Hoi allemaal, Na wat onzekerheid of er een streepje op de test stond, kwam ik al gauw in de medische molen van de het ziekenhuis terecht. Inmiddels ook al een korte opname achter de rug. Afgelopen oktober ben ik na 22 weken bevallen van een mooie zoon, die geen eerlijke kans heeft gekregen en een dag later is overladen. In 2010 ben ik ook bevallen van een prachtige zoon, die zich in eerste instantie met 23,5 week aandiende, maar waarbij ze toen met veel weeenremmers, ziekenhuisopnames en rust het hebben kunnen rekken tot 39 weken! Afgelopen oktober weigerde het ziekenhuis weeenremmers te geven omdat protocol was dat pas vanaf 24 weken te doen. We hebben ze gesmeekt om het te proberen, maar ze hielden stug vol (in eerste instantie was ik helemaal niet aan het bevallen volgens de artsen, terwijl de verloskundige 5 dagen daarvoor me al naar het ziekenhuis had gestuurd omdat mn baarmoedermond was verstreken). Veel verdriet en boosheid dus, afgelopen herfst. Omdat ik al 38 ben hebben we vrij snel besloten toch nog een keer proberen zwanger te worden. En dat ben ik dus nu. Alleen zou ik bijna wensen dat ik het niet was. Ik ben zo bang. Ook nu heb ik veel onverklaard bloedverlies, buikpijn en we zijn pas in week 13. De aankomende weken is het heel druk op mijn werk, en alhoewel ik het werk zelf heel leuk vindt zie ik op tegen al het gedoe eromheen (net een reorganisatie achter de rug en nu een fusie aangekondigd...) Mijn man zou het liefst willen dat ik niet meer ga werken, temeer omdat mijn werk 160km verderop is! Ik weet het allemaal niet meer. Ben chagrijnig en huil veel (kan natuurlijk ook hormonen zijn), maar ik ben vooral zo bang dat het weer mis gaat! Arts zegt dat er geen reden is om minder te werken nu, ze weten toch niet waar het bloedverlies vandaan komt en bovendien tot 24 weken doen ze niets (niet alleen om een geboren baby'tje te redden, het voelt alsof ze ook niets doen om te voorkomen dat het mis gaat). Anyways, ik voel me een vaatdoek en weet het even niet meer. En voel me schuldig naar het kleine mensje in me, want eigenlijk zou ik willen dat ik niet zwanger ben, ik kan hier niet meer tegen....
Allereerst gefeliciteerd met je zwangerschap! Jeetje wat een verhaal zeg en wat oneerlijk dat ze het niet wilde proberen! Ik ken het gevoel, het ontzettend machteloze. Mijn kleintje wilden maar konden ze ook niet helpen destijds. Dat kon wel maar zou hij eerst zelf nog 150 gram moeten groeien en dat deed hij niet. En wat een ontzettend sterk mannetje hadden jullie dat hij nog een dag bij jullie is geweest. Wat herken ik je gevoel omtrent een nieuwe zwangerschap. Het lijkt op het topic wat ik vorige week geopend heb. Ik voel me bang, schuldig naar mijn werk toe (ik zit in de ziektewet helaas omdat ik het niet trek, zo moe door de spanning waarschijnlijk). Ik werk 65 km verderop, dat ben ik soms al beu, laat staan 160! jeetje. Ik vind het ook allemaal zo ontzettend lang duren en ook ik ben nog niet over de helft. Als ik iets voel denk ik, wat maakt het uit. Voor 26 weken doen ze toch niks, al zou mijn kleine man niet goed groeien (in mijn geval). Ik denk soms, zullen ze deze keer wel een goed beleid hanteren of wordt het dan weer op pech gegooid. Je gaat heel onredelijk denken op een gegeven moment. Mijn kindje is ook niet gehaald toen er weken achterstand was (ik was 25 weken, kindje was 450 gram. En dan lees je soms verhalen dat kinderen met een lager of zelfde gewicht gered worden. Dat is wreed om te horen, waarom jouw kind niet. Dat lees ik bij jou ook een beetje terug. Waarom geen weeënremmers? Heeft bij je eerste ook geholpen. Erg verdrietig dat je niet zult weten hoe dat afloopt. In ieder geval, ik denk dat je gevoel heel realistisch is. De schuldgevoelens, geen energie hebben. Ik hoop het tenminste, geeft mij ook ietswat herkenning. Zoals jij jezelf omschrijft als een vaatdoek, voel ik me ook al 3 weken. Geen energie en dat vind ik heel erg. Ik heb dan ook geen tips voor je.
