Niet eens met peuter 10 minuten gesprek

Hier vorige week ook de evaluatie gehad. Ook dingen die hij thuis wel doet, laat hij daar niet zien. In een groep is het ook anders dan thuis in vertrouwde omgeving. Maar eigenlijk snapte ik de punten wel, kwamen allemaal neer op onzekerheid in de groep. Maar hij heeft het er wel naar z’n zin.

Het is een peuter, peuters laten naar mijn mening allemaal autistische trekjes zien.
Maar blijkbaar is er iets, want anders zouden ze het niet aangeven.
Waarschijnlijk krijg je een vve indicatie, kan je op kosten van de gemeente 4x per week gaan, zodat de achterstand wordt ingehaald voordat hij naar school kan.

Verder zou ik me niet te druk maken, maar ik zou ze wel serieus nemen. Liever er zo vroeg mogelijk bij zijn en eventueel voor niks verder hebben gekeken, dan helemaal niks doen en straks denken, hadden we maar eerder wat gedaan.

Herken je het verder wel een beetje?
Als je in een nieuwe situatie komt met hem, is hij dan terughoudend? Laat hij dan ook minder zien dan normaal?

Ik vind het trouwens wel goed dat ze aangeven welke kenmerken er zijn ipv die stempel direct te benoemen. Zo hoort het ook.

 

Even een vraagje tussendoor: hoe gaat het halen en brengen dan op de psz? Hier blijven de ouders standaard van 08:30 tot 09:00 erbij, dus zie je ook meteen hoe je kind in de groep is. De ouders knutselen dan mee, enz.

 

wellicht een idee om thuis te filmen hoe en wat hij doet en kan en dit op de psz te laten zien? is hij gewend om met andere kinderen te spelen en thuis weg te zijn of is hij 2.5 jaar alleen maar thuis geweest?

 

Dat is niet leuk om te horen.

Mocht er al sprake zijn van een aan autisme verwante stoornis, zoals de peuterleidster suggereert, probeer je dan te realiseren dat veel mensen met autisme ook een fijn leven hebben. Ik heb diverse collega's (gehad) met een autisme diagnose, met een goede baan en een gezin thuis, die het prima doen.

Verder is het echt heel voorbarig om nu al te stellen dat een kind van net 3 straks niet in staat zal zijn om naar de kleuterschool te gaan.

Ook is een peuterleidster absoluut niet in staat een dergelijke diagnose te stellen.

Ter vergelijking, mijn jongste zoon, wel met een genetische afwijking, heeft vanaf ongeveer dezelfde leeftijd als jouw zoontje nu is dagbehandeling gehad vanwege een taalstoornis. Er was daar niemand die op zijn derde verjaardag al durfde te stellen dat hij met 4 jaar niet naar school zou kunnen.

Ik denk dat het wel verstandig is om uit te zoeken of er misschien wel iets aan de hand is. Niet dat ik uit jouw verhaal nou meteen opmaak dat dit zo is, maar mocht dit wel zo zijn, dan kun je er maar beter op tijd bij zijn.

Ik vind het van de peuterleidster vreemd dat ze niet naar jou luistert en al een traject voorgeteld heeft. Wij hebben als ouders wel ervaring met behandeltrajecten, zoals gezegd, genetische afwijking bij onze zoon en zonder nou direct te willen generaliseren, kan ik wel stellen dat we veel meer gehad hebben aan instellingen die jou als ouder heel serieus nemen, dan aan instellingen die denken dat ze jou als ouder kunnen komen vertellen hoe jij je kind moet zien. Die laatste heb je echt bar weinig aan.

Ik denk dat het een goed idee is om je gesprek met het consultatiebureau af te wachten en daar te bespreken wat nou de volgende stappen kunnen zijn. Aangezien je voor dit gesprek wel de tijd wilt hebben, zou ik zorgen dat je volgende afspraak bij het consultatiebureau een dubbele is en dat je een verslag van het peuterspeelzaal gesprek meeneemt. Mocht je dan besluiten een traject te willen starten dan kun je dit laten starten vanuit de peuterspeelzaal of vanuit een arts (bijvoorbeeld de huisarts). De verwijzer krijgt in principe alle verslagen opgestuurd, mocht je dus niet willen dat alles bij de peuterspeelzaal belandt, laat dan de verwijzing uitschrijven door een arts. Dan kun je later nog beslissen wat je aan de peuterspeelzaal laat weten.

 

Ik lees een aantal dingen die mij opvallen:
- dat ze zich al zorgen maken over hoe het over ruim een jaar op de basisschool moet. Op zich snap ik de gedachte, ik heb die ook wel eens, maar zo hoor je dat niet met ouders te bespreken.
- het valt mij ook op dat je denkt dat ze hem meteen een stempeltje willen geven. Ten eerste is een stempeltje helemaal niet erg als het nodig is, daarbij lees ik nergens dat ze hem een stempeltje willen geven. Ze geven aan hem te willen onderzoeken om goede hulp te kunnen bieden.
- het valt me ook op dat jij de genoemde hulp als iets negatiefs ziet en "er is iets mis met mn kind".
Hulp kan heel klein zijn, zoals logopedie bv. Ze brengen hem noet direct naar een kinderpsycholoog hoor. En ook al zou dat laatste uiteindelijk nodig zijn,dan is daar nog niks mis mee.

