mijn baby van 5 weken oud is ontroostbaar sinds paar dagen vanaf 21:00 tot zijn laatste fles om 23:00. Niks helpt en hij blijft maar huilen. Is dit zijn manier om prikkels te verwerken? Overdag is hij super makkelijk. We laten hem nu ook huilen want zelfs bij mij nemen stribbelt hij tegen. Ik weet niet wat ik moet doen?
Dat klinkt als clusteren. Instinctief willen baby's vaak 's avonds de hele tijd aan de borst. Om zo een voorraadje aan te leggen voor de nacht en de melkproductie te helpen. Ook baby's die de fles krijgen doen dit, zij snappen natuurlijk niet dat ze kunstmatig worden gevoed. Ik zou je baby lekker bij je nemen, jezelf installeren op de bank met wat lekkers en Netflix en je baby kleine beetjes te drinken geven. Je zegt dat hij tegen stribbelt als je hem vasthoud? Misschien krampjes? Ik weet nog dat rond de 6 weken de piek van de krampen waren. Wat kan helpen is je baby op zijn rug leggen en met de beentjes te "fietsen". Of je baby op zijn buik op jouw onderarm met zn hoofdje richting jouw elleboog en rondlopen. Dat hielp hier geel goed Ik zou in ieder geval je baby nooit laten huilen. Het stresshormoon cortisol stijgt en een baby is nog niet in staat zichzelf te kalmeren. Dit heeft invloed op de hersenontwikkeling. Je hoort weleens dat een baby na een tijd huilen leert zelf te slapen, maar wat ze werkelijk geleerd hebben is dat er niemand voor ze komt.
Ik probeer hem te troosten maar zelfs dat helpt niet en de fles ook niet. Darm krwmpjes zijn het ook niet want dan trekt hij zich helemaal samen. Hij blijft echt maar huilen. Moet hij niet alle prikkels van de dag verwerken?
Dat zou wel kunnen ja. Je hebt niet het idee dat hij pijn heeft? Toen mijn kinderen zo huilden en ik uit wanhoop niet meer wist wat te doen, ging ik gewoon samen met ze op bed liggen. Dan waren ze in ieder geval niet alleen in hun verdriet. Maar mocht je denken dat hij toch pijn heeft en het niet vertrouwen, zou ik toch contact opnemen met de huisarts.
@Jackie87 nee hij is heel anders als hij darmkrampjes heeft. Ben ook al bij de huisarts geweest en die zei dat het niet erg is om hem te laten huilen. Maar ik vind het gewoon zo zielig
Ja de meningen zijn, en dat zal altijd zo zijn, verdeeld over het laten huilen. Maar het is wel wetenschappelijk aangetoond dat het schadelijk is om zo'n jonge baby te laten huilen. Een baby heeft 9 maanden lang in jouw buik gezeten. Warmte en beweging voelde hij constant. En dan na de geboorte "moet" hij opeens vaak alleen zijn. Hij snapt niet waar hij is, hoe lang hij al alleen ligt. Het enige dat hij wel kent is jouw stem, warmte en geur. En dat is zo belangrijk voor de hechting. Ik las ooit een artikel die het mooi omschreef. Wij zijn zoogdieren. Dragers om precies te zijn (net als alle andere primaten), maar wij behandelen onze baby's alsof wij vosjes zijn. Wij stoppen onze jongen weg, alleen in een kamer en ze moeten zichzelf maar redden. Instinctief is dit voor een baby helemaal fout. Daarom huilen ze ook als ze alleen zijn.
Nee hoor, hij huilt vast niet alleen maar door prikkels En laat je baby gewoon bij jou huilen, dan is ie tenminste niet alleen... Niks erger dan in je uppie 2 uur ergens moeten liggen huilen...
Mijn oudste kon helemaal overprikkeld zijn, dan kon ze ook echt alleen maar heel hard huilen; geen krampjes, geen honger, gewoon heeeeel moe en overprikkeld. Hier werkte het goed om het overdag rustiger te houden dan we deden; ze ging bv niet meer bij vreemden op schoot, we gingen niet continu overal naartoe met haar, lekker een ritme erin thuis etc. Toen dat goed ging, weken we 1x van die dingen af doorvwat langer op een verjaardag te blijven... eenmaal thuis huilde ze de hele nacht tot een uur of 5, echt níet te troosten. Dus dat hebben we echt nooit meer gedaan. Nu is ze 5 en nog steeds wel snel overprikkeld, zit gewoon in haar karakter denk ik...
Het kan zijn hoor dat hij op deze manier de prikkels van de dag verwerkt. Als je niet het idee hebt dat het pijn is dan is zou dit een verklaring kunnen zijn. Ik zou hem toch lekker bij je nemen tijdens die 'huiluurtjes'. Ook al stopt hij niet met huilen, hij is niet alleen. Je bent er voor hem en dat is heel belangrijk. En misschien eens proberem of hij wat wil drinken. Mijn oudste had dit heel erg, vaak van 1900 uur tot 2300 uur. Ik liep dan ook maar rondjes met hem in mijn armen. Niet leuk maar het is vanzelf over gegaan. Heb je wel eens geprobeerd om hem te dragen in een draagzak of draagdoek in die uurtjes?
