o zo dubbel helaas. Ook mijn gyn zegt dat als er wat is, ik gewoon moet bellen. Tot nu toe gelukkig nog niet nodig geweest. Werken vind ik normaliter erg leuk, leuk werk en leuke gesprekken. Echter biedt het mij geen afleiding. Ik ben ontzettend moe. Momenteel gaat de tijd redelijk snel, we razen af op de 25 weken. Daar waar er gezegd werd dat ons zoontje 2 a 3 weken achterlag op groei. Daar waar er met 21 weken helemaal niks aan de hand was. Die tijd vind ik dood eng. Gefeliciteerd nog met de verjaardag van jullie dochter! @ Conejita, ik kan me zo goed in je verhaal vinden. Het moedergevoel wat zegt: het klopt niet. De arts anderzijds die terecht zegt dat de grote van een buik niet uit maakt. Goh, wat ben ik blij dat deze keer mijn buik groeit, toch ergens een zorg minder tussen de vele. Vooral wat je zegt met: het komt goed. Mijn vriend doet dit, mijn omgeving, bijna iedereen. Natuurlijk hoop ik dat het goed komt, maar tussen hoop en werkelijkheid zit een wereld van verschil. Ik merk dat ik er chagrijnig van word en me niet begrepen voel. Ik heb deze zwangerschap ook een ronddartelend kind in mijn buik, daar waar ik mijn zoontje eigenlijk nooit heb voel schoppen. Overigens op het werk heb ik nu een nieuwe teamleider. Deze man heeft anderhalf jaar geleden een tweeling gekregen waarvan er een overleden is. Heel heftig! Ik denk dat dit mij ten goede komt aangezien deze man tot groot verdriet weet waar hij het over heeft. @ Lotje84, oorzaak onbekend lijkt mij toch ook echt heel zwaar. Zo oneerlijk en echt niet makkelijker (lijkt mij). Nou, ik heb nu een hogere dosis fragmin (bloedverdunners). Vorige zwangerschap een lagere dosis dus, van 2.500 naar 5.000 eenheden. Ook een aanvullende acetyl kuur (aspirine). Ze hebben vorige week een 20w echo gedaan met 18.5 weken. Was allemaal in orde en de arts zei: je hoort bij de 'goede' groep, beide kanten van de baarmoeder loopt een groot vat en drie vaten in de navelstreng. Maar dit was bij mijn zoontje met 19 weken ook zo.. ik kan er nog niet echt gerust om zijn. 11 juli heb ik een groeiecho, dus dan weet ik in ieder geval of hij zijn eigen goede curve aanhoudt. Ik heb de arts begin deze maand gevraagd wat het beleid is en hij heeft alleen bovenstaand gezegd. Dus een groeiecho en als het goed is blijft de baby zijn eigen lijn volgen. Ik hoop zo ontzettend dat er nog een groeiecho rond de 23 a 24 weken gedaan wordt. Toen groeide ons zoontje eigenlijk al niet meer. Dit temeer omdat stel dat het weer mis is, we alles kunnen regelen om naar Oldenburg (Duitsland) te gaan waar een gespecialiseerd ziekenhuis zit. Vorige keer kwamen we er op vrijdag achter dat we hier om een second opinion konden vragen + behandelplan (ze schijnen hiermee verder te zijn). Op zondag overleed mijn kleine man. Wat dat betreft zal ik net als jou zo opgelucht zijn als dat termijn verstreken is. Als we maar na de 26 weken zijn, als mijn kleine man maar groot genoeg wordt dat er als er iets is, ze hem wel kunnen helpen. Vanaf 21 a 22 weken gaat de placenta pas echt goed werken. Daarmee bedoel ik kleintje groeit heel hard in de lengte, maar dient vanaf 21 a 22 weken echt aan te komen. De arts heeft gezegd dat als dit allemaal goed is dat het gevaar dan echt afneemt, dan werkt de placenta goed. Placenta insufficiëntie kan natuurlijk altijd nog voorkomen maar dan heb ik evenveel kans als ieder ander hierop.
Daphne, je gyn zegt dat je je moet melden indien nodig. Regel voor je eigen gemoedsrust de groeiecho die je graag met 23/24wk wil. Volg je gevoel. Ik kan me haast niet voorstellen in jouw situatie dat ze dat niet zouden doen. Ik denk dat als je die afspraak hebt staan, jouw angst zal afnemen.
Je hebt gelijk Lotje dat ga ik 11 juli zeker ter sprake brengen. Als ik het niet doe ga ik het zo lastig krijgen terwijl het juist een enorme geruststelling kan brengen.