Daphne, dank je voor je lieve woorden. Tja, vandaag dus op werk. Bedrijfsarts en directeur hebben me verteld dat dit m'n laatste week is. Of ik altijd zo eigenwijs was, ging ik toch weer doorwerken terwijl m'n lichaam iets heel anders aangeeft. De woorden van m'n baas: ik wil je pas weer zien als ik kom voor beschuit met muisjes. Zo blij dat ik er niet voor hoef te vechten want daar heb ik gewoon niet de energie voor. En de manager die het allemaal wel lastig vond hoef ik niet zelf in te lichten, dat doen ze voor me. Het grappige is dat iedereen klaagt over de bedrijfsarts, dat ze mensen te lang en veel laat doorwerken. Maar bij dus het tegenovergestelde. Echt een opluchting. Zie nu opeens wel een heel lang half jaar voor me. Maar hopelijk is het inderdaad oneindig, dan gaat alles dus gewoon goed! Heel veel sterkte. Wanneer ben jij uitgerekend?
Ik heb dus donderdag een gesprek met de bedrijfsarts. Zit er ook doorheen en al thuis sinds week 16.. Ergens hoop ik ook dat ze zoiets bij mij zeggen want ik trek dit niet. UWV is heel begripvol gelukkig en mijn baas ook wel. Toch wel zenuwachtig over de bedrijfsarts omdat ik bang ben dat ik me aanstel. Maar t'is ook erg heftig allemaal wat we mee hebben moeten maken. Snap ik dat je gewoon nu rustig kunt concentreren op je zwangerschap. Wat betreft dat half jaar, ik vind deze zwangerschap sowieso al erg lang duren. Gewoon lekker iedere dag doen wat je zelf wilt, je moet niks. Het belangrijkste, je hebt die enorme reistijd niet meer en man voelde zich er zo te lezen ook niet helemaal goed bij. Ik denk dat de bedrijfsarts ook snapt dat dit heel heftig is. Ik moet je eerlijk zeggen, ik heb een 'nieuwe' zwangerschap erg onderschat. Ik ben al 2 jaar vrij stabiel qua enorme emoties maar nu uit balans haha. Jij ook heel veel sterkte! Ik ben 19-11 uitgerekend en jij? We gaan er samen gewoon van uit dat het deze keer wel goed gaat!
Dat uit balans dat herken ik heel erg. Stond van de week te koken en opeens kwam die paniek van het moment dat m'n vliezen braken in het ziekenhuis terug. Dat was het moment dat ik me realiseerde dat het onomkeerbaar was en ik zou gaan bevallen. De verpleegkundige vroeg nog doodleuk of ik niet misschien in m'n broek had geplast... Die woede en paniek sloeg me ineens compleet om de oren en dat terwijl ik dus stond te koken. Ik dacht nog: is dat dan dus een paniekaanval? Mijn bedrijfsarts was dus superbegripvol en had zoiets van liver te weinig werken dan te veel. Daar kwam mijn baas dus nog eens bovenop die zei gewoon niet. Alsof het toeval het zo wil krijg ik spontaan daarna een prachtige aanbieding om bij een fantastisch bedrijf in Duitsland een klus te doen. Nu dus maar even niet. Het is echt gek. Aan de ene kant wil ik echt niet stoppen met werken. Ik heb superleuk werk en hetbdoet me goed. Aan de andere kant die paniek en zorgen. Voor nu moet ik er maar in mee gaan. Het allerbelangrijkste is dat we goed voor onszelf zorgen en ons kindje. Hoe gaat het nu bij jou? Heb je verdere complicaties? Ik heb nog steeds een paar keer per week flink bloedverlies waar ik dan best angstig van wordt. Ik ben 1-1 uitgerekend. Ze hebben de afgelopen weken de datum steeds wat verder weg bij gesteld en ik heb de echoscopiste gesmeekt dat niet te doen ivm protocol op 24 weken. Maar goed. Dus nog 26 weken te gaan. Hoop ik! Jij zit nu op 20 weken?