Onze zoon deed en doet dat nog. En ik pak hem bij mij. Uren heb ik met hem gelopen. Onze zoon vind het lekker om als een aapje over mn arm te hangen, snap je wat ik bedoel? Hier altijd op mn linkerarm, ik "schepte" hem dan op vanaf lig. Buikje tegen mn onderarm, gezichtje naast mn elleboog en beentjes langs mn arm. Heerlijk vind hij dat nog. Sterkte!
Kan best hoor, dat hebprikkelverwerking is. Je kan kijken of je in je dagritme iets kan aanpassen om wat minder prikkels binnen te laten komen. Ik heb nog drie grote kinderen dus de tv stond/staat hier 's avonds vaak aan. Ik merkte aan mijn zoontje op die leeftijd dat hij daar heel onrustig van werd en dus bleef de tv iig uit tot hij naar bed ging. En dat werkte. Dus ik zou kijken naar geen radio of tv aan op de achtergrond. Niet te veel uitstapjes buiten de deur, e.d. Veel rust en ritme van je kindje volgen. En lekker bij je houden als hij huilt. Sommige kindjes laten zich niet zo makkelijk troosten, maar alleen laten liggen is niet fijn voor zo'n kleintje. Evt een draagzak/doek aanschaffen. Is fijn voor thuis, maar ook buiten de deur heb je hem dan dicht bij je en kan je wat prikkels verminderen.
Ontroostbaar huilen nam ik dr bij me. Hier werden we ook gek van de krampjes maar dat herken je inderdaad vrij vlot. Mijn dochter moet altijd wel ff uitratelen als ze naar bed gaat 's avonds maar dat klinkt heel anders. Nu is ze wat ouder en kwebbelt/brabbelt en oefent een een scala aan geluiden daarvoor was t een beetje huilerig/zemelen maar er dan naast gaan zitten werkte averechts. Als je hart zegt dat t je pijn doet, gewoon bij je nemen. Desnoods met oordopjes met muziek in je oren als de tranen in je ogen schieten en het je teveel dreigt te worden. Dat deed ik op een gegeven moment toen de zoveelste dag met uuuuuren huilen aanbrak, ze had me nodig en ik kon dr eigenlijk ff niet meer tegen omdat t door merg en been ging en als dolken door mn hart, dus muziek in mn oren was een praktische middenweg die voor ons beiden werkte. En eventueel afwisselen met je partner waar mogelijk. Kunnen lange en energievretende dagen worden maar er komt echt een einde aan! Sommige ouders gaan rondjes rijden met de auto, fietsen, met de wandelwagen naar buiten of dragen hun kleintje door t hele huis in een draagdoek. Ik kon dat niet (geen auto en bekken probleem tot voor kort) dus koos maar bank zitten en troosten of samen naar bed (als t echt te gek werd) en papa naar de logeerkamer. En daarbij herinner ik me een man die in de avond zich de schompes fietste over de camping met zn kindje omdat ze anders niet sliep...dus een methode die op lange termijn ook nog houdbaar was leek me ook wel prettig.
Ontroostbaar huilen en daarbij niet opgepakt willen worden lijkt mij wel overprikkeld. En hoe naar het ook is, soms is laten huilen nog de minst slechte oplossing, omdat je het soms alleen maar erger maakt door hem bij je te nemen ; meer prikkels. Wat je nog zou kunnen proberen: inbakeren al dan niet in combinatie met een projector met een monotoon muziekje (sommige hebben het geluid van een hartslag, dat schijnt vooral bij hele kleintjes erg kalmerend te werken). Je kunt als je hem in zijn bedje legt wel hoorbaar in de buurt blijven, dus praten op de gang oid, dan ben je in de buurt maar bezorg je hem niet te veel extra prikkels. En het kan ook zomaar ineens weer over zijn, net zo plotseling als het begon.
Waar geef je de fles van 19.00? Hier hielp het om dit boven te doen, in het donker zonder geluiden. Dit doen we eigenlijk nog steeds.
