dag dames, Ik heb het idee dat ik niet zo geniet van mijn kinderen als andere dames en heren. ik heb twee schatten van kinderen (3 en 4 jaar). Ze zijn lief en beschikken over eindeloze energie Zoals alle kinderen hebben ze geregeld ruzie of onenigheid maar anderzijds kunnen ze ook goed samen spelen. Ik vind ze lief en leuk en geniet op een bepaalde manier wel van ze. Maar ik merk dat ik altijd aan het micromanagen ben. Ook op punten waarvan ik achteraf denk; he. Waarom kon ik er niet om lachen of in mee gaan. Ik ben heel ongeduldig en verlies soms ook mijn geduld. Dan verhef ik mijn stem of dreig met sancties. Ook daar denk ik dat ik tekort schiet. Aan het einde van de middag kijk ik echt enorm uit naar de avond waarop ze naar bed kunnen zodat ik even tijd voor mezelf heb. En ik heb er geen problemen mee een nachtje weg te gaan zonder kids. Ik heb een Burn out gehad en ben nu onlangs geopereerd waardoor mijn energie level laag is. Toch baal ik hiervan. Ik heb het idee dat ik veel dingen of momenten mis. Of dat ik dus niet genoeg geniet. Herkent iemand dit? Heeft iemand tips?
Ik herken je middelste alinea helemaal. Denk dat je/we echt niet de enige zijn. Het is ook niet altijd alleen maar leuk en gezellig. Ieder huisje zijn kruisje. Ik denk dat je moet proberen te genieten van de kleine dingen. En de fijne kleine momenten koesteren.
Herkenbaar hoor ! Vooral bij de jongste merk ik het heel erg, ik kan zo intens van haar genieten! Zo blij en dankbaar dat we haar hebben mogen krijgen. En als ze dan zo'n bui heeft heeft ze die ook echt heel erg. Of ze is heel erg vroeg... Ik kan dat maar moeilijk hebben hoor. Tussen de 2 dames heb ik ook een burn out gehad. En ik heb me-time nog heel erg nodig. Wat er dus steeds meer in gaat schieten. Ik vind het ook best lekker als ze weer in bed liggen.. Maar ik denk dat dat best normaal is hoor. Denk dat het best gezond is als je ze af en toe achter het behang wil plakken. Kan me niet voorstellen dat er moeders zijn die dat niet hebben. Dat lijkt misschien wel alsof die er zijn, maar dat zijn van die neppe insta moeders
Ik herken het deels ook wel. Onze dochter is erg ziek geweest en toen ze eenmaal na maanden lange behandelingen thuis kwam had ze intensieve zorg nodig, daarbij hing ze erg aan mij, de oudste moest zijn plekje weer helemaal zoeken binnen het gezin en dan heb je ook jezelf nog, ik vond er niks aan en iedereen maar zeggen, wat fijn dat het zo goed gaat, dat jullie weer met elkaar zijn enz. En natuurlijk waren en zijn wij super dankbaar dat ze nog bij ons is, het had namelijk ook heel anders kunnen zijn, maar het is tegelijkertijd ook super zwaar. Nu maanden verder voelt het weer als 'normaal' gezin, maar nog herken ik de momenten die jij beschrijft hoor. Ik probeer sommige dagen bewust tijd vrij te maken om van ze te genieten. Dus zorgen dat ik dan bijv. in de ochtend alles in huis heb gedaan en als dan de oudste uit school kom ga ik met ze aan tafel zitten knutselen en laat echt de boel de boel, leg m'n telefoon aan de kant, heb plezier met ze en ze mogen troep maken zonder dat ik mij eraan irriteer. Maar dit gaat lang niet elke dag hoor! Vandaag had ik cursus, kwam om 16.15 met de kinderen thuis en de jongste heeft echt waar tot het avondeten om 17.30 gehuild, echt om niks en de oudste had een kort/geen lontje en allebei wilden ze dus alleen maar mama, maar ik wilde na een dag van heel veel info ook gewoon even rust en er moest ook eten op tafel komen. Je kan je voorstellen, het was hier eind van de middag niet heel gezellig. Na het eten waren ze juist weer poeslief en heb ik ze lekker een kwartiertje langer op gehouden en zo konden we de dag toch gezellig afsluiten. Het is niet leuk om te horen/zeggen, maar meestal ligt het probleem bij mij/ons als moeder(s) en dat bedoel ik niet verkeerd, maar ik heb de afgelopen maanden echt nog meer geleerd om mijn eigen wensen opzij te zetten, ik word er gelukkiger van als de kinderen ook blij en gelukkig zijn dan wanneer ik al m'n eigen klusjes heb gedaan en de kinderen maar een beetje aan hun lot heb overgelaten (met al het gedrag dat daarbij komt). En elke dag als een nieuwe dag zien scheelt ook veel vind ik. 's Avonds soms balen van hoe de dag gelopen is, maar dan ook bedenken, morgen weer een nieuwe dag, dan gaan we er weer voor en dan evt. wat punten bedenken waar je dan die volgende dag op wil letten. Maar een jong gezin is gewoon pittig, ik houd ook heel erg van momenten voor mezelf en die plan ik dus ook bewust in. Overdag een uurtje als de jongste op bed ligt, als de oudste thuis is moet hij zich op dat moment dus zelf vermaken en 's avonds zorg ik ook dat ik altijd minimaal een uurtje op de bank kan ploffen of iets anders doe waar ik van ontspan.