Het is niet vreemd dat een kind op school anders is dan thuis. Het kan dus heel goed kloppen wat ze zeggen. De observatie waar ze het over hebben is ws door een pegagoog, maar dat zou ik even navragen. Een psz, kdv of andere vorm van opvang doen dit niet zomaar. Dat beslissen ze niet na 1 voorval of situatie. Ze plakken niet graag etiketjes of labeltjes maar maken zich oprecht zorgen over een kind en roepen een obeservatie in om een kind zo goed mogelijk te kunnen helpen. De conclusie na de observatie kan ook zijn dat er geen reden tot zorg is.
Is er wel reden tot zorg dan zijn ze er op tijd bij en zeker met een taalachterstand kan die dan nog ingehaald worden voor een kind naar de basisschool gaat en dat is alleen maar fijn.

Het is voor jullie ws even moeilijk om te horen en komt even rauw op je dak. Wel is het zo dat ouders zelf heel veel dingen niet zien. Zij verstaan hun kind bv prima maar hebben niet in de gaten dat anderen geen idee hebben wat het kind zegt.
Ik zou er nog even goed over na denken en het laten bezinken. Hou in je achterhoofd dat ze het beste met je kindje voor hebben.

Even als tegengeluid: ik had als moeder zelf zorgen die dus NIET herkend werden. Een kind wat zowat overspannen was, maar op school een gezellig, vrolijk meisje. Pas met 8 jaar kwam er een leerkracht die het wel zag. De hele molen in en er blijkt dus wel degelijk iets te zijn. Nu weet ik dat het precies het tegenovergestelde is als bij jou, maar wilde het toch meegeven.

 

Goed dat je dit met je zus hebt besproken! Maar an sich zou ik biet bang zijn voor de evaluatie. Stel ze kunnen hem nu iets anders aanbieden, extra begeleiden enz en hij komt beter tot bloei? Dan heb je vroeg gehandeld. Ik zie het ook bij mijn zoon, afwachten heeft geen zin want dan is hij straks van de middelbare school getrapt omdat hij onhandelbaar is...

 

De leidster gaf aan wat ze zag, waarschijnlijk is zo'n gesprek voor haar ook hartstikke moeilijk om te hebben. Je vertelt als leidster dan liever de leuke dingen. Als ouder schrik je je natuurlijk kapot. Gelukkig zie je thuis wat anders, maar neem ze wel serieus hoe moeilijk dat ook is. Zij kunnen objectief naar een kind kijken. Wij als ouders kunnen dat niet zo goed. Dus ik snap beide kanten van het verhaal. Sterkte, hopelijk valt het allemaal mee.

 

Mijn dochter is bijna 3 en gaat sinds ze 2 is naar de psz. Ze is vorig jaar maart voor het eerst gegaan. Ze heeft toen tot de zomervakantie nauwelijks of niet gesproken. Ze liep volgens de leidsters als een dreumes en nog wat van dat soort dingen. Sinds ze na de zomervakantie weer is begonnen praat ze op school niet veel maar ze praat. En pas geleden vertelde de juf dat ze zoveel vooruit is gegaan. Ze beweegt goed en doet goed mee. Het praten is minimaal alleen dat wat nodig is meer doet ze niet op school. Dus heb ik de psz contact laten opnemen met het cb. Psz weet nu dat dochter voldoende praat en zelfs voorloopt in doen en laten. CB heeft namelijk op mijn eigen verzoek een aantal keer thuis komen kijken.

Geef je zoontje wat tijd. Hij moet gewoon even wennen. 2,5 maand is erg kort om al echt een gesprek te hebben.

 

Maar je zus is familie en niet de peuterleidster van jouw kindje. Ze kan ws prima uitleggen hoe zo'n observatie werkt, maar ik vind niet dat zij objectief kan zeggen of het klopt of niet wat ze op de psz aangeven.
Haar advies over het cb vind ik eigenlijk heel bijzonder, het cb ziet een kindje 1x per jaar (of minder) voor 5 minuten. Die kunnen echt niks zinnigs zeggen over de ontwikkeling van een bepaald kindje. Itt de leidsters, zij zijn degenen die met je kindje werken en met veel meer andere kindjes zodat zij een goed vergelijkingsmateriaal hebben.
Wat je zegt over de opleiding van de pm'ers klopt niet helemaal. Zij zijn NIET opgeleid om een diagnose te stellen. Zij zijn juist WEL opgeleid om te signaleren.
Zij zijn opgeleid om op te schrijven wat ze precies zien en in te grijpen wanneer zij zich zorgen maken om een kindje. Ze doen precies wat ze zouden moeten doen: signaleren,bespreken met ouders en vervolgens hulp inschakelen van iemand die bevoegd is om zo'n observatie te doen en daar eventueel conclusies uit mag trekken.