Deze snap ik eigenlijk niet zo... Hoezo kan bij je nemen meer prikkels geven? Mama is alles wat ze nog kennen, ze weten nog niet dat ze een ander persoon zijn. Mama's warmte en geur en geluid is veilig en vertrouwd, dat hebben ze 9 maanden gehoord, naar mijn idee helpt dat juist om prikkels te verwerken. Bij je nemen en vasthouden schermt af van de prikkels van de buitenwereld en jouw hartslag helpt ze om die van zichzelf te reguleren. Niet dat ze dan perse stoppen met huilen... Maar beide kids hier huilen nog heel veel harder als ik ze laat liggen dan als ik ze bij me neem. Ze zijn wel vrij kieskeurig qua houding. Zoon wou het liefst op de buik op de onderarm, dochter niet, die wil buik tegen buik, in de draagdoek of vastgehouden zoals ze in de draagdoek zou zitten. Uiteindelijk met wat wiegen en zingen worden ze dan rustig. Zou het misschien ook zuigbehoefte kunnen zijn? Heeft hij een speentje? Aangezien ze in de avond vaak clusteren. Ik geef bv, maar omdat ik nogal veel melk heb, zit ze snel vol terwijl ze vooral 's avonds eigenlijk nog wel wil zuigen. Meer melk wordt ze dan boos van, maar een speentje helpt hier wel.
Nee speentje wilt hij ook niet. De fles van 19u geef ik hem beneden. Ik doe hem pas met zijn laatste fles naar boven en in zijn eigen bed. Overdag slaapt hij ook in de box.
Bij mama is juist niet extra prikkels. Dat is juist het enige wat een baby kent! Beetje tegenstrijdig ook om het advies te geven om een hartslag kunstmatig na te bootsen....rara waarom zou een hartslag nou rustgevend zijn voor een baby
Zeiden de artsen hier ook, soms gewoon even laten gaan, maar wel met de context: maar volg in eerste instantie je gevoel. Hun huiltje zijn toegespitst om een reactie op te wekken. Een pijn- of verdriet-huil komt daardoor ook anders op je over. Enige nuance: wij zaten ten tijde van dat advies wel midden in een week met dagen van totaal 20 tot 21 uur huilen (daarvoor en daarna was t ook niet mild) dus allicht dat je dan een beetje moet gaan filteren in waar je wel of niet op moet reageren. Terwijl als ze nu huilt is er gewoon wat. Hier altijd in de middag boven naar bed, in de avond boven in dr kamertje fles en naar bed en daar achteraan de toen nog 5e fles in t donker en volledige stilte. Een powernapje in de box kan ik niet altijd voorblijven (speelt eerst nog vrolijk en is plop ineens in diepe slaap) maar met alles wat ik aan zie komen gaat ze naar Artsen hier gaven dat ook aan, maar wel met de context in eerste instantie je gevoel te volgen. Overprikkeling kan ook door oppakken, neerleggen, weer andere houding, terugleggen, oppakken, andere houding, etc. Wij kregen vanwege t extreme gehuil van onze dochter in t begin juist precies DAAROM de vraag. En als t onophoudelijk huilen is kan ik me de vele varierende houdingen en handelingen prima indenken. (lang leve de draagdoek, mits je kleintje en je eigen lijf daar tegen kan). Het is dus niet zo zeer het 'bij mama zijn' wat de overprikkeling triggert, want ja warmte en hartslag kalmeert vaak inderdaad, maar allicht wat mama in dr wanhoop (en onrust) probeert om dr kindje tot kalmte en tevredenheid te krijgen. Zelfs al zit je op de bank zijn t nog aardig wat handelingen. Ik zeg niet dat t hier t probleem vormt waar TO tegenaan loopt, ik geef alleen aan dat bij mama in de armen zijn soms inderdaad de overprikkeling in de hand kan werken, niet vanwege mama maar het aantal verrichte handelingen/bewegingen of de onrust van mama zelf. (kan net zo goed papa zijn overigens).
[/QUOTE] Overprikkeling kan ook door oppakken, neerleggen, weer andere houding, terugleggen, oppakken, andere houding, etc. Wij kregen vanwege t extreme gehuil van onze dochter in t begin juist precies DAAROM de vraag. En als t onophoudelijk huilen is kan ik me de vele varierende houdingen en handelingen prima indenken. (lang leve de draagdoek, mits je kleintje en je eigen lijf daar tegen kan). Het is dus niet zo zeer het 'bij mama zijn' wat de overprikkeling triggert, want ja warmte en hartslag kalmeert vaak inderdaad, maar allicht wat mama in dr wanhoop (en onrust) probeert om dr kindje tot kalmte en tevredenheid te krijgen. Zelfs al zit je op de bank zijn t nog aardig wat handelingen. Ik zeg niet dat t hier t probleem vormt waar TO tegenaan loopt, ik geef alleen aan dat bij mama in de armen zijn soms inderdaad de overprikkeling in de hand kan werken, niet vanwege mama maar het aantal verrichte handelingen/bewegingen of de onrust van mama zelf. (kan net zo goed papa zijn overigens).[/QUOTE] Dit was wat ik bedoelde inderdaad. Ik ken dergelijk gedrag van mijn eigen dochter: zij wilde soms ook echt niet opgepakt worden maar kalmeerde dan wel van een rustige omgeving, inbakeren en het muziekje van haar projector. TS, zou het niet helpen om de kleine een uurtje of zo na de fles van 19 uur naar bed te brengen, en hem dus niet beneden te laten? Misschien kan hij dan beter tot rust komen.