meiden heb lang getwijfeld of ik het zou schrijven ja of nee. maar uiteindelijk toch maar besloten het wel te dien. sinds dat ik mijn eerste vriendje had vanaf mijn 14e tot mijn huwelijk van 4.5 jaar nu zijn er altijd dipjes geweest met mijn ouders. waaronder ook een diepe toen ik zo'n 18 jaar was en toen ben weggegaan thuis. uiteindelijk is alles goedgekomen en kreeg ik weer een hechtere band met mijn moeder. maar altijd bleven de verwijten van je hebt dit en dat gedaan wat ook niet altijd mijn schuld was. nu ben ik 4.5 jaar gelukkig getrouwd met mijn man van turkije. hij is sinds 3.5 jaar hier en alles ging in het begin wel goed maar mijn moeder wil zich heel graag met alles mengen. waaronder wanneer kinderen bla bla daar gaf ze commentaar op, dat wij te vroeg aan kinderen dachten. er zijn heeeeeeeeel veel dingen voorgevallen, waar kennissen van mij ook zeiden je moet hier een komaf aan maken het zal je nog tot een scheiding komen zo. helaas hebben we ook nog het ongeluk dat zwanger raken compleet onmogelijk zal zijn alleen via donor. dit weten ze ook en wrijven ze mijn man ook vaker onder de neus. ze zeggen wel het doet ons zeer ja zooooo zeer dat ze zegt ik heb er denk ik meer pijn van dat ik geen oma word dan dat jij geen moeder word . ik probeer mijn ouders altijd goed te respecteren. maar nu kwamen we vorige week terug van vakantie. en kwamen we die dag van terugkomst pas laat bij hun langs aangezien we kapot moe waren. de volgende dag kreeg ik een mail met heeeeeeel veel verwijten dat ik haar pijn deed, niet genoeg tijd voor haar had (terwijl ik 5 dagen per week werk en ook met mijn man ergens eens heen wil) en dat ze hoopte dat we veel kinderen mochten krijgen, en dat ze ons dan maar net zoveel pijn moesten doen als ze getrouwd waren zoals ik doe. dit werd mijn man te veel en heeft gezegd we gaan nu naar je ouders het uitpraten. zij vonden echter volstrekt dat ze gelijk hadden en op een gegeven moment kwam er een discussie waaronder mijn man ook zei dat mijn moeder zich al veel te lang met alles wil bemoeien. en mij vaker met zo'n mailtjes schuldgevoel wil geven. daarna zei mijn vader tegen hem/ ons dat we uit zijn huis moesten gaan dit accepteerde hij niet. dit is nu een week geleden, en heb ook niks meer vernomen. wel via kennissen die me een deel van het verhaal kwamen vertellen wat ze blijkbaar allemaal had rond verteld . mijn man wil er iig niet meer heen. en meiden ik weet eigenlijk niet meer wat te doen . doe ik nu inderdaad zoiets fouts. vraag me af wat jullie hiervan vinden liefs lana
jeetje wat vervelend voor jullie! ik weet natuurlijk niet hoe het verder in het verleden is gegaan enz. dus echt een oordeel kan ik niet geven. wel vind ik je moeder erg opdringerig overkomen misschien moet ze accepteren dat jij ook je eigen leven hebt samen met je man.
Van wat ik zo kan lezen uit je verhaal vind ik niet dat je iets fout doet. Maar ik weet natuurlijk niet van alle dingen die zijn voorgevallen. Het lijkt mij alsof je ouder veel moeite hebben met je los te laten, en uiten ze dit (wel geheel verkeerd vindt ik) door zulke opmerkingen te maken. Misschien hopen ze dat jij door die opmerkingen schuldgevoelens krijgt en dat je ze vaker zult bezoeken? Ik weet niet hoor, ik roep ook maar wat.... Ik weet niet van welke komaf jij bent, maar misschien zijn ze niet zo blij met de cultuur van je man? Ik vind het in ieder geval erg onbeschoft en verschrikkelijk dat jou ouders zulke mails naar je toe stuurt Ik kan daar echt met de pet niet bij om je eigen kinderen met zulke flinke woorden te kwesten. Je zegt dat je altijd al een moeizame relatie met je ouders hebt gehad. Misschien eens overwegen om het contact te verbreken? Ze doen je blijkbaar meer pijn dan vreugde.... Ik wens je heel veel sterkte meid!