 

Ik vraag me af of je je kop niet een beetje in het zand steeks om het zo te zeggen. Ik zou juist blij zijn met deze vroege signalering en de kans om hem vier dagen te laten gaan met een VVe met beide handen aangrijpen.

Een peuterleidster heeft echt meer kijk op de sociaal emotionele ontwikkeling van een kind dan het cb. Bij het cb werke ook geen kinderartsen trouwens.

 

Ik lees twee dingen; op de psz gedraagt hij zich anders dan thuis, op de psz zijn er zorgen over zijn gedrag. Waarom zou je daar geen hulp voor accepteren? Ik lees nergens iets over dat ze hem een stempel willen opdrukken, maar juist dat zij ook zien dat er iets niet goed gaat en hulp willen bieden.
Ik heb het idee dat jijzelf veel invult, maar ook dat jij je zoontje wil helpen. Ik zou toch kiezen voor bv een observatie - dat is hier bij de psz zelfs standaard (door pedagoog). En dan van daaruit kun je gaan kijken wat zij op de psz zien, wat jij thuis ziet (ik heb bv ook een spelobservatie gehad met mijn jongste; samen in een kamertje spelen terwijl een psycholoog door een spiegelruit observeert). Zo kunnen ze bv prima besluiten het meer tijd te geven, misschien juist vaker naar de psz te gaan (dat went echt sneller), en een vinger aan de pols houden. Wie weer komt hij over een maand wel los, klaar. Wie weet kunnen ze hem helpen zich veiliger te voelen buiten zijn eigen huis/ouders etc.
Dit is in mijn ogen positief, hulp, geen straf en al helemaal geen negatieve stempel.

 

Ik zou niet minderen in tijd en frequentie naar de pas, misschien juist een keer extra zodat hij er gewend blijft. Als hij minder gaat dan blijft het elke keer spannend voor hem!

 

Vervelend dat je je zoontje niet herkent in hun verhaal. Ik zou zelf eerlijk gezegd wel blij zijn met hun aanbod voor observatie. Zij zien juist heel veel peutertjes tussen de 2 en 4 jaar en kunnen grotere verschillen wel degelijk goed eruit pikken. Wil natuurlijk niet zeggen dat hij hierin nog best grote stappen kan maken, elk kind heeft een eigen tempo.
Sommige dingen vallen overigens ook juist buitenshuis op doordat je als ouders je eigen veilige vertrouwde omgeving hebt met vaak je eigen manier van omgang. Maar ook daarin kan hij gewoon nog groeien.
Onze jongste noemde wij trouwens op die leeftijd ook hsp, temperamentvol en strongwilled maar heeft op oudere leeftijd toch echt 'stempeltjes' gekregen. In haar geval autisme en adhd. En ze kijkt mensen best aan, heeft nooit gefladderd met haar handjes toen ze klein wa, etc.
Als jij niet wil dat je kind 4 dagen gaat, dan doe je dat niet. Ik zou zelf best voor een observatie willen gaan. Als er niets blijkt te zijn, worden er echt niet zomaar stempels gegeven.
En mocht er wel een stempel/etiketje/diagnose komen is er ook niets ergs aan de hand. Het geeft vaak ruimte om je te verdiepen in de diagnose en helpt je vaak dingen te verklaren.

 

Het is heel snel, maar zou het wel serieus nemen. Onze oudste voelde vanaf geboorte af aan al 'apart' zonder concrete aanwijzingen. 3 jaar lang werden we door familie, vrienden, kdv en cb voor gek verklaard als we dat gevoel benoemden.
Toen ging hij naar het psz, en een (geweldige) leidster zei al vrij snel letterlijk: " hij is heel slim,maar er is nog iets!" Zij was de allereerste die ook iets vermoedde. 3 jaar later bleek ass, dit jaar bleek ook nog dat hij hoogbegaafd is. Er zijn mensen die er, los van opleiding en ervaring, echt oog voor hebben. Zeg niet dat dat bij jou ook is maar houd het in je achterhoofd.

 

Je zegt dat je eerder overweegt je zoontje minder dan meer te laten gaan. Echter, als het echt een kwestie van wennen is, wat zeker kan als hij maar 2 ochtenden per week gaat!, is meer geen een beter oplossing dan minder gaan. Ik snap dat dit regelrecht tegen je gevoel in gaat, maar vaak doen kindjes het sneller goed op een opvang of peuterspeelplaats als ze wat vaker gaan en ze zich er dus meer thuis gaan voelen. Ik snap best dat een kind van 2,5, dat kennelijk voor de opvang relatief weinig contact met leeftijdsgenootjes heeft, zich nu nog niet net zo als een gemiddeld kind van zijn leeftijd in een sociale opgeving weet te gedragen. Ik zou dus wellicht overwegen om hem wat vaker te laten gaan.

Hopelijk krijg je nuttige info/feedback bij het CB!