Dat is ook heftig zeg, dat overvalt je dan ook zo ineens. Kijk er niet gek van op als dit vaker gebeurd, zeker hoe dichter je bij de 22w komt. Wat snap ik je goed dat je graag die 24 weken wilt halen, die paar dagen kunnen een wereld van verschil maken en als ze dan wel weeënremmers toe passen, tja. Ik hoop echt heel erg dat je dit geen 3e keer mee hoeft te maken, niet weer aan de weeënremmers met alle stress erom heen! Ik merk dat ik steeds zenuwachtiger wordt naarmate ik dichter in de buurt kom. Ik zit zaterdag op 20 weken. Bij de 20w echo dacht ik: nu gaat het komen, het zal vast weer zo zijn. Vandaag belde mijn teamleider (ik heb sinds kort een andere schijnbaar). Deze man heeft een tweeling gekregen 1,5 jaar geleden waarvan er eentje overleden is bij de geboorte. Heel heftig. Hij heeft dan ook veel moeite gehad om mij vandaag terug te bellen, we blijven allemaal mensen. Pff snap ik dat dat juist angstig is, bloedverlies. Weten ze ook hoe dat komt of is het meer van: kan erbij horen, helaas? Hier geen complicaties, so far so good. Ik moet er alleen zelf nog in gaan geloven. Als ik 26 weken ben mag ik van mezelf de babykamer gaan doen en alles regelen. Eerst benieuwd hoe het morgen bij de bedrijfsarts gaat. Weten ze hoe het bij jou eigenlijk komt de je kindjes zo snel willen komen? Dienen ze zich aan dmv weeën of gebroken vliezen?
Ze weten niet echt waardoor het komt dat de andere twee zo vroeg kwamen en ook toen was de buikpijn en bloedverlies onduidelijk. Nu denken ze dat bloedverlies door voorliggende placenta komt, maar tja... Was vandaag in ziekenhuis bij m'n werk. Krijg ik daar doodleuk te horen dat ze hier wel vanaf 20 weken al weeenremmers geven. Nou, mocht het nodig zijn dan stap ik wel in de auto en rij ik naar de andere kant van het land. Stom dat ze in de randstad zo stug zijn en in het oosten des lands veel flexibeler. Dan maar rijden... Heel erg veel succes morgen bij de bedrijfsarts. Hoop dat ie net zo meedenkend is als die van mij.
Wat oneerlijk hè? Zo hoorde ik achteraf ook dat bijvoorbeeld Erasmus en nog wat andere ziekenhuizen mijn zoontje ook geholpen zouden hebben. 2 dagen voor hij overleed kwamen we erachter dat een Duits ziekenhuis in Oldenburg ons ook kon en wilde helpen, we waren echter te laat (ivm verzekering regelen e.d.). Dit laat ik me ook niet meer gebeuren, ik zal dat ziekenhuis afsjezen voor een second opinion als blijkt dat het nu weer zo is. Heel wrang dat jij dan ook achter hoort dat ze op andere plaatsen eerder weeënremmers toegepast zouden hebben. Hoe moeilijk het ook is, met deze wetenschap krijg je je kleintje helaas niet terug, hoe moeilijk ook. Vandaag dus inderdaad een gesprek met de bedrijfsarts gehad. Ze kwam niet medelevend over maar heeft me arbeidsongeschikt verklaard met als advies doorverwijzing naar een psycholoog. Ik hoef gelukkig even totaal niet bezig te zijn met werk, wel met mijn eigen herstel. Of en wanneer ik deze zwangerschap aan het werk ga is voor mij erg onduidelijk maar daar gaat de psycholoog geloof ik naar kijken wat verstandig is.
Jammer dat de bedrijfsarts niet erg inlevend was, maar fijn dat je nu even tijd hebt gekregen. Ik ga ook naar een psycholoog en ik vind het echt fijn om iemand te hebben waar ik echt mijn verhaal mag vertellen en die er echt voor mij is. Ik ben net even naar C&A geweest en heb mezelf op wat leuke positiekleding getrakteerd. Ik ga me nu maar gewoon overgeven aan het zwanger zijn. Nog even vanavond en zondag werken en dan klaar. Hopelijk tref je het met je psycholoog. Moet echt ook wel moeilijk voor je zijn om de wetenschap te hebben dat het anders had kunnen zijn. Ik stuur je een dikke digitale knuffel!