Ik vind dat je ouders wat fout doen, niet jij en ook niet je man. Als jij een kinderwens heb, jammer dan voor hun, heb je die niet ook jammer voor hun. Jij ent gelukkig met je man, dat moet zo blijven, of hun zich er nou mee mengen of niet, negeer hun verwijten, het is toch enkel maar onzin.
tuurlijk mandy zal ik zeker wel eens foute opmerkingen maken. maar voel me ook altijd schuldig als ze zegt je geeft me niet genoeg aandacht. maar ja mijn man is er ook nog natuurlijk. en het is zeker idd moeilijk voor jullie voor een oordeel te vellen. maar had wel zoiets is dit normaal :S
Ow meis, als ik het zo lees is het net alsof ik mijn eigen moeder hoor. Je hebt niks fouts gedaan, geloof me. Mijn moeder verwijt me ook van alles en vindt dat omdat zij mij heeft gebaard, dat ik voor de rest van mijn leven bij haar in het krijt sta. Voel je niet schuldig, uiteindelijk neemt ze vanzelf weer contact met je op. Of probeer je ouders maar eens te bellen om te kijken of jullie erover kunnen praten.
O wat herkenbaar....zoals je zelf ook al zegt er zijn 2 partijen maar soms is het niet te doen, vergeet niet dat vaak je ouders ( of dat denken ze ) je het beste kennen en dan ook heel goed de juiste knoppen weten te vinden om je een bepaald gevoel te geven. Probeer jezelf geen schuldgevoel aan te praten of onzeker te laten worden...jij heb daar last van... Ik weet het uit ervaring, ik heb daarom ruim 3 jaar geleden ( maand of 4 voor mijn trouwen) besloten om geen contact meer met ze te willen....was heel moeilijk maar voor mij het beste..... Zoals je ziet ben ik ook nog niet zo lang zelf mama geworden, was zeker niet makkelijk en mis echt wel af een toe een moeder MAAR NIET DE MIJNE... Mijn moeder verweet me ook van alles en vond dat omdat zij mij heeft gebaard, dat ik voor de rest van mijn leven bij haar in het krijt sta. = Had mijn moeder ook kunnen zeggen LAIKA Heel veel sterkte toegewenst en als je fff wil stoom afblazen....kom maar op.. gr veer
Hier iemand die ooit zo'n schoonmoeder had ...god, wat ben ik blij daar vanaf te zijn! Ik snap dat het voor jou natuurlijk anders is want het gaat om je moeder...maar mijn relatie destijds is onder erge druk komen te staan, waardoor we uiteindelijk uit elkaar gingen! Sterkte meid, hoop dat jij er samen met je vent uit kan komen! Xx
Ohh wat krijg ik de kriebels van die moeders die je een schuldgevoel gaan aanpraten omdat zij jou nou eenmaal op de wereld gezet hebben. En daar zou je ze eeuwig dankbaar voor moeten zijn? Jij hebt er niet om gevraagd om geboren te worden, dat hebben zij besloten! En dan zijn er nog van die moeders die dan eeuwige dankbaarheid verwachten dat ze je zo goed verzorgd/opgevoed hebben toen je nog klein was.. Ja, dat is hun plicht! Als je zelf kinderen wilt, en je krijgt ze ook nog, dan is het niet meer dan normaal dat je ze ook alle aandacht/liefde/whatever geeft dat ze nodig hebben! zo.. ff frustratie eruit
ik had hetzelfde toen ik in een depressie zat en me moeder er alles aan probeerde te doen op de verkeerde manier ik heb toen besloten om haar even uit me leven te houden. Het is dat me zusje toen zwanger raakte en er niet tegen kon dat wij ruzie hadden. Ik heb toen mijn zegje gedaan en nu hebben we gewoon weer contact maar ze heeft nu veel minder kritiek op me dan daarvoor. Jij moet doen wat jou gelukkig maakt en als je ouders je ongelukkig maken moet je maar even met ze breken. Niemand heeft het recht om zich zo te gedragen ook al zijn het je ouders er is nog altijd zoiets als wederzijds respect. Ik hoop wel dat je je ouders flink de waarheid kan vertellen en dat je hun laat blijken dat ze je kwetsen met al deze woorden en daarna moet je een keuze maken. Laat je je zo behandelen of kies je voor jezelf. Nog niet eens voor je man maar gewoon voor jezelf.
Hai meis, Zo te lezen ben jij onwijs gelukkig met je mannetje. Dat lekker zo houden. Lekker kiezen voor je eigen geluk en niet eeuwig en altijd je zelf en je man moeten verdedigen. Ik zou het lekker even laten rusten nu...... Voel je zelf nog de behoefte om het contact weer op te pakken met je ouders? Zo niet dan moet je het lekker laten zoals het is...en als je het wel wil zou ik toch heeele duidelijke afspraken gaan maken met je ouders. Sterkte meis!
ze zegt ik heb er denk ik meer pijn van dat ik geen oma word dan dat jij geen moeder word sorry hoor maar hoe gestoord! zijn ze gek geworden ofzo dit zeg je toch niet! ik kan niet uit je verhaal opmaken dat je iets verkeerd hebt gedaan maar dat is altijd moeilijk te beoordelen als je er niet bij bent geweest! Problemen komen vaak van 2 kanten maar ik vind dat je goed in je recht staat om daar je verhaal te gaan halen samen met je man! Ik hoop echt voor je dat het nog goed komt! en dat jullie zeker veel mooie kindertjes mogen krijgen (op welke manier dan ook!) Jij en je man weten nu in ieder geval hoe je NIET tegen je kinderen moet doen sterkte meis!