Ja zeker herkenbaar. Mijn kinderen zijn ook 3 en 4 en ik heb nu een burn-out. Dat maakt mij ook moe en erg prikkelbaar. Het zijn schatjes mijn kinderen en ik ben dol op ze, maar het is gewoon ZO veel werk! De dagen met ze kosten zoveek energie. En ik ben ook kritisch op mezelf als moeder, wat het allemaal niet makkelijker maakt, ik vraag me af of ik wel geniet want nu zijn ze klein en het komt nooit meer terug etc. Ik ben iig gestopt met het volgen van moeders van wie ik me niet beter ga voelen, die alleen maar verkondigen hoe fantastisch alles is en de 'love you to the moon and back' blablabla. En zoek vooral vrouwen/moeders op waar ik gewoon eerlijke gesprekken mee kan voeren. Dat helpt. Maar ik vind het al met al gewoon pittig en hoop gewoon heel erg dat ik het goed doe
Herkenbaar hoor, soms heb ik dagen dat ik enorm geniet van de momenten samen en van hoeveel nieuwe dingen hij steeds weer leert... Andere dagen vreet hij mijn energie op en ben ik blij als hij naar bed gaat en ik even ' me time' heb
Ik denk dat wij, misschien door de Burn out, er heel erg hetzelfde in staan. En perfectionisme is natuurlijk ook 1 van de veroorzakers van Burn out dus ik begrijp je gevoel van het graag goed/perfect doen helemaal.
Hier nog zo iemand. Vooral dat ik zo ongeduldig ben en overal zo bovenop zit, stoort me. Ik zou wat losser en relaxter willen zijn soms..
Heel herkenbaar. Ik wil ook relaxter zijn en probeer er ook echt aan te werken, maar als de oudste en middelste steeds niet mee werken en dwars zijn, lukt dat geregeld niet.
Inderdaad.. en dan voel ik me achteraf weer schuldig richting de kinderen dat het zo ongezellig was..
Nee en hoe flauw het ook klinkt, maar naar mijn idee wordt mijn oudste iig ook juist weer dwars als ik ongeduldig/snauwerig/onredelijk ben. Heel logisch maar best een lastig te doorbreken patroon op sommige dagen. Ik ben soms echt opgelucht als mijn man thuiskomt en ik me even af kan zonderen. Daarna kan ik alles weer wat rustiger overzien en aanpakken ofzo..
Ik ook! Maar het is allemaal ook best pittig! Voorbeeld nu: verbouwing, Sint en kerst periode, drukte op baan, 2 kinderen met verplichtingen (en een driftige peuter) Soms stroomt mijn hoofd over en ben ik zo moe (zeker na korte nachten) dan is het ook moeilijk om vrolijk en relaxt te zijn en de boel de boel maar te laten en het prima te vinden dat de boel (die je straks ook nog moet Opruimen) te laten ontploffen en als een agent tussen je kids door te rennen als ze elkaar de hersenen in slaan en ondertussen met de hot wheels baan te moeten spelen waar je eigenlijk na 5 minuten al klaar mee bent: dat je zoontje het leuk vindt vind je fantastisch en geniet je van maar die autootjes van die baan laten roetsjen heb je wel gezien Ik bekijk het tegenwoordig per dag en net als @Olifantje1991 doe ik dan bewust zulke dagen. Dan is mijn mind set anders en kan ik wel Genieten. En ik wil mezelf ook niet constant overvragen. Ik ben helaas ook maar een mens. Herkenbaar hoor ts! Ik denk dat het normaal is dat ons leven niet insta normal is
Heel herkenbaar. Als ik een dag alleen maar heb lopen mopperen oid dan zeg ik ‘s avonds als ik ze op bed leg ook altijd Sorry dat mama zo mopperig was vandaag, maar mama zat even niet lekker in der vel. Vaak geven ze dan een kusje en zeggen Geeft niet hoor mama. Wat @GossipGirlxoxo zegt gebeurd hier ook vaak. Dan vragen ze of ze nog mogen verven terwijl ik bijna eten ga maken en dan zeg ik standaard nee.. slaat natuurlijk helemaal nergens op besef ik me door wat jij zegt. Ik kan ook gewoon erg slecht tegen rotzooi.. daar word ik super chagrijnig van. Besef me wel door dit topic dat ik het wat los moet gaan laten en ze af en toe gewoon hun ding moet laten doen. Met duidelijke afspraken komen we er samen wel. Dus ga ik bijna koken en willen ze verven oid dan mag dat vanaf nu maar dan ruimen we het wel op zodra mama het zegt
Het is allemaal zo herkenbaar, incl de burn-out. Wat ik geleerd heb (maar nog veelste vaak vergeet ) is dat je moet leven in het nu. En aan het eind van de dag met je kind benoemen wat je fijn vond aan deze dag. Want ook op de meest vervelende, mopperige, chagrijnige aaaarch-dagen kan ik dan toch iets verzinnen (zoon at zijn eten zonder te zeuren op of dochter troostte zo lief toen haar zusje viel bijv. )en dat helpt mij wel. En bedenk ook: zonder de mindere momenten heb/waardeer je ook geen mooie momenten (highs en lows)
Herken het! Vooral dat ik weleens om niets geïrriteerd ben, ga snauwen, zeuren. Dat ik vaak kijk naar wat mij beter uitkomt ipv naar de kinderen luister. Het is gewoon pittig merk ik de juiste balans vinden in alles. Kinderen, werk, huishouden, vanalles moeten regelen en organiseren. Ik heb ook tijd voor mezelf nodig. Daarom ga ik savonds vaak even hardlopen of zwemmen. Zodat ik even kan opladen.
Wat fijn om zoveel herkenning te lezen. Stelt me ook weer iets gerust dat de perfecte moeder niet bestaat en dat je best doen goed genoeg is.
Erg Herkenbaar. Mijn emmer zit redelijk vol. En mijn dochter is snel teveel, waar ik mij vervolgens weer schuldig over voel. Ik heb laatst toevallig een artikel over introvert ouderschap gelezen en zoveel herkenning. Google er maar eens op.