Nesher, ik lees net je topic. Wat een oneerlijke behandeling zeg! Ik kan me voorstellen dat je naar een ander ziekenhuis gaat waar ze al eerder met effectieve behandelingen aan de slag gaan, zeker gezien je geschiedenis. Hoe is het nu met je? En hoe is het nu je niet meer naar je werk kan/mag/hoeft? Daphne, volgens mij hebben wij elkaar ook wel al eens getroffen in een topic. Wat fijn dat je even tijd voor jezelf hebt gekregen m.b.t. het werk. Bedrijfsartsen zijn vreemde types. Mijn ervaring is er niet zo best mee en ik heb me voorgenomen om op de vlakte te blijven en het strategisch aan te pakken i.p.v. mijn ziel en zaligheid bloot te leggen en enkel onbegrip ervoor terug te krijgen.
Dat klopt 'helaas' Lotje. Inderdaad, vreemde types en nu komt er volgende maand nog een andere bedrijfsarts ook. De eerste was een oude tante die inderdaad nou niet echt heel begripvol leek. Deze vrouw is tevens vergeten om de doorverwijzing naar de psycholoog in orde te maken en heeft een mail van mijn leidinggevende gemist. 11 augustus dus naar de andere bedrijfsarts, we zullen zien wellicht heb je daar een goed punt in. Ik kijk even aan hoe dat gesprek verloopt en wie weet heb ik dan al een intake gehad bij de psych. Hoe gaat het met jou en met je zwangerschap?
Nesher, hoe gaat het met jou? Inmiddels ben je 17 weken zwanger. Ik hoop in ieder geval dat je je wat fijner voelt.
Lieve Nesher, wat ga je door een onzekere een lastige tijd. Deels herkenbaar. Ik ben vorige oktober van mijn dochter bevallen met 23 weken, ook mede doordat de artsen op geen enkele manier remming of behandeling wilden bieden. Ik ben nu opneuw zwanger, nog maar tien weken en weet dat er straks een giga molen op me af gaat komen. Aan de ene kant geeft het me rust dat er veel controle is, maar aan de andere kant is nooit verklaard waarom ik voortijdige weeën had. Genoeg reden voor zorgen en hoe verder ik kom, hoe meer zorgen ik krijg. Al ben ik tegelijk nog elke dag bezig met afwachten tot het mis gaat, want niets is zeker en niets geeft garanties. Zo'n onzekere wereld. En ook zo'n wereld vol ellende als e ziet hoeveel mama's en papa's hun kindjes moeten missen. Ik wens je heel veel rust, sterkte en gezondheid toe, voor jou en je kleine. X
Dank jullie wel voor alle lieve berichtjes. Vandaag ben ik precies 22 weken en is het de dag dat ons zoontje geboren werd. Ondanks dat ik ook wel verdrietig ben, ben ik ook heel dankbaar. Heb net een echo gehad en niets wijst erop dat ze (ja, het is een meisje) vandaag komt. We hebben wel hele spannende dagen gehad, want 4 dagen gelden dachten de artsen nog iets heel anders- regelmatige pijnlijke harde buiken on ong 6 minuten. Met spoed naar de verloskamers, alwaar ik Indocid (een pijnstiller en weeënremmer) kreeg. Toen dat niet voldoende hielp Pethidine... Bij het toucheren voelde het allemaal al erg week en ik kreeg de indruk dat de artsen het ook niet wisten. Gelukkig was mijn eigen gyn er en bleef ze echt even bij me om me door de lastige momenten te helpen. Dankzij de prik werd de pijn minder en kon ik wat gaan slapen. De volgende dag van de verloskamers naar de afdeling. Daarnet weer m'n gyn gezien en ze was zo blij dat ik nog steeds zwanger ben. Uiteindelijk blijk ik gewoon een doodnormale blaasontsteking te hebben die m'n baarmoeder flink irriteert! Hopelijk vandaag dus weg uit het ziekenhuis, met mijn ukje nog veilig in m'n buik. Zoooo dankbaar!