Eigenlijk schiet mij maar 1 ding te binnen als ik je verhaal zo lees. Jij bent niet geboren om ervoor te zorgen dat je ouders gelukkig zijn, dat is toch echt hun eigen taak. In ieder geval heel veel sterkte Groetjes Anita
Pff zeg alsof kinderen krijgen je het recht geeft om ze tot aan je dood te comanderen en te manipuleren. Want zo komt het op mij over. Mijn moeder heeft nog NOOIT iets gezegd over zou je niet eens langs komen. En als ze zelf langs wil komen maakt ze t kenbaar en dan hoort ze vanzelf wel of t ons uit komt. Ze zegt ook...jij hebt jou leven nu met man en kinderen. En ik heb t mijne. En als er tijd en wens is komen we bij elkaar op bezoek. Zelfs als er iets met haar computer is (we zijn de enige die haar er mee kunnen helpen) dan wacht ze wel tot wij tijd hebben om langs te komen. Ook al zit ze dan n week of meer zonder comp. jammer maar helaas. En dan ben ik nog enigst kind ook. Dus als er wat van kinderen uit moet gebeuren ben ik degene die dat dan moet doen! Maar je gaat toch naar je moeder omdat je haar mist enzo. Niet omdat ZIJ vind dat jullie MOETEN komen. Dat is in mijn ogen al fout. En dat je direct nadat je helemaal gesloopt thuis komt van vakantie daar langs gaat zeg... Ik zou zeggen we zien je morgen wel ofzo. Als er dan tijd is. Dus in t kort Nee je doet niks verkeerd! Zij pakken het geheel verkeerd aan door verwijten en beschuldigingen te maken die helemaal ongegrond en ver gezocht zijn. Jij bent hun niet verschuldigt dat ze je op de wereld gezet hebben. Tuurlijk beetje gezond respect is wel op zn plek. maar je hoeft echt niet jou leven aan de kant te schuiven omdat t bij hun ergens kriebelt.
En dan ben ik nog enigst kind ook. denk dat dit net het probleem ook bij ons is. ben ook enigst kind en ze verwacht dat ik altijd tijd voor haar heb. dan zegt ze ook dat deed ik vroeger ook voor jou, toen je een jaar of 15 was ook al had ik geen zin om bv naar de stad te gaan. ik probeerde altijd haar toen ook het naar de zin te maken samen ergens wat eten enz. en dan zegt ze ik heb jou te veel verwend tegen mij
ah wat lief van je meid. nu ja de situatie is nog steeds hetzelfde helaas. kom telkens kennissen van me tegen die me vertellen en wat is allemaal gebeurd die ze er dus van verteld heeft. ik vind het allemaal zo moeilijk, en ben ff zelf alles op een rijtje aan het zetten . ik ben gelukkig wel veel rustiger geworden en krijg veel steun van mijn man en collega's ( vrienden) dank je wel meis xxx
jeetje, ik vindt het heel erg voor jou en je man, mijn mening is echter wel dat je man niet voor jou mag bepalen of jij wel of niet naar je ouders mag (sorry als ik dat stukje verkeerd begrepen heb) dat is aan jou om te beslissen. misschien zou jij je moeder eens moeten confronteren met iets wat HAAR heel erg heeft gekwetst zodat ze begrip kan opbrengen voor de pijn die jij al moet hebben om het feit dat jullie geen kinderen op de natuurlijke weg mogen krijgen. ik wil je veel sterkte wensen. liefs Bellina
Graag gedaan Ik weet hoe het is, vind het soms ook nog moeilijk... Wel super dat jij de tijd neemt om alles op een rijtje te zetten, want pas als jij gelukkig bent kan je je andere gelukkig maken en dan misschien ook je ma? Ik ben niet zo van de adviesen geven ( doe het toch fff ) Ik zou proberen om niet teveel naar die "kennissen te luisteren"het is niet makkelijk maar er kunnen toch zinnen en woorden verdraaid worden...Begrijp me niet verkeerd maar je hebt al genoeg aan je hoofd en dan word er nog een schepje bovenop gedaan ( helaas zij er mensen op deze aardbol die dit heerlijk vinden ) Dat is mijn ervaring maar GELUKKIG is iedereen anders..... Sterkte en denk aan jezelf he liefs